CLOUD
Nakita ko ang magkahawak-kamay na paglalakad nina Nathan at Miles. Narinig ko rin ang malalakas na bulungan ng mga estudyante tungkol sa kanila. Then, Nathan really confirmed that he and Miles are officially together now.
Good thing they were okay now, I muttered while ignoring the pain in my heart. Nakapamulsang ipinagpatuloy ko na ang paglalakad patungo sa Engineering Department building.
Habang dumadaan ako sa hallway, hindi ko naiwasang pakinggan ang pinag-uusapan ng mga estudyante. Hindi pa rin sila makapaniwala na magkasintahan na sina Nathan at Miles. Napapatingin din sila sa direksyon ko at hindi rin nakaligtas sa pandinig ko ang mga sinasabi nila tungkol sakin.
"Siya 'yong first love ng babae ni Nathan natin, di ba?"
"Oo, siya nga. Sana nanligaw na lang ulit siya, 'no?"
"Tama! Eh di sana, sa atin pa rin si Nathan. Hmp!"
A sad smile formed in my lips. Kahit naman ligawan ko ulit si Miles, alam kong hindi na maibabalik pa ang nararamdaman niya sa'kin dahil may mahal na siyang iba. Kung kaya ko lang sanang ibalik ang nakaraan, hinding-hindi ko gagawin ang isang pagkakamaling sumira sa tiwala at pagmamahal sa'kin ni Miles.
But it's too late now. Ang gago ko kasi, eh. Tsk, mapait kong bulong sa sarili ko. I have to accept the consequences of my stupid actions. Mabuti nga pinatawad pa 'ko ni Miles. Dapat makontento na rin ako sa friendship na hindi niya ipinagdamot sa'kin.
Bahagya akong nagulat nang sa pagliko ko sa may hallway ay may mabilis na tumatakbong babae patungo sa direksyon ko at huli na para iwasan ko siya. Bumangga siya sa'kin at impit siyang tumili. Huli na rin para agapan ko ang pagbagsak niya sa sahig.
"Aray ko." Narinig kong sambit ng babae habang nakapikit at hinihimas ang nasaktang pang-upo.
"Miss, are you okay?" nag-aalalang tanong ko sa kanya.
She glared at me. "Nabunggo ako sa katawan mo, bumagsak sa matigas na sahig na 'to, tapos tatanungin mo 'ko nang ganyan? Sa tingin mo ba ay okay lang ako?" mataray na tanong niya.
Kaya ka nga tinatanong eh, bulong ko pero hindi na isinatinig pa. Inilahad ko ang kamay ko para tulungan siya pero tinabig niya lang iyon.
Napatigil ako sa akmang pagsasalita nang itaas niya ang kamay niya. "Hep! Shut up. Kahit mag-sorry ka pa sa'kin ngayon, hindi ko tatanggapin 'yan. Tsk. Stupid guy," sabi niya sabay pagpag ng damit.
Nagsalubong ang kilay ko. Ano daw? Ako magso-sorry sa kanya? Itatanong ko lang naman sana ulit kung okay lang siya, pero may pagka-assuming din pala ang babaeng 'to eh.
"What? Bakit ganyan ka makatingin? Paawa-effect? Tsk. Sa susunod, tumingin-tingin ka sa daraanan mo nang hindi ka nakakabunggo at nakakapamerwisyo diyan," sabi pa niya sabay irap at talikod sa'kin.
Napanganga na lang ako at naguguluhang sinundan siya ng tingin. She's weird, naiiling na sambit ko.
~~~~~
Nandito ako ngayon sa classroom at muling binabasa ang text ni Mama kaninang umaga. Son, how are you? How's your new school? Nakapag-adjust ka na ba? May new friends ka na rin ba? Sorry kung ngayon lang kita nakumusta. Let's meet tomorrow after your class and please bring your friends with you. I want to meet them.
I just simply replied her 'okay', pero hindi gano'n kasimple ang gusto niyang mangyari. Sinong kaibigan ang ipapakilala ko sa kanya? Isang linggo pa lang ako dito sa university at wala pa 'kong matatawag na close friends. Well, except for one.
Napabuntong-hininga ako at muling pinagmasdan ang likod ni Nathan. Hindi matalim or may pagnanasa ang paraan ng pagkakatingin ko sa kanya. It's just that, hindi ko alam kung paano ko siya ia-approach para ipagpaalam si Miles. Ang girlfriend niya lang ngayon ang maituturing kong kaibigan kaya naman gusto ko sanang hiramin sa kanya ito after class.
Sinabi ko na kay Miles ang plano ko at wala namang problema sa kanya. I just insisted na ipagpapaalam ko na rin siya sa boyfriend niya. Hindi lang ako sigurado kung papayag si Nathan. But knowing him, malamang na hindi iyon pumayag.
When the bell rings, agad akong tumayo. "Wait, Nathan!" pigil ko at pumwesto ako sa harap niya. Bored lang siyang tumingin sa'kin. At bago pa man ako makapagsalita, inunahan na niya ako.
"What? Kung magso-sorry ka sa'kin, never mind. Wala na 'kong space dito para tanggapin ang sorry mo," he said coldly, habang nakaturo pa ang isang daliri niya sa sentido niya.
What? Siya nga itong nanakit kay Miles kahapon, eh. Siya ang may mga sinabing hindi maganda tapos ako ang magso-sorry sa kanya? He's also weird like the girl earlier, I muttered to myself.
"And no space dahil si Mine na lang ang laman nito," dugtong pa niya.
"Sinagot ka lang ni Miles, naging corny ka na, Captain."
"Oo nga. Kinikilabutan kami sa mga sinasabi mo eh."
Same here, mahinang pagsang-ayon ko sa dalawang kaibigan ni Nathan na nasa likod niya, sina Juice at Deus. Inignora ko lang ang kirot at selos na naramdaman ko sa endearment niya kay Miles.
Binalingan niya nang masamang tingin ang mga ito. Tumikhim ako para kunin ulit ang atensyon niya at lumingon naman siya. "Nathan, I have a favor to ask. About Miles, I want---"
"No," mariing sambit niya bago ko pa man matapos ang gusto kong sabihin. "Sinabi sa'kin ni Mine na tinanggap ka niya bilang kaibigan. Kahit labag man sa loob at kagwapuhan ko, pumayag na 'ko since friendship lang naman. So, I'm warning you right now. Don't you dare to give more than friendship to her. At hangga't naririto ako, hindi ko rin naman hahayaan na gawin mo iyon."
I frowned, then shook my head. "No. That's not what I meant. Gusto ko sanang---"
"Gusto mo kong maging kaibigan? That's it? Huh!" Then, ngumisi siya nang nakakaloko. "Huwag ka nang umasang gago ka. Hindi por que kaibigan mo na si Mine ay magiging kaibigan mo na rin ako. And sad to say, hinding-hindi kita matatanggap bilang kaibigan ko," he said smugly bago naglakad na papalabas ng classroom. Tinapik naman ako sa balikat nina Juice at Deus bago sumunod kay Nathan.
Napakamot na lang ako sa ulo habang sinusundan sila ng tingin. Inilabas ko ang phone ko at nag-dial ng number. "What happened? Pumayag ba siya?" bungad ni Miles pagkasagot sa tawag ko.
I sighed. "That's the problem. Nakausap ko nga siya, pero hindi kita naipagpaalam. Palagi niya kasing pinuputol ang mga sinasabi ko."
"Ganun ba? Sige. Kita na lang tayo bukas." Narinig kong sabi niya sa kabilang linya.
"Huh? Sasama ka pa rin sa'kin? Hindi kita naipagpaalam kay Nathan. At kahit naman siguro naipagpaalam kita, hindi iyon papayag."
"Don't worry. Ako na ang bahala sa kanya. Basta sasamahan kita para makilala ko rin ang Mama mo."
"Okay. Thanks, Miles." Then I ended the call. Muli kong naramdaman 'yung pamilyar na sakit sa puso ko.
I smiled bitterly. Siguro kung nanliligaw pa rin ako sa kanya at ako pa rin ang mahal niya, sobra akong matutuwa kung makikilala niya ang Mama ko. But this time was different. Ipapakilala ko lang siya bilang kaibigan. Kung pwede ko nga lang din sana sabihin kay Mama na siya ang first love ko. At ang babaeng mahal ko pa rin hanggang ngayon. Pero, baka batukan lang din ako ni Mama kapag nalaman nito na siya rin ang babaeng sobrang sinaktan ko noon, malungkot kong pahayag bago naglakad na rin palabas ng building na 'to.