CHAPTER 6:
VENICE POV:
Enjoy na enjoy naman ako habang nakababad ang katawan ko sa warm na bubble bath.
Sa apartment ko kasi timba at tabo lang ang matatagpuan.
Pero dito sa banyo ni ANDREW ay kumpleto at relaxing.
Pwedeng pwede pa ako magballroom dancing dito dahil sa laki nito.
Hindi nga ako giniginaw kahit tuloy tuloy pa rin ang pag ulan sa labas.
Masarap kasi ang tubig dito medyo mainit init.
Pero ng maalala ko ang movement sa tiyan ko kanina,
agad naman akong nagmadali at lumabas ng banyo para mapag usapan na namin ni ANDREW ang about dun.
Pero humarap muna ako sa full lenght mirror at nag sideview ako para makita ko kung malaki ang tiyan ko.
Wala naman akong nakikitang signs og pregnancy.
Siguro imagination ko lang yung naramdaman ko kanina na pagsipa.
I tried to think. Kung buntis nga ako,
impossible naman na makasipa agad ang sanggol kahit maliit pa ang tiyan ko.
Makakalma na sana ako ng may makina akong mga lines sa may bandang pusod ko na sa tingin ko ay mga streched mark.
Ngayon ko lang ito napansin.
Naoverlooked kasi ako sa mga araw dati na baka nabuntis ako. Not until now.
"OH NO!" Parang gusto kong mawalan ng malay.
Ibig bang sabihin nito buntis ako?
Sinong ama?
Si ANDREW ba o yung DOM na sinasabi niya?
Parang hindi ko ata matatanggap kapag sa ibang lalaki ang magiging ama ng anak ko.
Sa tingin ko naman may ibang tao na hindi lang sa pagbubuntis nagkakaroon ng strecth mark.
Pero bakit may ganito akong nararamdaman sa may breast ko.
Kahit nagkaroon ako ng amnesia ,
hindi ako tanga para hindi mafigure-out na breastmilk yun.
Sino lang ba na babae na magkakaroon ng ganun? Hindi ba at ang mga magiging ina lang?.
Parang nagpapanic tuloy yung mga nerves ko sa katawan.
Bakit kasi mga ganun pang mga detalye na ninakaw ng memory loss ko.
Bakit kasi hindi ko agad narecognize ang mga ganung sign?
Kung hindi pa ako napunta dito sa house nila ANDREW,
hindi ko pa mapapansin ang mga pagbabago sa katawan ko.
Bakit kasi ngayon ko lang napansin ang gatas na lumalabas sa breast ko.?
Wala naman kasi akong napansing habang naliligo ako sa apartment ko.
Nagmamadali akong nagbanlaw ng katawan ko .
Hanggang sa pagsusuot ko minadali ko na.
"Nakita ko ang mga senyales ng pagdadalantao sa katawan ko. Ide-deny mo pa rin ba ang katotohanan na buntis ako?"
"Ano ang mga nakita mong katibayan na buntis ka?"
"Stop playing games with me." biglang tumaas ang tono ng boses ko. "I saw some strecth mark in my belly."
"Sapat na bang ebidensiya yun?"
"Hindi mo na ako maloloko. Nakita ko na may lumalabas na gatas sa dibdib ko. Paano mo eexplain sakin yun?"
There was a long speel of silence.
"The truth is, your not pregnant."
"Are you sure?" Hindi ko alam kong dapat ba akong huminga ng maluwag.
"Yes ,I'm sure. You're not pregnant now. "But you we're."
"Ano?" nanlaki bigla ang mga mata ko. 0_0
"Yes, you were. Nanganak ka six months ago."
"Oh my ! this can't be true." paulit ulit yun sinabi ng utak ko.
Nangangatog ang mga tuhod ko sa tensiyon at sa matinding pagkagulat.
Kaya pala nakaramdan ako ng munting pagsipa sa tiyan ko habang naghahalikan kami ni ANDREW kanina, iyon pala ay nangyari na.
Nagkaroon talaga ng laman ang tiyan ko.
Inalalayan naman ako ni ANDREW sa pag upo.
"Nasaan ang bata? Ikaw ba ang ama?.." gulat na gulat pa rin ako kasi nag sisink - in pa rin sa utako ko ang sinabi niya.
"Ako ang ama niya, sigurado ako. Kamukhang kamukha ko siya . And to make sure ,ipina DNA test ko siya."
"Bakit hindi ko siya nakikita? Narito ba siya? " tumingin tingin naman ako sa paligid .
"Wala talaga akong balak ipaalam sayo ang tungkol sa bata. Kaya lang, tutal ay unti unti ng nagkakaroon ng clue at naiintindihan mo na ang mga nangyayari, kaya napagdesisyunan kong umamin na."
"Unfair ka. Bakit hindi mo sasabihin sakin ang totoo? I deserve to know the truth."
"Hindi mo ako masisisi dahil hindi ka naging mabuating ina."
"Ano ang ibig mong sabihin?"
"You want to know the painful truth? Well, sige pagbibigyan kita. Una, hindi mo siya nakarga kahit minsan. You refused to take the baby in your arms. Pangalawa, nanggaling mismo sa bibig mo na isang pagkakamali ang bata sa pagdating sa mundo mo."
Napahinto si ANDREW para pakalmahin ang sarili. at maya maya ay nagsalita ulit..
"Ngayon, gusto mo pa bang ipagpatuloy ko ang lahat ng sama ng loob na idinulot mo sa akin at sa bata?"
Naramdaman ko ang luha ko na biglang tumulo.
Hindi ko akalaing naging ganun ako kasama. Anong nangyari sakin?
Nagawa ko yun sa anak ko? Wala naman dahilan para magsinungaling sakin si ANDREW..
"Gaano man kasakit, mas pipiliin kong marinig ang lahat ng ginawa kong kasamaan." nahirapan na akong huminga dahil sa mga emosyong naramdaman ko.
"Alam mo ba kung bakit ka nagkaroon ng gatas ngayon?"
"Hindi ko alam."
"Kapag malamig na tubig ang nilalagay mo sa ibabaw ng dibdib mo, nahihinto ang pagflow ng gatas mo. Kapag mainit o maligamgam na tubig naman, kabaligtaran ang epekto. Lumalabas ang gatas."
Nakagat ko ang lower lip ko ng maintindihan ko ang sinabi niya.
Ngayon alam ko na ang dahilan.
"Pero pano mo yan nalaman? Hindi ka naman doktor."
"Ikaw ang nagsabi sakin ng impormasyon na yun. Ayaw mo kasi magpadede ng anak natin noon kaya ang ginawa mo ay naglalagay ka ng cold compress para matigil ang paglabas ng gatas. VENICE alam mong mabuti akong tao. Kaya lang hindi mo maiaalis sa akin na magalit at ipagkait sayo ang bata dahil ayaw mo naman sakanya."
"Hindi ko alam kung ano dapat kong sabihin."
"Kahit hindi ka muna magsalita,ayos lang sakin. Alam kong shocked ka pa rin."
"What's the name of baby?" I'm asked
"ODESS."
My eyes is widened. "ODESS? Ang tinutukoy mo na nag iisang babae sa buhay mo ay ang anak natin?" -_-
"Siya nga."
Nagliwanag ang muka ko dahil sa narinig ko napapitik pa nga ako sa ere eh..
"Kung ganun, si ODESS nga ang dinalaw ko sa ospital bago ako maaksidente. It means, hindi ako ganoong kasama. Gusto ko pa rin makita ang anak ko. I still care for her."
"Yun ang hindi ko sigurado. Maaring naisip mo lang maghabol sa kanya noong ipinagkait ko siya sayo. Ganoon naman talaga ang mga tao. Habang nasa atin pa ang bagay, hindi natin pinahahalagahan.Pero kapag nawala na sa kamay natin, saka tayo gumagawa ng paraan para maging atin ulit. But that doesn't always mean its love."
"Kung yan ang tingin mo, wala akong magagawa. Ibinigay ko kasi sayo ang lahat ng rason para mag isip ng ganyan." At bigla nalang napayuko si ANDREW. "Pwede ko bang makita ngayon si ODESS?"
"Hindi pwede."
"Wag mo naman siya sanang ipagkait sakin sa kalagayan kong ito ngayon. HIndi ko naman masasabing wala akong kasalanan. Pero ang katauhan na tinataglay ko ngayon, walang halong kasamaan o pagkukunwari."
"Wait, makinig ka muna sakin. HIndi ko siya ipagkakait sayo."
"Pero sinabi mo na hindi ko siya pwedeng makita ngayon."
"Ang ibig kong sabihin hindi mo siya pwedeng makita ngayon. Nandoon kasi siya sa parents ko. One week siya doon. Kinuha muna siya nina mama para doon na siya tuluyang makabawi ng lakas mula sa pagkakaospital."
"So one week pa bago ko siya makita?"
Sa pagkakaalam ko kasi ay nasa probinsiya ang mga magulang niya.
May eskwelahan kasing pag aari sila.
Nalaman ko lang ang mga information na yan noong hindi pa kami nagkakaroon ng relasyon.
"Oo ganoon na nga."
Bigla akong nalungkot sa narinig ko.
Hindi ko pa pala siya makikita o makakapiling man lang ang anak ko.
"Pwede ka ng umuwi sa bahay niyo. Mukhang tumila na yung ulan."
Nararamdaman ko na itinataboy na niya ako,hindi lang niya dinederetso.
"Sige uuwi na ako." habang kinuha ko ang damit ko.
"Asahan mong tutupad ako sa sinabi ko na ipapakita ko sayo si ODESS."
"Handa ka na ba uli na papasukin ako sa puso mo?" hindi ko napigilan sabihin sa kanya yun.
Umaasa pa rin kasi ako dahil sa mga sinabi niya.
Hindi na kasi niya ipagdadamot yung anak namin.
That was already a good sign.
Kahit sabihin pa niyang makulit ako, wala kong pakialam.
Umiling siya sakin "Wag mo sanang bigyan kahulugan ang mga sinabi ko. Alam kong nakapagbitiw ako ng mga salita na hindi mo makikilala si ODESS habang hindi pa kita napapatawad. I guess malapit na ako sa point na mapapatawad din kita ngayon, gusto ko lang na bigyan ka ng pagkakataon na makabawi sa anak natin habang may amnesia ka pa. Gusto kong kahit sa sandali ay maramdaman ni ODESS na may inang gagabay sa kanya. Dahil sigurado akong kapag nakaalala kana, babalik ka na ulit sa dati."
Masyado akong nasaktan sa sinabi ni ANDREW.
Tumagos hanggang sa kaibuturan ng damdamin ko ang mga salitang sinabi niya.
Ngayon ay malinaw sa akin ang hangarin na wala na talaga kaming pag asa.
Kung hinalikan man niya ako kanina, malamang wala na yun kahulugan.
Nothing more than that.
J VOTE AND COMMENT POH THANKYOU !!