'Het was een geslaagd feest en daarna hebben Nathan en ik nog wat dingen mee gemaakt die ik beter niet in dit boekje kan schrijven. Ik werd zwanger. Het was een ongelukje... maar dat maakt mij geen zak uit want ik ben blij met dit kind. Ik ben gelukkig met mijn man. Ik ben de gelukkigste vrouw van de wereld.
Amber George.'
'Mama was je een ongelukje?' Vraagt mijn kleine dochter van 8. 'Ja ik was een ongelukje.' Glimlach ik. Mijn broertje Jonathan komt bij me staan. 'Mama waar zijn opa en oma nu.'
'Die zijn hoog in de hemel. Dicht bij elkaar.'
'Waarom komen ze niet terug?' Vraagt de zoon van Jonathan. 'Ze zijn klaar.' Zegt hij.
Luke komt op ons aflopen. 'Opa Luke!' Rennen Charlotte en Ian op hem af. 'Oma Jennifer.' Rennen ze op haar af.
'Jonathan.' Ik ga staan. 'Ja?'
'Ik mis pap en mam.'
'Ik ook.'
Ik pak het dagboek op en lees de laatste bladzijde nog.
Ik ben nu 39 jaar en ik heb twee kinderen met Nathan gekregen. Ik ben dolgelukkig met mijn klein kinderen. Ik hou van ze allemaal stuk voor stuk. Ik berg nu dit boekje op hopend dat ze het ooit zouden vinden.
Liefs Amber George.
'Jonathan? Wat was er gebeurd als mam nooit is verhuist.'
'Dan zouden ze toch bij elkaar komen. Ware liefde stop je niet.' Stelt hij me gerust.
#{}#
Ik loop een half jaar later over de begraafplaats van pap en mam. Ik heb een briefje geschreven.
Pap mam, jullie zijn al lang overleden en ik weet niet eens zeker of dit zal overkomen maar ik wil dat jullie weten dat ik van jullie hou.
Liefs je dochter Annebel.