Na een korte en vrijwel slapeloze nacht zocht Dylan zijn moeder op. Niet bereid om te wachten tot ze naar beneden kwam klopte hij op haar deur.
"Ik wilde je nog iets vragen over wat Lucas gister tegen me zei", begon hij onmiddellijk.
"Ook goedemorgen, Dylan", smaalde ze vanachter haar kleine bureau. "Is het zo dringend dat je niet kon wachten tot het ontbijt?"
Ze wist niet wat ze moest denken van de intense blik in zijn ogen.
"Ik wilde de jongens hier niet mee lastig vallen", was het veelbelovende antwoord.
"Ik ben heel benieuwd. Barst los."
Verwachtingsvol leunde ze achterover.
Al de hele nacht had de façade die Lucas had opgebouwd aan hem geknaagd. Over zijn onafhankelijkheid en het niet accepteren van spullen. Aangezien hij het huisje en de bijbehorende grond van zijn moeder had aangenomen, was dit het zoveelste bewijs van zijn opzettelijk bedrog.
"Hoe heb je Lucas zover gekregen dat hij het huisje en de grond accepteerde?"
'Wacht! Dit was niet de manier waarop hij de vraag had willen formuleren. Klonk het zo niet als een smeekbede? En waarom zat hij op één knie?'
Snel schoof hij op een stoel.
"Niet gemakkelijk. Dat kan ik je garanderen", lachte Madeleine.
"Hij zei dat je het huisje aan hem had geschonken", voegde hij niet begrijpend toe.
Ze schudde haar hoofd.
"Dat is een zeer vrije interpretatie van de realiteit."
Na een moment van innerlijk beraad besloot ze de situatie in zijn geheel uit de doeken te doen.
"Lucas verschuilde zich in dit huisje na jullie spectaculaire ruzie van tien jaar terug. Alhoewel huisje een slechte omschrijving is. Op dat moment was het nog een complete bouwval. Ik zag hoe wanhopig graag hij een eigen ruimte wenste in de nabijheid van Noah en gaf hem toestemming om het huisje op te knappen. Het heeft jaren geduurd voor het af was. Toen hij uit het grote huis vertrok was het een logische stap om hier in te trekken. En ik heb het hem inderdaad geprobeerd te schenken. Lucas zou Lucas niet zijn als hij er niet op had gestaan om het contract aan te passen. Het huisje staat op Noah's naam en hij betaald een bescheiden pacht."
Fronsend hoorde Dylan haar aan.
"Hoe zit het met zijn financiën? Kennelijk heeft hij nooit loon ontvangen. Dus waar komt zijn geld vandaan?"
Madeleine ging staan.
"Dat is echt een onderwerp dat je met Lucas zelf dient te bespreken."
Ze aarzelde voor toe te voegen:
"Jarenlang heeft hij geprobeerd om je te behagen, Dylan. Altijd heb je hem genegeerd. Als je werkelijk geen interesse in hem hebt, laat hem dan gaan!"
Dylan schudde resoluut zijn hoofd.
"Hoe kun je van me verwachten dat ik zijn jarenlange bedrog naast me neer leg? Hij mag jullie dan misschien om zijn kleine vinger weten te winden, maar dat zal hem met mij niet lukken. Lucas heeft me gister volkomen voor paal gezet en ik ben absoluut niet van plan om het hierbij te laten!"
"Wat ben je van plan te gaan doen?" vroeg ze enigszins geschrokken.
"Vragen wat zijn bron van inkomsten is en dan bedoel ik niet zijn baantje bij de uitgever. Het stond niet in het rapport van de privédetective. Verdacht, vind je niet?"
Zonder afscheid te nemen stormde hij het huis uit.
Als hij aan de ontbijttafel was verschenen had hij Jake gemist die onderweg was om zijn auto op te halen.
"Ik vond het gister heel gezellig", zei hij tegen Lucas die zuinig knikte.
"Ik ook. Het bracht goede herinneringen naar boven."
"Pa deed vreemd toen hij in de auto stapte. Is er iets gebeurt tijdens jullie afscheid?"
"Eh...ik denk dat je vader en ik nog moeten wennen aan onze nieuwe verstandhouding. Oude gewoontes slijten langzaam."
Jake staarde voor zich uit.
'Was Honey zich ervan bewust hoeveel hij gister van zichzelf had blootgelegd? De hele avond draaide om favorieten van Pa. Van de bloemen op tafel, de muziek keuze tot het eten. Alles om hem tegemoet te komen. Gecombineerd met de blik in zijn ogen was het bijna pijnlijk geweest om te zien. Slechts dankzij de bevestigende knik van zijn grootmoeder had hij zich stil gehouden. Dit spel was nog niet gespeeld en wellicht lag er nog een rol voor hem open.
"Weet je zeker dat ik je alleen hoef af te zetten?" vroeg Lucas die bezorgd om zich heen zat te kijken.
Dit was een onbekende buurt en hij voelde zich ongemakkelijk om Jake hier zomaar achter te laten.
"Voor de zoveelste keer, Honey, ja! Ik heb de afspraak gemaakt. Het is mijn verantwoordelijkheid."
Lucas haalde opgelucht adem toen hij Ricky zag aankomen.
"Maak je maar geen zorgen, Lucas. Ik ken deze knaap heel goed. Hij geeft hem een goede deal."
Zuchtend herkende hij de blik in die groene ogen.
"Ik stuur je een berichtje zodra de deal is gedaan, oké?"
"Dank je, Ricky", knikte Lucas opgelucht.
Na een laatste groet vervolgde hij zijn reis.
Dylan reed als een man met een missie naar het werkadres van Lucas. De kleine uitgeverij was gevestigd aan de achterkant van een groter kantorencomplex. Lucas had waarschijnlijk zijn auto aan de voorzijde geparkeerd, want hij zag hem pas toen de voordeur van de uitgeverij werd ontsloten. Zodra hij hem in het vizier kreeg stapte Dylan uit, maar voor hij hem naar binnen kon volgen ging zijn telefoon af.
"Waar blijft u, mr. Stone?" vroeg Alice dringend. "Uw eerste afspraak zit al in de wachtkamer."
Binnensmonds vloekend keerde hij naar zijn auto terug.
"Ik kom eraan."
Zijn drukke schema hield hem de hele dag op kantoor. Met regelmaat ontweek hij de vragende blik van Alice die haar afwezige baas scherp in het oog hield. Elke seconde van zijn vrije tijd bestede hij aan een mogelijkheid om Lucas vandaag nog te treffen. Het huisje bevond zich ongeveer twee kilometer van het grote huis, maar als hij cross country door het bos zou rennen nam het waarschijnlijk niet meer dan vijf minuten.
Broedend op dit scenario zat hij voor zich uit te staren aan de dinertafel.
'Je kunt je de moeite besparen, Dylan. Hij is niet thuis", zei Madeleine zijn gedachten doorkruisend.
"Hoe weet je dit zo zeker?" vroeg hij verrast.
"Omdat hij op donderdag altijd hier heen komt."
Uit haar toon proefde hij teleurstelling. Alsof dit iets is wat hij had moeten weten.
"Met welke reden?" informeerde hij omdat deze informatie compleet nieuw voor hem was.
"Filmavond", antwoordde Noah als het de gewoonste zaak van de wereld was.
"Waarom weet ik hier niets van?"
"Geen idee", zei Noah zonder te letten op de scherpe toon van zijn vader. "Meestal ben je aan het werk. Maar als je tijd hebt weet ik zeker dat je van harte welkom bent", voegde hij enthousiast toe.
Zijn jonge gezicht betrok vrijwel onmiddellijk.
"Alhoewel je misschien deze keer liever zal overslaan. Het is Jake's beurt om te kiezen en hij komt meestal met sportfilms of complete wedstrijden", schudde hij ontmoedigd.
"Daar komt Jake net aan", zei Madeleine met een zachte glimlach. "Nu kun je het hem zelf vragen."
Noah veerde van zijn stoel op.
"Welke film heb je voor vanavond uitgezocht, Jake?"
De jongeman hield zichtbaar halt terwijl zijn ogen naar Dylan vlogen.
"Superbowl met analyse", antwoordde hij zonder zijn ogen van zijn vader af te nemen.
"Pa komt misschien bij ons zitten", riep Noah blij naar zijn grote broer.
Jake staarde net een tel te lang naar zijn vader die zich onrustig begon te voelen onder de vorsende blik van zijn oudste zoon.
"Prima. Half acht in de serre", zei hij en liep door.
Dylan keek op zijn horloge en zag dat dit al over tien minuten was. De spanning in zijn buik nam toe in de wetenschap dat Lucas ieder moment kon arriveren.
"Ben je echt van plan om deze avond serieus te nemen of ga je hem aan de tand voelen?" vroeg Madeleine.
"Het is lang geleden dat ik voor het laatst een American Football wedstrijd heb gezien", antwoordde hij ontwijkend.
"Dat is niet wat ik vraag", hield ze aan.
"Twijfel je aan mijn vermogen om gasten beleefd te ontvangen?" bromde hij nors.
Haar wenkbrauwen rezen.
"Dat is nou precies het probleem, Dylan. Lucas is geen gast in dit huis, maar een onderdeel van deze familie."
Inwendig pruilend na het standje van zijn moeder liep hij naar de serre. Nu haar strenge ogen hem niet meer zagen hief hij koppig zijn kin.
'Hij zou doen wat hij wou want tenslotte was hij de baas in dit huis en niet zijn moeder!' dacht hij opstandig.
Alle gedachten aan de geplande ondervraging vervlogen toen hij Lucas zichtbaar hinkend zag binnenkomen. Onmiddellijk vloog hij naar zijn zijde om hem te ondersteunen.
"Wat is er gebeurt?" vroeg hij hem in de bank plaatsend.
Beschaamd keek Lucas naar hem op.
"Vanwege de modderige wegen dacht ik er goed aan te doen om door het bos te komen. Het is korter. Jammer genoeg heeft de storm van afgelopen week heeft veel schade aangericht en ik struikelde over blootgelegde wortels."
"Korter?" zei Dylan alsof hij dit voor het eerst hoorde. "Zal ik oude Jamie vragen of hij een veilig en goed begaanbaar pad kan realiseren?"
Lucas keek verbaast naar hem op.
Dylan moest moeite doen om zijn enthousiasme te verbergen. Als Lucas akkoord ging had hij snelle toegang tot het huisje (en tot de bewoner). Gespannen hield hij zijn adem in.
"Dank je, Dylan. Dat zou ik zeer op prijs stellen", was het verlossende antwoord.
De onnozele grijns ontsnapte hem voor hij het door had. Gelukkig voelde Lucas net aan zijn scheenbeen. Snel veegde hij de onwaardige uitdrukking van zijn gezicht.
"Waar heb je last van?" informeerde hij bewust koeltjes.
Lucas trok zijn broekspijp voorzichtig omhoog.
"Ik schampte langs een omgevallen boomstronk. Mijn broek beschermde me voor de meeste schade, maar het voelt als een fikse schram."
Hij onthulde een pijnlijk uitziende schaafwond van knie tot enkel.
"Het ziet er erger uit dan het is", zei hij bijna geruststellend.
Dylan knikte.
"Kan ik ook iets voor je doen?"
"Jake haalt de EHBO doos uit de keuken, maar als je tijd hebt zou het leuk zijn als je bleef. Voor de jongens", voegde Lucas toe.
"Geef me tien minuten", zei Dylan en sprintte zowat de serre uit.
Snel nam hij de laatste papieren door en sloot zijn computer.
Bij zijn terugkeer in de serre was Jake nog bezig met de behandeling van de schaafwond. In stilte nam hij zijn zoon op. Uit de manier waarop hij handelde sprak veel zelfvertrouwen.
"Dat doe je goed", merkte Dylan bewonderend op. "Is dit wellicht een toekomst die je voor jezelf ziet?"
Betrapt keek Jake naar hem op.
"Ik weet dat je zegt dat je me steunt in mijn keuze zolang ik maar een keuze maak, maar meen je dat ook serieus?"
Aan zijn blik kon Dylan zien hoe belangrijk het antwoord voor hem was.
"Ik steun je onvoorwaardelijk, Jake", knikte hij hem toe.
Hij zag de kleine por die Lucas aan Jake gaf.
"Misschien, als je binnenkort tijd hebt, kunnen we hierover praten?" vroeg hij met een glans in zijn ogen die Dylan's vaderhart sneller deed kloppen.
"Natuurlijk, zoon. Altijd goed", zei hij de jongen op zijn schouder kloppend.
Jake stond van de grond op.
"Ik breng de doos terug naar de keuken en dan kunnen we beginnen."
"Hehe, eindelijk", mopperde Noah naast Lucas op de bank kruipend.
In een volkomen automatisch gebaar sloeg Lucas zijn arm om de jongen heen en trok hem dichter naar zich toe. Kennelijk was dit ook precies wat Noah wilde, want hij nestelde zich comfortabel tegen hem aan.
Dylan's blik gleed naar de overgebleven plek op de bank, maar kennelijk had Noah dit gezien.
"Hier zit Jake altijd", zei hij de plek bewust met zijn been blokkerend. "Waarom ga jij niet in de grote stoel zitten", wees hij naar de fauteuil aan de andere kant van Lucas zijn armleuning.
"Dank je, Noah. Dat is een goed idee", zei hij de stoel dichter naar de bank schuivend.
Zo zaten ze bijna arm aan arm. Met Noah tegen zich aan zou Lucas geen mogelijkheid hebben om van hem weg te schuiven. Indien nodig kon hij zelfs iets in zijn oor fluisteren.
Kortom; hij had het zelf niet perfecter kunnen plannen.