Είναι η ώρα της ημέρα που ο ήλιος μόλις έχει δύσει.
Το δειλινό τη σκιά του μόλις έχει ρίξει.
Μερικά παιδιά παίζουν ακόμα στους δρόμους.
Χωρίς να έχουν γνώση για αμέτρητους άλλους τόπους.
Τα παιδιά μεγαλώνουν αργά.
Λίγα από αυτά καταντούν μελαγχολικά.
Εφηβοι που ατενίζουν τη βροχή από το θολωμένο παραθύρι.
Και παρακολουθούν τον σκοτεινό ουρανό σταδιακά να ανοίγει.
Μερικά μεγάλα παιδιά ξεγελούν τον εαυτό τους με ουσίες.
Αφήνουν το μυαλό τους να δημιουργεί αλλόκοτες εικόνες.
Προσπαθούν να κάνουν τα νιάτα τους να κρατήσουν αιώνες.
Παρόλο που δε θέλουν να ζουν, δε θέλουν να αντικρίζουν συνεχώς τις ίδιες αηδίες.
Συνεχίζουν να ζουν με ουσίες.
Οσο το μυαλό τους τρέχει σε δρόμους.
Κάθε δειλινό.