Ashley'in gri, pamuk kadar yumuşak tüyleri arasına yerleştiğimde Jack eliyle işaret verdi ve Ashley üzerinde ben olduğum için yavaş bir şekilde koşmaya başladı.
O bu kadar yavaş koşarken bile az olan sarsıntılar karnıma o kısa süreli ama acı dolu sancıların girmesini sağlıyordu.
Bir anda giren sancıyla acı bir çığlık attım. Çığlık atmamla birlikte Jack ve Ashley durmuştu.
"Erica? İyi misin?" dedi Jack ses tonundan da belli olan bir endişeyle.
O sırada arkamızdan gelen ses üçümüzünde afallamasını ve sancı yüzünden oluşan şiddetli acıyı unutmamızı sağladı. "Erica?"
Bu ses...
Aidan'a aitti.
"Ashley! Sen Erica'yı götür!" diye bağırdı sinirle Jack. O da tıpkı benim olduğum gibi Aidan'a kızgındı.
Ashley, komutu alınca hızla koşmaya başladı. O sırada Aidan seslendi: "Erica! Dur! Bebek tek senin değil! Bebeği doğur, sonra git!" dedi. Söyledikleri kızgınlık ve özlemle parlayan gözlerimin dolmasını sağlamıştı. Yine istenmiyordum. Yine...
Bebeğimi doğurup büyütmek zorundaydım. Saçları, gözleri Aidan'a benzese bile onun davranışlarının Aidan'a benzememesi için, bazı şeylerin değerini bilmesi için çabalayacaktım. Bedeninin vampir, davranışlarının insan gibi olması için çabalayacaktım.
Nasıl böyle konuşabilirdi ki? Sanki o öyle dediğinde ben bebeğimi bırakacaktım.
İstemiyordum...
Bebeğimi bırakmayı istemiyordum.
Fakat onu bırakacaktım.
Bizi ayıran şey ise ölüm olacaktı.
Benim ölümüm.
Ama bebeğimi Aidan'a asla bırakmazdım! Bırakamazdım. O kızlarla eğlenirken benim bebeğimi unuturdu. Her ne kadar bebeğimi göremeyecek olsam bile onu Aidan'a bırakmayacaktım.
"Onu sana vermeyeceğim Aidan!" diye bağırdım Ashley'in sırtındayken. Jack, Aidan'ın üstüne atlamadan önce Aidan konuştu. "Onu bana vermeyeceksin Erica! Onunla birlikte geleceksin ve üçümüz mutlu bir yuva kuracağız!"
Hayal kuruyordu! Bunun imkansız olduğunu o da biliyordu. Çünkü ben ölecektim.
Çok düşük bir ihtimalle yaşasam bile biz üçümüz bir aile olamazdık! O bebeğime ihanet etmişti! Ben onun çocuğuna hamileyken o bara gidip bir kızı öpmüştü! Şimdi nasıl böyle birşey söyleyebilirdi ki?
Ashley'in ulumasıyla sinirle önüme döndüm. Aidan'ın böyle saçma hayaller kurması sinirimi bozmuştu. Hamileliğin getirdiği duygusallığın etkisiyle her şeye ağlamaya hazır, duyguları zirvede yaşar olmuştum. Aidan'ın böyle söylemesi ise beni sinirden patlamaya hazır bir bomba haline getirmişti.
Gözlerimin dolmasıyla bakışlarımı bulutlu gökyüzüne çevirdim. Yağmur yağacak gibiydi.
Gözlerimi karşıma çevirince karşıda duran iki kişiye takılınca hissettiğim şaşkınlık yüzünden adeta dondum kaldım. Amy ve kaçmama yardım eden çocuk karşımdaydı!
"Erica? Benden kaçabileceğini mi düşünmüştün?" dedi ve iğrenç bir kahkaha attı. Az önce dolu dolu olmuş, ama şimdi öfke ve nefretin birleşmesiyle parlayan gözlerimi onun gözlerine diktim.
"Hiç sanmıyorum."dedi ve koşarak üstümüze atladı. Ashley çevik bir hareketle kenara kaydığında neredeyse kurtulmuştuk.
Kaydığımız yerde Ashley, üstüne atlayan vampirden kurtulamadı.
Ben çığlık atarken vampir neredeyse pençelerini Ashley'in boynuna geçirecekti!
Buna izin veremezdim! Ashley benim dostumdu. Tanışalı birkaç saat olsa bile...
O sırada yanımıza gelen beyaz duman vampiri geri savurdu. Bizi koruyan duman, vampiri o kadar hızlı savurmuştu ki, vampir büyük bir hızla ağaca çarpmıştı.
Vampir ağaca dayanmış bir şekilde acıyla inlerken onun da benim gibi şaşkın olduğu belliydi. Amy ise sinirle beyaz dumana bakıyordu.
Gözlerindeki öfke her saniye alevleniyordu adeta...
Amy, büyük bir hızla bizi kurtaran dumanın üstüne atladı. Fakat dumanın içinden geçerek sert bir şekilde yere düştü.
O sırada arkamızda Amy'yi fark etmeden birbirleriyle dövüşen Aidan ve Jack ile bizim bulunduğumuz, ormanda kalın bir ses yankılandı.
"Kaçın..."
Bu bizim kurtarıcımız olan beyaz dumanın sesiydi. Yani yanılmıyorsam öyleydi.
Beyaz dumanın verdiği komuta uyarak bağırdım.
"Koş, Ashley!"
Ashley koşmaya başlarken ben sancıları umursamamaya çalışıyordum.
Ashley iki yol ayrımında geldiğinde durdu.
Burası çok tanıdıktı...
Sanki daha önce buraya gelmiş gibiydim. Elbette! Burası Jack'in evine giden yoldu. Ve Jack'in evi sağdaydı.
"Sağ!" dediğimde,dediğimde Ashley sola doğru koşmaya başladı. Ne yapıyordu?
"Ashley! Jack'in evi sağda!"
Beni takmadan koşmaya devam etti. Git gide hızlanıyordu. Ve bu da benim karnıma yine o sancıların girmesine sebep oluyordu.
Ashley ilerlerken arkamıza baktım. Amy ve o vampir arkamızdan vampir hızıyla koşuyordu.
Amy'ye döndüm ve telaşla konuştum. "Arkamızdalar! Ne yapacağız!"
7 uzun ağacın değişik bir şekil oluşturduğu yere geldiğimizde Ashley durdu. Etrafa bakınmaya başladı. "Ashley! Duramayız!" diye bağırdım. Fakat o beni yavaşça üzerinden indirip dönüşmeye başlamıştı.
Etrafa bakınca burasının değişik bir atmosfere sahip olduğunu fark ettim. Kokusu, hissiyatı... Farklıydı işte.
O sırada Amy ve yanındaki vampir bize yetişmişti.
Ellerimi karnıma götürdüm. O sırada Ashley yanıma geldi. Çok hızlı dönüşmüştü...
"Buraya gelmeniz ne hoş!" dedi Ashley.
"Haklısın. Ölümünüzü görmek için çok hoş!" dedi Amy pislik bir şekilde sırıtarak. Ona iğrenircesine baktım. Böyle biri olmaktansa ölmeyi yeğlerdim.
Ashley'in neden böyle yaptığını anlamamıştın. Fakat hareketlerinden ve söylediklerinden bu işte bir iş olduğu belliydi.
"Belkide kendi ölümünüzü göreceksiniz. Hatta belkide değil. Kendi ölümünüzü göreceksiniz!" dedi meydan okurcasına kollarını göğsünün üstünde birleştirerek.
"O kadar emin olma kurt kız!" dedi ve hızla Ashley'in üzerine koşmaya başladı.
Ashley hareket etmiyordu. Çığlık attığım sırada arkamızdan gelen bir kurt üzerimizden zıplayarak Amy'nin üstüne atladı.
Amy bu hamleyi beklemediği için üzerindeki büyük kurtla yere düştü.
O sırada diğer bir kurt, diğer vampirin üzerine atladı.
Büyük açık gri bir kurt yanımıza geldi. Ashley, kurdu görünce selam vermek için gülümseyerek hafifçe eğildi.
Amy ve ismini bilmediğim vampire bakınca kaçtıklarını gördüm.
"Burası neresi?" dediğimde açık gri kurt, insana dönüştü. İnsan halinde; kamburu çıkmış bir ihtiyardı.
"Burası Kurtların yeri; Locum rapaces."
" Locum rapaces..." diye mırıldandım. Ardından konuştum. "Ashley ve sen çok çabuk dönüştünüz." dediğimde konuştu. "Evet, Locum rapaces özel bir yerdir. Bu nedenle çabuk dönüştük."
"İstersen biraz dinlen. Çünkü bebeğin ve sen yorulmuş gözüküyorsunuz." dedi gülümseyerek.
Ashley beni taştan yapılma eski bir evin, küçük bir odasına götürdü.
Odada bulunan tek kişilik yatağa yattığımda Ashley odadan çıktı.
Bende gözlerimi kapattım ve kendi karanlığa teslim ettim.
Pembe olarak döşenmiş bir odadaydım.
Odada küçük bir beşik ve kız oyuncaklarıyla doluydu.
İçimden bir ses beşiğin oraya gitmemi söylüyordu.
Beşiğin oraya doğru ilerlerledim ve içine baktım.
Gözleri benim gibi ama kan kırmızı ve saçları kumral olan bebek bana bakıyordu. O sırada beyaz duman bebeğinin aralık ağzından içeri süzüldü.
Bebeğin göz bebekleri kaydı ve bebek deli gibi ağlamaya başladı.
Ne yapacağımı şaşırmıştım. Bu durumda ne yapılabilirdi ki?
Ben telaşla ne yapacağımı düşünürken bebeğin göz bebekleri geri geldi. Göz bebeğinin etrafı kırmızıydı. Sonra kırmızıyı siyah sarıyordu. Ve siyahıda mor sarıyordu. Bebeğin gözlerinin mükemmelliği beni etkisi altına almışken bir anda kendime geldim.
Bu... İmkansızdı! Ne anlama geliyordu?
*