Η Ρόζαλιν ξύπνησε ακριβώς στις εφτά το επόμενο πρωί. Παρά τη δυσάρεστη κουβέντα της με τον Ντάρεν είχε καταφέρει να κοιμηθεί βαθιά. Βέβαια η απουσία του Ρόναλντ από δίπλα της ήταν το λιγότερο δυσάρεστη, ωστόσο το καταλάβαινε πως ήταν απόλυτη ανάγκη να συμβιβαστεί με αυτήν. Την ώρα που γλιστρούσε στη μεγάλη της μπανιέρα αναρωτιόταν τι ήταν εκείνο που ήθελε να κουβεντιάσει μαζί της αμέσως μόλις θα επέστρεφε. Είχε αρχίσει κιόλας να έχει μια ιδέα γι'αυτό αλλά δεν ήταν κι εντελώς σίγουρη.
Διάλεξε αφρόλουτρο πορτοκάλι για εκείνη τη μέρα και πήρε το χρόνο της στο μπάνιο. Όταν τελικά το νερό άρχισε να κρυώνει τυλίχτηκε στο ροζ μπουρνούζι της και έτρεξε στην κουζίνα για να φτιάξει τσάι. Της πέρασε από το νου να φτιάξει καφέ μα απέρριψε και πάλι τη σκέψη, δεν είχε φτάσει η ώρα αν και τα χάπια της δεν τα είχε πάρει ούτε και το προηγούμενο βράδυ.
Βρήκε ένα φακελάκι με άρωμα και γεύση πορτοκαλιού επίσης και το έριξε μέσα στην κούπα της. Μετά με το νου της να τρέχει στη Μέρεντιθ άνοιξε το λάπτοπ της και μπήκε στα εισερχόμενα μηνύματα. Όπως το περίμενε η απάντηση της εκδότριας την περίμενε εκεί. Την είχε στείλει εικοσιτέσσερις ώρες πριν.
Διάβασε στα γρήγορα το μήνυμα και χάρηκε πολύ από όσα είδε εκεί. Οι ιδέες της ενθουσίασαν τη Μέρεντιθ Τόμπσον η οποία ανανέωνε το ραντεβού τους για δέκα μέρες αργότερα, παροτρύνοντας τη να γράψει όσο περισσότερο μπορούσε. Της ζητούσε ωστόσο περισσότερες διευκρινήσεις ενώ την ίδια στιγμή έκανε κι εύστοχα σχόλια για κάποια από τις ιδέες της ρόζαλιν.
Της έγραψε μια κάπως εκτενή απάντηση καθώς άρχιζε να πίνει το τσάι της. Ωραίο ήταν το πορτοκάλι, έντονο και μυρωδάτο, έπρεπε να το πίνει πιο συχνά. Γενικά καλό θα ήταν να πάει και να προμηθευτεί κάμποσες νέες συσκευασίες τσαγιού. Καλύτερα να είχε πολλές παρά να της έλειπαν.
Όταν της έστειλε τελικά το μήνυμα πήγε και πήρε το κινητό της. Ήθελε να δει αν είχε μήνυμα από το ρόναλντ. Αν δεν είχε τότε θα του έστελνε εκείνη ένα.
Δυστυχώς δεν της είχε στείλει κανένα κι αυτό κάπως την ενόχλησε αλλά δεν το άφησε να την επηρεάσει πιο βαθιά. Το χτεσινό του μήνυμα για καληνύχτα ήταν ιδιαιτέρως θερμό, έτσι υπέθεσε απλά πως ίσως και να μην είχε ξυπνήσει ακόμη. Του έστειλε λοιπόν εκείνη ένα και μετά έβαλε να βράσει το νερό για μια δεύτερη κούπα τσάι πορτοκάλι.
Επιτέλους, είχε έρθει η ώρα για δουλειά. Θα έγραφε μέχρι τις δέκα περίπου, κι ύστερα θα ντυνόταν και θα πήγαινε να επισκεφθεί το κοσμηματοπωλείο της Κλερ Μπάθορι.
Αν έβγαινε κάτι από εκεί καλώς, αν όχι, θα διάλεγε ένα άλλο μονοπάτι. Επίσης, το καλύτερο που είχε να κάνει ήταν να πάρει μαζί της και το βιβλίο του αλεξάντερ για να το φωτοτυπήσει, ώστε να μπορέσει να του το επιστρέψει επιτέλους. Αλήθεια, σήμερα δε θα έπαιζε τένις παρέα με τους φίλους του; Πλάκα θα είχε να παρακολουθήσει το παιχνίδι αλλά όχι, δε θα πήγαινε με τίποτα. Αργότερα θα συναντούσε τη νάταλι, και μετά θα επέστρεφε στο σπίτι για να συνεχίσει τη δουλειά της, αλλιώς τι θα έδειχνε στη Μέρεντιθ όταν θα πήγαινε και πάλι στο γραφείο της;
Δούλεψε με μεγάλη συγκέντρωση για τις επόμενες δυο ώρες, κι όταν ένιωσε τους γνωστούς και προειδοποιητικούς πόνους στην πλάτη κατάλαβε πως είχε πια φτάσει η ώρα για να σηκωθεί και να ετοιμαστεί. Έτσι αποθήκευσε το κείμενο που δεν ήταν και λίγο με σκοπό να το διορθώσει αργότερα και πήγε να ντυθεί.
Έβαλε ένα μαύρο υφασμάτινο παντελόνι κι από πάνω ένα λευκό μαλακό κασμιρένιο πουλόβερ το οποίο την αγκάλιαζε με έναν πολύ όμορφο τρόπο και την έκανε να νιώθει άνετα κάθε φορά που το φορούσε,. Μετά, πρόσθεσε ένα άρωμα από εσπεριδοειδή και αγνόησε εντελώς τα προιόντα του μακιγιάζ. Μόνο τα μαλλιά της τα έπιασε ψηλά για να μην την ενοχλούν.
Κατόπιν, μάζεψε τα πράγματα της, πήρε και το βιβλίο κι έφυγε.
Στο αυτοκίνητο έλεγξε πάλι το κινητό της μα ούτε και τώρα υπήρχε απάντηση από τον Ρόναλντ. Καλά, πού είχε εξαφανισθεί;
Ιδέα δεν είχε πως την ώρα που έβαζε μπροστά για να φύγει το τηλέφωνο του σπιτιού της άρχιζε να κουδουνίζει.
Η νεότερη μοναχή πήρε την απόφαση να τηλεφωνήσει στη Ρόζαλιν τελικά, οδηγημένη κυρίως από μια προσωπική παρόρμηση. Ήθελε να ακούσει τη φωνή της για κάποιο λόγο, να δει αν θα της θύμιζε σε κάτι τη νεκρή πια φίλη της. Έτσι, λυπήθηκε όταν κατάλαβε πως κανείς δε βρισκόταν στο σπίτι για να απαντήσει στην κλήση της η οποία προωθήθηκε στον τηλεφωνητή έπειτα από το έκτο κουδούνισμα. Για μια στιγμή σκέφθηκε να το κλείσει μα το μετάνιωσε. Αφού το είχε αποφασίσει καλύτερα να συνέχιζε.
Της άφησε λοιπόν ένα μήνυμα στο οποίο της εξηγούσε την κατάσταση. Πρώτα την ενημέρωσε για το θάνατο της γιαγιάς της, διαβεβαιώνοντας την πως εκείνη δεν ήθελε να έρθει σε επαφή μαζί της νωρίτερα, κι ύστερα της είπε πως την ίδια μέρα θα της έστελνε ένα πακέτο που της είχε ετοιμάσει η αναίς λίγο πριν το τέλος. Αύριο, της έλεγε, λογικά θα το είχε στα χέρια της.
Κι όταν τελείωσε, έβαλε το τηλέφωνο πίσω στη θέση του και πήγε να κανονίσει την αποστολή του πακέτου. Κάτι της έλεγε πως όσο πιο σύντομα το έστελνε τόσο το καλύτερο θα ήταν για όλους.
Το πρώτο πράγμα που έκανε η Ρόζαλιν ήταν να αφήσει το βιβλίο του αλεξάντερ για να της το φωτοτυπήσουν. Είχε αποφασίσει μόλις εκείνη τη στιγμή πως θα το έβγαζε φωτοτυπίες ολόκληρο για να είναι καλυμμένη από κάθε άποψη. Θα επέστρεφε να το πάρει αμέσως μόλις θα έφευγε από το κοσμηματοπωλείο.
Ευτυχώς δε δυσκολεύτηκε καθόλου να το βρει. Αμέσως μόλις έφτασε, στάθηκε για λίγο απ'έξω χαζεύοντας. ένιωθε μια ελαφριά αγωνία αν και της φαινόταν εντελώς αναίτια. Τι θα ήξερε να της πει πια κι αυτή η Κλερ;
Τελικά έσπρωξε την πόρτα και μπήκε, λέγοντας στον εαυτό της πως αυτή η επίσκεψη γινόταν κυρίως για τυπικούς λόγους, ακριβώς επειδή ήταν πολύ σχολαστική.
Αμέσως μόλις μπήκε, είδε πως μέσα στέκονταν ήδη δυο γυναίκες, η μια περίπου στην ηλικία της, και η άλλη λίγο μεγαλύτερη μάλλον. Η δεύτερη ήταν προφανώς η Κλερ Μπάθορι.
Τις καλημέρισε κι όταν εκείνη, που ήταν πράγματι η Κλερ, τη ρώτησε αν βιαζόταν η Ρόζαλιν είπε πως θα μπορούσε να περιμένει και ζήτησε την άδεια να ρίξει μια ματιά στις γεμάτες κοσμήματα προθήκες. Η Κλερ της την έδωσε φιλικά και στράφηκε και πάλι προς το μέρος της νεότερης γυναίκας την οποία την έλεγαν κρίστα.
Η Ρόζαλιν πριν αρχίσει να εξετάζει τα κοσμήματα της έριξε μια ματιά. Ήταν σίγουρα πολύ πλούσια, ή είχε έναν πολύ πλούσιο εραστη ο οποίος της συντηρούσε. Αυτό μαρτυρούσαν τα πανάκριβα και εντελώς μοδάτα ρούχα της μα και τα κοσμήματα που φορούσε.
Μετά άρχισε χωρίς να το συνειδητοποιεί καλά- καλά να ασχολείται με τα κοσμήματα τα οποία ήταν φτιαγμένα από ρουμπίνια. Το στομάχι της το ένιωσε να σφίγγεται έτσι καθώς κάρφωνε τα μάτια της στο κόκκινο χρώμα τους. Θυμήθηκε πως δεν είχε φάει τίποτα από την ώρα που ξύπνησε αλλά δεν ήταν αυτός ο λόγος γι'αυτό που αισθανόταν.
Είδε πολλά κολιέ γεμάτα με ρουμπινένια λουλούδια μα κανένα δεν έμοιαζε με το δικό της. Τα δικά της ρουμπίνια ήταν πιο μεγάλα και αναμφίβολα τέλεια κατεργασμένα, όχι πως αυτά πήγαιναν πίσω δηλαδή...
Ξαφνικά η ματιά της στάθηκε σε ένα κολιέ το οποίο της φάνηκε αόριστα γνωστό, έτσι πίεσε τον εαυτό της να θυμηθεί πότε και που το είχε ξαναδεί και δεν άργησε να βρει την απάντηση. Το κολιέ αυτό το είχε δει κρεμασμένο στο το λαιμό της αδερφής της στο καταραμένο εκείνο βίντεο. Να ήταν άραγε τυχαίο;
Δίπλα της οι δυο γυναίκες τιτίβιζαν χαρούμενα μα εκείνη λέξη δεν άκουγε από όσα έλεγαν η μια στην άλλη.
Την επόμενη στιγμή ωστόσο είδε την ξανθιά να αγκαλιάζει διαχυτικά την Κλερ και μετά να ανοίγει την πόρτα και να βγαίνει βιαστική. Προφανώς ήταν αρκετά καλή πελάτισσα.
Τότε η γυναίκα την πλησίασε χαμογελώντας.
-Λοιπόν, πώς μπορώ να σε βοηθήσω;
Η Ρόζαλιν αποτράβηξε το βλέμμα της από το κολιέ και στράφηκε να την κοιτάξει.
-έχω έρθει εδώ για κάποιες πληροφορίες, αν και θα με ενδιέφερε να συζητήσουμε και για μια πιθανή αγορά.
-Ναι φυσικά, πες μου, τι θέλεις να μάθεις; Θα χαρώ να σε βοηθήσω αν μπορώ.
Ο Κέβιν τηλεφώνησε στον Αλεξάντερ αμέσως μόλις βρέθηκε μόνος στο γραφείο του. Η ανάγκη να τον δει δε μπορούσε πια να αμφισβητηθεί.
-Καλημέρα, Αλεξάντερ, πώς είσαι;
-Είμαι καλά, πατέρα, κι εσύ;
-Έχω υπάρξει και καλύτερα.
-Ναι, αυτό μπορώ να το φανταστώ.
-μήπως θα μπορούσες να περάσεις από εδώ κάποια στιγμή σήμερα; Και τώρα αν θέλεις δηλαδή.
-Θα μπορούσα αρκεί να υπήρχε ένας καλός λόγος να το κάνω.
-είχες πει πως θα ερχόσουν αμέσως να μιλήσουμε όταν δε θα υπήρχαν τρίτοι και μεσολαβητές στη μέση.
-το είπα, λοιπόν;
-έλα, και θα μιλήσουμε μόνο οι δυο μας.
-είσαι σίγουρος;
-απόλυτα.
-Καλώς, έρχομαι τότε μα κοίτα να μην ενεργοποιήσεις κανένα από τα γελοία σου συστήματα παρακολούθησης εντάξει;
-δε θα κάνω τίποτα τέτοιο.
Αμέσως μόλις έκλεισε το τηλέφωνο, έψαξε στην οθόνη του κινητού και βρήκε το μήνυμα που του είχε υποσχεθεί πως θα του έστελνε ο τζάξον με τις πληροφορίες για τη συνάντηση που ήθελε. Ευτυχώς του έμεναν κάμποσες ώρες γι'αυτήν ακόμη.
Τότε ήταν που του τηλεφώνησε η Κρίστα. Της απάντησε νοσταλγώντας την ξαφνικά.
-Καλημέρα, αγάπη μου, πώς είσαι;
-καλημέρα, είμαι πολύ καλά, μόλις έφυγα από την Κλερ. Δε φαντάζεσαι πόσα όμορφα πράγματα βρήκα εκεί μέσα...
-θα σου πάρω ό,τι θέλεις.
Η Ρόζαλιν βγήκε από το κοσμηματοπωλείο μισή ώρα αργότερα. Δυστυχώς η Κλερ Μπάθορι δε φάνηκε να γνώριζε και πολλά για εκείνο το περιδέραιο. Της είπε πως όλη τη δουλειά σίγουρα την είχε κάνει ο πατέρας της ο οποίος εδώ και λίγα χρόνια δε βρισκόταν πια στη ζωή. Είχε ακούσει πράγματι πως κάποτε, όταν κι εκείνος ήταν στο ξεκίνημα του, είχε δουλέψει με μερικά υπέροχα ρουμπίνια τα οποία τα είχε δέσει φτιάχνοντας ένα μοναδικό κόσμημα για κάποιον πολύ πλούσιο άνδρα αλλά ούτε το όνομα του πελάτη το ήξερε, κι ούτε και το ίδιο το κόσμημα το είχε δει ποτέ.
Η Ρόζαλιν την είχε ρωτήσει αν υπήρχε η πιθανότητα να βρίσκεται καμιά φωτογραφία του σε ένα παλιό άλμπουμ αλλά η Κλερ απάντησε πως αν υπήρχε θα την είχε δει κάποια στιγμή. Υποσχέθηκε ωστόσο να ρίξει άλλη μια ματιά και να της τηλεφωνήσει αν έβρισκε ο,τιδήποτε.
Η Ρόζαλιν έκρυψε την απογοήτευσή της και μετά τη ρώτησε για το άλλο κολιέ που είχε δει εκεί. Η Κλερ της είπε πως το κολιέ αυτό το είχε από παλιά στο μαγαζί της και πως πολλές κυρίες είχαν ενδιαφερθεί γι'αυτό μα καμιά δεν το είχε αγοράσει. Ορισμένες από αυτές όμως το είχαν νοικιάσει για κάποια πολύ επίσημη ή ιδιαίτερη βραδιά. Τότε η Ρόζαλιν τη ρώτησε αν συγκαταλεγόταν ανάμεσα τους και μια αμέλια Τζόουνς αλλά η Κλερ είπε πως δεν ήταν σίγουρη γι'αυτό και πως θα έλεγχε το μητρώο.
Γενικά εξυπηρετική της φάνηκε και απαντούσε με προθυμία στις ερωτήσεις της και μάλιστα χωρίς καθυστέρηση. Δεν το πίστευε πως της έκρυβε κάτι, δεν ήταν δυνατό να τους υποψιάζεται όλους άλλωστε.
Πήγε και πήρε το βιβλίο και τις φωτοτυπίες της και μετά έκανε μια μικρή βόλτα με τα πόδια προσπαθώντας να αποφασίσει τι θα έκανε. Το είχε πει βέβαια στον εαυτό της πως θα γύριζε στο σπίτι κατευθείαν αλλά της άρεσε που ήταν έξω. Κάποτε έκανε πολλές βόλτες μα τώρα τελευταία τις είχε περιορίσει κι αυτές.
Έβγαλε το κινητό της και το κοίταξε ώσπου να αποφασίσει. ακόμη δεν υπήρχε κανένα ίχνος του ρόναλντ, έτσι του τηλεφώνησε. Η ίδια. Όμως απάντηση δεν πήρε κι αυτό την εκνεύρισε.
Έτσι ετοιμάστηκε να το βάλει πάλι στην τσάντα της αλλά θυμήθηκε τον αλεξάντερ. Καλύτερα να ξεμπέρδευε μαζί του μια ώρα γρηγορότερα, να του έδινε το βιβλίο και να τον αποχαιρετούσε μια για πάντα κι αυτόν.
Του έστειλε λοιπόν ένα μήνυμα στο οποίο τον ενημέρωνε πως είχε κάνει κιόλας τις φωτοτυπίες και τον ρωτούσε πότε και που θα ήθελε να συναντηθούν για να του επιστρέψει την αυτοβιογραφία. Μετά, πήγε να πάρει το αυτοκίνητό της για να γυρίσει στο σπίτι της. Θα έγραφε κι άλλο και ο εκνευρισμός της θα εξασθενούσε. Όσο για τον ρόναλντ, κάποια δουλειά θα είχε, δε γινόταν να την είχε ξεχάσει μέσα σε μια νύχτα.
Η Κλερ τηλεφώνησε στον Κέβιν την ώρα που εκείνος περίμενε ακόμη τον αλεξάντερ.
-Καλημέρα, δε φαντάζομαι να σε ενοχλώ; αν θέλεις μπορώ να σε πάρω και πάλι αργότερα.
-Γεια σου, Κλερ, καθόλου δε με ενοχλείς. Πώς είσαι; Μόλις μίλησα και με την Κρίστα η οποία μου είπε πως ήταν εκεί πριν από λίγο.
Η κλερ γέλασε με προφανή απόλαυση στο άκουσμα αυτής της κουβέντας.
-ναι, ήταν πράγματι εδώ. Της έδειξα κάποια καινούρια κομμάτια κι ενθουσιάστηκε τολμώ να πω.
-τότε θα κανονίσουμε κάτι σήμερα ή αύριο.
-αυτό είναι υπέροχο, Κέβιν, μα δε σε πήρα γι'αυτό.
-αλήθεια; Και τότε για ποιο λόγο με πήρες εκτός φυσικά από το ο,τι ήθελες να με ακούσεις;
-Καλά αυτό ήταν δεδομένο. Λοιπόν για να περάσουμε στα σοβαρά τώρα, δεν ήταν μόνο η Κρίστα εδώ.
-Αλλά; Και ποιος άλλος;
Η κλερ γέλασε πάλι.
-νομίζω πως συνάντησα για πρώτη φορά το καναρινάκι σου σήμερα.
Ο Κέβιν ανασηκώθηκε στην καρέκλα του.
-τι εννοείς;
-έλα τώρα, νομίζεις πως δεν ξέρω τι σκαρώνεις;
-Δε σε καταλαβαίνω, κλερ.
-κακώς, θα έπρεπε. εγώ δεν ήμουν που σου δάνεισα ένα κολιέ για να το φορέσει εκείνη η κοπέλα που βρέθηκε νεκρή λίγο καιρό αργότερα;
Ο Κέβιν δάγκωσε το κάτω του χείλος. Έπρεπε να την προσέχει περισσότερο αυτή τη γυναίκα.
-ναι λοιπόν; Ποια ήρθε να σε δει;
-Η αδερφή της, η Ρόζαλιν Τζόουνς.
-μιλάς σοβαρά;
-Πολύ σοβαρά.
-Ωραία και τι ήθελε;
-Να με ρωτήσει πληροφορίες γι'αυτό που τόσα χρόνια αναζητάς, αυτό που έφτιαξε ο πατέρας μου στα νιάτα του μετά από παραγγελία του δικού σου.
-θεέ μου, Κλερ, είσαι σίγουρη;
-Το είπαμε αυτό.
-Καλά και τι της είπες;
-Πως δεν ξέρω τίποτα.
-δε φαντάζομαι να το έφερε να σου το δείξει κιόλας;
-όχι βέβαια, κάτι ξέρει είναι σίγουρο αυτό, και ξέρεις κάτι; Καθόλου ανόητη δεν είναι το αντίθετο μάλιστα. Μέχρι και για το κολιέ που φορούσε η άλλη με ρώτησε, επειδή προφανώς το είδε και το αναγνώρισε.
Ακριβώς τότε ήταν που άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα ο αλεξάντερ. Ο κέβιν του έγνεψε πως δε θα αργούσε και του έδειξε την πολυθρόνα απέναντι του.
Ο Αλεξάντερ κάθισε βαρύς στη θέση του. Από την πρώτη ματιά που έριξε στον πατέρα του το κατάλαβε πως κάτι σημαντικό είχε μόλις μάθει έτσι αποφάσισε να περιμένει χωρίς διαμαρτυρίες.
Τι της είπες;
-Πως δεν έχει πουληθεί και πως το νοίκιασα κάποιες φορές. Με ρώτησε αν το είχε φορέσει και η αδερφή της κάποτε μα το έπαιξα εντελώς ανήξερη, καλά δεν έκανα;
-Πολύ καλά, Κλερ, φέρθηκες άριστα. Πες μου τι διάλεξε η Κρίστα, στείλε μου μήνυμα δηλαδή για να το τακτοποιήσω.
Η Κλερ αν δεν κρατούσε το τηλέφωνο θα έτριβε τα χέρια της από χαρά. Να γιατί κρατούσε το στόμα της κλειστό εξυπηρετώντας κιόλας τον Κέβιν κάθε φορά που το μπορούσε. Σε λίγες ώρες θα ήταν πλουσιότερη κατά μερικές χιλιάδες ευρώ.
-εντάξει, σε λίγο θα έχεις το μήνυμα. Θες να κανονίσω να το στείλουν απευθείας στη σουίτα της Κρίστα;
-Ναι, πολύ θα με διευκόλυνες αν το έκανες αυτό.
-Ωραία λοιπόν.
-άλλο τίποτα σου είπε;
-όχι, τίποτα άλλο, σου τα είπα όλα όσα κουβεντιάσαμε.
-Σε ευχαριστώ πολύ τότε. Θα φροντίσω να τα πούμε και πιο αναλυτικά μέσα στις επόμενες μέρες.
-σύμφωνοι. Σε χαιρετώ λοιπόν.
Όση ώρα άκουγε τον Κέβιν να μιλάει ο αλεξάντερ έπαιζε με το κινητό του. Είχε μόλις διαβάσει το μήνυμα της Ρόζαλιν μα δεν της απάντησε αμέσως. Το κατάλαβε πως γι'αυτή μιλούσε ο Κέβιν στο τηλέφωνο κι αποφάσισε να περιμένει λίγο για να δει τις τελευταίες εξελίξεις. Μετά θα επέλεγε το τι θα της έγραφε.
-χαίρομαι πολύ που ήρθες αμέσως, αλεξάντερ.
-ελπίζω να άξιζε.
-Θα δεις, μόλις μιλούσα με την Κλερ για τη Ρόζαλιν.
-Το κατάλαβα. Τι είπε;
-το καναρινάκι, όπως πολύ εύστοχα την αποκάλεσε η Κλερ, μάλλον πιάστηκε στην παγίδα του.
-δηλαδή;
Ο Κέβιν του μετέφερε τη συνομιλία που είχε με κάθε λεπτομέρεια.
-μάλιστα, άρα έμαθε γι'αυτό.
-Οπωσδήποτε.
-Λες να το έχει στο σπίτι;
-Όχι δεν το πιστεύω αυτό.
-Θέλω να μάθω γιατί άρχισες να τα κινείς όλα και πάλι τώρα, μετά από τόσο καιρό.
-ακριβώς γι'αυτό σε κάλεσα. Θέλεις να πιεις τίποτα πρώτα;
-όχι, ευχαριστώ, καθόλου δε διψάω, να ακούσω μόνο θέλω αυτή τη στιγμή.
-Όπως επιθυμείς. Λοιπόν, άρχισαν ξανά όλα τώρα επειδή πληροφορήθηκα μετά από πολύ μεγάλες δυσκολίες πως η γιαγιά της Ρόζαλιν, η μοναχή, είναι πολύ βαριά άρρωστη και πως δεν της μένει καιρός πια.
-μάλιστα, έτσι εξηγείται όλο αυτό, θα μπορούσες να μου το πεις νωρίτερα.
-έχεις δίκιο.
-δεν είμαι εδώ μόνο για να εκτελώ, πατέρα.
-Το ξέρω, όλα για εσένα γίνονται.
-διατηρώ τις επιφυλάξεις μου γι'αυτό, κι αν τα πράγματα δεν πάνε όπως πρέπει θα αμφισβητήσω...
-το κατάλαβα χθες αυτό. Είσαι ελεύθερος να κάνεις αυτό που θέλεις. Μα τώρα, πώς θα κινηθείς;
-Θα προχωρήσω απλά στο επόμενο βήμα. Την αποστολή μου θα την ολοκληρώσω. Θα την έχεις εδώ στα γενέθλιά σου.
-ελπίζω να έχω κι εσένα.
-αυτό θα το δούμε. Μαζί της θα έρθω δηλαδή μα το πόσο θα μείνω είναι άλλη υπόθεση.
-Με τη Λόρεν τι θα κάνεις;
-άφησε το σε εμένα κι αυτό, θα βρω τρόπο να διορθώσω τη γκάφα σου.
Ο Κέβιν δεν είπε τίποτα, δίκιο είχε τώρα ο γιος του, δεν έπρεπε να την είχε προσκαλέσει μα παρασύρθηκε από την ομορφιά και την εξυπνάδα της.
-Φρόντισε να μη βάλεις να τη σκοτώσουν κι αυτή, γιατί θα με βρεις μπροστά σου.
-σου αρέσει, αλεξάντερ;
-έμαθα να μην τα μπερδεύω αυτά τα πράγματα, πατέρα.
-ναι μα...
-αυτό δε θα καθίσω να το κουβεντιάσω μαζί σου. σου είπα πως θα κάνω αυτό που πρέπει για να σου φέρω αυτό το αναθεματισμένο μπιχλιμπίδι μα ως εκεί. Φρόντισε να μη λερώσεις πάλι τα χέρια σου και κυρίως, να μη με αναγκάσεις να λερώσω εγώ τα δικά μου.
Σηκώθηκε αποφασιστικά.
-από τώρα φεύγεις;
-έχω δουλειές να κάνω. Τα γενέθλια σου δεν αργούν καθόλου.
-Μα είναι πολλά να πούμε ακόμη.
-άλλη φορά.
-Θέλεις να δειπνήσουμε μαζί αύριο;
Ξαφνικά ο κέβιν ένιωσε πως έπρεπε να τον κρατήσει κοντά του με κάθε τρόπο.
-μεγάλη μου τιμή. Θα το σκεφθώ και θα σου πω, μα νομίζω πως θέλω.
Ο αλεξάντερ στάθηκε μπροστά στην πόρτα.
-Τότε θα περιμένω να μου τηλεφωνήσεις.
-Θα το κάνω γιατί θα έχω ολοκληρώσει και το τέταρτο βήμα προτού το καταλάβεις.
-Έχεις αυτοπεποίθηση βλέπω.
-Τόση που δε φαντάζεσαι.
-μα σίγουρα θα έχεις κι άλλες απορίες.
-έχω αλλά δεν προλαβαίνω τώρα, τουλάχιστον μου έλυσες τη βασικότερη από όλες, το γιατί τώρα.
-ναι ήμουν σίγουρος πως τώρα θα έκανε την κίνηση της η μοναχή κι όχι νωρίτερα. Έπρεπε να της τα πει όλα, και προφανώς αυτό κι έκανε.
-Θα μάθουμε σύντομα όλες τις λεπτομέρειες. Και τώρα φεύγω. Εσύ απλά να θυμάσαι όσα σου είπα.
Ο Αλεξάντερ βγήκε, ενώ μέσα του καιγόταν να μείνει κι άλλο και να συζητήσει με τον πατέρα του τα πάντα ώσπου να ξεκαθαρίσουν όλα. Όμως δεν το έκανε επειδή ήθελε να του φερθεί κάπως άσχημα, να τον κάνει να καταλάβει πως δε θα είχε πάντα ο ίδιος το πάνω χέρι σε όλα.
Μπήκε στο αυτοκίνητο του κι άρχισε να σκέφτεται τι θα έγραφε τώρα στη Ρόζαλιν.