Κρατιόμαστε από πολύχρωμες κλωστές.
Καμιά φορά μπερδεύονται στο πέρασμα των σκέψεών μας.
Άπειρα σκούρα, φωτεινά, απρόσιτα χρώματα αναμειγνύονται κι ανταλλάζουν σκοτεινά μυστικά της ύπαρξής μας.
Κανείς μας δεν μπορεί να καταλάβει πόσο λεπτές, εύθραυστες κι επικίνδυνες είναι.
Κι μια μέρα, ενώ εμείς θα παίζουμε με τις αντοχές τους, με την απατηλή ιδέα της αθανασίας, θα σπάσουν.
Ακαριαία τα κάστρα των ονείρων μας θα γκρεμιστούν.
Μικρές ψυχές με θέα στο ίδιο το κενό, που επιθυμούν να χαθούν στο αχανές, γλυκό σκοτάδι.
Πέφτουμε.
Κάνεις δεν ξέρει πότε θα φανεί το τέλος. Μα, ένα είναι βέβαιο.
Η κλωστή μπορεί να έσπασε. Το σώμα μπορεί να διαλύθηκε κι να αποσυντίθηκε. Η καρδιά μπορεί να έπαψε να πάλλεται.
Αλλά το πνεύμα είναι ακόμα εδώ.
Εις την γλυκιά αιωνιότητα να μουρμουράει πικρούς σκοπούς.
Ενόσω, εσύ, κι εγώ, κι εμείς θα παύουμε σιγά σιγά να χορεύουμε πια στους παλμούς της ζωής.
Κάνοντας δειλές απόπειρες, να βρούμε την θέση μας στον κόσμο του "μετά".