Karakola vardığımızda ilk olarak beni göz altına aldılar Aras daha gelmemişti sanırım.
"Anlat"
"Anlatacak bir şey yok. Her şeyi anlattım orada."
"O zaman bir daha anlat çünkü ben orada yoktum! Bana cevap verme! Sizi yoracağız biraz kusurumuza bakmayın." Dedi dalga geçerek.
"Pekala, her insan gibi lunaparka gittik.
Daha sonra bana sürpriz yapmak için görevliyle konuşup dönme dolaba bindik"
"Eee?!" Dedi bıkkınlıkla. Bende bayılmıyordum hani burada bu şekilde olmaya!
"Sonrasında bizimle birlikte bir sürü kişi bindi. Aralarında bir ailede vardı ve çocuğun panik atağı varmış dönme dolap durunca bayılmış. Babasıda bizi şikayet etti işte burada karşındayım. Kabul edin sizede saçma geldi..!"
Adam beni takmayarak dediklerimi düşünüyordu.
"Kararları ben vermiyorum. Arkadaşını daha dinlemedik. Ama merak etmeyin mahkemelik bir durum yok." Dedi ve çıkmam için izin verdi.
Dışardaki adamları takip ettim ve beni bir hücreye kapattılar. Sanırım en geç yarına çıkardık buradan.
Yaklaşık 15 dakika sonra Aras ve bir kaç adam geldi. Aras'ı karşımdaki hücreye kapattılar ve ardından gittiler.
"Delfin... Merak etme çok uzun sürmeyecek."
"Sana klişe sürprizler yapma demiştim Aras Barkın. Sonu hiç iyi bitmedi." Diyerek gülümsemeye çalıştım. O da gülümsedi.
"Off yapacak bir şey yok! Burada mal gibi durmaktan başka!"
"Babamlar gelince ne diyeceğim..!"
Diyerek sıkıntıyla kafamı duvara yasladım.
"O değilde..Daha öpüşememiştik!"
"Aras! Manyak mısın? Tek derdin bu mu cidden?!"
"Evet" diyerek gülümsedi.
Kapıdan içeriye sarışın uzun saçlı biri girdi. Ah,bir dakika! Bu adamı tanıyordum. Lunaparkta Aras'a çatan komiserdi.
"Delfin Aksoy"
"Evet?"
"Serbestsiniz. Bu kadar yeterli daha fazla istesemde tutamam sizi çünkü bi suçunuz yok." Adama dediklerine karşı göz devirdim. Beni burada boşuna oyalıyordu sırf Aras'tan birazcıkta olsa soğuyayım ondan uzak durayım diye..
"Gerek yok. Aras ne zaman çıkarsa o zaman çıkacağım..." Bu dediklerim onu sinirlendirmişti çünkü istediğini alamamıştı.
"Saçmalama Delfin. Sen git eve kimse bir şey fark etmeden. Bende çıkarım herhalde sabaha.."
"Hayır Aras. Birlikte geldik birlikte çıkacağız."
"Ah,Tanrım! Çok romantik! Bu kadar yeter!" Diyerek kolumdan tuttu ve beni dışarıya çıkarttı ardından da kapıları kitledi.
"Niye bunu yapıyorsun?!" Diye çıkıştım
"Kızım sen manyak mısın? Tutuklu mu kalmak istiyorsun?!"
"Belki de öyle istiyorum, sanane!"
"Pekala aileni aramak zorunda kalacağım gelsinler seni alsınlar!"
"H-hayır! Sakın,dur! Ailemin haberi olmasın?"
"Kes sesini! Kafayı mı yedin?! Hapishaneye girdin ve çıktın, ne demek ailemin haberi olmasın?" Dedi ellerini kollarıyla birleştirerek.
"Bir veya iki saat kaldım, gerek yok bilmelerine. Sanki çok iyi bir şey başarmışım gibi söylelememe mi şaşırıyorsun?!"
"Pekala sen bilirsin ama buralarda dolaşma. Aras'ıda bekleme. Evine git dinlen. Senin Aras'la ne işin olabilir ki, iyi aile kızı?" Diyerek beni küçümsedi.
"Senin Aras'la ne gibi alıp veremediğin var acaba sevgili görev aşığı Bay komiser?" Dedim merakla.
"Bir daha benimle dalga geçme veya aşağılayıcı bir söz söyleme, bir daha içeri girersin bu sefer çıkışın olmaz."
"Öyle mi? Bunu niye daha önce söylemedin! İki saattir içeriye nasıl girebileceğimi düşünüyordum."
Dediklerime karşı ağzı açık kaldı.
Delfin 1 Bay Komiser 0!
"Bakar mısınız?" Kapıdaki iki görevli yanımıza geldi.
"Buyrun komiserim?"
"Şu hanımefendiye kapının yolunu gösterir misiniz? Daha fazla uğraşamayacağım. Bu arada kendileri Aras Barkın'ın yeni sevgilisi. Ona göre acımayın." Dedi sırıtarak.
Gözlerimi kısarak ona baktım. Tam ona saydıracakken adamlar iki kolumdan tutup çekiştirmeye başladılar.
"Tamam!Durum bi! Ben giderim!" Dedim ve kollarımı zorlukla kurtardım. Son kez Bay komisere kötü bakışlar attıktan sonra karakoldan hızlı adımlarla çıktım.
Saat gecenin 3'üydü! Evde herkes uyumuştur, tabi Kuzey hariç! Zaten anahtarım vardı kapıyı açardım ama yinede bu gece nereden geldiğimi açıklayacaktım...
Kuzey'den korkmuyordum, ona anlatırdım karakoldan geldiğimi ama sorun şu ki, ona Aras'la birlikte olduğumdan bahsedemezdim.
Babam ve Emir'ede, Aras'la birlikte olduğumu anlatır ama karakolluk olduğumdan bahsetmezdim..
Bu ne biçim bir denklem böyle!
Gece gece taksi bulamazdım...
Bulsam bile gece taksiye çıkan şoförlerden korkardım. Ne yapacakları belli olmazdı. Sokaklar ıssız ve karanlıktı bu beni ürkütmüştü. Gökhan abiyi arasam uyumuştur.
Aklıma bir tek Kuzey geliyordu. Gece uyumayan sabah uyuyan bir tek oydu ama o beni almaya gelirse soru yağmuruna tutulacaktım!
Tecavüze uğramaktan iyidir, öyle değil mi? Zaten bildiğim taksi numarasıda yoktu..
"Alo Kuzey?"
"Delfin?! Nerelerdesin sen!"
"Lütfen şimdi başlama! Anlatıcam.
Sen şimdi beni alabilir misin?"
"Tamamda, neredesin?! Hani geleceğim ya?"
"Ah, pardon. *** Karakolunun önündeyim."
"Geliyorum. Yolda konuşacağız!"
Sıkıntıyla oflayarak telefonu kapattım. Montuma sıkıca sarılarak Kuzey'in gelmesini bekledim. 6 kişilik bir çete çekirdek yiyerek karşıdan bu yöne doğru geliyordu. Karakolun önündeydim, yani hemen şurası, güvenlikte vardı. Bu yüzden korkmadım. Gözlerimi onlardan kaçırdım çünkü eğer beni fark ederlerse laf atacaklardı.
"Şşt, güzellik! Alayım mı seni gece? Düşelim barlarlara.. Ezelim paraları hunharca?"
Bu bir şarkı sözüydü ve bunları bana söylemesi tuhafıma gitmişti.
"İşine bak" diyerek kafamı başka tarafa çevirdim.
"İşim kız tavlamak"
"Belli! Taa 10 metre öteden işsiz bir tip olduğun belliydi."
Yanındaki arkadaşları ona laf atmamı beklemedikleri için şaşırıp arkadaşıyla dalga geçmeye başladılar. Bu hallerine güldüm açıkcası
"Sevgilin var mı? Yoksa bırakıcam cidden rahatsız etmeyi zaten karakol şurada başıma bela almak istemem"
Diyerek sarhoş bir şekilde gülümsedi.
"Sevgilim yok ama abim var, yolda!" Diyerek korkmasını sağladım.
Evet, Kuzey'i abim olarak görüyordum. Her ne kadar o beni kardeşi olarak görmek istemesede...
"Off, şimdi sıçtım! Tamam bacım, müsadenle ben bi siktirip gidiyorum rahatsızlık verdiysem özür dilerim. Hadi lan yürüyün!"
Bu dediklerine karşı kahkaha attım.
İşte böyle tecavüzcüleri imana getiriyordum. İşte ben ya..
Kuzey'in arabası önümde frenlediği zaman o çete hala gitmemişti. Korkarak onlara seslendim
"Çabuk gidin, geldi bile!" Kuzey onları görürse sorun çıkardı üstelik karakolun hemen önündeydik! Kuzey'ide içeriye alsalar hiç şaşırmazdım hani..
Hızlı adımlarla arabaya bindim ve kemerimi taktım.
"Onlar kim? Tanıyor musun? Sorduğum soruya bak! Tabi ki tanımıyorsun!" Diyerek arabanın kapısını açtığı an kolundan tuttum,
"Kuzey,sakın! Karakolun önündeyiz üstelik gerekte yok zaten bak gittiler..!"
"Pekala dediğim gibi olsun Delfin. Şimdi bana karakolda ne işin olduğunu anlatacak mısın?!"
Sıkıntıyla ofladım. Derin bir nefes alarak anlatmaya başladım,
"Öncelikle Aras kelimesini duyunca sinirlenmeyeceğine dair söz ver?"
"Biliyodum! Aras yüzünden karakoldasın öyle değil mi?! Ne yaptı gene o piç?! Yoksa onu mu şikayet ediyordun? Bunun işe yaramaya-"
Lafını kestim, daha fazla saçmalamasına engel oldum,
"Kuzey! Bi dur! Öyle bir şey yok! Aras'la buluştuk. Lunaparka gittik işte ondan sonra aras jest olsun diye görevliye dönme dolabı biz tepedeyken durdurmasını istemişti. Sonra, bir tane çocuğun panik atağı varmış bu yüzden de bayılınca babası bizden şikayetçi oldu ve ikimizide göz altına aldılar baya bi beklettiler.."
"İyi de seni niye bekletiyorlar?!"
"Çünkü komiserin Aras'a karşı bir takıntısı var o yüzden benide aldı. Neymiş efendim 'Aras'la birlikte olursam hep karakolluk olurmuşum! Bu da benim akıllanmam için bir cezaymış!' Diyerek kelepçeyi taktı! Şu an veni bıraktılar ama Aras hala içerde"
"Gebersin" dedi kısık bir ses tonuyla Kuzey.
"Şimdi soruların bittiyse eğer eve gidebilir miyiz?"
"Delfin, daha kaç kere böyle sır saklayacaksın babandan?! Aras'ın nasıl biri olduğunu öğrenmesi gerekiyor!"
"Aras iyi biri Kuzey. Tamam belki de çok iyi biri sayılmaz ama en azından bir şansı hak eden biri. Artık eskisi gibi olmayacak inanıyorum. Belki yine karakolluk oluyor evet ama en azından adam öldürmekten veya uyuşturucu kaçakçılığından değil de lunaparkta bulununan bir baba tarafından karakolluk oluyor." Diyerek gülümsedim. Ama Kuzey hala soğuk bir şekilde bakış atıyordu. Sinirle gaza bastı ve cevap vermeden eve doğru arabayı sürdü..
Eve vardığımızda Kuzey'e teşekkür ederek arabadan inip odama doğru parmak uçlarımla çıktım. Neyse ki kimse fark etmemişti. Yatağımın üzerinde diz çöktüm. Uyku girmiyordu gözüme... Acaba Aras'ı ne zaman bırakacaklardı?
Aras en geç saba demişti bu yüzden burada sabaha kadar oturup ondan bir haber bekleyecektim. Sabah ilk işim Aras'ın yanına gitmek olacaktı..