{Hurricane's POV}
Unti-unti kong idinilat ang mga mata ko. Nakakapagtaka, bakit puti ang kisame eh yellow naman ang paint sa room ko?
"Ms. Hurricane, how are you feeling?" Bigla na lamang sumulpot ang isang babaeng nakaputi. Medyo malabo pa ang paningin ko kaya paulit-ulit ko nalang na kinurap ang mga mata ko.
"Mr. Kang gising na ang girlfriend mo"
Pakiramdam koy makakapatay ako ng daan-daang tao nang marinig ko ang sinabi ng nurse. And just like a flashback in those movies, bumalik sa akin ang nangyari...
Binabalanse ko ang sarili ko sa payat na sanga ng puno nang bigla ko na lamang narinig ang nakakakilabot at nakakapanindig balahibong anunsyo ng engot na si Melchoro.
"Hurricane Shane Velez simula ngayon girlfriend na kita."
Sa sobrang gulat ko'y nawalan ako ng balanse sa sarili ko kaya nalaglag ako.
Naging malinaw sa akin ang lahat, nasa clinic ako at inaasikaso ako ng nurse ngayon. Shit! Ang sakit parin ng katawan ko lalong-lalo na ng paa ko! Humanda ka talaga sakin Melchoro!
"Buti nalang nagising ka na, Ano na?" Nakita ko ang hayop na si Melchoro. Nakaupo siya sa sofa, hindi kalayuan sa kamang kinahihigaan ko. Maya-maya pa ay tumayo siya at lumapit sa akin.
Hindi ko na napigilan pa ang galit ko kaya agad ko siyang sinugod para sampalin kaso nang maiapak ko ang paa ko ay bigla na lamang akong nakaramdam ng napakatinding sakit. Muli akong nawalan ng balanse sa katawan kayat napaupo na lamang ako ulit sa kama.
"Ang sakit ng paa ko!" Napaiyak na lamang ako. Natatakot ako, malulumpo na ba ako?
Sinubukang hawakan ng nurse ang paa ko ngunit napasigaw nalang ulit ako. Ang sakit talaga! Ayoko ng ganito!
"Ayos ka lang?" Tanong ni Melchoro kaya agad ko siyang pinanlisikan ng mga mata.
"Anong maayos?! Kasalanan mo to!"
- - - - - - -
"Ms. Hurricane next time wag kang gagawa ng mga bagay na delikado gaya ng pag-akyat sa puno," Napa-buntong hininga ang doktor at agad na tumayo matapos niyang maikabit ang cast sa left leg ko. "You'll have to wear this cast for two months." Dagdag pa ng doktor.
"Two months?!! So ano? hindi ako makakapaglakad for two months?!" Tumango ang doktor. It felt as if I was sentenced with a crime that I didnt even commit. Paano ako mabubuhay ng dalawang buwan kung di man lang ako makapaglakad ng maayos?!
"Ms. Hurricane we need your parent's number para masundo ka nila" When the nurse said that ay agad na akong napailing-iling. Its bad enough na nabalian ako ng buto sa paa, but its worse kung malalaman pa ito ng mommy ko.
My mom is away for a few weeks dahil sa work and I dont want to her to make her worry nor pity me.
"No, I can handle myself. Im pretty much okay already" And with that I hurriedly stood up, enduring the extreme sensation of pain that im feeling in my foot. I hate it when people see me in pain. I hate looking weak. With all my might, I held my head up high and smirked.
"Are you sure youre okay?" Tanong sa akin ng doktor at inabot sa akin ang pares ng saklay. Ayoko mang gumamit ng saklay ay tinanggap ko nalang din ito. Gagamitin ko nalang ang saklay kapag walang ibang tao sa paligid.
With my intense gaze and determined face I convinced them to let me go home alone.
I really dont need help from anyone, Im strong enough to do things on my own. I'd rather suffer alone.
Umiika ako nang makalabas ako sa clinic. Napakahirap maglakad lalong-lalo na't may cast ang paa ko at bawal itong maiapak sa lupa pero buti nalang at gabi na ngayon, walang makakakita sa aking gumamit ng saklay.
Oh God what am I going to do with my life? sa lagay kong to hindi na ako pwedeng gumimik at gumala. This is all Melchoro's fault.
"Ano sa tingin mo ang ginagawa mo?"
Nagulat ako nang bigla na lamang sumulpot sa harapan ko si Melchoro. Di pa pala siya umuuwi.
"Im going home? Duh?" I said sarcastically at naglakad na lamang dire-retso para makalayo sa kanya kahit pa halos mahimatay na ako sa sakit ng paa ko.
"Look nandito ako para tumulong!" Sigaw niya kaso di ko siya pinansin at nagpatuloy lang ako sa paglalakad gamit ang saklay bilang gabay.
Muling sumulpot si Melchoro sa harapan ko but this time bigla na lamang siyang tumalikod mula sa akin at bahagyang yumuko. Napaka-awkward ng posisyon niya kayat saglit akong hindi nakagalaw.
Ano ba sa tingin niya ang ginagawa niya?
"Hoy Bagyo ano pang hinihintay mo?" Bahagya siyang lumingon pero ang likod niyay nakaharap parin sakin.
I was left dumbfounded. Dont tell me gusto niyang tadyakan ko ang likod niya?
"Sumakay ka sa likod ko. Once in a lifetime lang to" Yumuko pa siya at this time halos lumuhod na siya sa sahig.
Hindi ko alam ano ang gagawin o sasabihin ko. I always see this kind of things in movies and tv shows and I never thought that this thing would happen to me; A guy asking me to ride on his back.
"N-no. Psh!" I forced myself to laugh. "You are not worthy to carry a gem like me" Tinaasan ko siya ng kilay kaso balewala, hindi parin siya tumatayo.
"Kung ipagpapatuloy mo ang pag-iinarte, magiging tatlong buwan ang pagsusuot mo ng cast. Maniwala ka sa akin, nabalian narin ako ng buto noon at mas matagal akong nakapag-suot ng cast dahil sa katigasan ng ulo ko." I dont know why but by the serious tone of his voice, I can tell that he's telling the truth.
Napatingin ako sa paligid, walang ibang tao.
Wala naman yata sigurong makakita sa amin. Di bale na nga.
"Since youre begging, okay fine!" I might be injured but I still have to protect my pride. Sumasakit narin talaga ang paa ko kayat no choice talaga ako kundi sumakay sa likod niya.
I wrapped my legs on his back while my hands are encircling his shoulders still holding my crutches.
Everything is awkward. We were both out of words while he was carrying me on his back. So this is how it feels to ride on a guy's back huh? Its kind of embarassing but its a great experience.
"Alam mo mukha kang kabayo" I said breaking the awkward silence.
"Alam mo pwede kitang ilalag dito sa sahig. Anong gusto mong mas maunang bumagsak, mukha o pwet?" He said sarcastically kayat mas kumapit ako sa kanya.
"Do it and I will strangle you to death" I threatened him, reminding that my arms are wrapped around his neck.
Nang umabot na kami sa waiting shed ay agad ko na siyang inutusang ibaba ako. Luckily dumaan ang isang taxi kaya agad ko tong pinara kaso laking gulat ko nang sumakay din Chord sa front seat.
"Where do you think youre going?" I asked him with my eyebrows raised.
"Just shut up and rest" He told me without even looking at my direction.
Bababa sana ako kaso bigla na lamang umandar ang taxi. I had no choice but to just give my address sa driver.
END OF CHAPTER ELEVEN
- - - - - - -
Thanks for reading!
Vote and Comment ♥