(Zawgyi)
တႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ေပ်ာက္သြားၿပီးမွ ရုတ္တရတ္ Tv ဖန္သားျပင္ေပၚမွာ ျပန္ေပၚလာတဲ့ Jae... သူအရင္ကထက္ေတာင္ ပိုေခ်ာလာတယ္... နက္ေမွာင္တဲ့ဆံပင္ရွည္ေတြကေတာ့ အညိဳေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ပါၿပီ...
ဒီအေတာအတြင္းသူဘာေတြလုပ္ေနမလဲ...?? ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီးသရုပ္ေဆာင္တေယာက္ ျဖစ္သြားရတာလဲ...?? အခက္အခဲေတြအမ်ားႀကီး ၾကံဳခဲ့ရမလား...?? ဒီေမးခြန္းေတြရဲ႕အေျဖကို ကၽြန္ေတာ္မစဥ္းစားပဲေမ့ထားခဲ့တာ Minnie နဲ႔ လက္ထပ္ၿပီးကတည္းကပါပဲ....
ကၽြန္ေတာ္တို႔၂ေယာက္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ ေတြးမိၿပီးတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုေမ့ဖို႔ႀကိဳးစားတယ္.. သူ႔အေၾကာင္းေတြကိုမေတြးပဲေနတယ္... ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာရွိေနတဲ့ Minnie နဲ႔ သမီးေလးကိုပဲ ၾကည့္ေနၿပီးေတာ့ Kim Jaejoong ဆိုတဲ့နာမည္ကို ေမ့ပစ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနခဲ့တာပဲ...
ဒါကိုဘယ္သူမွမသိခဲ့... Minnie ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသိခဲ့လို႔ တခ်ိန္မွာကၽြန္ေတာ္ Jae နဲ႔ျပန္ပါသြားမွာ သူစိုးရိမ္ေနခဲ့တယ္.... ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ေသခ်ာေျပာျပမေနေတာ့... ၿပီးေတာ့ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လဲ Jae ကို ေမ့သြားႏိူင္ခဲ့ၿပီလို႔ ထင္ေနမိတာပါ...
အခုေတာ့......
အမွတ္တမဲ့ Tv ဖန္သားျပင္မွာေတြ႕တာနဲ႔ေတာင္ ရင္ထဲမွာဆစ္ခနဲနာသြားတာ ဘာေၾကာင့္လဲ...?? ေမ့ထားတဲ့သူ႔အေၾကာင္းေတြ တန္းစီၿပီးေခါင္းထဲ ျပန္ေရာက္လာတာကေရာ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ....?? ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုမေမ့ႏိူင္ခဲ့ဘူးလား...?? ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနခဲ့တာလား....??
သက္ျပင္းေမာတခုကိုရႈိက္ထုတ္လိုက္ရင္း နဖူးေပၚမွာတင္ထားတဲ့လက္ကို ျပန္ခ်လိုက္ကာ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္အိပ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ၾကဳိးစားေနမိျပန္တယ္... Minnie ကေရာ...??
အခုမွသတိတရနဲ႔ကၽြန္ေတာ့ေဘးကို ငဲ့ေစာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိပ္ယာအစြန္ဘက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေက်ာခိုင္းအိပ္ေနတဲ့ Minnie ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္... အရင္ကဆိုအျမဲတမ္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုအတင္းဖက္အိပ္တဲ့သူက အခုေတာ့ခပ္ေဝးေဝးမွာေနၿပီး ေက်ာေတာင္ခိုင္းထားတယ္ေပါ့ေလ....
သူလဲခံစားေနရမွာ ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္... ဒါေပမယ့္ကၽြန္ေတာ့္မွာလဲ ကိုယ့္အပူနဲ႔ကိုယ္မို႔ သူ႔ကိုေပြ႕ဖက္ၿပီးေခ်ာ့မေနခ်င္.... တခါမွလဲမလုပ္ဖူးတာေၾကာင့္ပါတာေပါ့... စိတ္ဆိုးစိတ္ေကာက္ခဲတဲ့ Minnie က တခါတရံစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရင္ေတာင္ ေနာက္တေန႔က်ရင္ သူ႔ဘာသာေျဖသိမ့္ၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနတတ္တယ္ဆိုတာ သိေနၿပီေလ...
သူတကယ္ကၽြန္ေတာ့္အေပၚမွာေကာင္းပါတယ္... ရုပ္ကေလးကလဲေခ်ာသလို စိတ္ေကာင္းလဲရွိရွာပါတယ္... သူ႔ကိုခ်စ္ၾကည့္ဖို႔လဲ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္... ဒါေပမယ့္ Jae ရဲ႕ ပူေလာင္တဲ့အခ်စ္ေတြနဲ႔ အသားက်ေနတဲ့ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ရဲ႕ေအးျမတဲ့အခ်စ္ေတြကို လြယ္လြယ္နဲ႔လက္မခံႏိုင္ခဲ့ဘူး... သိပ္၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတာပဲ...
အာာ ေတာ္ပါၿပီ... ဘာမွဆက္မေတြးတာပဲေကာင္းတယ္... Jae က သူ႔ဘ၀နဲ႔သူျဖစ္ေနၿပီပဲကို... ကၽြန္ေတာ္တို႔ထပ္ေတြ႕စရာလဲမရွိေတာ့ဘူး... ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုလြမ္းဆြတ္ေနရလဲ အလြန္ဆံုးတလပါပဲ... ေနာက္ေတာ့ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ျပန္အသားက်သြားမွာပါ... အဲဒါေတြကိုႀကိဳသိေနလို႔ Minnie က ကၽြန္ေတာ့္ကိုလြတ္လြတ္လပ္လပ္ လြမ္းခြင့္ေပးထားတာထင္ပါတယ္....
စိတ္ကိုေလၽွာ့ခ်လိုက္ၿပီးေတာ့မွပဲ ကၽြန္ေတာ္လဲေအးခ်မ္းတဲ့ အိပ္စက္ျခင္းကုိ ရရွိသြားေတာ့တယ္... ကၽြန္ေတာ္မသိလိုက္တာက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေက်ာခိုင္းအိပ္ေနတဲ့ Minnie တေယာက္ စိတ္ႏွလံုးပူေလာင္မႈေၾကာင့္ တညလံုးမအိပ္ပဲမိုးလင္းသြားခဲ့တာကိုပါ...
ကၽြန္ေတာ္မနက္အိပ္ယာႏိုးေတာ့ Minnie ေဘးမွာရွိမေနေတာ့ပါ... သမီးရဲ႕ပုခက္လဲပြင့္ေနေတာ့ ကေလးေခၚၿပီးမနက္စာစားဖို႔ စီစဥ္ေနတာပဲျဖစ္မွာပါ... ကၽြန္ေတာ္လဲအရင္ဆံုး ကိုယ္လက္သန္႔စင္ၿပီး ေအာက္ထပ္ဆင္းလာေတာ့ ထင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ ထမင္းစားခန္းထဲမွာ ကေလးကိုမနက္စာအျဖစ္ အာဟာရမႈန္႔ခြံ႕ေနတဲ့ Minnie ကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္....
"Morning Minnie...!!!"
ကၽြန္ေတာ္ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေတာ့ သူ႔ဘက္ကလဲ ခပ္တိုးတိုးျပန္ႏႈတ္ဆက္ရွာပါတယ္... ၿပီးေတာ့ ကေလးရဲ႕အာဟာရမႈန္႔ခြက္ေလးကို စားပြဲေပၚခ်ကာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္မနက္စာ ထျပင္ေပးဖို႔လုပ္ေနျပန္တယ္...
"ေန ေန ငါ့ဘာသာလုပ္မယ္ သမီးကိုသာၿပီးေအာင္ေကၽြးလိုက္"
သူကလဲနာခံရွာပါတယ္... ျပန္ထိုင္ၿပီးကေလးကိုသာ ဆက္ခြံ႕ေပးေနတယ္... မပီကလာနဲ႔စကားမ်ားေနတဲ့သမီးကိုေတာ့ အရင္ကလိုသူေခ်ာ့ျမဴမေနပဲ အသံတိတ္ေနတယ္... အမွန္ဆိုရင္မနက္တိုင္းအိမ္မွာ သူနဲ႔သမီးရဲ႕အသံခ်ည္းပဲကို....
"Minnie ေနမေကာင္းဘူးလား...??"
ကၽြန္ေတာ္ေပါင္မုန္႔ကိုေထာပတ္သုတ္ေနရင္း လွမ္ေမးေတာ့ သူကၽြန္ေတာ့္ကိုအူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ေမာ့ၾကည့္လာတယ္... မ်က္တြင္းေတြေခ်ာင္ေနတဲ့သူက တညလံုးမအိပ္ထားရတဲ့ပံုပါပဲ....
"ေကာင္းပါတယ္ Hyung"
ဒီတိုင္းဆိုရင္ေတာ့မျဖစ္ပါဘူး... သူစိတၱဇလိုျဖစ္ေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္သိမ့္ေပးမွ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္...
"Minnie ahh ဘာမွေလၽွာက္ေတြးမေနပါနဲ႔ ငါတို႔ရဲ႕မိသားစုေလးက ဘယ္လိုမွၿပိဳကြဲမသြားႏိုင္ပါဘူး ငါသမီးကိုအရမ္းခ်စ္တာ မင္းသိရဲ႕သားနဲ႔"
ကၽြန္ေတာ္ေျပာေတာ့ သူမ်က္ရည္ေလးဝဲရင္း ေခါင္းညိတ္ျပတယ္... ကၽြန္ေတာ္လဲေပါင္မုန္႔ကို တကိုက္ကိုက္လိုက္ရင္း သူ႔ကိုေငးၾကည့္ေနမိတယ္...
"ဟုတ္ပါတယ္ Hyung သမီးကိုအရမ္းခ်စ္တာ Minnie သိပါတယ္ သမီးေၾကာင့္သာ Minnie ကို ထားမသြားတာမလား...??"
သူေျပာတဲ့စကားရဲ႕အဓိပၸါယ္ကို ကၽြန္ေတာ္နားလည္တယ္... သမီးေၾကာင့္ဆိုတာထက္ သူ႔ကိုပါခ်စ္လို႔ မထားသြားတာပါဆိုတဲ့စကားကို သူလိုခ်င္ေနတာကိုလဲ ကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္ပါတယ္...
အမွန္ဆိုရင္ Minnie ကိုခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားတခြန္းကိုေျပာဖို႔ ဘယ္ေလာက္မ်ားခဲယဥ္းေနလို႔လဲ... ဒါေပမယ့္ဘာလို႔မွန္းမသိ ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ကေန ေျပာလို႔မထြက္... မခ်စ္လို႔လားဆိုေတာ့လဲ Arni အဲလိုေတာ့မဟုတ္ဘူးထင္တာပဲ...
ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ သူ႔ကိုခ်စ္လားမခ်စ္လား ခြဲျခားမသိေတာ့... ေသခ်ာတာေတာ့ အရင္လိုသူ႔ကို မမုန္းေတာ့တာပါပဲ... ကၽြန္ေတာ္အေတြးေတြလြင့္ေနတာ သူမ်က္ရည္ေတြသုတ္ေနတာျမင္မွ သတိျပန္ရလာတယ္....
"မနက္စာဘာစားမွာလဲ ငါလုပ္ေပးမယ္ေလ"
ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္က သူ႔အတြက္ႏွစ္သိမ့္တဲ့စကား ေျပာရမယ့္အစား မနက္စာအေၾကာင္း သြားေမးမိျပန္တယ္.... သူကေတာ့ေခါင္းကိုငံု႔ထားရင္းနဲ႔ပဲ ခါျပေနတယ္... သေဘာကေတာ့မစားခ်င္ဘူးေပါ့... သူေခါင္းငံု႔ေနတာ သူ႔မ်က္ရည္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္မျမင္ေစခ်င္လို႔ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္...
ဒါေပမယ့္ကၽြန္ေတာ္သူ႔မ်က္ရည္ေတြကို ျမင္ခ်င္မိတယ္... လွပဝိုင္းစက္လြန္းတဲ့ သူ႔ရဲ႕သမင္မ်က္လံုးေလးေတြကေန တလက္လက္ေတာက္ပေနတဲ့ မ်က္ရည္ေတြခိုတြဲေနတာ သိပ္လွေနမွာပဲ... အေတြးနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ္သူထိုင္ေနတဲ့ဆီသို႔ ထသြားလိုက္ၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာကိုေမးဖ်ားကေန အသာဆြဲေမာ့လိုက္တယ္...
"Hyung.....!!!"
ဟုတ္တယ္ သိပ္လွတယ္... သူ႔ရဲ႕ရွည္လ်ားတဲ့ မ်က္ေတာင္ရွည္ႀကီးေတြမွာပါ မ်က္ရည္တခ်ိဳ႕စိုလူးေနတာ သိပ္ကိုလွပၿပီး ကဗ်ာဆန္ေနတာ... ကၽြန္ေတာ့္သူ႔မ်က္၀န္းေတြကို ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ဖိကပ္နမ္းလိုက္မိေတာ့ သူ႔ရဲ႕မ်က္ရည္ေတြလွိမ့္ဆင္းက်သြားတယ္...
"မငိုနဲ႔ေတာ့ ငါမင္းကုိထားမသြားဘူး ကတိေပးတယ္ သမီးေၾကာင့္ဆိုတာထက္ေတာ့ ပိုေလးနက္ပါတယ္"
"Hyung ရယ္"
ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာသူနားလည္လား မလည္လားေတာ့မသိ... ကၽြန္ေတာ့္လည္တိုင္ကိုိုဖက္တြယ္လာတဲ့သူ႔ကို အသာအယာျပန္ဖက္ရင္း ေက်ာေလးကိုပုတ္ေပးလိုက္တယ္... သမီးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔၂ေယာက္ကို မ်က္လံုးေလးေပကလပ္ေပကလပ္နဲ႔ ေမာ့ၾကည့္ရင္း စကားေတြလွမ္းေျပာေနျပန္တယ္...
"တခုခုစားလိုက္ဦးေနာ္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ညႇင္းဆဲမေနနဲ႔ ၾကားလား"
ကၽြန္ေတာ္သူ႔ေခါင္းေလးကိုအသာပုတ္ရင္း ေျပာေတာ့လဲသူက မ်က္ရည္မေျခာက္တေျခာက္နဲ႔ ျပံဳးျပရင္းေခါင္းညိတ္ရွာပါတယ္...
"Hyung....!!!"
အလုပ္သြားဖို႔ျပင္ေနတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ကို သူလွမ္းေခၚေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲလွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္... သူကကေလးခ်ီထားရင္းနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ့္နားသို႔ေလၽွာက္လာတယ္... သူေျပာမယ့္စကားကို ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ေနတုန္းမွာပင္ သူကကၽြန္ေတာ့္ပါးတဖက္ကို လာနမ္းျပန္တယ္..
"Hyung တကယ္လို႔ေလ Jaejoong နဲ႔ ျပန္တြဲမယ္ဆိုလဲတြဲပါ ဒါေပမယ့္ Minnie နဲ႔ သမီးကိုေတာ့ ထားမသြားပါနဲ႔ေနာ္ Hyung ရဲ႕ အခ်စ္ကိုမရရင္ေတာင္ သမီးရဲ႕ Omma အေနနဲ႔ Hyung ရဲ႕အိမ္ေထာင္ဖက္အေနနဲ႔ Minnie ကို ေနခြင့္ျပဳမယ္မလားဟင္"
ကၽြန္ေတာ္ျပံဳးလိုက္မိျပန္တယ္... သူကကၽြန္ေတာ့္ကို Jae နဲ႔ျပန္တြဲမယ္မ်ား ထင္ေနတာလားပဲ... ၿပီးၿပီးသားဇာတ္လမ္းတခုက ျပန္ဆက္ဖို႔လြယ္တာမွ မဟုတ္တာပဲ... Jae လဲအခုဆို သူ႔ဘ၀သစ္မွာ ေနသားက်ေနေလာက္ပါၿပီ... ဒါကိုသူဘာေတြ စိုးရိမ္ေနတာလဲ...??
"အင္း စိတ္ခ်ပါ Minnie က တသက္လံုးသမီးရဲ႕ Omma ေနရာမွာေနရမွာ"
ကၽြန္ေတာ္အမ်ားႀကီးေျပာမေနေတာ့ပဲ သူလိုခ်င္တဲ့ကတိကိုပဲေပးလိုက္ေတာ့ သူျပံဳးသြားၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကိုထပ္နမ္းျပန္တယ္... ကေလးက်ေနတာပဲ တကယ္... ေနရာတကာေတြးေၾကာက္ေနေတာ့တာပဲ...
အလုပ္ထဲေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အားလံုးကို ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္သြားျပန္တယ္.... ကုမၼဏီကအခုဆိုပံုမွန္ျပန္လည္ပတ္ေနပါၿပီ... ရွယ္ယာရွင္ေတြပါ ျပန္၀င္လာၾကတာ ၀မ္းသာစရာပါပဲ... ထူးေတာ့ထူးဆန္းသား Appa ေတာင္ ဘယ္လိုမွလုပ္မရတာကို ကၽြန္ေတာ့္အလွည့္က်မွ သိပ္ေတာင္မႀကိဳးစားရပဲ ျပန္အဆင္ေျပသြားတာ ကၽြန္ေတာ္ကံေကာင္းေနလို႔မ်ားလား...??
ႏို႔မို႔ဆိုေက်ာင္းတဖက္အလုပ္တဖက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရူးသြားမယ္ထင္တယ္... ေက်ာင္းဆိုလို႔ေနာက္တပါတ္ဆို ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းျပန္သြားရမွာပဲ... စာေမးပြဲ၂ခါေလာက္ေျဖၿပီးရင္ေတာ့ ၿပီးသြားပါၿပီ... အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀နဲ႔ ေက်ာင္းတက္ရတာ ရယ္စရာေတာ့အေကာင္းသားပဲ... ဒီၾကားထဲ ကေလးအေဖဆိုၿပီး နာမည္ကႀကီးေနေသး...
အဲဒါေၾကာင့္လဲ Minnie က ေက်ာင္းဆက္မတက္ေတာ့တာ ထင္တာပဲ... သူဆိုလဲ ကေလးအေမဆိုၿပီး လူေတြဝိုင္းစတာခံရမွာ... အေတြးနဲ႔တင္ ကၽြန္ေတာ္ျပံဳးလိုက္မိၿပီး မ်က္လံုးအၾကည့္က အလုပ္စားပြဲေပၚကဓာတ္ပံုဆီကို ေရာက္သြားမိတယ္... Minnie နဲ႔ သမီးရဲ႕ပံုေလး... Minnie က ငိုရင္လဲလွေနသလို ရယ္ေနေတာ့လဲ ခ်စ္စရာေလးပါ... သမီးကိုခ်ီထားရင္း ရယ္ေနတာေလးက အျပစ္ကင္းစင္လိုက္တာ...
ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ပဲ စိတ္ထဲအလိုလိုၾကည္ႏူးမိကာ ဓာတ္ပံုေလးထဲက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို နမ္းရႈိက္လိုက္မိျပန္တယ္... ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕မိသားစုေလး... ၂ေယာက္လံုးက အရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလြန္းတယ္....
"Omo ကေလးအေဖႀကီး ဘာေတြၾကည္ႏူးေနတာလဲ...??"
အသံနဲ႔အတူ ရံုးခန္းထဲ၀င္လာသူက Yuchun... သူကေတာ့ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္ထဲကို တံခါးမရွိဓားမရွိ စိတ္ႀကိဳက္ကို၀င္ထြက္ေနတာပဲ... အခုလဲ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္စားပြဲနားသို႔ လွစ္ခနဲေရာက္လာၿပီး ခုနကကၽြန္ေတာ္နမ္းလိုက္တဲ့ ဓာတ္ပံုကိုလာငံု႔ၾကည့္တယ္... ၿပီးေတာ့မွသူ႔မ်က္ႏွာ ျပံဳးၿဖီးၿဖီးႀကီးျဖစ္သြားေလတယ္...
"Yunho မင္း Changmin ကို ခ်စ္ေနၿပီမလား"
သူ႔အေမးကိုျပန္ေျဖဖို႔ကၽြန္ေတာ္ ရုတ္တရတ္စဥ္းစားမရခဲ့... မမုန္းေတာ့တာေတာ့ ေသခ်ာေပမယ့္ ခ်စ္ေနတာလားဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လဲ မေသခ်ာပါ..
"ငါ....ငါ မသိဘူး Yuchun"
"ဘာမသိတာလဲ မင္းကေတာ့ေလ"
သူကကၽြန္ေတာ့္ကိုအားမလိုအားမရနဲ႔ ေျပာေနရင္း တံုဏွိဘာေဝျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ပခံုးတဖက္လာဆုပ္ကိုင္ကာ ဆြဲလႈပ္ေနေလတယ္...
"အဲဒါဆိုငါေမးမယ္ မင္းသူနဲ႔ေနရတာ ေပ်ာ္တယ္မလား...??"
"အင္း ေပ်ာ္တယ္ေလ"
ကၽြန္ေတာ္မဆိုင္းမတြေျဖလိုက္ေတာ့မွ Yuchun မ်က္ႏွာျပံဳးသြားတယ္...
"အဲဒါဆိုေသခ်ာတယ္ မင္းသူ႔ကိုခ်စ္ေနၿပီ"
Yuchun ရဲ႕စကားကို ကၽြန္ေတာ္ခြန္းတံု႔ျပန္မေနေတာ့ပဲ ကိုယ့္ဘာသာအထပ္ထပ္ျပန္စဥ္းစားေနမိတယ္... ကၽြန္ေတာ္တကယ္ပဲသူ႔ကို ခ်စ္ေနၿပီလား...?? ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ သူ႔အမူအယာေလးေတြကိုျမင္တာနဲ႔ စိတ္ထဲၾကည္ႏူးမိတာေတြက အခ်စ္တဲ့လား...??
"မင္းသူ႔ကိုဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ လက္လႊတ္မခံနဲ႔ Yunho ႏို႔မို႔ဆိုမင္းေနာင္တရလိမ့္မယ္ သူ႔ေလာက္မင္းအေပၚေကာင္းတဲ့သူ မရွိေတာ့ဘူး"
Yuchun ရဲ႕စကားကို ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ၿပီး ဓာတ္ပံုေလးကိုျပန္စူးစိုက္ၾကည့္လိုက္ျပန္တယ္... ဟုတ္တယ္ Minnie... ငါမင္းကိုဘယ္ေတာ့မွ လက္လႊတ္မခံဘူး အဲဒါလံုး၀ေသခ်ာတယ္....
@ @ @ @ @ @ @ @ @ @ @
ေက်ာင္းျပန္တက္တာနဲ႔ စာေတြကိုအသဲအသန္ ျပန္က်က္ရတဲ့ကၽြန္ေတာ္ သူမ်ားေတြလိုနားခ်ိန္ သိပ္မရပါဘူး... အခုလဲေန႔လည္စာစားခ်ိန္ကို Canteen မသြားႏိုင္ေသးပဲ စာၾကည့္တိုက္ကေန ဖတ္ဖို႔စာအုပ္ေတြလာယူရေသးတယ္...
ၿပီးေတာ့မွနားေအးပါးေအး ေနရာတခုမွာ စာဖတ္ရင္းနဲ႔ပဲ Minnie ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ ထမင္းဘူးကိုဖြင့္စားရမွာ... ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထင္ ဒီရက္ပိုင္း Minnie တေယာက္ လူနဲ႔စိတ္သိပ္မကပ္သလိုပဲ.... မနက္ကလဲ ထမင္းဘူးကို ဟင္းေတြခ်ည္းခပ္ထည့္ေနတာ ထမင္းမပါလို႔ျပန္ထည့္ခိုင္းရေသးတယ္...
စာၾကည့္တိုက္ကေန အေလာတႀကီးထြက္လာတဲ့ကၽြန္ေတာ္ အေပါက္၀မွာတင္ လူတေယာက္နဲ႔၀င္တိုက္မိေတာ့တယ္... ေန႔လည္ဘက္က စာၾကည့္တိုက္ဘက္မွာ လူရွင္းတယ္ဆိုၿပီး ခပ္ေလာေလာေလၽွာက္မိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အမွားပါပဲ...
"Miya မျမင္လိုက္လို႔ပါ"
တဖက္လူကကၽြန္ေတာ့္အရင္ေတာင္းပန္ရင္း ျပဳတ္က်သြားတဲ့ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္ေတြကို ျပန္ေကာက္ေပးေနတယ္... ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေနရာမွာတင္ေက်ာက္ရုပ္ပမာ... သူ႔ရဲ႕ေတာင္းပန္တဲ့အသံၾကားကတည္းက ရင္ထဲဒိန္းခနဲျဖစ္ၿပီး လူကပါအာေစးမိသလို ဆြံ႕အသြားခဲ့တာပါ...
သူကစာအုပ္ေတြကိုျပန္ေကာက္ေပးၿပီးမွ မ်က္ႏွာေပၚက်ေနတဲ့ဆံပင္ေတြကို ဆတ္ခနဲခါထုတ္လိုက္ရင္း မတ္တပ္ရပ္လိုက္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာ၀င္း၀င္းေလးက ထင္ထင္ရွားရွားေပၚလာတယ္ေလ... ကၽြန္ေတာ့္ကိုျမင္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပင္သူလဲ အံံ့ဩသြားၿပီး ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးေတြ ပြင့္ဟသြားေလတယ္...
"Yun...?? တကယ္ပဲလား...??"
ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္ရမလဲ...?? တႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ ကြဲကြာသြားတဲ့ရည္းစားေဟာင္းကို ျပန္ေပြ႕ဖက္ၿပီး မင္းကိုအရမ္းလြမ္းေနတာလို႔ ႏႈတ္ဆက္ရမွာလား..? Andwe ကၽြန္ေတာ္က အိမ္ေထာင္သည္ျဖစ္ေနၿပီ. ၿပီးေတာ့ သူကလဲသူ႔ဘ၀သစ္မွာ အဆင္ေျပေနၿပီမလား...??
"Yun မင္းကဘာမွမေျပာင္းလဲသြားဘူးပဲေနာ္ Arni အရင္ကထက္ေတာ့ ရင့္က်က္လာတာပဲ ငါ့....ငါ့ကိုမလြမ္းဘူးလားဟင္....??"
မ်က္ရည္အဝဲသားနဲ႔ေမးလာတဲ့သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ဘာျပန္ေျပာရမွာလဲ....?? ကၽြန္ေတာ့္အားနည္းခ်က္က သူ႔မ်က္ရည္ေတြဆိုတာ သူမွတ္မိေနေသးတာလား...??
သူ႔လက္ထဲကစာအုပ္ေတြ ေျမျပင္ေပၚသို႔ျပန္ျပဳတ္က်သြားခဲ့တယ္... စာအုပ္ထူတခ်ိဳ႕က ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္ေပၚျပဳတ္က်ေပမယ့္ နာက်င္ရေကာင္းမွန္းမသိေတာ့ပါဘူး.... သူ႔မ်က္ရည္ေတြကိုမျမင္ခ်င္တဲ့ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကိုရင္ခြင္ထဲဆြဲဖက္ထားလိုက္မိတယ္... သူ႔လက္ေတြကလဲကၽြန္ေတာ့္ေက်ာျပင္ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ေပြ႕ဖက္လာတယ္ေလ...
"ငါ လက္ထပ္ၿပီးသြားၿပီ"
လူရွင္းတဲ့သစ္ပင္တပင္ေအာက္က ခံုတန္းတခုမွာ ၂ေယာက္အတူတူထိုင္ရင္း အခ်ိန္အတန္ၾကာ တိတ္ဆိတ္ေနရာမွ ကၽြန္ေတာ္ကပဲစတင္ကာ ေျပာလိုက္တယ္... သူကေတာ့ကၽြန္ေတာ့္စကားကို ထူးထူးျခားျခားအံ့ဩတုန္လႈပ္မသြားပါ...
"ငါသိပါတယ္ Changmin နဲ႔မလား..?? ခ်စ္စရာသမီးေလးတေယာက္ေတာင္ ရွိေနၿပီပဲကို ညီမဆိုေပမယ့္ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးက အေဖအေမေနရာမွာ ခံယူလိုက္ၾကတာပဲကို"
သူသိေနတာပဲ.... အဲဒါေၾကာင့္အံ့ဩမသြားတာကိုး.. ကၽြန္ေတာ္ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိေတာ့ တစ္ရွဴးေတြကိုတစစီေႁခြမြေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕လက္ေတြကိုသာ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္... သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ၾကားမွာ ေျပာစရာစကား ရွားပါးသြားၿပီလား...?? ဒါမွမဟုတ္မ်ားလြန္းလို႔ ဘယ္ကေနစေျပာရမွန္း မသိေတာ့တာလား...??
"ငါတုိ႔သူငယ္ခ်င္းေတြအျဖစ္ေတာ့ ျပန္ေနလို႔ရတယ္မလားဟင္...??"
သူ႔ဆီကစကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္အံ့ဩသြားရတယ္... ကၽြန္ေတာ္ထင္တာက သူ႔ကိုမေစာင့္ပဲလက္ထပ္သြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူစိတ္ဆိုးေနမယ္လို႔ေလ... သူတကယ္ကိုေျပာင္းလဲသြားတာပဲ....
အမွန္ဆိုကၽြန္ေတာ္စေတြ႕ကတည္းကသိရမွာ... ၀င္တိုက္မိတိုင္း ဘယ္ေတာ့မွေတာင္းပန္စကား မေျပာတတ္တဲ့သူက ထူးထူးျခားျခားအရင္ဆံုး ေတာင္းပန္ၿပီးေတာ့စာအုပ္ေတြေတာင္ ေကာက္ေပးေသးတာ.... သူ႔မွာအရင္ကလို မာနေတြမရွိေတာ့ဘူးလား...??
"အင္းေပါ့ ငါတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြအျဖစ္ေနၾကတာေပါ့"
"Gomawoyaw"
အသံခပ္တိုးတိုးနဲ႔ေက်းဇူးတင္စကားေျပာေနတဲ့သူက အရင္က Jaejoong နဲ႔ တျခားစီပါပဲ... တျခားတေယာက္လိုကို ေျပာင္းလဲသြားခဲ့တာ...
"မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ငါ့ကိုမုန္းေနၾကတယ္"
သူ႔စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္အံ့ဩသြားရတယ္... ၿပီးေတာ့မွျပန္စဥ္းစားေတာ့ အခုမွေက်ာင္းလာတက္တဲ့ကၽြန္ေတာ္က သူဒီမွာရွိေနတာကို ခုမွသိတာပဲ... ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ Yuchun လား...?? ျဖစ္ႏိုင္တယ္ သူတို႔ Jae ဒီမွာရွိေနတာသိရက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုမေျပာတာ...
"သူတုိ႔ကငါ့ကိုလာေျပာၾကတယ္ မင္းနဲ႔မပတ္သတ္ဖို႔ မင္းကအခုဆို Minnie ကိုပဲခ်စ္သြားၿပီတဲ့ ငါ့ကိုသူမ်ားအိမ္ေထာင္ေရးကို ၀င္မေႏွာက္ယွက္နဲ႔တဲ့ မင္းတို႔အိမ္ေထာင္ေရး တခုခုျဖစ္ရင္ ငါ့ကိုအေသပဲတဲ့ေလ"
"ဘယ္သူေျပာတာလဲ Yuchun လား...?? ဒီေကာင္ကေတာ့ကြာ ဘာလို႔အဲလိုေတြေျပာတာလဲ"
ကၽြန္ေတာ္ရုတ္တရတ္ေဒါသထြက္သြားရတယ္... ဒီရက္ပိုင္း Yuchun ကၽြန္ေတာ့္ကို Minnie ကိုပဲခ်စ္ဖို႔ၾကင္နာဖို႔ နားခ်ေနတာေတြက ဒါေၾကာင့္လား...?? ၿပီးေတာ့ Minnie အမူအရာပ်က္ေနတာေတြကေရာ...?? သူလဲသိေနတယ္ထင္တယ္... အင္းေပါ့ေလ Yuchun နဲ႔ Junsu သိေနမွေတာ့ Minnie လဲ သိၿပီေပါ့... ကၽြန္ေတာ့္ကိုသာသူတို႔က ဖံုးကြယ္ထားၾကတာပဲ...
"သူတို႔ကိုအျပစ္မတင္ပါနဲ႔ Yun ရယ္ ငါကလဲအရင္လိုမဟုတ္ေတာ့ သူတို႔အႏိူင္ယူလို႔ ရသြားတာေပါ့ ငါ့ဘက္ကလဲအမွားမကင္းေတာ့ သူတို႔ေျပာလဲခံရမွာပဲေလ"
"ဟာာာ အဲလိုေတြေလၽွာက္မေတြးပါနဲ႔ Jae ရာ မင္းကေရာ ဘာလို႔အရင္လို ဆတ္ဆတ္ၾကဲျဖစ္မေနေတာ့တာလဲ...?? သူတို႔လာေျပာရင္ မင္းလဲျပန္ေျပာပါလား"
အရင္ကထက္ေပ်ာ့ညံ့သြားတဲ့ Jae ကို ကၽြန္ေတာ္အားမရစြာနဲ႔ ေျမွာက္ေပးေပမယ့္ သူကၿငိမ္သက္ေနဆဲ... မ်က္ရည္ေတြထပ္မက်ေအာင္လဲ အံႀကိတ္ကာထိန္းထားပံုရပါတယ္...
"Yun ahh ငါေလမင္းတို႔ကိုမေႏွာက္ယွက္ပါဘူး ဒါေပမယ့္ေလငါ့ကို မင္းသူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ သတ္မွတ္မယ္မလားဟင္...??"
Jae ရယ္... သူမာနေတြလံုး၀မရွိေတာ့ဘူးပဲ... ဒီအေတာအတြင္းသူဘာေတြျဖစ္ခဲ့တာလဲ...?? ကၽြန္ေတာ္ေမးခ်င္ေပမယ့္ သူ႔အေျဖကိုလဲမၾကားရက္ျပန္ဘူး... ေနာက္ေတာ့လဲ သူ႔ကိုသူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ေနပါ့မယ္ဆိုၿပီး သေဘာတူကာ ႏွစ္သိမ့္ေပးလိုက္ေတာ့တယ္... ထိုေန႔ကသူေရာကၽြန္ေတာ္ေရာ ေန႔လည္စာမစားျဖစ္ၾကပါ...
"မင္းရဲ႕အိမ္ကဘာမွမေျပာင္းလဲသြားဘူးပဲ အရင္ကငါတို႔အတူတူေနခဲ့တာေလးေတြေတာင္ ျပန္လြမ္းသြားသလိုပဲ"
ေက်ာင္းဆင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ သူ႔စာအုပ္ေတြကိုလိုက္ယူပါရေစဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲေခၚလာခဲ့လိုက္တယ္... ကၽြန္ေတာ္တို႔အတူတူ တြဲလာတာျမင္ေတာ့ Yuchun နဲ႔ Junsu အံ့ဩကာၾကည့္ေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ရွင္းျပမေနေတာ့... Yuchun လုပ္ရပ္က Jae အေပၚမွာ အားနာဖို႔အရမ္းေကာင္းတယ္ေလ... Jae က ခြင့္လႊတ္ေပးေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ေလာေလာဆယ္ေတာ့ Yuchun ကို စကားမေျပာခ်င္ေအာင္ စိတ္ပ်က္မိသြားတယ္...
"Hyung ျပန္လာၿပီလား...??"
ကၽြန္ေတာ့္ကိုထြက္ႀကိဳတဲ့ Minnie က ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္မွာပါလာတဲ့ Jae ကိုေတြ႕ေတာ့ သရဲေတြ႕သလို ထိတ္လန္႔အံ့ဩသြားတယ္...
"ငါ့ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြျပန္လာယူတာပါ Minnie ရယ္ ငါ့ကိုအဲလိုႀကီးမၾကည့္ပါနဲ႔လား"
Jae ရဲ႕စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္အားနာသြားရျပန္တယ္... ေတြေတြႀကီးရပ္ေနတဲ့ Minnie ကို ကၽြန္ေတာ္ပခံုးလွမ္းပုတ္လိုက္ၿပီး Jae ကို ဘာမွမေျပာဖို႔ မ်က္ရိပ္မ်က္ေျချပလိုက္တယ္...
"Jae မင္းစာအုပ္ေတြက စာၾကည့္ခန္းထဲမွာေလ သြားယူလိုက္"
ကၽြန္ေတာ္လဲ Jae ကို သူ႔ဘာသာသြားဖို႔ ေျပာလိုက္ေပမယ့္ တႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ေဝးကြာေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကို သူကစိမ္းေနလို႔လားမသိ... ေနရာကေနတဖဝါးမွမေရႊ႕ပဲ ရပ္ေနတယ္...
"လိုက္ပို႔ေပးပါလား ငါရုတ္တရတ္ရွာေတြ႕မယ္မထင္ဘူး ငါ့ကိုျမန္ျမန္ကူရွာေပးေလ ဒါမွအိမ္ျမန္ျမန္ျပန္ရမွာ"
ကၽြန္ေတာ္လဲသက္ျပင္းခ်လိုက္ရင္း မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ရပ္ေနတဲ့ Minnie ကို ႏွစ္သိမ့္သလိုၾကည့္လိုက္ၿပီး Jae ကိုစာၾကည့္ခန္းထဲ လိုက္ပို႔ေပးလိုက္တယ္... စာၾကည့္ခန္းတံခါးကိုေတာ့ မပိတ္ထားပဲ ခပ္ဟဟေလးဖြင့္ထားလိုက္တယ္... Minnie သံသယမျဖစ္ေစခ်င္ဘူးေလ...
Jae ေျပာသလိုပါပဲ သူ႔စာအုပ္ေတြက စာအုပ္စင္အႏွံ႔ ဟိုတအုပ္ဒီတအုပ္ေရာက္ေနေတာ့ ၂ေယာက္သားအခ်ိန္ယူၿပီး ရွာလိုက္ရတယ္... စာအုပ္ေတြစံုေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္သတိတရနဲ႔ အံဆြဲကိုဖြင့္လိုက္ၿပီး သူက်န္ခဲ့တဲ့ဖုန္းေလးကိုပါ လွမ္းေပးလိုက္တယ္....
"ဒီမွာမင္းရဲ႕ဖုန္း"
အမွန္ဆိုအဲ့ဒီ့ဖုန္းထဲမွာ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အမွတ္တရဓာတ္ပံုေတြအမ်ားႀကီးပါ... ကၽြန္ေတာ္ျပန္အစေဖာ္သလိုျဖစ္ေနမလား...?? Arni ပိုင္ရွင္ဆီကိုျပန္ေပးသင့္တာပဲေလ...
"မယူေတာ့ဘူး ငါ့မွာဖုန္းအသစ္ရွိတယ္ေလ"
သူကသူ႔ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲကဖုန္းကို ထုတ္ျပရင္းျပန္ေျဖတယ္... သူ႔အခုဖုန္းက တန္ဖိုးႀကီး Brand တခုရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေပၚ Model ပဲ... ကၽြန္ေတာ္ေတာင္သာမန္ေလာက္ပဲ ကိုင္ထားတာ... သူကပိုက္ဆံတယ္ေပါသကိုး...
"တယ္ဟုတ္ပါလား Jae ရ.. မင္းကသူေဌးပဲ ဖုန္းေတာင္အေကာင္းစားကိုင္တာ"
ကၽြန္ေတာ္အရႊန္းေဖာက္ၿပီးေျပာလိုက္ေပမယ့္ သူ႔မ်က္ႏွာမွာမခ်ိျပံဳးတခုေပၚလာတယ္... ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာ ဘာမွားသြားလို႔လဲ...??
"ဒါေပါ့ ဒီလိုေနႏိုင္ဖို႔ ဒါမ်ိဳးဖုန္းကိုကိုင္ႏိုင္ဖို႔ ငါ့ဘ၀ကိုဘယ္ေလာက္ရင္းခဲ့ရလဲ စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့"
"Jae ahhh"
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲနင့္ခနဲျဖစ္သြားရတယ္... ဘာလို႔မ်ားကၽြန္ေတာ္ အဲလိုေတြမစဥ္းစားခဲ့မိတာလဲ... အရင္ကတည္းကသူက Lee ShinYoung ရဲ႕ ေထာက္ပံ့မႈနဲ႔ေက်ာင္းတက္ရတာေလ... သူ႔ဘ၀ကို ပိုက္ဆံနဲ႔လဲခဲ့ရတာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္အစေဖာ္သလို ျဖစ္သြားၿပီလား...?? ဒါဆိုအခုေရာ သူတေယာက္ေယာက္ရဲ႕ အေထာက္အပံ့ကို ယူေနရတာပဲလား...???
"မင္းေရာအဆင္ေျပတယ္မလား Yun...?? ငါ Lee ShinYoung နဲ႔အလဲအလွယ္လုပ္ထားတာပဲ မင္းကိုသူနစ္နာေအာင္လုပ္လို႔ မရေတာ့ပါဘူး"
ထိုအခါမွတိမ္ျမဳပ္ေနတဲ့ လ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္တခုကို ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိသြားတယ္... ကၽြန္ေတာ့္တို႔ကုမၼဏီျပန္အဆင္ေျပတာ Jae က Lee ShinYoung နဲ႔ သေဘာတူညီမႈလုပ္ခဲ့လို႔ေပါ့... အစတည္းကသိသင့္တာ... Lee ShinYoung ရုတ္တရတ္စိတ္ကူးေျပာင္းသြားတာကို ကၽြန္ေတာ္ခပ္ေပါ့ေပါ့ပဲေတြးေနခဲ့တာ...
"Jae မင္း...မင္းနဲ႔သူက သေဘာတူညီမႈလုပ္ထားတာလား...??"
"ဟုတ္တယ္ Yun ငါမင္းေဘးကေနထြက္သြားရင္ မင္းကိုသူဒုကၡဆက္မေပးေတာ့ဘူးတဲ့ေလ အခုငါဘာလို႔ျပန္လာလို႔ရတာလဲသိလား...?? မင္းက Minnie နဲ႔ လက္ထပ္လိုက္လို႔ေလ"
ဘုရားေရ... Jae က ကၽြန္ေတာ့္အတြက္အမ်ားႀကီး ေပးဆပ္ခဲ့တာပဲ... ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ သာယာအဆင္ေျပေနခ်ိန္မွာ သူကေတာ့မခ်စ္မႏွစ္သက္တဲ့သူကို ေပးဆပ္ရင္းနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ေတာင္စိတ္ဆင္းရဲခဲ့ရမလဲ...??
"Jae ahh Miyahae ငါ...ငါတကယ္မသိခဲ့ဘူး ငါ့ေၾကာင့္မင္းဒီေလာက္ထိခိုက္နစ္နာခဲ့မယ္လို႔"
ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲတဆစ္ဆစ္နဲ႔နာက်င္ကာ သူ႔ကိုေတာင္းပန္စကားေျပာေတာ့ သူျပံဳးေနပါတယ္... သူ႔အျပံဳးေတြက အသက္မဲ့လြန္းပါတယ္... အဆင္မေျပမႈေတြကို ဖံုးကြယ္ထားၿပီး ဟန္ေဆာင္ျပံဳးေနသလိုပါပဲ...
"မင္းအဆင္ေျပရင္ၿပီးတာပါပဲ အခ်စ္နဲ႔ေငြေၾကးမွာ ငါကေငြေၾကးေနာက္ကို လိုက္ခဲ့တာေလ... တခုလိုခ်င္ရင္တခုကိုေတာ့ ေပးဆပ္ရမွာေပါ့... သူ႔ကိုမေရြးခ်ယ္ခဲ့လို႔ အခ်စ္ကေတာ့ ငါ့ကိုဒဏ္ခတ္ခဲ့တယ္ထင္တာပါပဲ... ဒါေပမယ့္ကိစၥမရွိပါဘူး ငါ့ခ်စ္သူေပ်ာ္ရႊင္ေနရင္ ငါေက်နပ္ပါတယ္..."
သူေျပာေနရင္းနဲ႔ ေခါင္းကိုဆတ္ခနဲေမာ့ကာ မ်က္ေတာင္ကိုပုတ္ကာသိမ္းေပမယ့္ သူ႔မ်က္ရည္ေတြက သခင့္အလိုက်မလိုက္ေလ်ာပဲ ပါးျပင္ထက္သို႔ေႂကြဆင္းသြားေလတယ္... ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ၾကည့္ရက္မွာလဲ...
"Jae ရယ္ ငါ့ေၾကာင့္ပါ အကုန္ငါ့အျပစ္ေတြခ်ည္းပါပဲ"
ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုရင္ခြင္ထဲျမဳပ္ေနေအာင္ ေပြ႕ဖက္ထားလိုက္မိတယ္... ထိုအခါမွသူလဲ မ်က္ရည္ေတြကိုထိန္းမထားေတာ့ပဲ တသိမ့္သိမ့္ရႈိက္ငိုရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုျပန္ေပြ႕ဖက္လာတယ္... သူေပးဆပ္ခဲ့သေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူ႔အေပၚမွာတာ၀န္မေက်ခဲ့ဘူးေလ...
ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုခပ္တင္းတင္းဖက္ထားရင္း မ်က္စိေထာင့္မွာဖ်တ္ခနဲေတြ႕ရတဲ့လူရိပ္ေၾကာင့္ ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ဖြင့္ထားတဲ့စာၾကည့္ခန္းတံခါး၀မွာ မတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့ Minnie ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္... သူ႔မ်က္၀န္းေတြမွာလဲ မ်က္ရည္ေတြစိုလက္လို႔ေပါ့...
ကၽြန္ေတာ္ခ်က္ခ်င္းပင္အၾကည့္လႊဲကာ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို Jae ရဲ႕ဆံပင္ေတြၾကားမွာ ဝွက္ထားလိုက္တယ္... ငိုေနတဲ့ Minnie ကို ကၽြန္ေတာ္ေလာေလာဆယ္ မေခ်ာ့ႏိုင္ေသး...
ေတာင္းပန္ပါတယ္ Minnie... ျဖဴစင္လြန္းတဲ့မင္းက အခုလဲနည္းနည္းေတာ့ သေဘာထားႀကီးေပးပါ... ရင္ထဲမွာဒဏ္ရာဗရပြနဲ႔ နာက်င္ေနမယ့္ Jae ကုိ ငါ့ဘက္ကတတ္ႏိုင္သေလာက္ ႏွစ္သိမ့္ေပးရဦးမယ္ေလ...
အဆံုးသတ္မွာေတာ့ ငါေပးထားတဲ့ကတိအတိုင္း မင္းနဲ႔သမီးေလးကို ပစ္မထားခဲ့ပါဘူး... ဒါေၾကာင့္ နားလည္ေပးပါေနာ္...
ေခ်ာ့စရာမလိုပဲအငိုတိတ္တတ္တဲ့ Minnie ေလးေရ... အခုတခါလဲအငိုတိတ္ၿပီး ေတာက္ပတဲ့အျပံဳးေတြနဲ႔ သေဘာထားႀကီးျပေပးပါေနာ္...
To Be Continued.....
(Unicode)
တနှစ်ကျော်လောက်ပျောက်သွားပြီးမှ ရုတ်တရတ် Tv ဖန်သားပြင်ပေါ်မှာ ပြန်ပေါ်လာတဲ့ Jae... သူအရင်ကထက်တောင် ပိုချောလာတယ်... နက်မှောင်တဲ့ဆံပင်ရှည်တွေကတော့ အညိုရောင်ဖျော့ဖျော့အဖြစ် ပြောင်းလဲသွားခဲ့ပါပြီ...
ဒီအတောအတွင်းသူဘာတွေလုပ်နေမလဲ...?? ဘယ်လိုဖြစ်ပြီးသရုပ်ဆောင်တယောက် ဖြစ်သွားရတာလဲ...?? အခက်အခဲတွေအများကြီး ကြုံခဲ့ရမလား...?? ဒီမေးခွန်းတွေရဲ့အဖြေကို ကျွန်တော်မစဉ်းစားပဲမေ့ထားခဲ့တာ Minnie နဲ့ လက်ထပ်ပြီးကတည်းကပါပဲ....
ကျွန်တော်တို့၂ယောက် မဖြစ်နိုင်တော့ဘူးလို့ တွေးမိပြီးတာနဲ့ ကျွန်တော်သူ့ကိုမေ့ဖို့ကြိုးစားတယ်.. သူ့အကြောင်းတွေကိုမတွေးပဲနေတယ်... ကျွန်တော့်ရှေ့မှာရှိနေတဲ့ Minnie နဲ့ သမီးလေးကိုပဲ ကြည့်နေပြီးတော့ Kim Jaejoong ဆိုတဲ့နာမည်ကို မေ့ပစ်ဖို့ကြိုးစားနေခဲ့တာပဲ...
ဒါကိုဘယ်သူမှမသိခဲ့... Minnie ကိုယ်တိုင်တောင် မသိခဲ့လို့ တချိန်မှာကျွန်တော် Jae နဲ့ပြန်ပါသွားမှာ သူစိုးရိမ်နေခဲ့တယ်.... ကျွန်တော်ကလဲ သေချာပြောပြမနေတော့... ပြီးတော့ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်လဲ Jae ကို မေ့သွားနိူင်ခဲ့ပြီလို့ ထင်နေမိတာပါ...
အခုတော့......
အမှတ်တမဲ့ Tv ဖန်သားပြင်မှာတွေ့တာနဲ့တောင် ရင်ထဲမှာဆစ်ခနဲနာသွားတာ ဘာကြောင့်လဲ...?? မေ့ထားတဲ့သူ့အကြောင်းတွေ တန်းစီပြီးခေါင်းထဲ ပြန်ရောက်လာတာကရော ဘာ့ကြောင့်လဲ....?? ကျွန်တော်သူ့ကိုမမေ့နိူင်ခဲ့ဘူးလား...?? မေ့ချင်ယောင်ဆောင်နေခဲ့တာလား....??
သက်ပြင်းမောတခုကိုရှိုက်ထုတ်လိုက်ရင်း နဖူးပေါ်မှာတင်ထားတဲ့လက်ကို ပြန်ချလိုက်ကာ အိပ်ပျော်အောင်အိပ်ဖို့ ကျွန်တော်ကြိုးစားနေမိပြန်တယ်... Minnie ကရော...??
အခုမှသတိတရနဲ့ကျွန်တော့ဘေးကို ငဲ့စောင်းကြည့်လိုက်တော့ အိပ်ယာအစွန်ဘက်မှာ ကျွန်တော့်ကိုကျောခိုင်းအိပ်နေတဲ့ Minnie ကို တွေ့လိုက်ရတယ်... အရင်ကဆိုအမြဲတမ်း ကျွန်တော့်ကိုအတင်းဖက်အိပ်တဲ့သူက အခုတော့ခပ်ဝေးဝေးမှာနေပြီး ကျောတောင်ခိုင်းထားတယ်ပေါ့လေ....
သူလဲခံစားနေရမှာ ကျွန်တော်သိပါတယ်... ဒါပေမယ့်ကျွန်တော့်မှာလဲ ကိုယ့်အပူနဲ့ကိုယ်မို့ သူ့ကိုပွေ့ဖက်ပြီးချော့မနေချင်.... တခါမှလဲမလုပ်ဖူးတာကြောင့်ပါတာပေါ့... စိတ်ဆိုးစိတ်ကောက်ခဲတဲ့ Minnie က တခါတရံစိတ်မကောင်းဖြစ်ရင်တောင် နောက်တနေ့ကျရင် သူ့ဘာသာဖြေသိမ့်ပြီး ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နေတတ်တယ်ဆိုတာ သိနေပြီလေ...
သူတကယ်ကျွန်တော့်အပေါ်မှာကောင်းပါတယ်... ရုပ်ကလေးကလဲချောသလို စိတ်ကောင်းလဲရှိရှာပါတယ်... သူ့ကိုချစ်ကြည့်ဖို့လဲ ကျွန်တော်ကြိုးစားခဲ့ပါတယ်... ဒါပေမယ့် Jae ရဲ့ ပူလောင်တဲ့အချစ်တွေနဲ့ အသားကျနေတဲ့ကျွန်တော် သူ့ရဲ့အေးမြတဲ့အချစ်တွေကို လွယ်လွယ်နဲ့လက်မခံနိုင်ခဲ့ဘူး... သိပ်ဝမ်းနည်းစရာကောင်းတာပဲ...
အာာ တော်ပါပြီ... ဘာမှဆက်မတွေးတာပဲကောင်းတယ်... Jae က သူ့ဘဝနဲ့သူဖြစ်နေပြီပဲကို... ကျွန်တော်တို့ထပ်တွေ့စရာလဲမရှိတော့ဘူး... ကျွန်တော်သူ့ကိုလွမ်းဆွတ်နေရလဲ အလွန်ဆုံးတလပါပဲ... နောက်တော့ကျွန်တော့်ဘဝမှာ ပြန်အသားကျသွားမှာပါ... အဲဒါတွေကိုကြိုသိနေလို့ Minnie က ကျွန်တော့်ကိုလွတ်လွတ်လပ်လပ် လွမ်းခွင့်ပေးထားတာထင်ပါတယ်....
စိတ်ကိုလျှော့ချလိုက်ပြီးတော့မှပဲ ကျွန်တော်လဲအေးချမ်းတဲ့ အိပ်စက်ခြင်းကို ရရှိသွားတော့တယ်... ကျွန်တော်မသိလိုက်တာက ကျွန်တော့်ကိုကျောခိုင်းအိပ်နေတဲ့ Minnie တယောက် စိတ်နှလုံးပူလောင်မှုကြောင့် တညလုံးမအိပ်ပဲမိုးလင်းသွားခဲ့တာကိုပါ...
ကျွန်တော်မနက်အိပ်ယာနိုးတော့ Minnie ဘေးမှာရှိမနေတော့ပါ... သမီးရဲ့ပုခက်လဲပွင့်နေတော့ ကလေးခေါ်ပြီးမနက်စာစားဖို့ စီစဉ်နေတာပဲဖြစ်မှာပါ... ကျွန်တော်လဲအရင်ဆုံး ကိုယ်လက်သန့်စင်ပြီး အောက်ထပ်ဆင်းလာတော့ ထင်တဲ့အတိုင်းပါပဲ ထမင်းစားခန်းထဲမှာ ကလေးကိုမနက်စာအဖြစ် အာဟာရမှုန့်ခွံ့နေတဲ့ Minnie ကိုတွေ့လိုက်ရတယ်....
"Morning Minnie...!!!"
ကျွန်တော်နှုတ်ဆက်လိုက်တော့ သူ့ဘက်ကလဲ ခပ်တိုးတိုးပြန်နှုတ်ဆက်ရှာပါတယ်... ပြီးတော့ ကလေးရဲ့အာဟာရမှုန့်ခွက်လေးကို စားပွဲပေါ်ချကာ ကျွန်တော့်အတွက်မနက်စာ ထပြင်ပေးဖို့လုပ်နေပြန်တယ်...
"နေ နေ ငါ့ဘာသာလုပ်မယ် သမီးကိုသာပြီးအောင်ကျွေးလိုက်"
သူကလဲနာခံရှာပါတယ်... ပြန်ထိုင်ပြီးကလေးကိုသာ ဆက်ခွံ့ပေးနေတယ်... မပီကလာနဲ့စကားများနေတဲ့သမီးကိုတော့ အရင်ကလိုသူချော့မြူမနေပဲ အသံတိတ်နေတယ်... အမှန်ဆိုရင်မနက်တိုင်းအိမ်မှာ သူနဲ့သမီးရဲ့အသံချည်းပဲကို....
"Minnie နေမကောင်းဘူးလား...??"
ကျွန်တော်ပေါင်မုန့်ကိုထောပတ်သုတ်နေရင်း လှမ်မေးတော့ သူကျွန်တော့်ကိုအူကြောင်ကြောင်နဲ့ မော့ကြည့်လာတယ်... မျက်တွင်းတွေချောင်နေတဲ့သူက တညလုံးမအိပ်ထားရတဲ့ပုံပါပဲ....
"ကောင်းပါတယ် Hyung"
ဒီတိုင်းဆိုရင်တော့မဖြစ်ပါဘူး... သူစိတ္တဇလိုဖြစ်နေတာကို ကျွန်တော်နှစ်သိမ့်ပေးမှ ဖြစ်မယ်ထင်တယ်...
"Minnie ahh ဘာမှလျှောက်တွေးမနေပါနဲ့ ငါတို့ရဲ့မိသားစုလေးက ဘယ်လိုမှပြိုကွဲမသွားနိုင်ပါဘူး ငါသမီးကိုအရမ်းချစ်တာ မင်းသိရဲ့သားနဲ့"
ကျွန်တော်ပြောတော့ သူမျက်ရည်လေးဝဲရင်း ခေါင်းညိတ်ပြတယ်... ကျွန်တော်လဲပေါင်မုန့်ကို တကိုက်ကိုက်လိုက်ရင်း သူ့ကိုငေးကြည့်နေမိတယ်...
"ဟုတ်ပါတယ် Hyung သမီးကိုအရမ်းချစ်တာ Minnie သိပါတယ် သမီးကြောင့်သာ Minnie ကို ထားမသွားတာမလား...??"
သူပြောတဲ့စကားရဲ့အဓိပ္ပါယ်ကို ကျွန်တော်နားလည်တယ်... သမီးကြောင့်ဆိုတာထက် သူ့ကိုပါချစ်လို့ မထားသွားတာပါဆိုတဲ့စကားကို သူလိုချင်နေတာကိုလဲ ကျွန်တော်သဘောပေါက်ပါတယ်...
အမှန်ဆိုရင် Minnie ကိုချစ်တယ်ဆိုတဲ့ စကားတခွန်းကိုပြောဖို့ ဘယ်လောက်များခဲယဉ်းနေလို့လဲ... ဒါပေမယ့်ဘာလို့မှန်းမသိ ကျွန်တော့်ပါးစပ်ကနေ ပြောလို့မထွက်... မချစ်လို့လားဆိုတော့လဲ Arni အဲလိုတော့မဟုတ်ဘူးထင်တာပဲ...
ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်တောင် သူ့ကိုချစ်လားမချစ်လား ခွဲခြားမသိတော့... သေချာတာတော့ အရင်လိုသူ့ကို မမုန်းတော့တာပါပဲ... ကျွန်တော်အတွေးတွေလွင့်နေတာ သူမျက်ရည်တွေသုတ်နေတာမြင်မှ သတိပြန်ရလာတယ်....
"မနက်စာဘာစားမှာလဲ ငါလုပ်ပေးမယ်လေ"
ကျွန်တော့်ပါးစပ်က သူ့အတွက်နှစ်သိမ့်တဲ့စကား ပြောရမယ့်အစား မနက်စာအကြောင်း သွားမေးမိပြန်တယ်.... သူကတော့ခေါင်းကိုငုံ့ထားရင်းနဲ့ပဲ ခါပြနေတယ်... သဘောကတော့မစားချင်ဘူးပေါ့... သူခေါင်းငုံ့နေတာ သူ့မျက်ရည်တွေကို ကျွန်တော်မမြင်စေချင်လို့ဆိုတာ ကျွန်တော်သိပါတယ်...
ဒါပေမယ့်ကျွန်တော်သူ့မျက်ရည်တွေကို မြင်ချင်မိတယ်... လှပဝိုင်းစက်လွန်းတဲ့ သူ့ရဲ့သမင်မျက်လုံးလေးတွေကနေ တလက်လက်တောက်ပနေတဲ့ မျက်ရည်တွေခိုတွဲနေတာ သိပ်လှနေမှာပဲ... အတွေးနဲ့အတူ ကျွန်တော်သူထိုင်နေတဲ့ဆီသို့ ထသွားလိုက်ပြီး သူ့မျက်နှာကိုမေးဖျားကနေ အသာဆွဲမော့လိုက်တယ်...
"Hyung.....!!!"
ဟုတ်တယ် သိပ်လှတယ်... သူ့ရဲ့ရှည်လျားတဲ့ မျက်တောင်ရှည်ကြီးတွေမှာပါ မျက်ရည်တချို့စိုလူးနေတာ သိပ်ကိုလှပပြီး ကဗျာဆန်နေတာ... ကျွန်တော့်သူ့မျက်ဝန်းတွေကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ဖိကပ်နမ်းလိုက်မိတော့ သူ့ရဲ့မျက်ရည်တွေလှိမ့်ဆင်းကျသွားတယ်...
"မငိုနဲ့တော့ ငါမင်းကိုထားမသွားဘူး ကတိပေးတယ် သမီးကြောင့်ဆိုတာထက်တော့ ပိုလေးနက်ပါတယ်"
"Hyung ရယ်"
ကျွန်တော်ပြောတာသူနားလည်လား မလည်လားတော့မသိ... ကျွန်တော့်လည်တိုင်ကိုဖက်တွယ်လာတဲ့သူ့ကို အသာအယာပြန်ဖက်ရင်း ကျောလေးကိုပုတ်ပေးလိုက်တယ်... သမီးကတော့ ကျွန်တော်တို့၂ယောက်ကို မျက်လုံးလေးပေကလပ်ပေကလပ်နဲ့ မော့ကြည့်ရင်း စကားတွေလှမ်းပြောနေပြန်တယ်...
"တခုခုစားလိုက်ဦးနော် ကိုယ့်ကိုကိုယ်ညှင်းဆဲမနေနဲ့ ကြားလား"
ကျွန်တော်သူ့ခေါင်းလေးကိုအသာပုတ်ရင်း ပြောတော့လဲသူက မျက်ရည်မခြောက်တခြောက်နဲ့ ပြုံးပြရင်းခေါင်းညိတ်ရှာပါတယ်...
"Hyung....!!!"
အလုပ်သွားဖို့ပြင်နေတဲ့ကျွန်တော့်ကို သူလှမ်းခေါ်တော့ ကျွန်တော်လဲလှည့်ကြည့်လိုက်တယ်... သူကကလေးချီထားရင်းနဲ့ပဲ ကျွန်တော့်နားသို့လျှောက်လာတယ်... သူပြောမယ့်စကားကို ကျွန်တော်စောင့်နေတုန်းမှာပင် သူကကျွန်တော့်ပါးတဖက်ကို လာနမ်းပြန်တယ်..
"Hyung တကယ်လို့လေ Jaejoong နဲ့ ပြန်တွဲမယ်ဆိုလဲတွဲပါ ဒါပေမယ့် Minnie နဲ့ သမီးကိုတော့ ထားမသွားပါနဲ့နော် Hyung ရဲ့ အချစ်ကိုမရရင်တောင် သမီးရဲ့ Omma အနေနဲ့ Hyung ရဲ့အိမ်ထောင်ဖက်အနေနဲ့ Minnie ကို နေခွင့်ပြုမယ်မလားဟင်"
ကျွန်တော်ပြုံးလိုက်မိပြန်တယ်... သူကကျွန်တော့်ကို Jae နဲ့ပြန်တွဲမယ်များ ထင်နေတာလားပဲ... ပြီးပြီးသားဇာတ်လမ်းတခုက ပြန်ဆက်ဖို့လွယ်တာမှ မဟုတ်တာပဲ... Jae လဲအခုဆို သူ့ဘဝသစ်မှာ နေသားကျနေလောက်ပါပြီ... ဒါကိုသူဘာတွေ စိုးရိမ်နေတာလဲ...??
"အင်း စိတ်ချပါ Minnie က တသက်လုံးသမီးရဲ့ Omma နေရာမှာနေရမှာ"
ကျွန်တော်အများကြီးပြောမနေတော့ပဲ သူလိုချင်တဲ့ကတိကိုပဲပေးလိုက်တော့ သူပြုံးသွားပြီး ကျွန်တော့်ကိုထပ်နမ်းပြန်တယ်... ကလေးကျနေတာပဲ တကယ်... နေရာတကာတွေးကြောက်နေတော့တာပဲ...
အလုပ်ထဲရောက်တော့ ကျွန်တော်အားလုံးကို မေ့မေ့ပျောက်ပျောက်ဖြစ်သွားပြန်တယ်.... ကုမ္မဏီကအခုဆိုပုံမှန်ပြန်လည်ပတ်နေပါပြီ... ရှယ်ယာရှင်တွေပါ ပြန်ဝင်လာကြတာ ဝမ်းသာစရာပါပဲ... ထူးတော့ထူးဆန်းသား Appa တောင် ဘယ်လိုမှလုပ်မရတာကို ကျွန်တော့်အလှည့်ကျမှ သိပ်တောင်မကြိုးစားရပဲ ပြန်အဆင်ပြေသွားတာ ကျွန်တော်ကံကောင်းနေလို့များလား...??
နို့မို့ဆိုကျောင်းတဖက်အလုပ်တဖက်နဲ့ ကျွန်တော်ရူးသွားမယ်ထင်တယ်... ကျောင်းဆိုလို့နောက်တပါတ်ဆို ကျွန်တော်ကျောင်းပြန်သွားရမှာပဲ... စာမေးပွဲ၂ခါလောက်ဖြေပြီးရင်တော့ ပြီးသွားပါပြီ... အိမ်ထောင်သည်ဘဝနဲ့ ကျောင်းတက်ရတာ ရယ်စရာတော့အကောင်းသားပဲ... ဒီကြားထဲ ကလေးအဖေဆိုပြီး နာမည်ကကြီးနေသေး...
အဲဒါကြောင့်လဲ Minnie က ကျောင်းဆက်မတက်တော့တာ ထင်တာပဲ... သူဆိုလဲ ကလေးအမေဆိုပြီး လူတွေဝိုင်းစတာခံရမှာ... အတွေးနဲ့တင် ကျွန်တော်ပြုံးလိုက်မိပြီး မျက်လုံးအကြည့်က အလုပ်စားပွဲပေါ်ကဓာတ်ပုံဆီကို ရောက်သွားမိတယ်... Minnie နဲ့ သမီးရဲ့ပုံလေး... Minnie က ငိုရင်လဲလှနေသလို ရယ်နေတော့လဲ ချစ်စရာလေးပါ... သမီးကိုချီထားရင်း ရယ်နေတာလေးက အပြစ်ကင်းစင်လိုက်တာ...
ကျွန်တော်ကြည့်နေရင်းနဲ့ပဲ စိတ်ထဲအလိုလိုကြည်နူးမိကာ ဓာတ်ပုံလေးထဲက သူတို့နှစ်ယောက်ကို နမ်းရှိုက်လိုက်မိပြန်တယ်... ကျွန်တော့်ရဲ့မိသားစုလေး... ၂ယောက်လုံးက အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းလွန်းတယ်....
"Omo ကလေးအဖေကြီး ဘာတွေကြည်နူးနေတာလဲ...??"
အသံနဲ့အတူ ရုံးခန်းထဲဝင်လာသူက Yuchun... သူကတော့ကျွန်တော့်အလုပ်ထဲကို တံခါးမရှိဓားမရှိ စိတ်ကြိုက်ကိုဝင်ထွက်နေတာပဲ... အခုလဲ ကျွန်တော့်အလုပ်စားပွဲနားသို့ လှစ်ခနဲရောက်လာပြီး ခုနကကျွန်တော်နမ်းလိုက်တဲ့ ဓာတ်ပုံကိုလာငုံ့ကြည့်တယ်... ပြီးတော့မှသူ့မျက်နှာ ပြုံးဖြီးဖြီးကြီးဖြစ်သွားလေတယ်...
"Yunho မင်း Changmin ကို ချစ်နေပြီမလား"
သူ့အမေးကိုပြန်ဖြေဖို့ကျွန်တော် ရုတ်တရတ်စဉ်းစားမရခဲ့... မမုန်းတော့တာတော့ သေချာပေမယ့် ချစ်နေတာလားဆိုတာတော့ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်လဲ မသေချာပါ..
"ငါ....ငါ မသိဘူး Yuchun"
"ဘာမသိတာလဲ မင်းကတော့လေ"
သူကကျွန်တော့်ကိုအားမလိုအားမရနဲ့ ပြောနေရင်း တုံဏှိဘာဝေဖြစ်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ကို ပခုံးတဖက်လာဆုပ်ကိုင်ကာ ဆွဲလှုပ်နေလေတယ်...
"အဲဒါဆိုငါမေးမယ် မင်းသူနဲ့နေရတာ ပျော်တယ်မလား...??"
"အင်း ပျော်တယ်လေ"
ကျွန်တော်မဆိုင်းမတွဖြေလိုက်တော့မှ Yuchun မျက်နှာပြုံးသွားတယ်...
"အဲဒါဆိုသေချာတယ် မင်းသူ့ကိုချစ်နေပြီ"
Yuchun ရဲ့စကားကို ကျွန်တော်ခွန်းတုံ့ပြန်မနေတော့ပဲ ကိုယ့်ဘာသာအထပ်ထပ်ပြန်စဉ်းစားနေမိတယ်... ကျွန်တော်တကယ်ပဲသူ့ကို ချစ်နေပြီလား...?? ချစ်စရာကောင်းတဲ့ သူ့အမူအယာလေးတွေကိုမြင်တာနဲ့ စိတ်ထဲကြည်နူးမိတာတွေက အချစ်တဲ့လား...??
"မင်းသူ့ကိုဘယ်လိုနည်းနဲ့မှ လက်လွှတ်မခံနဲ့ Yunho နို့မို့ဆိုမင်းနောင်တရလိမ့်မယ် သူ့လောက်မင်းအပေါ်ကောင်းတဲ့သူ မရှိတော့ဘူး"
Yuchun ရဲ့စကားကို ကျွန်တော်ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ပြီး ဓာတ်ပုံလေးကိုပြန်စူးစိုက်ကြည့်လိုက်ပြန်တယ်... ဟုတ်တယ် Minnie... ငါမင်းကိုဘယ်တော့မှ လက်လွှတ်မခံဘူး အဲဒါလုံးဝသေချာတယ်....
@ @ @ @ @ @ @ @ @ @ @
ကျောင်းပြန်တက်တာနဲ့ စာတွေကိုအသဲအသန် ပြန်ကျက်ရတဲ့ကျွန်တော် သူများတွေလိုနားချိန် သိပ်မရပါဘူး... အခုလဲနေ့လည်စာစားချိန်ကို Canteen မသွားနိုင်သေးပဲ စာကြည့်တိုက်ကနေ ဖတ်ဖို့စာအုပ်တွေလာယူရသေးတယ်...
ပြီးတော့မှနားအေးပါးအေး နေရာတခုမှာ စာဖတ်ရင်းနဲ့ပဲ Minnie ထည့်ပေးလိုက်တဲ့ ထမင်းဘူးကိုဖွင့်စားရမှာ... ကျွန်တော့်စိတ်ထင် ဒီရက်ပိုင်း Minnie တယောက် လူနဲ့စိတ်သိပ်မကပ်သလိုပဲ.... မနက်ကလဲ ထမင်းဘူးကို ဟင်းတွေချည်းခပ်ထည့်နေတာ ထမင်းမပါလို့ပြန်ထည့်ခိုင်းရသေးတယ်...
စာကြည့်တိုက်ကနေ အလောတကြီးထွက်လာတဲ့ကျွန်တော် အပေါက်ဝမှာတင် လူတယောက်နဲ့ဝင်တိုက်မိတော့တယ်... နေ့လည်ဘက်က စာကြည့်တိုက်ဘက်မှာ လူရှင်းတယ်ဆိုပြီး ခပ်လောလောလျှောက်မိတဲ့ ကျွန်တော့်အမှားပါပဲ...
"Miya မမြင်လိုက်လို့ပါ"
တဖက်လူကကျွန်တော့်အရင်တောင်းပန်ရင်း ပြုတ်ကျသွားတဲ့ကျွန်တော့်စာအုပ်တွေကို ပြန်ကောက်ပေးနေတယ်... ကျွန်တော်ကတော့ နေရာမှာတင်ကျောက်ရုပ်ပမာ... သူ့ရဲ့တောင်းပန်တဲ့အသံကြားကတည်းက ရင်ထဲဒိန်းခနဲဖြစ်ပြီး လူကပါအာစေးမိသလို ဆွံ့အသွားခဲ့တာပါ...
သူကစာအုပ်တွေကိုပြန်ကောက်ပေးပြီးမှ မျက်နှာပေါ်ကျနေတဲ့ဆံပင်တွေကို ဆတ်ခနဲခါထုတ်လိုက်ရင်း မတ်တပ်ရပ်လိုက်တော့ သူ့ရဲ့မျက်နှာဝင်းဝင်းလေးက ထင်ထင်ရှားရှားပေါ်လာတယ်လေ... ကျွန်တော့်ကိုမြင်တော့ ချက်ချင်းပင်သူလဲ အံံ့ဩသွားပြီး နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးတွေ ပွင့်ဟသွားလေတယ်...
"Yun...?? တကယ်ပဲလား...??"
ကျွန်တော်ဘာလုပ်ရမလဲ...?? တနှစ်ကျော်လောက် ကွဲကွာသွားတဲ့ရည်းစားဟောင်းကို ပြန်ပွေ့ဖက်ပြီး မင်းကိုအရမ်းလွမ်းနေတာလို့ နှုတ်ဆက်ရမှာလား..? Andwe ကျွန်တော်က အိမ်ထောင်သည်ဖြစ်နေပြီ. ပြီးတော့ သူကလဲသူ့ဘဝသစ်မှာ အဆင်ပြေနေပြီမလား...??
"Yun မင်းကဘာမှမပြောင်းလဲသွားဘူးပဲနော် Arni အရင်ကထက်တော့ ရင့်ကျက်လာတာပဲ ငါ့....ငါ့ကိုမလွမ်းဘူးလားဟင်....??"
မျက်ရည်အဝဲသားနဲ့မေးလာတဲ့သူ့ကို ကျွန်တော်ဘာပြန်ပြောရမှာလဲ....?? ကျွန်တော့်အားနည်းချက်က သူ့မျက်ရည်တွေဆိုတာ သူမှတ်မိနေသေးတာလား...??
သူ့လက်ထဲကစာအုပ်တွေ မြေပြင်ပေါ်သို့ပြန်ပြုတ်ကျသွားခဲ့တယ်... စာအုပ်ထူတချို့က ကျွန်တော့်ခြေထောက်ပေါ်ပြုတ်ကျပေမယ့် နာကျင်ရကောင်းမှန်းမသိတော့ပါဘူး.... သူ့မျက်ရည်တွေကိုမမြင်ချင်တဲ့ကျွန်တော် သူ့ကိုရင်ခွင်ထဲဆွဲဖက်ထားလိုက်မိတယ်... သူ့လက်တွေကလဲကျွန်တော့်ကျောပြင်ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ပွေ့ဖက်လာတယ်လေ...
"ငါ လက်ထပ်ပြီးသွားပြီ"
လူရှင်းတဲ့သစ်ပင်တပင်အောက်က ခုံတန်းတခုမှာ ၂ယောက်အတူတူထိုင်ရင်း အချိန်အတန်ကြာ တိတ်ဆိတ်နေရာမှ ကျွန်တော်ကပဲစတင်ကာ ပြောလိုက်တယ်... သူကတော့ကျွန်တော့်စကားကို ထူးထူးခြားခြားအံ့ဩတုန်လှုပ်မသွားပါ...
"ငါသိပါတယ် Changmin နဲ့မလား..?? ချစ်စရာသမီးလေးတယောက်တောင် ရှိနေပြီပဲကို ညီမဆိုပေမယ့် မင်းတို့နှစ်ယောက်လုံးက အဖေအမေနေရာမှာ ခံယူလိုက်ကြတာပဲကို"
သူသိနေတာပဲ.... အဲဒါကြောင့်အံ့ဩမသွားတာကိုး.. ကျွန်တော်ဘာဆက်ပြောရမှန်းမသိတော့ တစ်ရှူးတွေကိုတစစီခြွေမွနေတဲ့ သူ့ရဲ့လက်တွေကိုသာ ငေးကြည့်နေမိတယ်... သူနဲ့ကျွန်တော်ကြားမှာ ပြောစရာစကား ရှားပါးသွားပြီလား...?? ဒါမှမဟုတ်များလွန်းလို့ ဘယ်ကနေစပြောရမှန်း မသိတော့တာလား...??
"ငါတို့သူငယ်ချင်းတွေအဖြစ်တော့ ပြန်နေလို့ရတယ်မလားဟင်...??"
သူ့ဆီကစကားကြောင့် ကျွန်တော်အံ့ဩသွားရတယ်... ကျွန်တော်ထင်တာက သူ့ကိုမစောင့်ပဲလက်ထပ်သွားတဲ့ ကျွန်တော့်ကို သူစိတ်ဆိုးနေမယ်လို့လေ... သူတကယ်ကိုပြောင်းလဲသွားတာပဲ....
အမှန်ဆိုကျွန်တော်စတွေ့ကတည်းကသိရမှာ... ဝင်တိုက်မိတိုင်း ဘယ်တော့မှတောင်းပန်စကား မပြောတတ်တဲ့သူက ထူးထူးခြားခြားအရင်ဆုံး တောင်းပန်ပြီးတော့စာအုပ်တွေတောင် ကောက်ပေးသေးတာ.... သူ့မှာအရင်ကလို မာနတွေမရှိတော့ဘူးလား...??
"အင်းပေါ့ ငါတို့သူငယ်ချင်းတွေအဖြစ်နေကြတာပေါ့"
"Gomawoyaw"
အသံခပ်တိုးတိုးနဲ့ကျေးဇူးတင်စကားပြောနေတဲ့သူက အရင်က Jaejoong နဲ့ တခြားစီပါပဲ... တခြားတယောက်လိုကို ပြောင်းလဲသွားခဲ့တာ...
"မင်းသူငယ်ချင်းတွေကတော့ ငါ့ကိုမုန်းနေကြတယ်"
သူ့စကားကြောင့် ကျွန်တော်အံ့ဩသွားရတယ်... ပြီးတော့မှပြန်စဉ်းစားတော့ အခုမှကျောင်းလာတက်တဲ့ကျွန်တော်က သူဒီမှာရှိနေတာကို ခုမှသိတာပဲ... ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းဆိုတာ Yuchun လား...?? ဖြစ်နိုင်တယ် သူတို့ Jae ဒီမှာရှိနေတာသိရက်နဲ့ ကျွန်တော့်ကိုမပြောတာ...
"သူတို့ကငါ့ကိုလာပြောကြတယ် မင်းနဲ့မပတ်သတ်ဖို့ မင်းကအခုဆို Minnie ကိုပဲချစ်သွားပြီတဲ့ ငါ့ကိုသူများအိမ်ထောင်ရေးကို ဝင်မနှောက်ယှက်နဲ့တဲ့ မင်းတို့အိမ်ထောင်ရေး တခုခုဖြစ်ရင် ငါ့ကိုအသေပဲတဲ့လေ"
"ဘယ်သူပြောတာလဲ Yuchun လား...?? ဒီကောင်ကတော့ကွာ ဘာလို့အဲလိုတွေပြောတာလဲ"
ကျွန်တော်ရုတ်တရတ်ဒေါသထွက်သွားရတယ်... ဒီရက်ပိုင်း Yuchun ကျွန်တော့်ကို Minnie ကိုပဲချစ်ဖို့ကြင်နာဖို့ နားချနေတာတွေက ဒါကြောင့်လား...?? ပြီးတော့ Minnie အမူအရာပျက်နေတာတွေကရော...?? သူလဲသိနေတယ်ထင်တယ်... အင်းပေါ့လေ Yuchun နဲ့ Junsu သိနေမှတော့ Minnie လဲ သိပြီပေါ့... ကျွန်တော့်ကိုသာသူတို့က ဖုံးကွယ်ထားကြတာပဲ...
"သူတို့ကိုအပြစ်မတင်ပါနဲ့ Yun ရယ် ငါကလဲအရင်လိုမဟုတ်တော့ သူတို့အနိူင်ယူလို့ ရသွားတာပေါ့ ငါ့ဘက်ကလဲအမှားမကင်းတော့ သူတို့ပြောလဲခံရမှာပဲလေ"
"ဟာာာ အဲလိုတွေလျှောက်မတွေးပါနဲ့ Jae ရာ မင်းကရော ဘာလို့အရင်လို ဆတ်ဆတ်ကြဲဖြစ်မနေတော့တာလဲ...?? သူတို့လာပြောရင် မင်းလဲပြန်ပြောပါလား"
အရင်ကထက်ပျော့ညံ့သွားတဲ့ Jae ကို ကျွန်တော်အားမရစွာနဲ့ မြှောက်ပေးပေမယ့် သူကငြိမ်သက်နေဆဲ... မျက်ရည်တွေထပ်မကျအောင်လဲ အံကြိတ်ကာထိန်းထားပုံရပါတယ်...
"Yun ahh ငါလေမင်းတို့ကိုမနှောက်ယှက်ပါဘူး ဒါပေမယ့်လေငါ့ကို မင်းသူငယ်ချင်းအဖြစ် သတ်မှတ်မယ်မလားဟင်...??"
Jae ရယ်... သူမာနတွေလုံးဝမရှိတော့ဘူးပဲ... ဒီအတောအတွင်းသူဘာတွေဖြစ်ခဲ့တာလဲ...?? ကျွန်တော်မေးချင်ပေမယ့် သူ့အဖြေကိုလဲမကြားရက်ပြန်ဘူး... နောက်တော့လဲ သူ့ကိုသူငယ်ချင်းအဖြစ်နေပါ့မယ်ဆိုပြီး သဘောတူကာ နှစ်သိမ့်ပေးလိုက်တော့တယ်... ထိုနေ့ကသူရောကျွန်တော်ရော နေ့လည်စာမစားဖြစ်ကြပါ...
"မင်းရဲ့အိမ်ကဘာမှမပြောင်းလဲသွားဘူးပဲ အရင်ကငါတို့အတူတူနေခဲ့တာလေးတွေတောင် ပြန်လွမ်းသွားသလိုပဲ"
ကျောင်းဆင်းတော့ ကျွန်တော့်အိမ်မှာကျန်ခဲ့တဲ့ သူ့စာအုပ်တွေကိုလိုက်ယူပါရစေဆိုတော့ ကျွန်တော်လဲခေါ်လာခဲ့လိုက်တယ်... ကျွန်တော်တို့အတူတူ တွဲလာတာမြင်တော့ Yuchun နဲ့ Junsu အံ့ဩကာကြည့်နေပေမယ့် ကျွန်တော်ရှင်းပြမနေတော့... Yuchun လုပ်ရပ်က Jae အပေါ်မှာ အားနာဖို့အရမ်းကောင်းတယ်လေ... Jae က ခွင့်လွှတ်ပေးပေမယ့် ကျွန်တော်လောလောဆယ်တော့ Yuchun ကို စကားမပြောချင်အောင် စိတ်ပျက်မိသွားတယ်...
"Hyung ပြန်လာပြီလား...??"
ကျွန်တော့်ကိုထွက်ကြိုတဲ့ Minnie က ကျွန်တော့်နောက်မှာပါလာတဲ့ Jae ကိုတွေ့တော့ သရဲတွေ့သလို ထိတ်လန့်အံ့ဩသွားတယ်...
"ငါ့ကျောင်းစာအုပ်တွေပြန်လာယူတာပါ Minnie ရယ် ငါ့ကိုအဲလိုကြီးမကြည့်ပါနဲ့လား"
Jae ရဲ့စကားကြောင့် ကျွန်တော်အားနာသွားရပြန်တယ်... တွေတွေကြီးရပ်နေတဲ့ Minnie ကို ကျွန်တော်ပခုံးလှမ်းပုတ်လိုက်ပြီး Jae ကို ဘာမှမပြောဖို့ မျက်ရိပ်မျက်ခြေပြလိုက်တယ်...
"Jae မင်းစာအုပ်တွေက စာကြည့်ခန်းထဲမှာလေ သွားယူလိုက်"
ကျွန်တော်လဲ Jae ကို သူ့ဘာသာသွားဖို့ ပြောလိုက်ပေမယ့် တနှစ်ကျော်လောက်ဝေးကွာနေတဲ့ ကျွန်တော့်အိမ်ကို သူကစိမ်းနေလို့လားမသိ... နေရာကနေတဖဝါးမှမရွှေ့ပဲ ရပ်နေတယ်...
"လိုက်ပို့ပေးပါလား ငါရုတ်တရတ်ရှာတွေ့မယ်မထင်ဘူး ငါ့ကိုမြန်မြန်ကူရှာပေးလေ ဒါမှအိမ်မြန်မြန်ပြန်ရမှာ"
ကျွန်တော်လဲသက်ပြင်းချလိုက်ရင်း မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ရပ်နေတဲ့ Minnie ကို နှစ်သိမ့်သလိုကြည့်လိုက်ပြီး Jae ကိုစာကြည့်ခန်းထဲ လိုက်ပို့ပေးလိုက်တယ်... စာကြည့်ခန်းတံခါးကိုတော့ မပိတ်ထားပဲ ခပ်ဟဟလေးဖွင့်ထားလိုက်တယ်... Minnie သံသယမဖြစ်စေချင်ဘူးလေ...
Jae ပြောသလိုပါပဲ သူ့စာအုပ်တွေက စာအုပ်စင်အနှံ့ ဟိုတအုပ်ဒီတအုပ်ရောက်နေတော့ ၂ယောက်သားအချိန်ယူပြီး ရှာလိုက်ရတယ်... စာအုပ်တွေစုံတော့မှ ကျွန်တော်သတိတရနဲ့ အံဆွဲကိုဖွင့်လိုက်ပြီး သူကျန်ခဲ့တဲ့ဖုန်းလေးကိုပါ လှမ်းပေးလိုက်တယ်....
"ဒီမှာမင်းရဲ့ဖုန်း"
အမှန်ဆိုအဲ့ဒီ့ဖုန်းထဲမှာ သူနဲ့ကျွန်တော်ရဲ့ အမှတ်တရဓာတ်ပုံတွေအများကြီးပါ... ကျွန်တော်ပြန်အစဖော်သလိုဖြစ်နေမလား...?? Arni ပိုင်ရှင်ဆီကိုပြန်ပေးသင့်တာပဲလေ...
"မယူတော့ဘူး ငါ့မှာဖုန်းအသစ်ရှိတယ်လေ"
သူကသူ့ဘောင်းဘီအိတ်ထဲကဖုန်းကို ထုတ်ပြရင်းပြန်ဖြေတယ်... သူ့အခုဖုန်းက တန်ဖိုးကြီး Brand တခုရဲ့ နောက်ဆုံးပေါ် Model ပဲ... ကျွန်တော်တောင်သာမန်လောက်ပဲ ကိုင်ထားတာ... သူကပိုက်ဆံတယ်ပေါသကိုး...
"တယ်ဟုတ်ပါလား Jae ရ.. မင်းကသူဌေးပဲ ဖုန်းတောင်အကောင်းစားကိုင်တာ"
ကျွန်တော်အရွှန်းဖောက်ပြီးပြောလိုက်ပေမယ့် သူ့မျက်နှာမှာမချိပြုံးတခုပေါ်လာတယ်... ကျွန်တော်ပြောတာ ဘာမှားသွားလို့လဲ...??
"ဒါပေါ့ ဒီလိုနေနိုင်ဖို့ ဒါမျိုးဖုန်းကိုကိုင်နိုင်ဖို့ ငါ့ဘဝကိုဘယ်လောက်ရင်းခဲ့ရလဲ စဉ်းစားကြည့်ပေါ့"
"Jae ahhh"
ကျွန်တော့်ရင်ထဲနင့်ခနဲဖြစ်သွားရတယ်... ဘာလို့များကျွန်တော် အဲလိုတွေမစဉ်းစားခဲ့မိတာလဲ... အရင်ကတည်းကသူက Lee ShinYoung ရဲ့ ထောက်ပံ့မှုနဲ့ကျောင်းတက်ရတာလေ... သူ့ဘဝကို ပိုက်ဆံနဲ့လဲခဲ့ရတာတွေကို ကျွန်တော်ပြန်အစဖော်သလို ဖြစ်သွားပြီလား...?? ဒါဆိုအခုရော သူတယောက်ယောက်ရဲ့ အထောက်အပံ့ကို ယူနေရတာပဲလား...???
"မင်းရောအဆင်ပြေတယ်မလား Yun...?? ငါ Lee ShinYoung နဲ့အလဲအလှယ်လုပ်ထားတာပဲ မင်းကိုသူနစ်နာအောင်လုပ်လို့ မရတော့ပါဘူး"
ထိုအခါမှတိမ်မြုပ်နေတဲ့ လျို့ဝှက်ချက်တခုကို ကျွန်တော်သတိထားမိသွားတယ်... ကျွန်တော့်တို့ကုမ္မဏီပြန်အဆင်ပြေတာ Jae က Lee ShinYoung နဲ့ သဘောတူညီမှုလုပ်ခဲ့လို့ပေါ့... အစတည်းကသိသင့်တာ... Lee ShinYoung ရုတ်တရတ်စိတ်ကူးပြောင်းသွားတာကို ကျွန်တော်ခပ်ပေါ့ပေါ့ပဲတွေးနေခဲ့တာ...
"Jae မင်း...မင်းနဲ့သူက သဘောတူညီမှုလုပ်ထားတာလား...??"
"ဟုတ်တယ် Yun ငါမင်းဘေးကနေထွက်သွားရင် မင်းကိုသူဒုက္ခဆက်မပေးတော့ဘူးတဲ့လေ အခုငါဘာလို့ပြန်လာလို့ရတာလဲသိလား...?? မင်းက Minnie နဲ့ လက်ထပ်လိုက်လို့လေ"
ဘုရားရေ... Jae က ကျွန်တော့်အတွက်အများကြီး ပေးဆပ်ခဲ့တာပဲ... ကျွန်တော့်ဘ၀ သာယာအဆင်ပြေနေချိန်မှာ သူကတော့မချစ်မနှစ်သက်တဲ့သူကို ပေးဆပ်ရင်းနဲ့ ဘယ်လောက်တောင်စိတ်ဆင်းရဲခဲ့ရမလဲ...??
"Jae ahh Miyahae ငါ...ငါတကယ်မသိခဲ့ဘူး ငါ့ကြောင့်မင်းဒီလောက်ထိခိုက်နစ်နာခဲ့မယ်လို့"
ကျွန်တော်ရင်ထဲတဆစ်ဆစ်နဲ့နာကျင်ကာ သူ့ကိုတောင်းပန်စကားပြောတော့ သူပြုံးနေပါတယ်... သူ့အပြုံးတွေက အသက်မဲ့လွန်းပါတယ်... အဆင်မပြေမှုတွေကို ဖုံးကွယ်ထားပြီး ဟန်ဆောင်ပြုံးနေသလိုပါပဲ...
"မင်းအဆင်ပြေရင်ပြီးတာပါပဲ အချစ်နဲ့ငွေကြေးမှာ ငါကငွေကြေးနောက်ကို လိုက်ခဲ့တာလေ... တခုလိုချင်ရင်တခုကိုတော့ ပေးဆပ်ရမှာပေါ့... သူ့ကိုမရွေးချယ်ခဲ့လို့ အချစ်ကတော့ ငါ့ကိုဒဏ်ခတ်ခဲ့တယ်ထင်တာပါပဲ... ဒါပေမယ့်ကိစ္စမရှိပါဘူး ငါ့ချစ်သူပျော်ရွှင်နေရင် ငါကျေနပ်ပါတယ်..."
သူပြောနေရင်းနဲ့ ခေါင်းကိုဆတ်ခနဲမော့ကာ မျက်တောင်ကိုပုတ်ကာသိမ်းပေမယ့် သူ့မျက်ရည်တွေက သခင့်အလိုကျမလိုက်လျောပဲ ပါးပြင်ထက်သို့ကြွေဆင်းသွားလေတယ်... ကျွန်တော်ဘယ်လိုနည်းနဲ့ကြည့်ရက်မှာလဲ...
"Jae ရယ် ငါ့ကြောင့်ပါ အကုန်ငါ့အပြစ်တွေချည်းပါပဲ"
ကျွန်တော်သူ့ကိုရင်ခွင်ထဲမြုပ်နေအောင် ပွေ့ဖက်ထားလိုက်မိတယ်... ထိုအခါမှသူလဲ မျက်ရည်တွေကိုထိန်းမထားတော့ပဲ တသိမ့်သိမ့်ရှိုက်ငိုရင်း ကျွန်တော့်ကိုပြန်ပွေ့ဖက်လာတယ်... သူပေးဆပ်ခဲ့သလောက် ကျွန်တော်ကတော့ သူ့အပေါ်မှာတာဝန်မကျေခဲ့ဘူးလေ...
ကျွန်တော်သူ့ကိုခပ်တင်းတင်းဖက်ထားရင်း မျက်စိထောင့်မှာဖျတ်ခနဲတွေ့ရတဲ့လူရိပ်ကြောင့် ကြည့်လိုက်မိတော့ ဖွင့်ထားတဲ့စာကြည့်ခန်းတံခါးဝမှာ မတ်တပ်ရပ်နေတဲ့ Minnie ကို တွေ့လိုက်ရတယ်... သူ့မျက်ဝန်းတွေမှာလဲ မျက်ရည်တွေစိုလက်လို့ပေါ့...
ကျွန်တော်ချက်ချင်းပင်အကြည့်လွှဲကာ ကျွန်တော့်မျက်နှာကို Jae ရဲ့ဆံပင်တွေကြားမှာ ဝှက်ထားလိုက်တယ်... ငိုနေတဲ့ Minnie ကို ကျွန်တော်လောလောဆယ် မချော့နိုင်သေး...
တောင်းပန်ပါတယ် Minnie... ဖြူစင်လွန်းတဲ့မင်းက အခုလဲနည်းနည်းတော့ သဘောထားကြီးပေးပါ... ရင်ထဲမှာဒဏ်ရာဗရပွနဲ့ နာကျင်နေမယ့် Jae ကို ငါ့ဘက်ကတတ်နိုင်သလောက် နှစ်သိမ့်ပေးရဦးမယ်လေ...
အဆုံးသတ်မှာတော့ ငါပေးထားတဲ့ကတိအတိုင်း မင်းနဲ့သမီးလေးကို ပစ်မထားခဲ့ပါဘူး... ဒါကြောင့် နားလည်ပေးပါနော်...
ချော့စရာမလိုပဲအငိုတိတ်တတ်တဲ့ Minnie လေးရေ... အခုတခါလဲအငိုတိတ်ပြီး တောက်ပတဲ့အပြုံးတွေနဲ့ သဘောထားကြီးပြပေးပါနော်...
To Be Continued.....