Πλευρά Ντέιβιντ.
Το δυνατό φως που έμπαινε από το παράθυρο με ξύπνησε νωρίς νωρίς.
Μάλλον έπρεπε να κλείσουμε τα πατζούρια το βράδυ.
Άνοιξα τα μάτια μου και είδα την Άλισον να κοιμάται ακόμα πάνω στο στέρνο μου.
Τι όμορφη που είναι όταν κοιμάται...
Χάϊδευα απαλά τα μαλλιά της και την παρατηρούσα.
Πάντα πίστευα ότι οι άνθρωποι όταν κοιμούνται είναι πιο όμορφοι, διότι όταν κοιμούνται είναι ήρεμοι, γαλήνιοι. Δεν υπάρχει ίχνος μίσους πάνω τους.
Στην δουλειά μου έχω δει πολλούς ανθρώπους που είχαν χάσει κάθε ίχνος ανθρωπότητας πάνω τους. Σαν να έβλεπες δαίμονες. Χωρίς λογική, χωρίς συναισθήματα. Ψυχροί και σκληροί. Να τρέφονται με την δυστυχία του άλλου, χωρίς έλεος.
Είναι δύσκολο στις μέρες μας να παραμένει κάποιος άνθρωπος.
Έχω ακούσει και εγώ τους δαίμονες μου να ξυπνάνε, να θέλουν να φέρουν την καταστροφή. Η ζωή είναι δύσκολη και αυτοί το εκμεταλλεύονται αυτό.
Όταν όμως γνώρισα την Άλισον, σαν όλα μέσα μου να ηρέμησαν. Σαν να τους τρόμαξε και να εξαφανίστηκαν. Όλη η ψυχική κούραση που νιώθω μετά την δουλειά, όταν βρίσκομαι μαζί της σταματάει να με βασανίζει τόσο πολύ.
Την ένιωσα να κουνιέται από την θέση της και με έβγαλε από τις σκέψεις μου. Κούνησε λίγο το κεφάλι της και έμεινε πάλι ακίνητη. Τελικά όμως άνοιξε αργά αργά τα μάτια της. Τα ανοιγόκλεισε μερικές φορές και έπειτα κοίταξε γύρω της και μετά εμένα.
Της χαμογέλασα και μου ανταπέδωσε το χαμόγελο.
"Καλημέρα μικρή" μίλησα πρώτος.
"Καλημέρα μεγάλε" με ειρωνεύτηκε και γέλασα. Έκλεισε πάλι τα μάτια της και βολεύτηκε καλύτερα πάνω στο στέρνο μου.
Φαίνεται κάποια θέλει να χουζουρέψει.
"Δεν θες να σηκωθούμε;" την ρώτησα και κούνησε αρνητικά το κεφάλι της.
"Νωρίς είναι ακόμα" αποκρίθηκε αδύναμα.
"Εντάξει μικρή".
Άρχισα πάλι να χαϊδεύω τα μαλλιά της, κάτι που φαίνεται ότι απολάμβανε, διότι όταν πήγα να πάρω το χέρι μου το ξαναέβαλε στο κεφάλι της.
Τέλος πλευράς Ντέιβιντ.
Μετά από μισή ώρα περίπου αποφάσισα να "ξυπνήσω" (που λέει ο λόγος γιατί απλά είχα κλειστά τα μάτια μου).
Όταν άνοιξα τα μάτια μου, αυτό που αντίκρισα με έκανε να σηκωθώ απότομα πάνω με αποτέλεσμα να τρομάξει ακόμα και ο Ντέιβιντ.
"ΝΤΈΙΒΙΝΤ ΔΟΛΟΦΌΝΟΣ! ΕΝΑΣ ΜΙΚΡΌΣ ΚΑΙ ΨΥΧΡΌΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ" φώναξα σαν υστερική και ο Ντέιβιντ ενώ ταράχτηκε αρχικά, μετά με κοιτούσε με ύφος 'πλάκα μου κάνεις;'
"Άλισον με τρόμαξες, μια αράχνη είναι! Πώς κάνεις έτσι; Δεν θα σε φάει! Στην άλλη άκρη του δωματίου είναι!!" αποκρίθηκε.
"Ντέιβιντ αυτό το πράγμα κινείται, παρ'το από εδώ ή σκότωσε το. Εσύ είσαι ο αστυνομικός, εσύ θα κάνεις την βρόμικη δουλειά" είπα και του έδειξα με τον δείκτη την αράχνη ώστε να σηκωθεί.
"Καλά" είπε και πήγε να σηκωθεί.
Τότε η πόρτα άνοιξε και μείναμε και οι δυο μας ακίνητοι στη θέση μας. Ήταν η μαμά μου.
"Εε μην ενοχλώ" είπε βιάστηκα και βγήκε. Αν ήμουν κάποιο καρτούν, το σαγόνι μου θα είχε πέσει κάτω. Με τον Ντέιβιντ κοιταχτήκαμε μπερδεμένοι. Τι ήταν τώρα αυτό;
"Μήπως έπρεπε να της πω ότι δεν είναι αυτό που νομίζει;" ρώτησα περίεργη τον Ντέιβιντ.
"Λες;" ρώτησε και τότε η πόρτα άνοιξε για άλλη μία φορά.
"Ντέιβιντ μας αφήνεις λίγο μόνες;" του ζήτησε ευγενικά η μαμά μου.
Εντάξει, σήμερα θα πεθάνω. Δεν έγινε και κάτι.
Ελπίζω να έχω ωραίο τάφο.
Όχι, είμαι νέα ακόμα, κρίμα να πεθάνω.
Κάποιος το ασθενοφόρο.
Ή το εκατό.
Μισό. Δίπλα μου είναι το εκατό...
Ο Ντέιβιντ με κοίταξε και του έκανα νόημα να φύγει.
Όταν ο Ντέιβιντ έφυγε, η μαμά μου έκανε νόημα να καθίσω στο κρεβάτι και πήρε το σοβαρό της ύφος.
Πρέπει μάλλον να αρχίσω να ανησυχώ.
"Ακούω" είπε επικριτικά.
"Εεε..."
Τι ακριβώς να της πω; Πώς να της το πω;
Το είχε καταλάβει ότι μου αρέσει ο Ντέιβιντ αλλά δεν ξέρω αν το περίμενε ότι θα καταλήγαμε μαζί τελικά. Εδώ εγώ δεν το περίμενα.
Η πόρτα του δωματίου άνοιξε και μπήκε μέσα ο Ντέιβιντ. Η μαμά μου τον κοιτούσε με ένα ερωτηματικό βλέμμα και εγώ το ίδιο. Ήρθε και στάθηκε δίπλα μου. Με κοίταξε χαμογελώντας και μου έπιασε το χέρι.
Ωχ.
"Κ. Χριστίνα" αναφώνησε "εγώ και η κόρη σας είμαστε σε σχέση. Βασικά, μόλις μία μέρα αλλά ναι" είπε κάπως μπερδεμένος στα γρήγορα και η μαμά μου τον κοιτούσε ανέκφραστη.
Ούτε σε κωμωδία να παίζαμε.
Ο Ντέιβιντ και εγώ αρχίσαμε να ανησυχούμε. Μου έσφιξε λίγο το χέρι ως ένδειξη παρηγοριάς.
"Μάλιστα" αποκρίθηκε τελικά.
Μόνο αυτό είχε να πει; Δεν μπορεί.
Ο Ντέιβιντ με κοίταξε και εγώ αυτόν.
Ξαφνικά ακούσαμε την μαμά μου να γελάει και γυρίσαμε και οι δύο να την αντικρίσουμε.
"Μόνο να βλέπατε τις εκφράσεις των προσώπων σας. Ηρεμήστε παιδιά, δεν θα σας φάω" μας διαβεβαίωσε ενώ συνέχισε να γελάει.
Τελικά έχω πολύ κουλ μαμά.
Εγώ γέλασα αμήχανα και ο Ντέιβιντ είχε φρικάρει λίγο.
"Άρα δεν έχετε πρόβλημα με αυτό;" ρώτησε διστακτικά.
"Όχι εννοείται. Απλά να μου την προσέχεις".
Εντάξει, έχω πολύ κουλ μαμά και δεν της το'χα.
"Μόνο να μην παρατήσεις το διάβασμα δεσποινίς μου, γιατί τότε την έβαψες!" με προειδοποίησε και με έδειξε με το δάχτυλο της.
"Εντάξει μαμά, μην ανησυχείς" την βεβαίωσα.
Έφυγε από το δωμάτιο μου και μείναμε μόνοι μας με τον Ντέιβιντ.
"Ξέρεις, έχεις πολύ κουλ μαμά" σχολίασε ο Ντέιβιντ ακόμα μπερδεμένος.
"Αυτό σκεφτόμουν και εγώ".
"Τέλος πάντως, πάμε σιγά σιγά κάτω;" πρότεινε και του έγνεψα καταφατικά.
Οι μέρες των Χριστουγέννων πέρασαν. Όλο αυτό το καιρό προσπαθούσαμε με τον Ντέιβιντ να βρισκόμαστε όσο πιο συχνά μπορούσε γιατί είχε και την δουλειά του. Για την σχέση μας το είχε μάθει και η θεία μου, η οποία μου πετούσε συνεχώς σπόντες. Παράλληλα, το ίδιο έκανε και ο Κρίστιαν στον Ντέιβιντ. Ωστόσο, κανείς δεν είχε πρόβλημα και το είχαν πάρει εντελώς χαλαρά. Μετά από λίγο καιρό άνοιξαν και τα σχολεία. Πίσω στα θρανία λοιπόν... Άντε να δούμε.