Het had vijf dagen geduurd, vooraleer de foto's online werden geplaatst op de site van de school en uiteraard ook op Facebook.
Quine had een hysterisch bericht gestuurd dat de foto's eindelijk waren geplaatst en ik had meteen mijn laptop opgestart, terwijl ik nu ongeduldig beneden aan de trap aan het wachten was op haar.
Ik mocht niet eerder kijken, want ze wilde de foto's samen bekijken omdat we dan samen nog konden nagenieten.
Geschrokken veerde ik op wanneer onze bel door de gang schalde en op een drafje liep ik naar de deur, waarna ik deze open gooide.
Aan de deur stond Quine hijgend met rode wangen mij enthousiast aan te kijken. Even liet ze haar handen op haar knieën rusten, omdat ze zeer waarschijnlijk de hele weg van haar huis naar mij gerend had.
'Wat een mirakel,' mompelde ik.
Quine hapte even naar adem, vooraleer ze haar mond opende. 'Wat is een mirakel?'
Ze streek wat rode haren uit haar gezicht en wapperde met haar handen voor haar gezicht voor wat koelte.
'Dit,' antwoordde ik droog. Ik zette een stapje opzij dat ze binnen kon lopen en ik de deur terug dicht kon doen. 'Jij hebt gewoon gelopen.'
'Grappig hoor. Ik doe trouwens een sport dus het is niet zo een verrassing.'
Ik schudde mijn hoofd en liep de trap op. 'Eten is géén sport.'
'Buiten eten,' hoorde ik haar achter mij zeggen, nog lichtjes buiten adem. 'Ik ga joggen.'
Ongelovig draaide ik mij om en trok mijn wenkbrauwen op. 'Wanneer zelfs?'
Ze keek mij uiterst serieus en vastberaden aan. 'Volgende week begin ik.'
Ik nam de moeite niet eens om een discussie te beginnen – omdat Quine deze toch zou winnen spijtig genoeg -, draaide mij terug om en deed mijn kamerdeur open.
Mijn laptop lag al klaar op mijn bed en met lichte zenuwen liet ik mij op mijn bed vallen. 'Klaar voor de foto's?' vroeg ik aan Quine die naast mij kwam zitten.
'Helemaal, laat ze maar komen.'
Ik klikte Facebook aan, logde mij in en ging opzoek naar de foto's.
Eenmaal dat ik ze gevonden had, klikte ik de eerste foto aan en op een rustig tempo lieten we de foto's afspelen.
Meteen klikte ik op opslaan toen een foto van vier Power Rangers voorbij kwam. We hadden een vreemde pose aangenomen, waarbij het leek dat we iemand gingen aanvallen. Ik wist dat deze foto in het begin van de avond was genomen, waar we dus nog niet veel hadden gedronken en dus nog normaal op de foto stonden.
Oké, het was niet echt normaal, maar toch aanvaardbaar.
Inwendig kreunde ik. Als ik eerlijk was, was dit best een belachelijke foto. Welke foto's zouden dan wel niet zijn gemaakt meer naar de morgen toe?
Ik wilde er zelfs niet aan denken.
Een tijd lang verschenen er foto's waar wij zelf niet opstonden, totdat opeens Quine haar vinger op mijn scherm plantte. Instinctief sloeg ik haar hand weg, omdat ik het haatte als mijn scherm overal vingerafdrukken had en keek haar vragend aan.
Ze nam haar hand vast, zond mij een boze blik maar keek dan weer serieus. 'Ik zag daar iets in de achtergrond.'
Ik klikte de foto nogmaals aan waar een koppeltje opstond en liet hem vergroten zodat ik de achtergrond beter zou kunnen bekijken.
Wanneer we een beter beeld, gingen onze monden tegelijkertijd open en geschokt legde ik mijn hand voor mijn mond.
Ik draaide mij om naar Quine die ook mij met grote ogen aankeek.
Allebei schudde we ontzet met ons hoofd en rolden er twee woorden over onze lippen, van puur ongeloof.
'Holy donuts.'
---
Dit was de korte epiloog, wat betekend het einde van het boek 'It all started as a joke'.
Morgen zal het dankwoord/nawoord verschijnen.
(Ik geef toe, het deed best pijn om dit te schrijven maar goed)
Geniet van deze Kerstavond, laat jullie omringen door geliefden, herdenk op deze dag mensen die belangrijk voor je zijn, maar geniet vooral van de laatste dagen van 2016.
En morgen lekker feesten op Kerstdag! (vooral eten)
Dat al jullie wensen mogen uitkomen.
Drie dikke kussen,
jullie xSpells