Διαβάστε στο τέλος. ❤️
Marilia's POV
Ανοίγω με δυσκολία τα μάτια μου και κοιτάζω ανήσυχη γύρω μου. Ο αδερφός μου κοιμάται στην πολυθρόνα δίπλα μου. Κανείς άλλο στο δωμάτιο, πέρα από εμάς. Ορκίζομαι πως μυρίζω το άρωμα του, σχεδόν νιώθω το χάδι του πάνω στα χέρια μου, στα μαλλιά μου...
Σκουνταω τον αδερφό μου να ξυπνήσει και εκείνος ανοίγει τα μάτια του νυσταγμένος. Το αγαπημένο μου σκατομωρο...
" Πως είσαι μικρή; " ρωτάει τρυφερά.
" Νιώθω καλύτερα. " λέω ειλικρινά. Γνέφει καταφατικά και βγάζει ένα διπλωμένο χαρτί από την τσέπη του.
" Τι είναι αυτό; " αναρωτιέμαι.
" Ραβασάκι από τον αγαπημένο σου. " λέει ειρωνικά. " Σχεδόν μου σηκώθηκε από την ανατριχίλα. " συνεχίζει. Του ρίχνω ένα στραβό βλέμμα και αρπάζω το χαρτί από τα χέρια του.
" Όλο μαλακιες είσαι τώρα τελευταία. Δεν σου κάθεται η γκόμενά; " ρωτάω απηυδυσμενη. Μου χαμογελάει ειρωνικά και χαϊδεύει τα μαλλιά μου.
" Θες να σου φέρω τίποτα να φας; " γνέφω καταφατικά και αφού με φιλάει στο μάγουλο, βγαίνει από το δωμάτιο. Κοιταζω το διπλωμένο χαρτί στα χέρια μου και ζυγίζω τις πιθανότητες. Τι να λέει σε αυτό το γράμμα;
Πραγματικά νόμιζα πως η παρουσία του ήταν στιγμιότυπο της φαντασίας μου. Νομίζω πως ονειρεύτηκα το χθεσινό βράδυ, πως δεν συνέβη τίποτα ποτέ...
Ξεδιπλωνω διστακτικά το χαρτί που μου έδωσε ο αδερφός μου και κοιτάζω τα όμορφα γράμματα του... Ναι, όλα είναι όμορφα πάνω του· ακόμη και η σαπίλα μέσα του...στη ψυχή του.
Αρχίζω να διαβάζω τις σκέψεις του και σχεδόν νιώθω τα λόγια του να αγγίζουν κάτι βαθιά μέσα μου...
" Ένας Θεός ξέρει πόσες φορές έπιασα το στυλό για να σου γράψω... Πόσες φορές έγραψα μα τίποτα δεν έμοιαζε αρκετό για να φτάσει στο ύψος των συναισθημάτων μου... Πόσα χαρτιά έσκισα και πόσα δάκρυα έχυσα...Πόσα χιλιόμετρα έκανα, Αθήνα-Θεσσαλονίκη, για να έρθω να σε δω...μα τη στιγμή που έφτασα στην πόρτα σου...δίστασα...έφυγα με το επόμενο αεροπλάνο. Ήθελα τόσο να είμαι δίπλα σου, να σε αγγίζω, να σε χαϊδεύω, να χαίρομαι με τη χαρά σου, να στεναχωριέμαι μαζί σου, να σου κρατάω το χέρι στις δύσκολες στιγμές που ήρθες αντιμέτωπη, να σε φροντίζω, να σου δείχνω πόσο νοιάζομαι...μα όλο αυτό φάνταζε τόσο δύσκολο μέσα μου...τόσο μεγάλο βήμα... Μάθαινα που και που νέα σου, μα δεν ρωτούσα ποτέ. Μην καταλάβουν πως μου έλειψες, μην καταλάβουν πως σε θέλω ακόμη... Όταν μάθαινα ότι ήσουν στο νοσοκομείο, τρελαινομουν. Ήθελα να έρθω να σε βρω, μα και πάλι δίσταζα. Φοβάμαι την απόρριψη Μαριλια, μα ξέρω πως μου αξίζει μια από εσένα...για όλα αυτά που πέρασες εξαιτίας μου, για την συναισθηματική φόρτιση που σε υπέβαλα. Ξέρω πως το να ζητήσω συγγνώμη δεν αρκεί, δεν φτάνει ούτε στο ελάχιστο για όλα αυτά που σου έχω κάνει. Έχω υπάρξει τόσο κάφρος, τόσο άκαρδος και ενώ το έβλεπα, το προσπερνούσα. Δεν ξέρω πως, μα ξέρω γιατί, και αυτό το γιατί δεν γίνεται να ειπωθεί σε αυτή εδώ τη κόλλα χαρτί. Σου δίνω λίγο χρόνο ακόμη, μερικές ώρες να χωνέψεις αυτές τις σκόρπιες σκέψεις μου και θα έρθω να σε δω. Ξεκουρασου και να προσέχεις...να με περιμένεις.
Σ' αγαπάω ακόμη, κι ας μην το δείχνω.
Βαγγέλης. "
Τελειώνω το γράμμα και μένω να το κοιτάζω σοκαρισμένη. Η καρδιά μου σα να σταμάτησε να χτυπά, η ανάσα μου σα να κόπηκε μαχαίρι. Σφίγγω το χαρτί στο στήθος μου και μένω να κλαίω κοιτώντας το ταβάνι, χαμένη. Πως; Τι; Γιατί τώρα;
Πως πήρε τέτοια στροφή τι μυαλό του; Μήπως είναι μια ακόμη παγίδα του για να με πληγώσει και να με γελοιοποιήσει;
Οχι, δεν μπορεί! Δεν μπορώ να δεχτώ αυτό το σενάριο, όχι! Μπορεί να έχει υπάρξει στο παρελθόν κάφρος, αλήτης, αδιόρθωτος, μαλακας και χίλια δυο, αλλά ποτέ δεν θα έκανε κάτι τέτοιο... Ή έστω...αυτό πιστεύω..
Ακούω τον χτύπο στη πόρτα και διπλώνω πρόχειρα τι χαρτί πριν το κρύψω κάτω από το μαξιλάρι μου. Η πόρτα ανοίγει και ο αδερφός μου μπαίνει μέσα χαμογελαστός, κρατώντας ένα πλαστικό ποτήρι με χυμό και κάτι φρούτα. Μορφάζω στη θέα τους και φαίνεται να το παρατηρεί. Γελάει ελαφρά, κάθεται δίπλα μου και μου δίνει τον χυμό.
" Φυσικός χυμός πορτοκαλί και φρούτα γιατί ο γιατρός λέει ότι δεν προσέχεις αρκετά τη διατροφή σου. " με μαλώνει. Γνέφω καταφατικά, μη θέλοντας να καταλήξουμε τσακωμενοι και πίνω λίγο από τον χυμό μου.
Στρέφω μετά από λίγο το βλέμμα μου ξανά στον αδερφό μου και παρατηρώ το χαζό, ανέμελο χαμόγελο στα χείλη του. Πληκτρολογεί ασυστόλως στο κινητό του και χαμογελάει σαν 15χρονη έφηβη που μιλάει με τον γκόμενο. Έφηβη, ούτε καν έφηβος. Μένω να τον παρατηρώ λίγο και πραγματικά μοιάζει ανανεωμένος... Ερωτευμένος ίσως.
" Πέτρο μου, όλα καλά; " αρχίζω το ψάρεμα. Δεν ακούει καν τι του είπα. " Πέτρο, ξύπνα! " επιμένω. Πραγματικά κρατιέμαι να μην σκάσω στα γέλια με την φατσούλα του.
Πετάγεται σχεδόν από την θέση του και γυρίσει να με κοιτάξει έντρομος, κρατώντας με την ανοιχτή του παλάμη τη περιοχή της καρδιάς του.
" Είσαι ηλιθια; Με κοψοχολιασες! " παραπονιέται.
" Μα με έγραφες. " λέω, παίρνοντας το πιο αθώο και παραπονεμένο μου βλέμμα.
" Μην με κοιτάς σαν κουτάβι! " με μαλώνει. Συνεχίζω να τον κοιτάζω και αυτός εντέλει κλείνει το κινητό του και το αφήνει δίπλα στο κομοδίνο.
" Είμαι όλος δικός σου. Πες μου γιατί μόλις έχασα δέκα χρόνια από τη ζωή μου! "
" Με ποια μιλούσες; " λέω πονηρά, μπαίνοντας απευθείας στο θέμα. Με κοιτάζει λίγο φανερά στριμωγμένος και αμήχανος και σηκώνει αδιάφορα το χέρι του.
" Κάτι με την δουλειά. Μην σε νοιάζει εσένα. " λέει δήθεν αδιάφορα.
" Με άντρα μιλούσες; " ρωτάω.
" Εε; Ναι. " επιβεβαιώνει μπερδεμένος.
" Πέτρο, πες μου πως το γύρισες κιόλας να φρικάρω τελείως. " λεω εκνευρισμένη. Πραγματικά προσπαθεί να μου στρέψει τη προσοχή αλλού ώστε να μην καταλάβω το προφανές. Μιλάει με κοπέλα και μάλιστα φαίνεται να τον ενδιαφέρει και να του αρέσει πολύ. Μόνο ένας χαζός δεν θα μπορούσε να το καταλάβει αυτό!
" Τι λες μωρέ;! Ο Πέτρος αδερφή; " λέει απηυδυσμενος.
" Πες μου τότε ποια είναι αυτή που σου έχει πάρει τα μυαλά και συμπεριφερεσαι σαν σκατομωρο. " επιμένω. Τον έχω στριμώξει στη γωνία και ψάχνει τρόπο να φύγει από την άβολη θέση. Αμ δε!
" Θα σου πω άλλη στιγμή, εντάξει; " παραιτείται. Είναι μια πρόοδος κι αυτή. Γνέφω καταφατικά και μου βάζει ένα ροδάκινο στο στόμα.
" Τώρα φάε και σκασε. " με μαλώνει. Γνέφω καταφατικά και τον αφήνω να συνεχίσει την συνομιλία του με την μυστήρια κοπέλα.
Ζω μεγάλες στιγμές σήμερα!
____________________________________________________
Συγγνώμη που δεν έχω ανεβάσει Κεφάλαιο εδώ και σχεδόν δύο εβδομάδες, αλλά τρέχω με την σχολή, με τα γυρίσματα για τις ταινίες εξαμήνου και γενικά τρέχω και δεν φτάνω. Επειδή μάλλον τι επόμενο κεφάλαιο δεν θα μπει Σάββατο... Θα τα πούμε από εβδομάδα. ❤️
Φιλακιαααα❤️
Συγγνώμη ❤️