Η ρόζαλιν μπήκε στην τράπεζα πατώντας το στρογγυλό κουμπί. Η φωνή που της είπε πως θα μπορούσε να εισέλθει ήταν γυναικεία μα εντελώς ρομποτική και ηλεκτρονική.
Προσπέρασε τα μηχανήματα αναλήψεων στα οποία περίμεναν αρκετοί άνθρωποι κάθε ηλικίας και προχώρησε προς το εσωτερικό. Το καφέ χαλί έτριζε ευχάριστα κάτω από τα πόδια της.
Πλησίασε σε ένα γκισέ πίσω από το οποίο καθόταν μια χαμογελαστή κοκκινομάλλα. Ήταν γύρω στα σαράντα και φορούσε χοντρά γυαλιά.
-καλημέρα, της χαμογέλασε και η Ρόζαλιν, δεν ξέρω αν έχω έρθει στον σωστό άνθρωπο μα...
-καλημέρα, τι χρειάζεστε; Πείτε μου και θα βρούμε μια λύση.
Η φωνή της υπαλλήλου ήταν βαθιά και λίγο ένρινη, σημάδι πως μάλλον έβγαινε από κάποιο κρυολόγημα.
-έχω ένα κλειδί, για μια θυρίδα. Δεν είναι δική μου... δηλαδή δεν ξέρω και πολλά για θυρίδες και...
-Μην ανησυχείτε, μπορώ να δω το κλειδί;
-Ευχαρίστως.
Η ρόζαλιν το έβγαλε προσεκτικά από την τσάντα της και της το έδωσε κάπως διστακτικά.
Η γυναίκα το κοίταξε για μια στιγμή κι έπειτα το αναποδογύρισε για να μπορέσει να δει τον αριθμό.
-ένα λεπτό να κάνουμε μια διασταύρωση στοιχείων, σύμφωνοι; Καταλαβαίνετε πως δεν είναι κι απλό πράγμα μια θυρίδα κι εμείς εδώ είμαστε πολύ προσεκτικοί με τέτοια θέματα ασφαλείας.
-φυσικά, προχωρήστε.
Η γυναίκα άρχισε να πληκτρολογεί κάτι στον υπολογιστή και λίγο αργότερα στρεφόταν πάλι προς το μέρος της.
-θα μπορούσα, παρακαλώ, να ρίξω μια ματιά στην ταυτότητά σας;
-Φυσικά.
Ακόμη ελαφρά αναστατωμένη και περίεργη έβγαλε το πορτοφόλι της κι άρχισε να ψάχνει για την ταυτότητά της ανάμεσα στις κάρτες της. Όταν κάποτε τη βρήκε την έσπρωξε προς το μέρος της γυναίκας που στο μεταξύ είχε αρχίσει και πάλι να πληκτρολογεί.
Η ρόζαλιν άρχισε να κάνει μικρά βήματα μπροστά και πίσω.
-για να δούμε λοιπόν. Η υπάλληλος πήρε την ταυτότητα κι άρχισε να συγκρίνει τα στοιχεία.
-Πολύ ωραία, είμαστε εντάξει.
Της επέστρεψε την ταυτότητα.
-δηλαδή; Τι σημαίνει αυτό;
Η ρόζαλιν την κοίταξε με γνήσια απορία.
-είστε η Ρόζαλιν Τζόουνς, έτσι δεν είναι;
-Ναι, φυσικά.
-Λοιπόν, όλα είναι εντάξει αφού η θυρίδα είναι στο όνομά σας.
-Μάλιστα. Δηλαδή είναι δική μου τελικά.
Η Ρόζαλιν κούνησε το κεφάλι σε συμφωνία παίρνοντας και το κλειδί που της έδωσε η υπάλληλος.
-ναι σαφώς.
-Μπορώ δηλαδή να ρίξω μια ματιά μέσα;
-Μα και βέβαια. Μια στιγμή μόνο να φωνάξω τον Ρότζερ να σας πάει ως εκεί. Καταλαβαίνεται, τα θέματα ασφαλείας που λέγαμε.
-Καταλαβαίνω.
Γλίστρησε από τη θέση της και πήγε να μιλήσει σε κάποιον τον οποίο η ρόζαλιν δε μπορούσε να δει από εκεί που στεκόταν. Ένα λεπτό αργότερα ωστόσο είδε κάποιον να την πλησιάζει.
Ήταν ένας άνδρας γύρω στα τριάντα πέντε. Με την πρώτη ματιά που του έριξε κατάλαβε πόσο καλογυμνασμένος ήταν. Τα μαλλιά και τα μάτια του ήταν μαύρα κι ο αέρας που εξέπεμπε ήταν γεμάτος αυτοπεποίθηση.
-Καλημέρα, δεσποινίς Τζόουνς, είμαι ο Ρότζερ Μπλέικ. Πάμε λοιπόν;
-Σίγουρα. Της άρεσε ο ανάλαφρος τρόπος που χρησιμοποίησε για να της μιλήσει, και σαν να ήταν αυτό κάποιο σημάδι τον ακολούθησε.
Πέρασαν έναν σχετικά σύντομο διάδρομο και μπήκαν στο ασανσέρ. Λίγο αργότερα βρέθηκαν στον πάνω όροφο ο οποίος ήταν χωρισμένος σε πολύ μικρότερα τμήματα. Ήταν γεμάτα με θυρίδες.
Άρχισαν να ψάχνουν για τη σωστή και δεν άργησαν να τη βρούνε.
-εδώ είμαστε. Θα σας αφήσω να κάνετε τη δουλειά σας μα δε θα είμαι πολύ μακριά αν με χρειαστείτε κάτι.
Η Ρόζαλιν έγνεψε κι εκείνος απομακρύνθηκε λίγο.
Έβαλε το κλειδί στη μικρή κλειδαριά αρχίζοντας να αναρωτιέται δυο πράγματα. Το ένα ήταν το προφανές, τι θα έβρισκε εκεί μέσα ενώ το άλλο ήταν αν υπήρχαν άραγε κάμερες σε εκείνη την πτέρυγα. Μα ναι, σίγουρα θα υπήρχαν με τόσο πλούτο...
Αμέσως μόλις γύρισε το κλειδί στην κλειδαριά πήρε μια βαθιά ανάσα και έριξε μια ματιά στο ανοιχτό κουτί.
Δυο πράγματα υπήρχαν εκεί μέσα. Το ένα ήταν μια μαύρη θήκη από αυτές που έβρισκε κανείς στα κοσμηματοπωλεία. Ήταν επενδεδυμένη με βελούδο. Έτσι καθώς την κοίταζε ένιωσε κάτι σαν έντονη συστολή για λίγο, μα τελικά την πήρε στο χέρι της.
Την άνοιξε. Ήταν γυαλιστερή από μέσα και στην κάτω δεξιά γωνία της φάνηκε πως κάτι υπήρχε χαραγμένο. Μπροστά όμως στην έξαψη της στιγμής αποφάσισε να περιεργαστεί το κόσμημα πρώτα και το τράβηξε έξω. Βρέθηκε να κρατάει ένα όμορφο χρυσό μενταγιόν. Ήταν περασμένο σε μια επίσης λεπτή χρυσή αλυσίδα. Της φάνηκε παλιό, θυμίζοντάς της κάπως το κλειδί της θυρίδας.
Άρχισε να το περιεργάζεται στρέφοντάς το πότε από τη μια και πότε από την άλλη ώσπου τελικά το άνοιξε.
Ένιωσε την ανάσα της να κόβεται έτσι καθώς μελετούσε το εσωτερικό του. Είδε στη μια μεριά τρία τριαντάφυλλα. Ήταν φτιαγμένα από κατακόκκινα ρουμπίνια που της θύμισαν το αίμα. Είχε σηκώσει το άλλο της χέρι για να τα αγγίξει μα το μετάνιωσε. Ξαφνικά ένιωσε μια παγωμένη λεπίδα φόβου να χώνεται και να στριφογυρίζει μέσα της.
Έτσι αντί να το αγγίξει και να εξερευνήσει και την άλλη του πλευρά, βιάστηκε να το επιστρέψει πίσω στη θήκη του.
Λίγο πριν την κλείσει πρόλαβε να δει ξανά ωστόσο εκείνο που ήταν χαραγμένο στο κάτω της μέρος.
Ετοιμάστηκε να το διαβάσει όταν ένιωσε τη δόνηση του κινητού της. χΩρίς να καταλαβαίνει τι έκανε έκλεισε τη θήκη και την έβαλε πίσω στη θυρίδα. Μετά πήρε το κινητό από την τσάντα της και το άνοιξε. Η Νάταλι της είχε στείλει μια φωτογραφία.
Ήταν από ένα σαλόνι, προφανώς από τη βίλα την οποία είχε αναλάβει χθες. Θαύμασε για λίγο τα περίτεχνα έπιπλα και μετά διάβασε το κείμενο που της είχε προσθέσει από κάτω.
«Καλημέρα, ρόζαλιν. Δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ από την υπερένταση των νέων σχεδίων που κατέστρωνα. Ελπίζω να πήγες στην τράπεζα, αν όχι, σήκω τώρα και ντύσου. Πάρε με όταν μπορείς».
Χαμογέλασε νιώθοντας τον προηγούμενο φόβο της να εξανεμίζεται. Ωστόσο την κοσμηματοθήκη την ξέχασε εντελώς.
Αντί γι'αυτήν στράφηκε πάλι στο εσωτερικό της θυρίδας και πήρε τον φάκελο που βρισκόταν εκεί.
Τον άνοιξε και με μια βιαστική ματιά είδε πως περιείχε κάποιες φωτογραφίες, καθώς επίσης και ορισμένα φύλλα χαρτιού. Κατάλαβε πως δε θα μπορούσε να ασχοληθεί μαζί τους τώρα κι αποφάσισε να τον πάρει μαζί της.
Έτσι τον έβαλε στην τσάντα της και κλείδωσε την θυρίδα.
Μετά έκανε να προχωρήσει για να συναντήσει τον ρότζερ Μπλέικ μα τον είδε να έρχεται προς το μέρος της.
-όλα εντάξει; Δε φαντάζομαι να προέκυψε κάποιο πρόβλημα;
-όχι, είναι όλα καλά. Απέσυρα κάτι για λίγο μα όχι όλο το περιεχόμενο της θυρίδας. Υπάρχει κάποιο πρόβλημα με αυτό;
-Όχι, απολύτως κανένα. Θα εξακολουθήσετε να διατηρείτε ωστόσο την θυρίδα, έτσι δεν είναι;
-Ναι, έτσι νομίζω. Θα μπορούσα να έρθω ξανά εδώ αύριο ή μεθαύριο;
-σαφώς, θα είμαστε στη διάθεσή σας. Μπορούμε να πηγαίνουμε τώρα;
Του έγνεψε καταφατικά και λίγο αργότερα έμπαιναν στο ασανσέρ. Κανείς τους δε μίλησε ώσπου να κατέβουν στον κάτω όροφο.
Εκεί, η ίδια υπάλληλος της έδωσε να συμπληρώσει λίγα έντυπα κι όταν έγινε κι αυτό βγήκε από το κτίριο.
έΝιωθέ ακόμη πιο μπερδεμένη από την ώρα που είχε μπει.
Τόσο χαμένη ήταν στις σκέψεις της που δεν το πρόσεξε αμέσως πως είχε αρχίσει να βρέχει.
Έπεσαν πάνω στο πρόσωπό της κάμποσες σταγόνες προτού το καταλάβει τελικά. Έβρισε μέσα της που δεν είχε πάρει την ομπρέλα από το αυτοκίνητο και έκανε τρέχοντας τα λίγα βήματα που τη χώριζαν από το αυτοκίνητό της.
Βρήκε τα κλειδιά της κοντεύοντας να πετάξει κάτω το μισό περιεχόμενο της τσάντας της και αφού ξεκλείδωσε μπήκε μέσα. Κι έβαλε το κλειδί στη μηχανή.
Ακούστηκε ένας παράξενος στριφνός ήχος και δεν έγινε τίποτα.
Το έβγαλε και το έβαλε ξανά μα όταν για δεύτερη φορά η μηχανή δεν πήρε μπροστά άρχισε να καταλαβαίνει πως κάτι γινόταν.
Δοκίμασε κάμποσες φορές ακόμη μα σύντομα συνειδητοποίησε πως είχε προκύψει κάποιο πρόβλημα.
Πήρε το κινητό της κι άρχισε να ψάχνει εκνευρισμένη τις επαφές της. Πρώτα κάλεσε τον Ρόναλντ.
-ρόζαλιν; σμβαίνει κάτι;
Κάπως κοφτή της ακούστηκε η φωνή του μα το προσπέρασε αφού άλλη ήταν η ανησυχία της τώρα.
-Ναι, κάτι έπαθε το αυτοκίνητό μου.
-τι εννοείς; Πού είσαι;
Δάγκωσε τα χείλη της. Δυστυχώς έπρεπε να του πει πως είχε πάει στην τράπεζα αλλά θα μπορούσε εύκολα να το δικαιολογήσει αυτό.
-είμαι στην τράπεζα. Χρειαζόμουν χρήματα πριν τα ψώνια.
-Και;
-και ενώ ήρθα άνετα ως εδώ, τώρα δε μπορώ να φύγω. Κάτι έπαθε το αυτοκίνητό μου και δεν παίρνει μπροστά.
-Μα γιατί;
-δεν ξέρω.
-Μήπως το ξέχασες αναμμένο το ραδιόφωνο; Μήπως είχες αφήσει ανοιχτά τα φώτα;
-Όχι, και πάλι όχι. Δεν έκανα τίποτα από αυτά. Μπορείς να έρθεις;
-Λυπάμαι, αγάπη μου, μα αυτό είναι αδύνατο αυτή τη στιγμή.
-Δεν το πιστεύω αυτό που έπαθα τώρα...
Ξαφνικά ήθελε απελπισμένα ένα τσιγάρο μα δεν είχε μαζί της. Η τελευταία φορά που είχε καπνίσει ήταν εδώ και πολύ καιρό πριν.
-ηρέμησε, σε παρακαλώ. Κάποια λύση θα σκεφθώ... Λοιπόν, θα πάρω τηλέφωνο να έρθουν να το πάρουν αμέσως εντάξει;
-Ναι, ποιον θα πάρεις;
Τραύλιζε χωρίς καλά- καλά να ακούει όσα της έλεγε.
-Το καλύπτει η ασφάλειά σου, το ξέχασες; Κλείσε να πάρω να τους μιλήσω και θα σου στείλω μήνυμα με τις λεπτομέρειες.
-εντάξει, ευχαριστώ, είσαι ο καλύτερος.
Του έστειλε ένα φιλί και βγήκε παρά το ψιλόβροχο. Της χρειαζόταν λίγος καθαρός αέρας.
Τότε ήταν που τον είδε.
Η έλεν Στόουν ήταν η οικονόμος του Κέβιν Μπάξτερ εδώ και πολλά χρόνια. Πριν από εκείνον δούλευε για τον πατέρα του. Το γεγονός αυτό λοιπόν σήμαινε πως τον ήξερε από τότε που ήταν παιδί σχεδόν κι αυτό της έδινε κάποια δικαιώματα που δεν τα είχαν τα υπόλοιπα μέλη του υπηρετικού προσωπικού του.
Την ώρα που έφτασε στο γραφείο το πακέτο με την παραγγελία που είχε κάνει στην Κλέρ Μπάθορι , έτυχε η έΛεν να βρίσκεται κι εκείνη εκεί.
Το πακέτο το παρέλαβε η γραμματέας του Κέβιν που ετοιμάστηκε να πάει και να του το παραδώσει. Η οικονόμος ωστόσο τη σταμάτησε χαμογελώντας της ευγενικά.
-Θα πάω, αν δε σε πειράζει να του το παραδώσω εγώ.
Η γραμματέας ανασήκωσε τους ώμους. Αν έτσι το ήθελε να γίνει η έΛεν δεν της έπεφτε λόγος. Της το έδωσε λοιπόν κι επέστρεψε στη δουλειά της.
Η έλεν σηκώθηκε και βγήκε χαιρετώντας την από το γραφείο της.
Λίγο αργότερα χτυπούσε την πόρτα του Κέβιν.
-Ναι, περάστε.
Η οικονόμος μπήκε χαμογελώντας. Κοίταξε ψάχνοντας τριγύρω μα ευτυχώς δεν υπήρχε κανείς άλλος εκεί.
-Καλημέρα, έΛεν. Πώς κι από εδώ; Ο Κέβιν σήκωσε τα μάτια από τα χαρτιά που διάβαζε.
-Με συγχωρείς, Κέβιν, ελπίζω πως δε σε ενοχλώ. Δε θα μείνω παραπάνω από λίγα λεπτά.
Πλησίασε το γραφείο κι ακούμπησε πάνω το πλακέ κουτί.
-Αυτό ήρθε μόλις για εσένα. Θα σου το έφερνε η γραμματέας σου μα της είπα πως θα ερχόμουν εγώ να σε δω για λίγο.
-Καλά έκανες. Κάθισε.
Η Έλεν πήγε και κάθισε σε μια πολυθρόνα ενώ ο Κέβιν τράβηξε μπροστά του το πακέτο χωρίς ωστόσο να το ανοίξει. Τελικά ήταν εκείνος που μίλησε.
-Λοιπόν; Τι σε έφερε εδώ; Προέκυψε τίποτα στο σπίτι;
-όχι, τίποτα. Ήθελα μόνο να κουβεντιάσουμε δυο τρία πράγματα για τη δεξίωση. Το ξέρω πως αργεί ακόμη η μέρα, δηλαδή όχι και τόσο πολύ, μα τέλος πάντων δεν είναι κι αύριο...
Σταμάτησε να μιλάει διστάζοντας ξαφνικά.
-Ναι, μην ανησυχείς, δε θύμωσα που ήρθες. Πες μου τι σε προβληματίζει;
-Ήθελα να ρωτήσω αν μπορώ να αρχίσω να στέλνω τις προσκλήσεις στους καλεσμένους.
-Μπορείς σίγουρα. Είναι καλό να υπάρχει κι ένα περιθώριο για ενημέρωση αν κάποιος δε μπορέσει να παραστεί.
-Πολύ ωραία.
-είναι έτοιμες;
-Ναι, θα σου δείξω μια αμέσως μόλις γυρίσεις. Έγιναν όπως ακριβώς τις ήθελες.
-Χαίρομαι που το ακούω. Τίποτα άλλο;
-Κάτι τελευταίο, νομίζω πως είναι καιρός να καλέσουμε τους αρμόδιους για τα ποτά και τη σίτιση. Λέω να κλείσουμε ορισμένα διαδοχικά ραντεβού μαζί τους ώστε να έχουμε καλύτερη άποψη, συμφωνείς;
-αΠολύτως. Σου έχω εμπιστοσύνη, έλεν. Ποτέ δε με απογοήτευσες. Κάνε και τώρα ό,τι καλύτερο μπορείς.
-Μην ανησυχείς, όλα θα είναι θαυμάσια εκείνη τη μέρα. Τέλεια οργανωμένα και πολύ όμορφα.
-αυτό θέλω κι εγώ.
-εντάξει, ευχαριστώ για το χρόνο σου. Πάω να συνεχίσω τις δουλειές μου.
Της έγνεψε φιλικά καθώς έφευγε.
Τη συμπαθούσε πραγματικά την έλεν. Ήταν μια από τις πιο αποτελεσματικές υπαλλήλους του. Ωστόσο για τίποτα στον κόσμο δε θα άνοιγε μπροστά της το πακέτο. Και η Κλερ, έκανε καλή δουλειά. Η κλερ ήταν σχεδιάστρια κοσμημάτων, μια από τις καλύτερες του Λονδίνου μάλιστα, γι'αυτό και την είχε επιλέξει εδώ και κάμποσα χρόνια. Είχε σπουδάσει τόσο στην ευρώπη όσο και στην Αμερική και τώρα ήταν ιδιοκτήτρια ενός αξιόλογου κοσμηματοπωλείου,
Αναστέναξε στη θύμηση ενός άλλου τέτοιου μαγαζιού στο οποίο πήγαινε με τον πατέρα του όταν ήταν μικρός για να διαλέξουν κάποιο δώρο για τη μητέρα του. Δυστυχώς άλλαζαν τα πράγματα μαζί με τις εποχές. Τράβηξε το καπάκι του κουτιού κι άρχισε να χαιδεύει το περιεχόμενό του.
Κι ύστερα, όταν πια χόρτασαν τα χέρια και τα μάτια του σήκωσε το τηλέφωνο και κάλεσε τον γνωστο πια αριθμό.
-εγώ είμαι.
-Ναι; Όλα έτοιμα;
-ναι. Στείλε κάποιον να τα πάρει. Θέλω να παραδοθούν δυο χωρίς καθυστέρηση.
-Ναι αμέσως. Τη μια διεύθυνση την έχω, την άλλη όχι.
-θα την έχεις και την άλλη μαζί με το κουτί.
-εντάξει, έρχεται αμέσως κάποιος να τα πάρει.
-Ωραία. Και τώρα πληκτρολόγησε αυτό που θα σου πω. Πρόκειται για το μήνυμα που θα συνοδεύσει το ένα.
-Ναι, ακούω.