Ήταν νύχτα, 31 Οκτώβρη. Έξω ο καιρός ήταν μουντός, χωρίς αστέρια. Η οικογένεια Πότερ καθόταν στο καθιστικό, με τον μικρό Χάρι να προσπαθεί να μπουσουλήσει απ' τον ένα γονιό του στον άλλο. Ήταν τόσο χαριτωμένοι οι τρεις τους! Κάποια στιγμή, η κοπέλα πήρε στην αγκαλιά της τον μικρό και ανέβηκε τις σκάλες. Τον έβαλε στοργικά στην κούνια του και τον νανούρησε. Με ένα φιλί έφυγε απ' το δωμάτιο και κατέβηκε στον άντρα της, στο σαλόνι.
"Κοιμήθηκε ο μικρός;", ρώτησε ο Τζέιμς
"Ναι, φαίνεται θα ταν κουρασμένος από το πολύ μπουσούλημα!", είπε γελώντας η Λίλι.
Ξάφνου, μια βροντή ακούστηκε και η πόρτα του σπιτιού άνοιξε διάπλατα. Ένας μάγος με μαύρο μανδύα και κουκούλα, με άσπρα κοκκαλιάρικα χέρια να εξέχουν από τα μανίκια φάνηκε στο κατώφλι. Ο Τζέιμς αντέδρασε ενστικτωδώς.
"Λίλι, είναι αυτός, πάρε τον Χάρι και φύγετε!", φώναξε καθώς η γυναίκα του έτρεχε στις σκάλες.
Η μαυροντυμένη σιλουέτα μπήκε στο σπίτι. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα. Ο Τζέιμς μπήκε μπροστά στον άντρα προκειμένου να τον σταματήσει. Ένας πράσινος πίδακας φωτός ξεπήδησε απ' το ραβδί του αποκρουστικού άντρα και χτύπησε στον θώρακα του Τζέιμς. Ο Τζέιμς έπεσε με μια κραυγή κάτω και έμεινε εκεί. Ο άντρας με τον μανδύα πέρασε από πάνω του και ανέβηκε τις σκάλες αργά. Μόλις έφτασε στο δωμάτιο του μικρού Χάρι, κοντοστάθηκε και μπήκε μέσα.
Η Λίλι βρισκόταν εκεί ανήμπορη, με μια έκφραση τρόμου και πανικού. Καταβάλοντας μεγάλη προσπάθεια, μίλησε στον μαυροντυμένο άντρα.
"Σε παρακαλώ, πάρε εμένα! Άσε τον μικρό και πάρε εμένα! Μην του κάνεις κακό! Σκότωσέ με, αρκεί να μην πάθει τίποτα το μωρό. Σε ικετεύω, σε παρακαλώ!", είπε ενώ ξεσπούσε σε λυγμούς.
Ο άντρας ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Σημάδεψε με το ραβδί του την κούνια όπου το μωρό ήταν τώρα όρθιο με τα μάτια ανοιχτά και μια ανήσυχη έκφραση στο πρόσωπό του. Ψιθύρισε δύο λέξεις, ένας πίδακας πράσινου φωτός ξαναεμφανίστηκε και η γυναίκα μπήκε ανάμεσα στον άντρα και στην κούνια. Το ξόρκι χτύπησε αυτήν, και με ένα ουρλιαχτό σωριάστηκε κάτω, μπροστά στην κούνια. Το μωρό έκλαιγε τώρα δυνατά, βλέποντας τη μητέρα του πεσμένη στο πάτωμα χωρίς να κουνιέται.
Ο άντρας ήταν έκπληκτος. Με εκείνη την ίδια έκφραση, μια αόρατη δύναμη τον χτύπησε δυνατά, δημιουργώντας μια τρύπα στην οροφή. Ο άντρας άρχισε να αλλοιώνεται ανάμεσα σε ουρλιαχτά πόνου, μέχρι που στο τέλος εξαφανίστηκε.
Επικρατούσε απόλυτη σιωπή, μόνο το κλάμα του μικρού Χάρι αντιλαλούσε σε όλο το σπίτι. Ήθελε κάποιος να του μιλήσει, να σηκωθεί η μητέρα του χαμογελαστή και να μπει ο πατέρας του στο δωμάτιο για να τον ησυχάσει. Τίποτα απ' αυτά όμως δεν έγινε. Η γυναίκα έμεινε ασάλευτη.
Στο μέτωπο του Χάρι ήταν χαραγμένο βαθιά ένα σημάδι σε σχήμα κεραυνού.