ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည့္ ျပႆနာရပ္အား... သူသည္ မည္သို႔မၽွ မေျဖရွင္း.... ။ ကိစၥတစ္ခုလံုးတြင္... သူကပဲ မွန္ကန္ေနခဲ့သလို.... ။ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ နားလည္မႈအလ်ဥ္း ကင္းမဲ့သည့္ သေဘာထားေသးသိမ္သူ တစ္ဦးလို....။
ဗလာျဖစ္သြားသည့္.. ခံစားမႈတစ္ခုေၾကာင့္ .....
ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က ဥေပကၡာျပဳမႈကိုပင္ သူက ဂရုတစိုက္ လိုက္လံရွင္းျပမေနေတာ့.... ။ ကၽြန္ေတာ္
ျပင္ေပးထားသည့္.... ညစာကို အနည္းငယ္ စားၿပီးေနာက္..
သူ႔ စာၾကည့္ခန္းရွိရာသို႔ ဝင္ေနခဲ့သည္....။
ခဏအၾကာ... ဂစ္တာသံထြက္ေပၚလာသည္....။ သူ ဂစ္တာ မတီးေတာ့သည္မွာ....သိပ္ကို ၾကာေနခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း... အရင္လို လက္သံအတိုင္း....။
......If U ever leave me .. Baby ...--
......... leave some morphine at my door --
ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနခဲ့သည့္.. မဂၢဇင္းစာအုပ္ကို ခပ္ျဖည္းျဖည္း ပိတ္ရင္း... သူ႔ အသံကို အာရုံစိုက္လိုက္မိသည္.... ။
-- There's no religion that could save--...
Bruno Mars ရဲ႕ It Will Rain အား... မည္သည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္.. သူက ဆိုညည္းေနသလဲ... ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ခဲ့... ။
-... There'll be no sunlight ..---
-- I'll pick up the broken pieces --- ...
ေနာက္ထပ္ ထပ္ၿပီး... သူ႔ဆီက ကၽြန္ေတာ္ ဘာကို ေမၽွာ္လင့္ရဦးမည္လဲ... ။
တစ္စစီျဖစ္ေနခဲ့သည့္ အပိုင္းအစမ်ားအား... အေကာင္းပကတိ အတိုင္း ျပန္ဆက္၍ ရရန္ မလြယ္ကူပါ...။ကၽြန္ေတာ္ အဆံုးသတ္ခ်င္ေနၿပီ....။
ထပ္ခါတလဲလဲ ထို သီခ်င္းကိုသာ .. သူ ဆက္တီးေနခဲ့သည္မွာ... သိပ္ၾကာလြန္းေနၿပီ... ။
ကၽြန္ေတာ္ကပဲ.. အရူးလို စိတ္ပူလာရျပန္သည္... ။
စာၾကည့္ခန္းတံခါးအား.... ဖြင့္ဝင္လိုက္သည့္အခါ... သူ ဆက္လက္၍ ဂစ္တာတီးေနဆဲ ျဖစ္သည္... ။
ခပ္တိုးတိုး ဆိုညည္းေနဆဲျဖစ္သည္...။
မတီးခဲ့သည္မွာ ကာလအေတာ္ၾကာေနခဲ့သည့္.. သူ႔ လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္မ်ားအား... လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္... ။
( ဘုရားသခင္ !! )
စုတ္ျပတ္သတ္ပြန္းပဲ့ေနသည့္ လက္ေခ်ာင္းထိပ္မ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကို တစ္စစီ ဆြဲဆုတ္ပစ္လိုက္သလိုမ်ိဳး.....။
သူ႔အနားတိုးကပ္ကာ.. အလ်င္အျမန္ ဆြဲယူတားျမစ္မိလိုက္သည္.... ။
" ရူးေနတာလား.. စီနီယာ... မနာတတ္ဘူးလား.... ဒီေလာက္... စုတ္ျပ တ္ ... "
ကၽြန္ေတာ္ ဆက္မေျပာႏိုင္ပါ... ။ ခပ္ေစာေစာကေလးတင္
တင္းမာျပတ္သားေနခဲ့သည့္.. မာနမ်ားသည္.... စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း ... တပ္ဆုပ္သြားခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္.... ။
•••
ကၽြန္ေတာ္ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားထဲသို႔ မၾကည့္မိ မဆံုမိေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း... လက္ေခ်ာင္းမ်ားအား... ေဆးထည့္ေပးေနခဲ့သည္....။
" Chanyeol... ငါ့ကို မင္း သတ္မပစ္လိုက္ခ်င္ဘူးလား"
ဒါ ဘယ္လို ေမးခြန္းမ်ိဳးပါလဲ....။ ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသကာ.. သူ႔ကို ၾကည့္မိသည့္အခါ... ရွားပါးစြာ ေတြ႕ရတတ္ေသာ...
ႏူးညံ့ၾကင္နာသည့္ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ဆံုသည္... ။
ရုတ္တရက္ ဗလာျဖစ္ေနခဲ့သည့္ .. ကၽြန္ေတာ့္ခံစားခ်က္မ်ား... ျပန္လည္ ေရာက္ရွိလာၾကသလိုမ်ိဳး.... ။
" ဟင္... ?? ငါ့ကို သတ္မပစ္လိုက္ခ်င္ဘူးလားလို႔... "
" ဟင့္အင္း... "
ေဆးဘူးမ်ားအား... ေကာက္ထည့္သိမ္းရင္း...ကၽြန္ေတာ္ ေျဖလိုက္သည္... ။
" ဘာျဖစ္လို႔လဲ.. ငါ မင္းကို အမ်ားႀကီး စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္ခဲ့တယ္... ငါသာ မင္းေနရာမွာဆို.. ငါ့လိုလူမ်ိဳးကို သတ္---"
" ဟင့္အင္း.. ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ့္ရင္ကို ျပန္ခြဲရမယ့္ အျဖစ္မ်ိဳး မခံစားၾကည့္ခ်င္ဘူး... "
သူ႔ စကားကို အလ်င္အျမန္ ကၽြန္ေတာ္ ျဖတ္ေျဖလိုက္သည္..။
ထို႔ေနာက္ ဂစ္တာကို ေကာက္ကိုင္မိသည္... ။ ညသည္နက္လာသည္ႏွင့္အမၽွ ၾကယ္ စံုလာခဲ့သည္....။
--... You and Me , we made a vow ---
မရည္ရြယ္ထားသည့္ သီခ်င္းအား.. ကၽြန္ေတာ္ ခပ္တိုးတိုး ညည္းမိသည္...။
---- You say I'm crazy .. Coz U don't think I know what U done --- ....
--- May be I'm just not enough ----
မွိတ္ထားမိေသာ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးမ်ားသည္.. ၿပိဳဆင္းလာေသာ.. မ်က္ရည္မ်ားအား... မတားဆီးႏိုင္ခဲ့ပါ..။
သိမ္ဝင္သြားေသာ.. အသံေၾကာင့္... ကၽြန္ေတာ္ ဂစ္တာတီးခ်င္းကို ရပ္လိုက္သည္... ။
ေနရာတက် ျပန္ေထာင္ထားလိုက္ၿပီး..
ကၽြန္ေတာ္ အခန္းတံခါးကို ဆြဲဖြင့္ကာ.. ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိပ္ခန္းသို႔ ဝင္ခဲ့ေတာ့သည္... ။ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ပစ္လိုက္သင့္ၿပီ.... ။
အိပ္ပစ္လိုက္ၿပီးေတာ့... ေစာက္ေရးမပါတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ကို
အဆံုးသတ္ပစ္လိုက္သင့္ၿပီ....။
•••
အိပ္ခန္းတစ္ခန္းထဲရွိ.... ကုတင္တစ္ခုတည္းတြင္... ႏွစ္ေယာက္လံုး ေက်ာခိုင္း ေမွးစက္ေနခဲ့ျခင္းသည္.. ပထမဆံုး အၿကိမ္ပဲ ျဖစ္သည္... ။ ယခင္ကေတာ့
မည္သည့္ ကေတာက္ကဆ အေခ်အတင္မ်ား ျဖစ္ထားေသာ္လည္း... သူသည္... ေန႔တစ္ေန႔၏ အဆံုးသတ္တိုင္း၌ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရင္ခြင္ထဲထည့္ကာ....
အိပ္ေပ်ာ္သြားေလ့ရွိသည္.... ။
" Chanyeol.... "
ရုတ္တရက္ သူ ေခၚလိုက္သည့္အခါ.. ကၽြန္ေတာ္ လန္႔သြားသည္...။
" ကိုယ့္ရင္ကို ျပန္ခြဲရတယ့္ အျဖစ္မ်ိဳးဆိုတာက.... "
"......"
" မင္း... မခန္႔မွန္းႏိုင္ေလာက္ေအာင္... ဆိုးရြားတယ္..."
•••
" ဒါေပမယ့္... ကိုယ္ ျမတ္ႏိုးတဲ့ လူတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့... အဲ့ဒီ နာက်င္မႈက ထိုက္တန္တာပဲ.. "
Lu Feng သည္... ေက်ေက်နပ္နပ္ ျပံဳးေနခဲ့ေသာ.. Yifan မ်က္ႏွာကို ဆြဲထိုးခ်င္စိတ္တစ္ဝက္.... သနားစာနာျခင္း တစ္ဝက္ျဖင့္... ေငးၾကည့္ေနခဲ့သည္...။
ဒီေကာင္... ရူးသြားၿပီ... ။ လူတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္လြန္းလို႔ ရူးသြားၿပီ ထင္သည္... ။
Romeo နဲ႔ Jack ကို အရွင္ လတ္လတ္ ျမင္ေနရသလိုမ်ိဳး ...။
" ငါ ေျပာမယ္ Wu Yifan... အခု မင္း ျပႆနာက...
မင္း ေရးေနၾက ျပဇာတ္ေတြထဲကလို.. မင္း ႀကိဳက္တဲ့ ပံုစံနဲ႔ ဇာတ္သိမ္းလို႔ ရလိမ့္မယ္မ်ား ထင္ေနလား.. "
ခပ္ေပါ့ေပါ့ ရယ္ခ်လိုက္သည့္ Yifan က အျပံဳးမပ်က္ ျပန္ေျဖပါသည္....။
" မင္းက ငါ့ဆို တယ္ အထင္ေသးတာကိုး...ငါက ျပဇာတ္ေတြမွာ ငါသိမ္းခ်င္သလို ဇာတ္သိမ္းလိုက္တယ္ ထင္တယ္လား... "
ရုတ္တရက္ တည္ၾကည္သြားေသာ Yifan က...
" ျပဇာတ္တိုင္းမွာ... ကိုယ္ပိုင္ ဇာတ္သိမ္းရွိၿပီးသားပဲ... ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ဆိုးသည္ျဖစ္ေစ ငါတို႔ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲလို႔ မရဘူး... အတတ္ႏိုင္ဆံုး...
လွေအာင္ က, သြားလို႔ပဲ ရမွာပဲ ...."
Lu Feng သည္... မင္း ကေနတဲ့ ျပဇာတ္ေရာ... လွေနခဲ့ရဲ႕လား ဟု.. ျပန္မေမးခဲ့ ျဖစ္ပါ....။
ထိုေမးခြန္းအတြက္ Yifan တြင္ အေျဖမရွိႏိုင္ျခင္းကို ေသခ်ာ ေနသည့္ အတြက္ေၾကာင့္.... ။