Οι ηλιαχτίδες του ήλιου με χτυπούσαν στο πρόσωπο με αποτέλεσμα να ξυπνήσω. Όταν άνοιξα τα μάτια μου αντίκρισα ένα ξένο κρεβάτι και ένα ξένο δωμάτιο.
Σηκώθηκα απότομα και ένιωσα το κεφάλι μου έτοιμο να σπάσει. Πονούσε πάρα πολύ. Προσπάθησα να θυμηθώ τι συνέβη όμως ο πονοκέφαλος δεν με άφηνε. Μία ζαλάδα διαπέρασε όλο μου το σώμα και ένιωσα αδύναμη.
Μετά από λίγα λεπτά, έβαλα τα δυνατά μου και σηκώθηκα από το κρεβάτι. Κοίταξα γύρω μου όμως το δωμάτιο δεν μου έλεγε τίποτα.
Για μισό λεπτό.
Σε μία καρέκλα κρεμόταν...Μη μου πεις!
Βγήκα στα γρήγορα από το δωμάτιο και έστριψα προς τα αριστερά. Βγήκα στο σαλόνι.
Όπως το περίμενα, ήμουν στο σπίτι του Ντέιβιντ. Το κατάλαβα από την στιγμή που είδα την στολή αστυνομικού στην καρέκλα του δωματίου του.
Κάτι μου λέει ότι εχθές έκανα κάποια μεγάλη γκάφα, την οποία καλώς ή κακώς δεν μπορώ να θυμηθώ ακόμα.
Είδα τον Ντέιβιντ να βγαίνει από την κουζίνα και να με πλησιάζει.
"Κάθισε, σου έφτιαξα καφέ" πρόσταξε ενώ μου έδειξε τον καναπέ. Με κοίταξε με σοβαρό ύφος και κάθισα στον καναπέ.
Έκατσε δίπλα μου και ήπια μία γουλιά από τον καφέ που μου έφτιαξε. Ένιωθα το βλέμμα του να με καρφώνει, πράγμα που δεν μου άρεσε καθόλου.
"Λοιπόν; Πώς νιώθεις;" με ρώτησε τελικά.
"Πονάει λίγο το κεφάλι μου αλλά κατά τ'άλλα είμαι εντάξει" απάντησα ενώ άφησα τον καφέ στο τραπεζάκι. "Εμ...Πώς βρέθηκα εδώ;" ρώτησα διστακτικά.
"Λοιπόν...εχθές από όσο φαίνεται ήπιες" αποκρίθηκε και ένιωσα ένα κόμπο στο στομάχι μου.
Αναμνήσεις από την χθεσινή μέρα άρχισαν να περνάνε από το μυαλό μου.
Να είμαι με τα παιδιά και να με παροτρύνουν για να πιω. Δεν ξέρω καν τι ήπια, δεν ξέρω καν τι σκεφτόμουν εκείνη την στιγμή. Το μόνο που θυμάμαι είναι η συζήτηση μου με τον Ντέιβιντ, που τον απογοήτευσα. Ένιωσα τόσο χάλια που δεν με ένοιαζε τίποτα και το μόνο που ήθελα ήταν να ξεχάσω. Πόσο λάθος έκανα.
Ένιωσα κατευθείαν τύψεις για αυτό που έκανα και χαμήλωσα το κεφάλι μου.
"Φαίνεται, θυμήθηκες τι έκανες" ψέλλισε ενώ είχε στραμμένο το σώμα του προς το μέρος μου και με κοιτούσε έντονα "γιατί το έκανες Άλισον; Τι θα γινόταν αν δεν ήμασταν εκεί εγώ και η ομάδα μου; Καθόσασταν και πίνατε στην στάση. Κάποια από τα φιλαράκια σου ακόμα λίγο και θα τα πατούσε αυτοκίνητο. Από θαύμα ζουν. Αν δεν τους προλαβαίναμε θα έβλεπαν τα ραδίκια ανάποδα. Και εσύ δεν ήσουν σε καλύτερη κατάσταση. Για πιο λόγο όλα αυτά; Εξήγησε μου. Μία τα τσιγάρα και τώρα αυτό". Όσο μιλούσε δεν μπορούσα να τον κοιτάξω ούτε λίγο. Ένιωθα τόση πολύ ντροπή. Τόσο απογοητευμένη από τον εαυτό μου. Ήξερα ότι είχε δίκιο.
"Σου είπα, με τα τσιγάρα δεν έγινε κάτι, απλά το ακούμπησα. Δεν υπήρχε περίπτωση να καπνίσω" αποκρίθηκα ειλικρινά.
"Ωραία, πες ότι όντως δεν έγινε κάτι με το τσιγάρο. Γιατί όμως ήπιες;" ρώτησε επικριτικά.
"Δ-δεν ξέρω...Μία άτυχη στιγμή ήταν Ντέιβιντ" ψέλλισα "Συγνώμη..."
Αναστέναξε και ακούμπησε στο πίσω μέρος του καναπέ.
"Μία άτυχη στιγμή..." επανέλαβε ειρωνικά, προφανώς αγανακτησμένος "καταλαβαίνεις την σοβαρότητα της κατάστασης;" σχεδόν φώναξε.
Εντάξει, ήταν λάθος μου όμως δεν έχω καμία όρεξη να ακούσω κήρυγμα αυτή την στιγμή. Στην τελική, τι τον καίει; Δικό μου είναι το πρόβλημα.
"Εντάξει, φτάνει! Έκανα ένα λάθος" απάντησα υψωνοντας τον τόνο της φωνής μου "Δεν θα ξαναγίνει".
Με πλησίασε και έπιασε το μάγουλο μου με το χέρι του ενώ με κοιτούσε βαθιά στα μάτια. Έδειχνε ανήσυχος.
"Άλισον, ανησύχησα" είπε και έμεινα να τον κοιτάω. Τα λόγια του έπαιζαν ξανά και ξανά στο μυαλό μου. "Μην το ξανακάνεις ποτέ αυτό, και ειδικά δίπλα στον δρόμο!" συνέχισε αυστηρά.
"Εντάξει Ντέιβιντ" αποκρίθηκα και απομακρυνθήκαμε.
"Τώρα θα μου πεις γιατί ήπιες;" ρώτησε "έχουν καμία σχέση οι φίλοι σου με αυτό;"
Τι κόλλημα τον έχει πιάσει με την παρέα μου;
"Όχι, με δικιά μου πρωτοβουλία ήπια. Μην ανακατεύεις την παρέα μου σε όλο αυτό".
"Εντάξει" αποκρίθηκε και ανασήκωσε τους ώμους του. Ακούμπησε στον καναπέ και κοιτούσε το κενό. "Καλύτερα να σε πάω σπίτι, θα σε ψάχνει η θεία σου" είπε κάπως ψυχρά.
"Εντάξει".
Έπειτα σηκώθηκε και πήρε τα κλειδιά από το αυτοκίνητο του.
Χωρίς να μιλήσω, σηκώθηκα και γω. Πήρα το κινητό μου και φύγαμε.
Ένιωσα ένα μικρό 'κρακ' μέσα μου. Αυτές τις δύο φορές που συναντηθήκαμε, ήταν μία σκέτη αποτυχία. Δεν ξέρω καν γιατί υπάρχει αυτή η ένταση μεταξύ μας. Λες και έκανα κάτι το τρομερό.
Στην διαδρομή για το σπίτι της θείας μου δεν μιλούσαμε καθόλου, μόνο όταν φτάσαμε στο χωριό μιλήσαμε για να του πω που να πάει. Ωστόσο, η σιωπή δεν ήταν αμήχανη. Αλλά υπήρχε μία βαριά ατμόσφαιρα.
"Ευχαριστώ που με έφερες. Τα λέμε" είπα καθώς έβγαινα από το αυτοκίνητο.
"Δεν κάνει τίποτα" αποκρίθηκε "μακριά από τα τσιγάρα και τα ποτά" είπε κάπως ειρωνικά και ρόλαρα τα μάτια μου. Γέλασε πνιχτά και έπειτα έβαλε μπρος και έφυγε.
Η θεία μου δεν ήταν σπίτι. Καλό αυτό. Θα έχω χρόνο να μείνω λίγο μόνη και να ηρεμήσω.
Ανέβηκα πάνω στο δωμάτιο μου και ξάπλωσα μπρούμυτα στο κρεβάτι.
Ελπίζω ο Ντέιβιντ να μην αρχίσει να μου χτυπάει κάθε φορά αυτή την απαίσια νύχτα. Έκανα ένα λάθος, δικαιούμαι συγχώρεση υποθέτω. Μία φορά δεν πειράζει, έτσι;
Έβαλα το κεφάλι μου στο μαξιλάρι, προσπαθώντας να διώξω αυτές τις σκέψεις. Δεν βοήθησε όμως.
Κάπως έτσι, πέρασα την υπόλοιπη ώρα έχοντας στο μυαλό μου όλα αυτά που συνέβησαν. Μέχρι που με πήρε ο ύπνος και ηρέμησα.