Sabah uyandığımda telefondan saate baktım. Ne,hayır! Saat 10:14'tü. Hemen kalkıp hazırlandım ve saate yine baktığımda saat 10:26. Hızlıca arabaya bindim. Neyse ki karşıma Kuzey çıkmamıştı ama geri döndüğümde mutlaka bağırıp çağıracaktı. Derin bir nefes alarak arabayı sürdüm.
Ofise vardığımda Aras arabasını park etmişti ve yaslanmıştı. Bende park ettikten sonra arabadan indim ve her ne kadar korksamda gülümsemeye çalıştım,
"Günaydın"diyerek konuşmayı başlattım ve ofisi anahtarla açtım.
"Günaydın" diyerek göz kırptı.
Ofise geçtiğimizde kimse olmadığı için kendim bir şeyler yapıcaktım.
"Çay mı kahve mi?" Diye sordum
"Sen" ona ters bir bakış artarak sabır diledim. Ona baktığımda kahkaha atarak konuşmasına devam etti,
"Tamam,şaka yaptım. Kahve olabilir"
"Yapma böyle şakalar" diyerek kahve cezvesini aramaya koyuldum. O böyle konuştukça korkum daha da artıyordu.
Kahveyi hazırlayıp koyduktan sonra tekrar yerime geçtim. Ellerimi masaya koyarak buraya çağırmamın asıl nedeni olan 'onu tedavi etmek ' fikrini söylesem mi diye düşündüm. Ona sorunları olduğunu söylersem sinirlenirdi bu yüzden sohbet etmeye başladım. Ona bu şekildede yardımcı olabilirdim.
"Aras, merak ediyorum da, sen neden böylesin?"
"Nasılım? Yakışıklı mı?" Dediklerine karşı gözlerimi devirdim.
"Aras bi ciddi olur musun?! Demek istediğim neden böyle bir kişiliğin var, bunun altında geçmişin mi yatıyor?"
"Geçmişim..Belki"
"Belki derken?"
"Gemişimin intikamını aldığımdan beri iyiyim. Ama elimden hiçbir şey gelmediği zamanlar kafayı yemiştim.
Ama şu an normal olduğumu düşünüyorum."
Ne?! Normal olduğunu mu düşünüyordu? Onu bozuntuya vermemek için bir şey demedim ve asıl konuya girdim
"İntikam derken? Neyin intikamı?"
"Sen bunlara kafanı yorma. Bunları anlatarak kendimden daha da fazla soğutmak istemiyorum seni"
"Aras, yaptıklarına anlam vermeye çalışıyorum! Anlat ki bileyim. Diğer türlü çok daha korkunç oluyorsun, inan bana." Diyerek anlatmasını diledim.
"Babam annemi öldürdü" demesiyle boğazım düğümlendi. Ceren'in bahsettiği şey buymuş demek.
Bir insanın babasının annesini öldürmesi...
Aras'a baktığımda duraksadı ve dudağını yaladıktan sonra devam etti.
"Bende babamı öldürdüm." Diyince ani bir şok geçirdim. Ve ağzımdan istemsizce "Ne?!" kelimesi çıktı.
Bu sefer bana baktı ve gözlerini kısarak
"Şu an beni daha mı çok seviyorsun?" Dedi. Ses tonunda alay geçer gibi bir hal vardı. Ağzımı açtım fakat sesimi çıkaramadım. Yutkundum ve tekrar denedim,
"Nasıl oldu bu? Sen ne zaman yaptın? Kaç yaşındaydın?!" Dedim kısık bir sesle. Cevap vermedi. Israrla devam ettim,
"Aras..? Bu dediklerin aramızda kalacak. Söz veriyorum"
"Boşver Delfin, ben bunları çoktan geçtim." Diyerek arkasına yaslandı.
Israr etmek istemedim. Daha fazla geçmişini hatırlatmak istemiyordum.
Ona destek olmaya çalıştım,
"Bende annemi kaybettim, çok küçük yaşta"
"Biliyorum" 'Neyi bilmiyorsun ki benim hakkımda allahın cezası!' Demek istesemde sustum.
"Bu da seni kendime yakın hissetmemin nedenlerinden biri işte"
"Her neyse" diyerek konuyu değiştirmeye çalıştım.
"Ceren sanırım senin ailenden kalan tek kişi?"
"Öyle. Ve onuda kendimden nefret ettirmemek için elimden geleni yapıyorum"
"Senden niye nefret etsin ki?
Sen onun abisisin. Seni çok seviyor ve senin iyiliğini istiyor"
"Benim yüzümden yurtdışında okuyor Delfin. Beni sevse bile, benimle kalmanın iyi bir fikir olmadığını düşünüyor." Diyerek yutkundu ve lafına devam etti.
"Haklı da. Sinirlenince kendimi tutamıyorum. Zarar veriyorum herkese, sevdiklerime bile.."
"Aras, buraya senin için geldim. Kendini daha iyi hissedersin diye gizlice geldim. Kuzey şu an burada seninle olduğumu bilse var ya-"
"Hiçbir şey yapamaz, benim olana"
demesiyle sinirlenerek ayağa kalktım ve bağırarak konuşmaya başladım,
"Senin sorunun bu işte Aras! Ben senin falan değilim ama sen her şeyi istediğin gibi görmek istiyorsun. Sıkıldım bu durumdan. Seninle düzgün bir şekilde konuşabileceğimizi zannetmiştim"
"Kusura bakma" diyerek kapüşonun şapkasını kafasına geçirdi ve bana kısa bir bakış atarak kapıdan çıktı.
Kendimi koltuğa attım. Dediği gibi, ilk hastam o olmuştu. Sanırım bir süre daha mesleğime ara vermem gerekecekti. Ofisi kilitleyerek çantamı koluma astım ve ardından bende çıktım.
Dışarıya çıktığımda Aras daha gitmemişti bu seferde duvara yaslanmış bir vaziyette sigara içiyordu.
Beni fark edince doğruldu ve sigara içmeye devam etti. Ona kısa bir bakış attıktan sonra arabaya bindim ve eve doğru sürdüm...
Kapıyı babam açtı,
"Günaydın kızım, neredeydin sabah sabah?"
"Ben şey ofisimi merak ettim bi bakıp geldim. Ama şu sıralar işe başlamayı düşünmüyorum."
"Neden?"
"Canım istemiyor. Yanlış anlama ofisimi çok güzel dekore etmişsin. Teşekkür ederim, bayıldım!"
Diyerek sarıldım. O da gülümseyerek
"Pekala,sen bilirsin. Gel kahvaltı edelim." Kafamı olumlu anlamda salladım ve masaya geçtim. O sırada Kuzey merdivenlerden iniyordu.
"Günaydın" dedim kısık bir sesle. Umarım eve yeni geldiğimi fark etmemiştir. Bir de ona açıklama yap!
"Günaydın,kardeşim. Neredeydin?!"
dedi. Babam yanımızdaydı o yüzden bağırıp çağıramıyordu.
"Şey,ofisime bakmaya gittim. Abicim" diyerek yanı verdim. O sırada Babam araya girdi,
"Çocuklar ben buradayım diye bir birinize bu kadar nazik davranmanıza gerek yok" dedi gülerek. Sema babamın karşısına oturdu ve yine o iğrenç sesiyle beni rahatsız etmeye başladı,
"Ne alaka Mehmet? Benim oğlum her zaman nazik. Delfin ile Emir önyargılı olmamayı öğrenseler iyi anlaşırlar."
Hadi ya! Önyargıymış! Sen kimsin de benim ve kardeşim hakkımda olumsuz yorum yapıyorsun şeytan!
"Tamam anne,kapat şu konuyu!" Diye sinirlendi Kuzey.
"Ne oğlum? Yalan mı? Daha seni tanımadan dışlamaya başladılar neyse ki artık durumu kabullenmeye başlıyorlar gibi."
"Sema, bahsettiğin kişiler benim çocuklarım! Onlara işi yeni öğrenmeye başlayan çalışanlar gibi davranmayı kes!" Diye bağırdı babam. Normalde sakin bir adamdır. Böyle bağırdığı için Sema da çenesini kapamış oldu şükürler olsun ki! Babam daha sonra bana döndü,
"Delfin,Emir daha uyanmadı mı? Neden gelmiyor bu çocuk?!"
"Bi o eksikti" diye içinden konuştuğunu zannetti Sema. Ama ben yanında olduğum için duymuştum. Ve ona inat masadan kalkıp Emir'i kendim çağırmaya gittim..
Emir ile aşağıya indiğimizde Emir Sema'yı ve Kuzey'i görünce ofladı ve boş bir sandalye çekerek karşıma oturdu.
"Günaydın" dedi kısık bir ses tonuyla.
"Günaydın"dedi babam. Sabah kahve içtiğim için beni tok tutmuştu.
Bu yüzden aç olmadığımı söyleyerek masadan ayrıldım. Merdivenlerden çıkıp odama vardığıma bir el kolumu sıkıca kavradı ve beni odaya soktu kendiside odaya girdi ve kapıyı kapattı.
"Ne var Kuzey?" Dedim ne olduğunu bilmiyormuş gibi.
"Aras var mesela hayatımızda...
Unutma bunu! Kafana göre dışarıya çıkamazsın!" Diye kükredi. Bu kadarı da fazlaydı ama! Hayat benim hayatımdı sonuçta. Ne demiş o bilinmeyen şahıs;
Herkesin hayatına kimse karışamaz!
Tabi o benim dışarıda Aras'la karşılaşacağımdan korkuyordu.
Bilmiyordu ki zaten Aras'la buluşmaya gittiğimi, hatta kendim buluşmak istediğimi...
Ah,yüreğine inerdi çocuğun.
"Bak Kuzey geri gelebildim." Diyerek ekledim"Gördüğün üzere karşındayım"
diyerek hiçbir şey olmamış gibi gülümsedim.
"Karşımda olmayadabilirdin Delfin!"
Diye bağırdı bana. Bana bu kadar sesini yükseltemezdi. Bende sinirle doğruldum ve aynı ses tonuyla Kuzey'e cevap verdim,
"Sen benim abim falan değilsin Kuzey,
karışma bu kadar hayatıma!
"Sikmişim abini! Abin olmak isteyen yok zaten!" Diyerek ani bir hareketle dudaklarıma yapıştı.
Bunu beklemiyordum işte...
Hep Arasçılar sevinecek değil ya :D Bu bölümde Kuzey ve Delfin'i şipleyenlere gelsin❤️
Yorumlarınızı bekliyorum.