It is really difficult for me to face you right now, readers. I was gone for about a year? Two years, maybe?
Okay, aamin ako. I got depressed. Na-depress ako sa school then sa pagsusulat. Nawala ang confidence ko sa pagsusulat. And I tell you, sobrang hirap ng naramdaman ko. 'Yung tipong may mga naiisip kang ideas pero hindi mo matuloy bilang nobela. 'Yung naiisip mong magsulat pero hindi mo ma-put into action. It was terrifying. Dumating pa ako sa point na baka mamaya ay hindi na ako makabalik sa pagsusulat. Dumating din ako sa point na ayokong nakikita ang logo ng wattpad dahil lalo akong nasasaktan. Idagdag pa nga pala natin ang hindi pagka-publish ng part 2 ng MCB na isa sa mga naging malaking dahilan kung bakit nawala ang confidence ko (We can still hope na ma-publish ang part 2 dahil nakausap ko ang isa sa mga staff ng LIB last week).
But just like any other story, there should be a resolution. And this novel is my resolution.
When you can't write any story, write. Sounds ironic but true. Nakalimutan ko na ang pagsusulat nga pala ang tumulong sa akin dati para maniwala ako sa sarili ko. And that is what I'm going to do now. I'll regain my self-confidence.
This novel is for you but mainly for me. I hope that you will love this story as much as I do.
"Doubt kills more dreams than failure ever will." - Suzy Kassem