2ο Κεφάλαιο:
<< Elena, Elena>> εισακούστηκε μια φωνή ενώ κοιμόμουν, άγγιζε με το χέρι του στο μάγουλό μου. Αμέσως άνοιξα τα μάτια μου και είδα το αδελφό μου να κάθετε δίπλα μου <<Καλημέρα >> ομολογώ πως ξαφνιάστηκα με αυτήν του την κίνηση. <<Καλημέρα>> είπα κι εγώ χαμογελώντας και βάζοντας τα χέρια μου πίσω για να σηκωθώ. Βεβαιώνοντας πως δεν θα ξανά πέσω να κοιμηθώ,έφυγε στο ισόγειο. Εκμεταλλεύοντας τούτη τη κατάσταση άρχισα να ετοιμάζομαι .<< Τι ώρα είναι;>> είπα και έκατσα στο μικρό τραπέζι της κουζίνας, μου έψαχνε το καφέ μέσα στο ντουλάπι, κι εγώ στηριζόμενη στους αγκώνες μου τον χάζευα<<όχι και πολύ αργά, προλαβαίνουμε να φάμε πρωινό>> είπε χαμογελώντας και έβγαλε πάνω στο τραπέζι 2 κούπες για να πιούμε αυτός τον καφέ του κι εγώ το τσάι μου. Δεν ήθελα να αναφέρω τα χθεσινά οπότε τα άφησα στο πίσω μέρος των σκέψεων μου. Άφησα ελεύθερα τα μαλλιά που από τον χθεσινό κότσο και πήρα την κούπα μου για να πιω μια γουλιά. Ακόμη να καταλάβω αυτήν κατάσταση, πήρε μια φρυγανιά και την άλειψε με μαρμελάδα ,τελειώνοντας με μια μπουκιά, έτσι κυρίευε απόλυτη ησυχία μεταξύ μας.
<<Εγώ τέλειωσα>> είπε ο αδελφός μου και πήρε το μαντίλι για να σκουπίσει το στόμα του. Δεν έδωσα καμία απάντηση ενώ ο Jayαποχωρούσε από το τραπέζι. Ήπια και την τελευταία μου γουλιά και ανέβηκα πάνω για να κάνω τα πράγματα της τελευταίας στιγμής. Πήγα να μπω στο μπάνιο και είδα τον Jay να πλένει τα δόντια του. Χωρίς δισταγμό μπήκα και εγώ μέσα, ήταν αρκετά αστείο το θέαμα το να κοιταζόμαστε και οι δύο στον καθρέπτη κάνοντας γκριμάτσες με την οδοντόκρεμα να τρέχει .Τελειώνοντας πρώτα ο ίδιος πήρε την πετσέτα και άρχισε να παριστάνει την κ.Dolores που έμενε ακριβώς απέναντι μας. Ήθελα αυτές η στιγμές να κρατάνε πάντα, να είμαστε έτσι κάθε μέρα. Ξέπλυνα το στόμα μου γύρισα προσπαθώντας να δώσω ένα τόνο σοβαρότητας, πήρα την πετσέτα από τα χέρια του για να σκουπιστώ <<Περίμενε με κάτω, να πάμε μαζί σχολείο>> δεν έφερε αντίρρηση, και έτσι βγήκα από το μπάνιο και κατευθύνθηκα προς το δωμάτιό μου. Πλησίασα την άσπρη μου ντουλάπα και απόλαυσα την ξυλογλυπτική που ήθελε για να βγει αυτό το ωραίο αποτέλεσμα. Έβαλα τα δάχτυλα μου πάνω στα λεπτά χερούλια του, άνοιξα τις πόρτες, έτσι έβγαλα όποια ρούχα βρέθηκαν μπροστά μου . Έπειτα πήγα κοντά στον μεγάλο καθρέπτη και διόρθωσα το τζιν μου πάνω στα λεπτά καλλίγραμμα πόδια μου. Δεν είχα καμία όρεξη να μαζέψω τα μαλλιά μου,και τα άφησα να κυλάνε σε μια ίσια κατεύθυνση. Πήρα την τσάντα μου από το πάτωμα και την έβαλα πάνω στον έναν μου ώμο. Κατέβηκα της ξύλινες σκάλες του σπιτιού μας με βιασύνη και είδα τον Jayνα με περιμένει στο καναπέ.
<<Πάμε>> είπα και πήρα στο ένα μου χέρι τα κλειδιά, ο Jay ήρθε προς το μέρος μου. Άνοιξα την πόρτα και είδα μπροστά μου τον Mat έτοιμο να χτυπήσει την πόρτα του σπιτιού μου, ένα ντροπαλό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλι του << Μάλλον με πρόλαβες>> γέλασα και τράβηξα τα μαλλιά μου κατά πίσω. Αμέσως όμως ξανά είπε << Ε.. ήθελα απλά πήγαινα προς το σχολείο και έλεγα μήπως μπορούσες να με συνοδεύσεις,αλλά από ότι βλέπω..>> έκανε μία γκριμάτσα και ετοιμάστηκε να φύγει μόνος του, αναστέναξα με την απογοήτευση του <<Περίμενε>> γύρισε γεμάτος χαρά, << εγώ μάλλον να πηγαίνω μόνος μου κατά εκεί>> είπε ο αδελφός μου και μπέρδεψε τα χέρια του δείχνοντας τον δρόμο. Κρυφό χαμογέλασα με την κατάσταση την οποία κυρίευε μάλλον η χαζομάρα του. Ο Jayείχε είδη φύγει, δεν ξέρω τώρα κατά πόσο τα % θα πάει σχολείο. Είδη είχε απομακρυνθεί μερικά μέτρα μακριά. Τράβηξα ενοχλητική τούφα που έπεφτε πάνω στο πρόσωπό μου. << Πάμε λοιπόν>> είπε ο Matδαγκώνοντας τα χείλη του από το μεγάλο του χαμόγελο. Δεν ξέρω ποιος ήταν ο σκοπός του Matαλλά δεν νομίζω να έχει κακή πρόθεση. Ανταποκρίθηκα στο χαμόγελο του, και έκλεισα την πόρτα. Ήταν ελάχιστα τα βήματα από το σπίτι μου προς το σχολείο. Η συζήτηση δεν ήταν και πρωτότυπη. Ελάχιστα λεπτά αργότερα, είδη είχαμε μπει στην αυλή του τεράστιου σχολείου.Το κουδούνι είδη είχε χτυπήσει, μα ακόμα το πλήθος μαθητών που καθόταν στα παγκάκια και στην καφετέρια δεν έλεγε να διαλυθεί. << κ. Elena μου αρέσει τρομερά η παρέα μαζί σας αλλά καιρός είναι να πηγαίνουμε στης τάξεις μας>> είπε ο Mat καθώς έκανε μια στροφή γύρο από την τεράστια κολόνα φωτός.<< Ναι>> ανταποκρίθηκα. Και συνέχισα τα επάνω σκαλοπάτια μόνη μου για να φτάσω στην αίθουσα μου. Με περίμενε αρκετή ώρα μέχρι να σχολάσω, αλλά το καλό είναι ότι έχω μάθημα πιάνου. Μπήκα στην αίθουσα των μαθηματικών, αυτή η ενοχλητική αναμονή. Επί 2 ώρες μας σκότωνε με της γνώσεις του και πως η ζωή μας θα ήταν ευκολότερη αν χρησιμοποιούσαμε μόνο μαθηματικά.Ο ήχος της καλύτερης ανακούφισης ήχησε μέσα στους διαδρόμους. Δεν χρειάστηκε να πάρω κανένα βιβλίο για το διάλειμμα, πήρα μόνο την τσάντα που είχε μέσα τις φόρμες μου. Ναι ύστερα από τόση ώρα πράξεων ήρθε η ώρα της γυμναστικής. Και ως γνωστόν η Caroline θα πρέπει να μας μάθει μερικές κινήσεις μαζορέτας . Πράγμα που ήταν πέρα για πέρα από τις ορέξεις μου.Έτσι πήρα τον δρόμο για τα αποδυτήρια των κοριτσιών . Δυστυχώς ή Ευτυχώς για εμένα ήταν κι άλλα άτομα μέσα που δεν είχαν ας το πούμε φιλικές σχέσεις με την γυμναστική.Το δικό μου ντουλαπάκι ήταν σε κάπως πολύπλοκη τοποθεσία,και όπως νομίζω θα με δυσκολέψει και την επόμενη φορά που θα έρθω. Έβαλα την αντίστοιχη φόρμα που έπρεπε να βάλω,και χάζεψα τον γύρο χώρο,συγκεκριμένα το παράθυρο. Μέχρι που εντόπισα με την άκρη του ματιού μου τον χαρακτήρα που είχε όταν έπαιζε, ταρακουνήθηκα κάνοντας την εικόνα να φαίνεται ακόμα πιο καθαρή. Ήταν αυτός, ιδρωμένος, το φανελάκι του είχε γίνει ένα με το σώμα του, τα μάγουλα του είχαν πάρει την απόχρωση του ροζ από το τρέξιμο. Ήταν ευχάριστο να τον παρακολουθείς να παίζει ποδόσφαιρο ,φαινόταν κάτι που τον ευχαριστεί ιδιαίτερα.Αλλάζοντας οπτική γωνία και προσπαθώντας να διαγράψω το σκηνικό αυτό, πράγμα που ήταν υπερβολικά δύσκολο ένοιωσα μια καυτή ανάσα να με χτυπάει στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου, περίεργη να μάθω από πού προερχόταν γύρισα Χριστέ μου και αντίκρισα αυτόν να στέκεται ακριβώς από πίσω μου. Τρόμαξα αρκετά. Τινάχτηκα ολόκληρη μόλις τον είδα. Ε μα και φυσικά μόνο αυτός έχει βαλθεί να μου σπάσει τα νεύρα. Αμέσως το αίμα μου πήγε στο κεφάλι << Λοιπόν Stylesμπορείς να μου πεις γιατί βρίσκεσαι στις γυναικείες τουαλέτες ακριβώς από πίσω μου;>> ομολογώ ότι είχα πετύχει την καλύτερη θυμωμένη σιγανή φωνή που έχει ακούσει κανείς.<<Γυναικείες είναι αυτές;τις μπερδεύω συχνά αυτές>>έκλεισε το μάτι του αφήνοντας κάποια υπονοούμενα<<και αυτό σημαίνει να μην μπερδεύεσαι συχνά μαζί μου>>έχω μάθει να βάζω πολλούς στην θέση τους. Ηττημένος από την απάντηση μου με έσπρωξε λίγο πιο πέρα.Μάλλον βρισκόταν με κάποια άλλη προηγουμένως και για αυτό έσκυψε και πήρε την τσάντα του που τόση ώρα πατούσα. Τώρα μου κάνει πλάκα; Δεν έχει καθόλου σεβασμό, λες και είμαι το καπέλο του που μόλις πέταξε. Μα δεν είναι η πρώτη φορά. Το έχει ξανακάνει. Ούτε συγνώμη, ούτε τίποτα. Με σπρώχνει, δεν μου δίνει σημασία καν όταν του μιλάω. Αχ... μα τι κάνω τώρα κάθομαι και ασχολούμαι μαζί του. Ας προσπαθώ και εγώ όσο είναι δυνατόν να είμαι πιο μακριά του. Μάζεψα με το λαστιχάκι τα μαλλιά μου και βγήκα έξω στην αυλή για να είμαι παρούσα την ώρα του μαθήματος. Έπειτα από 6 ώρες.
Προχωρούσα στην άκρη του δρόμου μαζί με την Kristinείχαμε σχολάσει και ήθελε να έρθει μαζί μου. Η αλήθεια είναι πως το ήθελα κι εγώ, ήθελα μία παρέα δίπλα μου,την στιγμή που ο Jayτην κάνει σκαστός από το σχολείο. Μόλις έφτασα έξω από το σπίτι μου άνοιξα την πόρτα << Αχ.. τι μυρίζει έτσι; >> ρώτησε η Kristinκαθώς προσπαθούσε να μυρίσει όλο και πιο πολύ την μυρωδιά του φαγητού. << Σίγουρα θα το έφερε η κ.Willsmore είναι γειτόνισσά μας , μας συμπαθεί πολύ και μας φροντίζει πολύ καιρό τώρα>> ανταποκρίθηκα << Έλα μην τα σκέπτεσαι αυτά τώρα και πάμε να φάμε έχω τεράστια όρεξη>> είπε και με αγκάλιασε. Χαμογέλασα μα το στομάχι μου είδη είχε γίνει κόμπος. Πήγαμε και οι δύο στην κουζίνα έβγαλα ένα πιάτο μόνο για την Kristin. Εγώ δεν ήθελα να φάω τίποτα. Απλά παρακολουθούσα την όλη διαδικασία της Kristinπου τρώει. Έβαλα τον αγκώνα μου πάνω στο τραπέζι ενώ καθόμουν, στήριζα το κεφάλι μου με την παλάμη μου και την κοιτούσα. Αλλά οι σκέψεις μου ταξίδευαν απελπισμένα. Στράβωσα τα χείλη μου και την κοίταζα. Η Kristinανασήκωσε το πιρούνι της, έστρεψε το βλέμμα της πάνω μου και είπε << Elenaμε κάνεις και μετανιώνω που τρώω. Σε παρακαλώ μην με κοιτάς έτσι>> Κοίταζα αλλού δεν είχα καταλάβει καν ότι μου μιλούσε. << EEElenaμε ακούς>> ξανά είπε αναζητώντας απάντηση. Ταρακουνήθηκα λιγάκι << ΕΕ τι; Θες μήπως κι άλλο φαγητό>> άρχισε να γελάει χωρίς να καταλάβω τον ιδιαίτερο λόγο που γελούσε. << Elenaπες μου λιγάκι καλά είσαι;>> είπε καθώς συνέχισε να χαμογελάει. Πήρα μια βαθιά ανάσα, << Χίλια συγνώμη Kristinαλλά σήμερα αισθάνομαι πολλή περίεργα. Δεν ξέρω τον λόγο>> Ανασήκωσε τους ώμους της και άφησε το πιρούνι της κάτω. << Λοιπόν έχω μια ιδέα>> Δεν ανταποκρίθηκα καν, ήξερα ότι πάλι θα είναι μία από της βλακείες που θα ξαμολήσει. Το κάνει συχνά. Είναι μια συνήθεια που δεν λέει να αλλάξει. Σηκωθήκαμε από το τραπέζι. Με έπιασε από το χέρι, και με τράβηξε προς τα σκαλιά. Ανεβήκαμε της σκάλες και πήγαμε στο δωμάτιό μου. Αμέσως εγώ έπεσα πάνω στο κρεβάτι μου,ενώ η Kristin πήγε από την άλλη, πάνω στο ράφι του λυτού γραφείου μου και πήρε το Laptop, το έφερε πάνω στο κρεβάτι χαμογελώντας και ξαπλώσαμε και οι δύο μας μπροστά στην οθόνη του Laptopκαι ανυπομονούσα να δω την χαζομάρα που θα μου έδειχνε. Ναι, είμαι απολύτως σίγουρη ότι θα μου έδειχνε χαζομάρα. Θέλοντας να γλιτώσω, πήρα το Laptopαπό μπροστά της και βιαστικά μπήκα στο e-mail μου να τσεκάρω αν έχω κάποιο μήνυμα. Μπήκα και μου έβγαλε (1) μήνυμα, είχε σχηματιστεί μία απορία στο βλέμμα μου όπως και της Kristin. Με αγωνία το άνοιξα και είδα ότι ήταν μια πρόσκληση από τον Matγια τον χορό του σχολείου μας που Έγραφε το μήνυμα:
Από:Mat
Προς: Elena
Θέμα: Σάββατο
Γεια σου δεσποινίς Βρικόλακα. Θα ήταν μεγάλη μου χαρά να σε συνοδεύω στον χορό του σχολείου μας που οργάνωσε η Caroline. Το Σάββατο. Περιμένω νέα σου.
Φιλάκια από τον MatJamesDorcnos
Με το που διάβασα αυτό το μήνυμα δάγκωσα τα χείλη μου. << ε λοιπόν αυτό ήθελα να σου πω, αλλά με πρόλαβε ο Matαπό ότι φαίνεται τρέφει και μια ιδιαίτερη συμπάθεια>> είπε η Kristinχαμογελώντας νευρικά. << Kristinαπλά είμαστε φίλοι, και δεν νομίζω να πάω. Τι δουλειά έχω εγώ εκεί. Και μάλιστα να βλέπω επί πόσες ώρες τα μούτρα της Caroline. Καλύτερα να μην πάω. >> είπα και στράβωσα το πρόσωπό μου. << Δεν υπάρχει καμία περίπτωση. Έλα έχουμε τόσο πολύ καιρό να πάμε σε πάρτυ μαζί. Αχ.. έλα θα περάσουμε υπέροχα>> είπε, δίχνοντας πως ήταν θέμα ζωής και θανάτου. << Α..! δεν ξέρω >> είπα καταφατικά. Σηκώθηκε η Kristinαπό το κρεβάτι, πήρε ένα ύφος περηφάνιας και είπε << Θα έρθεις, και μάλιστα μαζί με τον Mat, εξάλλου μου φαίνεται πολύ καλός φίλος>> είπε και τόνισε την τελευταία της λέξη. Να πω την αλήθεια τελευταία έχω κλειστή πολύ στον εαυτό μου. Ίσως θα μου έκανε καλό. Μα τι λέω. << Δεν ξέρω >> είπα και σηκώθηκα και εγώ για να την συνοδέψω μέχρι την πόρτα. << έλα σκέψου το και θα σε πάρω τηλέφωνο αύριο. Για να μάθω. Χαμογέλασα χωρίς να δώσω καμία απάντηση. Έφυγε η Kristinκαι εγώ έκλεισα την πόρτα. Έτρεξα πάνω στο δωμάτιο μου. Αμέσως ξάπλωσα και έπαιξα με τα μαλλιά μου. Κοίταζα το ταβάνι. Σκεφτόμουνα το αύριο, αύριο είναι ο χορός. Ίσως θα μου έκανε καλό λίγη απόδραση από την βαρετή καθημερινότητα. Με είχε πάρει ο ύπνος πάνω σε αυτές της σκέψεις που μου κρατούσαν συντροφιά.
Ξύπνησα στης 8:00 το απόγευμα. Ακουγόντουσαν φωνές από το σαλόνι. Κατέβηκα αμέσως για να μάθω από πού βγαίνουν αυτές οι φωνές. Ήμουν στα μισά των σκαλοπατιών και έβλεπα μία μεγάλη παρέα μαζί με τον αδελφό μου να κάθονται πάνω στο καναπέ και να καπνίζουν βλέποντας τηλεόραση. Πατατάκια πεταμένα πάνω στο τραπέζι και δεν ξέρω και εγώ άλλο τι.Το θέαμα αυτό δεν ήταν καθόλου ευχάριστο ιδικά αυτά τα αγόρια είναι κακή επιρροή για τον ίδιο και αυτός απλά δεν το καταλαβαίνει. Δίχως κανέναν δισταγμό,πήγα μπροστά στην τηλεόραση και την έκλεισα, σταύρωσα τα χέρια μου, κατσούφιασα το πρόσωπό μου και είπα με υψηλό τόνο φωνής μου << Το πάρτυ έληξε>>. Ξενέρωσαν όλοι με αποτέλεσμα να φύγουν. Δεν περίμενα ότι θα έφευγαν τόσο εύκολα άλλα αφού πέτυχε είμαι χαρούμενη. Χωρίς να τσακωθώ με τον αδελφό μου, και χωρίς να του πω τίποτα ανέβηκα πάνω.Ο τρόπος που αντιμετωπίζω την όλη κατάσταση με τον αδελφό δεν με κάνει να νοιώθω περήφανη,αλλά δεν μου έχει δείξει με κανέναν τρόπο να μετανιώνει για τις πράξεις του.Κλείνοντας την πόρτα από πίσω μου η εικόνα των γωνιών μου εμφανίστηκε μπροστά μου.Το να μην τους έχω κοντά μου είναι ο χειρότερος πόνος,ο τρόπος που νοιώθω είναι αφόρητος,γιατί με ρίχνει τόσο πολύ,αλλά όχι έδωσα μια υπόσχεση και πρέπει να την τηρήσω.