NANLAKI ang mga mata ko ng nakita ko ang isang lalaki at dalawang babaeng palapit.
Shit.
Mabilis akong lumapit kay Soonyoung na nasa side ko lang at nagkunwaring hindi ko napansin ang mga lumalapit. Mukhang napansin naman niya kaya tumingin siya sa akin ng magkasalubong ang mga kilay.
"Bakit?," he asked.
I shook my head and glanced at the people that are starting to approach our group. I bit my lips as I scanned the crowd, looking for a specific person. Pero hindi ko naman mahanap dahil mas lalong dumami ang tao sa paligid.
Damn, Seungcheol. Asan ka na ba?
"Hello."
Agad akong napatingin kay Soonyoung, pero wala na siya sa tabi ko. Hinahatak siya ng isang pamilyar na bata. Si Chan. Hala. Tumingin naman ako kina Jeonghan, pero naglalakad na ang mga loko papunta sa buffet. In short, naiwan ako! Iniwan nila ako!
"I said, hello. I'm Angela—"
Mabilis kong ikinumpas ang isang kamay ko para putulin ang sinasabi niya. I nodded my head at nagmamadaling naglakad palayo. Pero nakakailang hakbang palang ako ay may nabunggo naman akong lalaki. Halos matumba ako, mabuti na lang ay napigilan niya ang pagtumba ko sa pamamagitan ng paghawak sa kamay ko. Napasinghap ako at agad na napatayo ng maayos. Lumingon lingon ako sa paligid at tsineck kung may nakapansin. Mabuti na lang at kaming dalawa lang. Bumaling ako sa nakabangga ko.
Thank you, I thanked him.
He smiled at me. The perfect set of teeth suddenly brought a cute and dazzling feeling on his aura. Ang gwapo niya tingnan sa ngiti niya. Hindi ko tuloy maiwasang maamaze. Kahit sobra sobra na ang tingala ko dahil napakatangkad niya ay di ko pa rin maalis ang tingin ko sa mukha niya. Hmm...
"Sorry. Ako nga pala si Park Chanyeol. Bisita ng celebrant. Ahm, nice...bumping into you," pagpapakilala niya. He offered his hand to me.
I smiled back at him, politely. Itinaas ko ang kamay ko at inilapit iyon sa kanya.
But before my skin touches his, a muscled arm already encircled around me, pulling me. At ibang kamay ang nakipagkamayan sa kamay ni Park Chanyeol. My heart pounded violently when a familiar voice spoke.
"Hi. My name is Choi Seungcheol. And you can call me touch-what's-mine-or-you'll-be-fvckingly-dead. It's not nice meeting you."
Ang galing talaga tumiming.
(Special)
MEANIE
JEON WONWOO glanced at Kim Mingyu. But the man was looking at the other way. At ng sundan niya ang tinitingnan nito ay halos dumugo ang ibabang labi niya ng kagatin niya iyon sa sobrang pagpipigil.
Pagpipigil ng selos.
Who is he staring at? None other than Jeon Wonwoo's cousin, Timmy. Ang pinakamaganda sa lahat ng pinsan niya. At ang taong nasa toplist ng mga crush ng bestfrenemy niya.
Damn, nagustuhan niya na lahat ng tao sa mundo, pero siyang kababata ay parang hate na hate nito. Halos hindi nga kaibigan ang turing nito sa kanya. They were friends almost since fetus days, pero kung tratuhin siya ng lalaki ay para siyang estranghero o kaya naman ay ang pinakanakakainis na tao sa mundo.
That's painful. Especially when Mingyu always tells him he hates him because he's gay. Sobrang sakit talaga. Lalo na't mas lumala ang galit nito ng malamang mahal nga niya ang lalaki.
He sighed as his heart clenched in pain. He bit the insides of his cheeks to control his emotions. He cleared his throat and spoke.
"Gusto mong ilakad ulit kita sa kanya?," he asked him.
Ni hindi man lang siya nito tiningnan pero kita niya ang pagtalim ng mga mata nito. Mas nanikip tuloy ang dibdib niya.
"Huwag na. Baka sirain mo na naman," nakangising sagot nito.
Pinigilan niya ang mapahikbi sa narinig. Nag-iwas na lang siya ng tingin at pinilit ibaling sa ibang bagay ang atensyon. Ilang buntong-hininga ang dahan dahan niyang ibinubuga para kalmahin ang sarili.
Hindi na kasi siya nasanay. Ilang taon na nga silang ganito, eh. Dapat sanay na siya. Dapat na siyang masanay.
Ramdam na niya ang pangingilid ng mga luha. Kumuyom ang mga kamao niya.
He shall not cry. He won't cry. Never. Not in front of everybody.
"Wonwoo—"
"Don't talk to me," mabilis niyang putol sa kung sino mang tumatawag sa kanya.
Hindi na niya sana iyon papansinin pero inulit na naman nito ang pagtawag sa kanya. Magkasalubong ang mga kilay na napatingin siya sa tumatawag sa pangalan niya.
"Humarap ka sa akin! Bwisit to!"
"Ano bang—A-Ara?"
Natigilan siya. Ngumiti naman ang babaeng nasa harapan niya. Hindi pa rin siya nakakarecover ng bigla itong lapit at dumukwang para bigyan siya ng magaang halik sa mga labi. Napaawang ang mga labi niya sa giawa nito.
Damn. What the heck is she doing here?
"Hello, Jeon Wonwoo. Nice seeing you again. Nandito ako para makisali sa countdown ng usapan niyo ng parents mo. Isang buwan na lang ang hihintayin ko diba?," she said.
Hindi siya makasagot dahil sa sinabi nito. Natigilan siya. Nanlaki ang kanyang mga mata at mabilis na napabaling kay Kim Mingyu para siguruhing walang narinig ang lalaki. And wala na nga siya roon. Naibuga niya ang pigil pigil na hininga. Baling ulit siya sa babae.
"FYI, Ara, isang buwan at isang linggo pa—"
"Bitch. You're here again. Kailan ka ba talaga magpapakatanga sa baklang yan?"
At di na niya kailangan alin pa kung sino ang lalaking sumulpot na lang bigla sa likuran ng babae at itinulak ito palayo sa kanya.
Damn. Don't tell me, magaaway ulit silang dalawa?!
JUNHAO (Bless our souls. Not a good part. Warning! Warning! Toottoot! Contains a scene not suitable for close-minded persons. Sisipain ni otor ang magrereklamo. R18.)
"JUN!," I shouted when he penetrated my hole.
My eyes rolled in pleasure when he started moving. Even though he started rough, parang nalulunod pa rin ako sa ginagawa niya. Pero rough pa rin talaga.
He's punishing me. AGAIN.
I don't know why. Wala naman akong nilapitang ibang lalaki ngayong araw. Wala naman akong nakachat o nakausap man lang. Wala talaga.
Basta nagulat na lang ako ng galit na galit niya akong nilapitan kanina. Hinila niya ako palayo sa mga kaibigan ko at dinala sa isa sa mga kwarto sa second floor ng bahay nila Seungcheol. He harshly removed the clothes I was wearing at parang inis na inis niya iyong pinagtatatapon sa sahig. Then, he started doing me so rough.
I like rough. I like Jun being rough. But only when he tells me he's jealous of someone I was talking to or was with.
Pero ngayon kasi, hindi ko alam kung bakit ganito na naman ang ginagawa niya. Kararating lang kaya namin. Duh.
Napasigaw ako ng sagarin niya ang pagpasok sa akin. Napakapit ako ng mahigpit sa headrest ng kama ng maramdaman ko ang panghihina ng mga tuhod ko. His arms quickly wounded around me as if he was making sure I won't fall. He kept moving in out and out so fast and so rough that I can't do anything but just scream in pleasure and in little uncomfort.
He's taking me from the back. At ito palang ang pangalawang beses niya akong ginalaw sa posisyong ganito. Hindi pa rin talaga ako sanay.
"Jun!," I whimpered when he hit my prostate.
He wasn't speaking, but he groans and moans. Pero kulang pa rin. Hindi talaga siya nagsasabi ng kung ano ano ngayon. Basta parang desidido lang siyang matapos ang ginagawa niya ngayon. Para bang...para bang sex na lang ang ginagawa namin ngayon. Hindi tulad ng dati na parang may feelings. O talagang assuming lang talaga ako lagi.
I moaned when he hit it again, and again. Mas tumigas ang bagay na nasa gitna ko at ramdam ko na ang pagtaas ng dugo ko. The pleasure goes harder to bear as he abused my puckered hole. My hips bucked to meet his every thrusts. Paos na napapasigaw ako sa bawat hugot niya at biglaang pagpasok.
"I'm—near!," I shouted.
I clutched the wooden headrest so tight. Ang sarap ay unti unti na ring lumalabas at napapikit na lang ako. Kasabay ng pagsigaw ko ng malakas ay ang paglabas ng katas mula sa pagkalalaki ko. Nanghihinang napabitaw ako sa hinahawakan ko at napasubsob sa mga unan. Nakaangat ang pwetan ko at patuloy pa rin ang paglabas masok ni bigJunjun sa butas ko. Few more thrusts and he came inside me. Hinihingal na bumagsak siya sa tabi ko.
Damn. First round palang pero pagod na ako. Sana naman ay ito na una at huli para sa gabing ito.
Walang imik na nakatingin lang sa ceiling. Napadapa naman ako at napatingin sa mukha niya.
"J-Jun," I called.
But he didn't respond. Titig na titig lang siya sa kisame at parang sobrang lalim ng iniisip niya. I bit my lips. Inilapit ko ang nanginginig ko pang kamay sa mukha niya para haplusin iyon. Pagdaiti palang ng balat ko sa balat niya ay napapitlag na siya. His forehead frowned and he looked at me.
"What?," he coldly asked.
At parang nanlamig din ako sa tono ng boses niya. Agad kong nabawi ang kamay ko at itinago iyon sa dibdib ko. I bit my lips and gulped.
"M-May problema ka ba?," kinakabahan kong tanong.
He didn't answer again. Napatitig lang uli siya sa kisame at di ako pinansin. Nangilid tuloy ang mga luha ko.
Hala. Wala naman akong ginawa. Bakit ayaw akong kausapin?
Ayoko namang magtanong ng magtanong. Paniguradong mas iinit ang ulo niya at mas lalala ang reaksiyon niya. Baka bigla niya akong masigawan.
Pero ano namang gagawin ko? Di naman ako pwedeng basta matulog na lang dito. Hindi ko ito bahay. Siguro naman ay tapos na niyang gamitin ang katawan ko, pwede na siguro akong umalis at bumalik sa baba. Tutal, hindi rin naman niya ako kinakausap.
"J-Jun—"
"Don't speak."
Napatango na lang ako sa sinabi niya. Nag-iwas ako ng tingin at tahimik na huminga ng malalim.
Wow, ah. Masikip sa dibdib. Pinutol lang naman niya ang sinasabi ko. Grabe. Hindi ko yata...
Kahit masakit pa ang pwetan ko ay bumangon na ako. Mabilis ang mga galaw na umalis ako sa kama at pinagpupupulot ang nga suot ko. Hindi ko na binigyan ng atensyon si Jun dahil naiinis na nga ako.
Bwisit. Biglaang ganun. Tsk. Kung di na lang sana ako sumama dito. Badtrip talaga.
"Saan ka pupunta?," tanong niya.
Isinuot ko ang pants ko pagkaayos ko ng briefs. Pinulot ko ang polo ko at isinuot iyon. Umiirap ako sa hangin at hindi ko iyon ipinakita sa kanya. Nakatalikod lang ako at nagpapalit.
"Ang sabi ko saan ka pupunta?," he asked again. Ngayon ay may nagbago sa tono niya at mas malapit na rin siya sa akin.
I still didn't look at him. Nagpatuloy lang ako sa pagaayos ng sarili ko. Sobrang pagpipigil talaga ang ginagawa ko, and it took me a really big amount of courage.
Damn.
Jun suddenly grabbed my arm and pulled me to face him. Gulat akong napatingin sa mukha niya. He looked mad. Masama ang tingin niya sa akin at napakahigpit ng kapit niya.
"H-Hoy, masakit. B-Bitawan mo ako!," react ko.
Mas sumama ang tingin niya.
"Saan ka pupunta?," ulit niya sa tanong niya kanina.
"Sa baba! Kailangan ko—"
"No! Hindi ka pupunta doon! Dito ka lang sa tabi ko! Don't you dare go there and let everybody look at you the way I look at you! Ako lang ang may karapatang makita ang kagandahan mo! Kaya dito ka lang! Dito ka lang!"
Huh? Ano daw?
Jaski, Jun, yun ba ang prinoproblema mo?!
———
Ran
:">