Lara'dan...
Bugün yanımda Ozan yok.
Bugün yanımda onun sevecen sözleri yok.
Dün gece onsuz uyudum.
Yanımda olmasını fazlasıyla isterdim.
Kafamı yastığa gömüp ağlamaya başladım. Dün geceden beri ağlıyordum zaten. Yataktaydım fakat biraz olsun uyumamıştım.
Uykuma düşkün olduğum halde.
Olay şu; buz pateninden sonra sayıp sövmüştüm. Sonra ayriyetten sinirlendirmek için yolda gördüğümüz erkeklere 'off çocuğa bak be' diyip yavşamıştım. Başlarda çekip sarılsa da en son eve vardığımızda son çocuğa da aynısını dediğimde sinirlenmiş ve 'cidden bir kere olsun susamaz mısın? Madem onlarca yakışıklı gördün onlara yavşadın şimdi daha iyi yavşarsın' diyerek evine girmişti. Arkasından neler dersem diyim dönüp bakmamıştı.
Barışırdık, ama zor olurdu.
Yüz üstü yattığım yatakta düz dönerek tavan ile bakışmaya başladım. Burnumu çekip doğruldum ve sırtımı yatak başlığına yasladım. Ağlamaktan başım ağrıyordu.
Kızdırmamalıydım.
Gözlerimi silip ayağa kalktım ve pantolon tişört giyip bir miktar para ve telefonumu aldım.
Her zaman ki gibi sertçe inmek yerine yavaşça inmeye başladım. "Berkay! Cevap versene teyzelerine!" bir kaç saniyelik şok yaşamanın ardından vücudumu sevinç kapladı. "Ben kardeşimi özledim!" merdiven başına geldiğinde abime bakıp güldüm. "Canım kardeşim seni çok özl... NEREYE GIDIYON LAN?" gülerek abime sarıldım.
"Kitapçıya." yanaklarımı sıktı. "Aferin. Ozan öldü mü?" gülerek gözlerimi kaçırdım. Annemin duymayacağı şekilde konuşuyorduk. "ÜZDÜ. MÜ. YOKSA?!" yutkundum. "Yo." gözlerini kısıp baktığında yalandan gülümsemeye çalıştım ve önce salona girdim. Ozan'ın annesi falan buradaydı. Anneme baktım. "Ben gidiyorum. Kitapçıya." gülümseyerek kafasını olumlu anlamda salladı. "Gelirken marketten kahvaltılık yağ falan al." kafamı olumlu anlamda sallayıp arkama döndüğümde Ozan'ın annesinin sesini duydum.
"Hee evet Ozan bugün evde. Doğum günü bugün." abim geçerken burnumu sıktı. Ayakkabılarımı giyip apartmandan çıktığımda Ozan'ın oda camına baktım. Perdesi kapalıydı. Yani sanırım. Beyaz bir şey örtülüydü ve o da perde sanırım. Derin bir nefes aldım ve kitapçıya doğru ilerlemeye başladım.
Karşıma yine o karanlıklı ikilem çıktığında durdum. Takip edildiğimi hissetmemle arkamı döndüm.
Ozan'ı görünce gülümsedim. Gözlerini devirdi. "Yakalandım sanırım" kafamı arkaya atıp güldüm ve Ozan'a ilerlemeye başladım. Karşısına geldiğimde o hala elleri cebinde rahatça bana bakıyordu.
Ciddi suratına karşı gülümseyip kollarımı Ozan'ın beline kollarımı sardım ve yanağımı Ozan'ın göğsüne yasladım.
"Özür dilerim. Özür dilerim. Özür dilerim." derin bir nefes alıp sarılmama karşılık verdi. Memnun olmuşçasına gülümsedim. "Bırakacağımı düşünmen hata." sarılmayı bırakıp tekrar karşısında durdum. "Doğum günün kutlu olsun" gülümseyerek yanaklarımı sıktı. "Teşekkür ederim." gülümsedim ve elini tuttum. Uzun yoldan ilerlerken barışmış olmamızın mutluluğunu yaşıyordum.
Kitapçıya vardığımızda Ozan,boş eliyle kapıyı açtı.
Diğer eliyle beni tutuyor ehehe.
"Vay be. Üşenmeden buraya kadar bunları görmeye geliyorsun. " gülerek kitapları incelemeye başladım.
Allahım gözlerimden kalp çıkıyor. "Aldatılmam burda dimi?" gülerek elini bıraktım.ve rafların arasına ilerledim. "Artık çok geç"
×××××××××
Ellerim kitaplarla dolu çıktığımızda bir elimdekileri Ozan'a verdim. O kaslar boşa değil.
Parayıda ne kadar ısrar ettiysem de kendisi ödemişti. Kitapçıdan sonra markete yine beraber gittik ve annemin dediklerini aldım. (ne istediğini unuttum caktirmayin dnhdjzhdhz)
"Hediye almak isterdim." boşta kalan eliyle elimi tuttu. "Yanımda olman yeter." midem aşık olmam sonucuyla sıkışırken gülümsemeden yapamıyordum. Seviyordum. Bundan adımın Lara olduğunu bildiğim kadar emindim. Ve bunu çok kez söyledim. Biliyorum.
"Ama hediye olarak akşam b..." elini tırnakladığımda cümlesini tamamlayamamıştı. O olayı şimdi değil akşam görüşmek daha iyiydi.
××××××××
Benden hayli büyük olan teyzelerle oturup gıybet yapmak harika ya.
Önümüze konulan kurabiyelerden bir tane ağzıma attım. Hem dinleyip hem çiğnerken saçımın sıkı bağlanması canımı yakıyordu ve yüzüm tamamen ortada gerilmiş şeklinde olarak hayal ediyordum.
Ozan'da elindeki kitapları bize getirdi ve o anda annesinin gazabına uğrayarak o da kadınların arasına oturmak zorunda kaldı.
"Ee Lara evlilik ne zaman?" Ozan bendeki bakışları -bende ona bakıyordum- soruyu soran Ayşe teyzeye çevirdi. Soruyu bana sormasına rağmen Ozan benden önce bakmıştı Ayşe teyzeye. "Teyzecim ben daha lise sondayım?" yediği kısırı yuttuktan sonra elini boşver dercesine salladı.
"Evde bile kalmışsın kız." anneme baktım 'kurtar beni mom' dercesine. Annem gülerek arkasına yaslandı. "Yok teyzecim ne evde kalması? Beni ne doktorlar ne kaldırım mühendisleri istedide ben gitmedim." göz ucuyla Ozan'a baktığımda tek kaşını kaldırdığını gördüm.
"Ama Ozan ne kaldırım mühendisi ne de doktor?" Ozan'ın annesinin lafına (şu kadına isim bulmam lazım) yediğim kurabiye boğazıma kaçarken öksürmeye başladım.
Nasıl yani?
"He?"
Biliyorum naziğim.
"Oya söyledi." derin nefes aldım.
Oya'dan beklemezdim... "Şaşırmana gerek yok kızım. En azından yabancı değil." verdiği rahat tepkiye karşı ister istemez Ozan'a baktım. O da en az benim kadar şaşkındı.
"Ay neyse utandı. Kapatalım konuyu. Biz biliyoruz bileceğimizi sonuçta."
××××××××
"Seni seviyorum. Görüşürüz." gülümsedim. "Bende seni seviyorum. Görüşürüz." mükkemmel doğum günü ve utanç verici gece bitmişti. Evlatlık olması olayları yüzünden beni eve erken bırakması gerekmişti. Bende geç kalmaması için eve varmadan inmiştim.
Yağmurlu havada yürümeyeli çok olmuştu. Karşıya geçmem için arabaların durması lazımya hani o çok sıkıcı durum.
Arabalara kırmızı yandığında sonunda diye mırıldanarak karşıya geçmeye başladım. Ta ki son hızla gelip kırmızı ışığı ihlal eden arabayı görene kadar.
Ozan'dan...
Saçma saçma belgeler den sonra sonunda arabaya binmiştim. Çalıştırmadan önce kapalı bıraktığım telefonu açtım.
Çok fazla cevapsız arama...
Bir tanesi Lara'dan, üç tanesi annemden, iki tanesi kaydetmediğim numaradan, yedi tanesi de Melisa abladan olmak üzere 13 cevapsız arama vardı.
Lara'yı geri arıycakken annemin aramasıyla önce annemin telefonunu açtım. "Efendim?"
Arabanın anahtarını takmıştım. "Oğlum. Lara..." devam edemeden arkadan ağlama sesi geldiğinde kalbime bir şey oturmuştu.
Hayır Hayır Hayır.
"... Kaza yapmış." ve tekrar o ağlaşma sesleri.
Hayır Hayır Hayır.
"Hangi hastane?" çıkan fısıltılı sesimi nasıl duydu bilmiyorum ama hastanenin adresini verdiğin de kapatıp yan koltuğa attım ve bir saniye beklemeden hastaneye gitmeye basladim.
Hayır.
Şaka yapıyorlar.
Çirkinim'e bir şey olamaz.
Farketmeden dolan gözlerim araba sürmemi zorlaştırıyordu.
Olduğum yere yakın olan hastaneye vardığımda park etme gereği duymadan arabadan inip hastaneye koşmaya başladım.
Danışma yazan yere ilerleyip nefes aldım. "Lara Yeşer. Hangi kat?" eliyle bana bir dakika işareti yapıp önündeki bilgisayardan bakmaya başladı. "3. Kat , 196 numaralı oda." asansörü beklemek yerine merdivenlere yöneldim ve ikişerli,üçerli çıkmaya başladım.
3. Kata vardığımda yavaşladım.
196 numaralı odanın önünde tanıdığım bir çok yüz vardı. Dolan gözlerimden bir kaç yaş aktığında silme gereği duymadım.
Annesi,babası,abisi harap olmuş halde ağlıyorlardı.
Oya, onların karşısında ki duvara yaslanmış elleriyle yüzünü kapatıp ağlıyordu. Yavaş adımlarla onlara yaklaşıp hepsinin karşısında durdum.
"Şaka yapıyorsunuz dimi?" annem yerinden kalkıp bana yaklaştığında elimle onu durdurdum. "Şaka yapıyorsunuz!" annemin gözünden bir kaç yaş düştüğünde şaka olmadığını anlamıştım.
Annem sarıldığında ağlayarak bende ona sarıldım.
Lara'ya sarılmak isterken, Lara'nın tesellisini yapıyorlardı. Belkide en acısı buydu.
Saygı çerçevesinde olan her yoruma açığım.
Eveet uzun zamandır bölüm yazmıyordum ve bence uzun olan bölümle sizlerleyim (acayip oldu sanki zndbzn)
Yeni bölüm salı günü hatta belki daha önce gelir. Salı olmasının sebebi sevgililer günü ve sap biri olarak okuldan gelip evde oturucam xndbzxn ne alakaysa.
Bide işte sevgililer günü zımpırtısı için bölüm yazarım. Neysee
Lara ve Ozan hakkındaki düşünceleri aşağıya yazarsınız ❤
İyi zamanlar ❤❤❤