Ακουστε το τραγουδιι ισως το ςχω ξαναβαλει αλλα ειναι τελειο ;)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Σαμανθας ποβ
Για τις επομενες δυο μερες δεν μπορουσα να παω σχολειο οχι μονο επειδη δεν ηθελα αλλα και τα ραμματα με ποναγαν παρα πολυ.. οπως και η πληγη.. ωστοσο πιστευα πως ηταν κατι περαστασιακο και λογω της εγχειρησης.. θα περναγε..
Την τριτη μερα αποφασισα να παω για να μην κανω αλλες απουσιες.. θα σταματουσα το σχολειο τοτε που τα αλλα παιδια σταματουσαν για να διαβασουν..
Ο Αντυ μου ειχε λειψει και τις δυο μερες που ημουν ξαπλωμενη στο κρεβατι ηταν παντα διπλα μου κανοντας μου παρεα.
Σηκωθηκα με δυσκολια πονωντας λιγο και αφου ετοιμαστηκα πηρα την τσαντα μου και εφυγα.
Στον δρομο για το σχολειο σταματησα σε ενα ATM για να τσεκαρω αν η θεια μου ειχε βαλει τα χρηματα που εβαζε καθε μηνα.. χρειαζομουν λεφτα αφου ελειπα απο το σπιτι τουλαχιστον μια εβδομαδα.
Βλεποντας πως τα ειχε βαλει σηκωσα μερικα και πηγα σχολειο.
Ειχα ξεχασει ολα οσα ειχαν γινει με την Davis μεχρι που μπηκα στο προαυλιο.
Ολα ξανα ηρθαν στο μυαλο μου.. το ποσο αναστατομενη ηταν χωρις λογο και το πως εληξε η συζητηση μας..
Πρωτη ωρα ημουν αμιλητη και για αυτο ο Αγγελος με σκουντηξε ελαφρα.
"Γιατι ελειπες τοσες μερες;" ρωτησε ψιθυριστα.
"Ημουν αρρωστη" ειπα ψεμματα.
Μετα απο αυτο δεν μιλησαμε αλλο και στο διαλειμμα βγηκε εξω ενω εγω οχι.
Ποναγα και δεν μπορουσα να αντεξω και το κρυο.
Επιασα απαλα την πληγη πανω απο τις γαζες και υστερα σηκωσα λιγο την μπλουζα μου για να δω αν χρειαζοταν να τις αλλαξω.
Βλεποντας τις ασπρες χαρηκα λιγο πιστευοντας πως ηταν καλυτερα.
Στο δευτερο διαλειμμα ξανα καθησα μεσα. Ηθελα ενα ντεπον απεγνωσμενα γιατι με ποναγε και η γιατρος μου ειχε πει πως μπορουσα να παρω αν ποναγα.
Ξαφνικα η πορτα της αιθουσας ανοιξε και μπηκε μεσα με φορα η Davis.
"Σαμανθα εισαι καλα; γιατι δεν ηρθες σχολειο;" ρωτησα φανερα ανησυχη καθως ηρθε προς το μερος μου.
"Ημουν αρρωστη" απαντησα κοιτωντας την.
Με κοιταξε λιγο καλυτερα δειχνοντας μου πως δεν το πιστευε.
"Μιαμιση εβδομαδα ησουν αρρωστη;" ξανα ρωτησε.
"Ναι"
"Καλως.." απαντησε και χωρις να πει κατι αλλο πηρε καποια βιβλια απο τον συρταρι της εδρας αλλα πριν φυγει την φωναξα.
"Κυρια;"
Οσο και αν δεν ηθελα να τις ζηταω πραγματα δεν μπορουσα αλλο.
Γυρισε και με κοιταξε.
"Μπορειτε να μου δωσετε ενα ντεπον;" ρωτησα.
"Ναι.. εισαι καλα;"
"Ναι.. με ποναει το κεφαλι μου" το ψεμμα στα χειλη μου το ειχα τρομαρα μου.
Με κοιταζε και τοτε καταλαβα πως επρεπε να σηκωθω και να παω στο γραφειο μαζι της.
Με δυσκολια προσπαθησα να μην δειξω τον πονο και αφου στηριχτηκα καλα στο θρανιο σηκωθηκα αργα.
Με κοιταξε περιεργη..
Στον διαδρομο πηγαινε πολυ γρηγορα και ας φορουσε τακουνια πραγμα που μου εκανε εντυπωση. Ομως εγω δεν μπορουσα να τρεξω τοσο με αποτελεσμα να υπαρχει ενα αρκετα μεγαλο κενο μεταξυ μας.
Οταν εφτασε πρωτη στο γραφειο κοιταξε πισω της και βλεποντας με πιο μακρια εσμιξε τα φρυδια της.
Φαινοταν καθαρα πως ηξερε οτι κατι δεν πηγαινε καλα..
Μου το εδωσε μαζι με νερο και αφου το ηπια μπροστα της την ευχαριστησα και πηγα να φυγω.
Εκεινη την ωρα χτυπησε κουδουνι για μεσα και παιδια αρχισαν να περπατανε στους διαδρομους γρηγορα.
Περπατησα αργα μεχρι την ταξη μου αλλα στα μισα καποιος με εσπρωξε με δυναμη ενω ετρεχε με αποτελεσμα να πεσω πανω στα ντουλαπακια απο την μερια της πληγης.
Το στομα μου ανοιξε αλλα ηχος δεν βγηκε αν και ποναγα τρομερα.
Κανενας ομως δεν εδωσε σημασια.. ουτε να με σηκωσει ουτε να με ρωτησει αν ημουν καλα.
Γρηγορα επιασα την πληγη και οταν το χερι μου εγινε υγρο το εφερα στο υψος του κεφαλιου μου ελπιζοντας να μην ηταν αυτο μου νομιζα.
Κοκκινο αιμα ειχε καλυψει καποια απο τα δαχτυλα μου και αμεσως κοιταξα την μπλουζα μου που γεμιζε περισσοτερο κοκκινο.
Στηριζοντας την πλατη μου στα ντουλαπακια σηκωσα την μπλουζα μου.
Τωρα πια κανεις δεν υπηρχε στους διαδρομους.
Τι θα εκανα;
Ποναγα τοσο πολυ που δεν μπορουσα να σηκωθω.
"Σαμανθα;!" Μια γνωστη φωνη με εκανε να γυρισω το κεφαλι μου.
Ποια αλλη;
Η Davis σχεδον ετρεχε προς το μερος μου.
Το καρμα για τα ψεμματα που της ειχα πει.
Γονατησε μπροστα μου και οταν ειδε τα αιματα με κοιταξε με γουρλωμενα ματια.
Κρυος υδρωτας με ελουζε.. στην πραγματικοτητα. Λιγες κρυες σταγονες ετρεχαν στο μετωπο μου.
Εβαλε τα ζεστα της χερια στα μαγουλα μου κανοντας με να την κοιταξω.
"Τι εγινε; τι εχεις; τι ειναι αυτα τα αιμματα;" ρωτησε γρηγορα.
"Πρεπει.. πρεπει να παω σπιτι" ειπα με δυσκολια.
"Παμε στο νοσοκομειο" χωρις να περιμενει απαντηση σηκωθηκε και προσπαθησε να με σηκωσει.
Δεν μπορουσα να φερω αντιρρηση.. επρεπε να παω στο κατω κατω.. οσο και αν δεν ηθελα..
Ενω προσπαθουσα να σηκωθω μικροι ηχοι πονου εβγαιναν απο το στομα μου.
Στηριχτηκα πανω της αφηνοντας στην ακρη τους εγωισμους μου. Χρειαζομουν βοηθεια.
Αργα, κρατωντας με σφυχτα καταφεραμε να φτασουμε στο αυτοκινητο της.
Με εβαλε στην θεση του συνοδηγου και πριν κλεισει την πορτα μιλησε.
"Παω να ενημερωσω γρηγορα τον διευθυντη"
Ανασαινα βαρια ενω προσπαθουσα να ξετυλιξω τις γαζες απο το κατω μερος της κοιλιας μου.
Πριν το καταλαβω ειχε επιστρεψει και αφου εβαλε μπροστα την μηχανη πηγαμε γρηγορα προς το νοσοκομειο.
Στον δρομο προσπαθουσα να βγαλω την τελευταια γαζα και οταν το εκανα ξεροκαταπια για να μην κανω εμετο στο θεαμα.
Αιματα ηταν παντου σε εκεινη την περιοχη ενω τα ραμματα ηταν σαν να ειχαν ξετυλιχθει καποια.
Πρεπει να τα ειδε γιατι μιλησε ανησυχα.
"Ρε Σαμανθα μου ειπες ψεμματα! Τι ειναι αυτα τα ραμματα;!" Ρωτησε φανερα αναστατωμενη.
"Ραμματα" απαντησα με δυσκολια.
Εριξα το κεφαλι μου στο καθισμα προσπαθωντας να ηρεμισω.
"Σαμανθα με ακους;" ρωτησε χωρις να με κοιταξει.
Γυρισα το κεφαλι μου απο την μερια της.
"Ναι. Καλα ειμαι" κι αλλο ψεμμα..
"Ναι ενταξει" φυσικα και δεν το πιστευε.. δεν ηταν χαζη..
Γρηγορα φτασαμε στο νοσοκομειο και λεγοντας μου στα γρηγορα ενα "παω να φερω βοηθεια" εφυγε.
Μετα απο λιγο μπορεσα να δω την γιατρο που μου ειχε κανει την εγχειρηση να ερχεται προς το μερος μου, με ενα κρεβατι και αλλους δυο γιατρους.
"Δεν περιμενα ετσι την επομενη μας συναντηση" ειπε στα αστεια οταν ανοιξε την πορτα.
"Ουτε και εγω" συμφωνησα και αφου βγηκα απο το αυτοκινητο ξαπλωσα στο κρεβατι.
Ξεκουρασα το κεφαλι μου στο κρεβατι αφου ηταν λιγο ανεβασμενη η πλατη.
"Ετοιμασε ενα χειρουργιο! Πρεπει να φτιαξουμε τα ραμματα" φωναξε σε εναν απο τους γιατρους ο οποιος εφυγε αμεσως.
Πριν μπω στο ανσανσερ για τον οροφο που ηταν τα χειρουργια μπορεσα να δω την Davis να με κοιταει καθως περναγα απο μπροστα της. Επειτα πριν κλεισουν οι πορτες σηκωσε το χερι της και με χαιρετησε ελαφρα. Δεν μπορουσα να μην χαμογελασω ελαφρα για να την διαβεβαιωσω πως ημουν καλα.
Στο χειρουργιο εγινε η ιδια διαδικασια.
"100, 99, 98, 97, 96, 9...5, 9.."
~~~~~~~
Προσπαθησα να ανοιξω τα ματια μου περιμενοντας να μην μπορω οπως την προηγουμενη μερα αλλα προς μεγαλη μου εκπληξη ανοιξαν σχετικα ευκολα.
Στην αρχη ολα ηταν λιγο θολα αλλα επειτα καθαρισαν και μπορεσα να αντικρισω το ιδιο δωματιο..
Ορος, μηχανημα σφυγμου, ντουλαπα, παραθυρο και οπ μια καρεκλα με την Davis να καθεται σε αυτη.
Εγραφε κατι σε ενα σημειωματαριο και οταν προσεξε πως την κοιταζω με κοιταξε.
"Πως εισαι;" ηταν η πρωτη της ερωτηση.
"Θελω λιγο νερο" απαντησα νιωθοντας τον λαιμο μου και το στομα μου στεγνα.
Σηκωθηκε αμεσως και βαζοντας μου λιγο νερο σε ενα ποτηρι ηρθε απο πανω μου.
Δεν με αφησε να το κρατησω αλλα αντιθετα το κρατησε για εμενα ενω το τοποθετησε αναμεσα στα χειλη μου.
Αφου το ηπια ολο εφυγε και γυρισε με την γιατρο.
"Πως νιωθεις Σαμανθα;" ρωτησε ενω κοιταξε την καρτελα μου.
Τι εχουν παθει ολοι με το Σαμανθα;
"Καλα ειμαι.. τι εγινε;"
"Τα ραμματα σου εσπασαν και ειχες μια μικρη αιμορραγια.. την σταματησαμε ομως και τα ραμματα ειναι πιο γερα αυτη την φορα.. ωστοσο θα πρεπει να κατσεις για καποιες μερες εδω να σε παρακολουθουμε"
Δεν ηθελα να κατσω αλλο στο νοσοκομειο... αλλα μαλλον δεν ειχα επιλογη..
"Αν θελεις κατι φωναξε με" ειπε στο τελος και εφυγε αφηνοντας με μονη με την Davis.
Ηρθε πιο κοντα μου και με κοιταξε μεσα στα ματια.
"Γιατι μου ειπες ψεμματα; τι εχει γινει; την εγχειρηση ηταν αυτη;" ρωτησε με τονο και υφος που δεν μπορουσα να ξανα πω ψεμματα. Δεν ηθελα να μου πει 'μπραβο'.. να με επιβραβευσει για αυτο που εκανα ουτε να ερχετε να με βλεπει..
"Ηταν μια εγχειρηση στο ηπαρ μου" προσπαθησα στην αρχη να το κρυψω.
Χωρις να το περιμενω καθησε διπλα μου στο κρεβατι.
"Ναι;"
"Ηταν για τον πατερα μου.. χρειαζοταν ενα μερος απο το ηπαρ μου γιατι το ποτο διελυσε το δικο του.. δεν το ειπα σε κανεναν γιατι δεν χρειαζοταν και σημερα στο σχολειο ενα παιδι με εσπρωξε, κατα λαθος πιστευω, και επεσα πανω στα ντουλαπακια.. τοτε ανοιξαν τα ραμματα"
Εντυπωσιαστηκα με τον εαυτο μου που μπορεσα να της πω την αληθεια..
"Καταλαβα" ηταν το μονο που ειπε και με παραξενεψε..
Σηκωθηκε και πηρε την τσαντα της.
"Καληνυχτα.. προσεχε και μπραβο" με αυτα και χωρις να με κοιταξει πολυ εφυγε.
Γυρισα το κεφαλι μου απο την μερια του παραθυρου και αφησα ενα μονο δακρυ να τρεξει στο μαγουλο μου.
Δεν ημουν σιγουρη για τον λογο..
Ισως ειχαν μαζευτει τοσα πολλα που δεν μπορουσα να μην αντιδρασω καπως..
Ισως ενιωθα κατι.. κατι παραξενο και καινουργιο που με φοβιζε..
Δεν μπορουσα να κανω κατι ομως εκεινη την στιγμη..
Εκλεισα αργα τα ματια μου ελπιζοντας πως για λιγο ολα θα ηταν ενα ονειρο και θα ξυπναγα στον καναπε του σπιτιου απο τον ηχο της μανας μου να μαγειρευει..
~~~~~~~~~~~~
Χευυ! Ελπιζω να σας αρεσε το παρτ γιατι εμενα μου αρεσε πολυ.. αν πιστευετε πως ειναι λιγο υπερβολικος ο πονος που νιωθει η Σαμ στην πληγη σαν διαβεβαιωνω πως ποναει παρα πολυ και τετοια ατυχηματα σαν το δικο της τυχαινουν οποτε ναι ειναι λογικο.. και παλι σας υπερευχαριστω που διαβαζεται την ιστορια μου και τα σχολια σας με χαροποιουν ιδιαιτερα! Αν εχετε καποια διαφωνια ή καινουργια ιδεα μην διστασετε να μου στειλετε μηνυμα, παντα απανταω..
Τα λεμε στο επομενο παρτ!
Φιλακια xxx