Its been 2 years since I knew who my Biological Parent was. I live in Spain with the Parent's who adopted me at hindi naman nila tinago saakin ang tunay ko na pagkatao. Should I be thankful or not? Kasi masakit lang isipin na ang tunay kong magulang ay pinamigay lang ako ng ganun ganun nalang na parang isang gamit. It hurts right?
When the unexpected day came, galing ako noon sa school at pag-uwi ko ay may nakita akong isang ginang at isang ginoo sa sala namin. Shock, fear, hatred and all other emotions I can't explain I had that time when Mama and Papa said that it was them-- my real Parents. Sa una ay hindi ako pumayag na sumama sa kanila dito sa Pilipinas pero ng kinumbinsi ako ni Mama at sinabi kung bakit nila daw ako pinaampon sa kanila ay bigalang nanlambot ang puso ko. Masakit man ay kinailangan kong iwan ang kinagisnan kong pamilya at sumama sa totoo kong mga magulang.
And its been also 2 years since I knew this guy who captured my heart in an instant, kumbaga, love at first sight.
At doon na nagkanda-loko-loko ang takbo ng buhay ko.
My family, my family's friend were here for a vacation. Nasa isa kaming malaking bahay bakasyonan dito sa Baguio or a Mansion for short. Halos mag-iisang daan kami dito sa loob. Every year of summer lang kami nandirito.
Tahimik kong pinagmasdan si Boyd na nagsusuot ng T-shirt niya ngayon. I stood up and walk towards him and hug him from behind.
I felt him stiffened at marahang kinalas ang kamay ko sa kaniyang bewang. He turned to me at pinakitaan niya ulit ako ng malamig niyang titig. Mas malamig pa ata sa temperatura dito sa Baguio.
I smiled delicately at him but his face is only emotionless.
Bakit pakiramdam ko ay mangyayari na hindi maganda? My instinct is really bothering the hell out of me.
"Boyd, you know I love you, right?" I ask him while carressing his manly face.
Umiwas siya ng ulo kaya naiwan sa ere ang kamay ko. Agad kong binawi ang kamay at tumayo ng tuwid.
"Alam mo kong ano ang sagot ko diyan, Ye."
Napatungo ako ngumiti ng mapait. "Y-yes, I know... I know..." hinawakan ko ang impis kong tyan at alanganing kinuha ang kanyang kamay at hinaplos dito.
His expression changed at lumambot ito.
"Basta, Boyd, ha? Tandaan mong nandito lang kami ni Baby para sayo..." my lips quivered as I said those words to him.
Yes, I am pregnant with his child. 4 months old na si baby sa tyan ko. At ang mas kinatatakot ko ay ang...
"April is also pregnant with my child, Ye. 2 months... 2 months at naniniwala akong akin iyun, my flesh and blood. Pero ang saiyo... malabo, Ye. 3 months ago, you requested na magpabuntis saakin tapos malalaman ko pala ngayon na
apat na buwan ang dinadala mo? Nakakalito, Ye... hindi ko na alam." Saad niya at tumalikod sa akin but before he could walk away ay hinuli ko ang kanyang bewang at mahigpit na yinakap siya at sinubsob ang aking mukha sa kaniyang dibdib.
I tried my very best not to cry. Ayaw ko munang nakikita niya akong nahihirapan. Ayaw kong makita niya akong umiiyak dahil ayaw kong isipin niya na ang hina-hina ko.
2 years ko na siyang kinababaliwan. Naging stalker niya pa nga ako. Nasaksihan ko ang pag-iibigan nila ni April, kung paano sila maglambingan at magmahalan pero dahil sa desperada ako ay sinira ko sila ngunit sadyang ang lakas ng pundasyon ng dalawa dahil hindi sila kailanman mawawasak.
Until one idea came into my mind and that is to manipulate them. Hiningi ko ang tulong ni Mommy na ipagkasundo kami pero hindi daw sila ang magdedesisyon kundi si Boyd. So I blackmailed Boyd three months ago na sasaktan ko ang kanyang kapatid na si Orey kung hindi niya gagawin ang gusto ko. He fell into my trick because of his anger and voila! Something happened to us because I am making sure na mabubuntis niya talaga ako but before that ay...
May nangyari na talaga saamin 4 months ago. He was so drunk that time at ako naman si desperada ay sinamantala ko ang pagkakataong iyon. Parang ginahasa ko na ang katawan niya. I feel like a whore that time and I am so pity of myself.
At wala akong balak na ipaalam iyun sakanya. Gusto kong isipin niya na sakanya ito kahit nagdadalawang isip siya. Kasi
Ang tanga tanga ko. Sobra. I thought being pregnant with his child will tie a knot between us pero nagkamali ako. I may be wise in thinking but a very bad effect happened after that.
And that is right now...
Ramdam ko ang mga pintig ng kanyang puso na sinabayan ng saakin.
"A-alam kong hindi na mapapalitan sa puso mo diyan si April. But please, Boyb, kahit katiting lang na pagmamahal... bigyan mo naman ako kasi ayaw ko mang amin ay nahihirapan na ako." I sob softly in his chest.
Nag-aalangan niyang hinagod ang aking likod at pinatahan.
"Sshh... tahan na... I dont like girls crying, Ye, and you know that kaya tumahan ka na. Please stop crying, nakakasama kay baby." Kumalas siya and mess my hair like a kid.
Ngumuso ako.
"Basta, Boyd, kahit anong mangyari... ako parin ang pipiliin mo h-ha? Ako lang ha?"
He didn't answer but instead he just shrug.
"May aasikasuhin lang ako sa baba ha?"
I nodded hesitantly at lumabas na siya. Ayaw ko man umalis siya sa tabi ko kailangan. Umupo ako sa gilid ng kama at pinunasan ang kaunting luha sa mga mata ko. My phone vibrated in the side table kaya kinuha ko ito.
Mari Calling...
I smiled when I saw my bestfriend calling me na sa ngayon ay na sa Hongkong.
-"Hi, Beshy Ye! Kamusta na diyan?"-
"Ito... nga nga parin." I chuckled a bit, trying to hide my emotion.
-"Hanggang ngayon ay naghahabol ka pa rin ba?"-
"Anong naghahabol? Nasa akin na nga e pero hindi ko naman maangkin-angkin."
-"Kasi in the first place, hindi mo naman pagmamay-ari ang tao."-
Napasimangot ako.
"O sige! Ipaglandakan mo pa saakin yan! Nasasaktan na mga ako, beshy e, dinagdagan mo pa."
-"Aww... sorry! Peace na tayo hehe. Ikaw naman kasi e."- I heard her sigh. -"Pero ito beshy ha? Ipaalala ko lang sayo na matuto kang sumuko kung alam mong wala na talaga kasi ikaw lang rin ang mahihirapan sa huli kong ipu-push mo parin yan."-
Tumango tango ako kahit hindi niya nakikita.
"Salamat, Mari. Aasahan kong nariyan kalang palagi sa likod ko, sumusuporta sa katangahan kong ito."
-"Asus! Syempre ikaw pa. What friends are for, right? Basta tandaan mo ang paalala ko ha?"-
"Oo na. Sige sige, bye!"
-"Bye! Ingat ka riyan!"-
"Ikaw rin!"
When the line ended ay kumabog ng husto ang puso ko ng may narinig na ingay galing sa labas.
My instinct is really in a big trouble... bakit pakiramdam ko ay may mali?
I stood up and leave the room. Sumilip ako sa ibaba at ganun nalang ang panlalamig ko ng makita ang dami ng tao sa paligid habang nasa gitna nun ay sina Boyb at April.
At my curiousity ay bumaba ako. Dahil sa kumpulan ng tao dito ay halos natatakpan na ako at alam kong hindi na makikita. Sumilip ako at ganun nalang ang panghihina ng mga tuhod ko nang makitang lumuhod si Boyd sa harap ni April at may kinuha sa bulsa.
"Please, April... sorry for all my mistakes sana magawa mo pa akong mapatawad sa kabila ng lahat ng nagawa ko. Pero please give me this chance, buo-in mo muli ako." At binuksan niya ang kahon. "Will you Marry Me, April?"
I shivered in the pain of coldness brought into my spine at natutop ko ang aking bibig upang pigilan ang paghagulgol. Nag-uunahan sa paglandasan ang aking mga luha at para na ring hinihiwa ang aking puso.
The crowd cheered to them na sagutin niya na si Boyd. Kita ko ang walang pasidlangan na saya sa mukha ni April na umiiyak rin dahil sa saya habang ako rito ay halos lamunin na ng sakit dahil sa kaganapan.
"Yes! Oo Boyd! Papakasalan kita!"
Mas lalong naghiyawan ang mga tao. Tumayo si Boyd at hinagkan si April ng buong puso. Ang mapupula kong mata ay nakitang naghalikan ang dalawa at dumukwang si Boyd para halikan ang impis na tyan ni April.
My hands flew in my womb and carress it where my baby was.
Damn you, Boyd.
Damn you for hurting me.
Damn you for making me feel this way.
Damn myself for being so stupidly inlove on you.
Bakit nga ba ikaw pa ang minahal ko? Bakit ikaw pa ang napusuan ko? Bakit ikaw pa ha?!
Oo, ako ang kontrabida sa love story nila pero marunong rin naman akong masaktan. Hindi lahat ng kontrabida ay masama, nagmamahal lang naman kami e. May puso rin kami...
Now, being the antagonist, I have to face the consequences.
Mabibigat ang mga paa kong tinakbo palabas ang mansyon habang sapo sapo ang aking tyan.
I cried numerous times while walking into the woods. Wala ako sa sariling naglalakad kahit malabo na ang aking paningin dahil sa luha at nanglalagkit na rin ang mukha ko sa ibang natuyong luha sa pisngi ko.
Tama si Mari. Kailangan kong matutong sumuko kung wala na akong pag-asa at ito na nga iyun pero bakit hindi ko matamgap?
A-ang sakit sakit...
Hindi lang puso ko ang sumasakit dahil napa-awang ang labi ko ng kumirot ang tyan ko at pagtingin ko sa binti ko ay may dumadaloy na dugo dito.
My eyes widen in fear.
"Oh God, Oh God. Please help me! My baby!"
I shouted for help but no one is around me. Kaya mas nadagdagan ang takot ko.
Humingi ako ng tulong sa Diyos kasi kahit paano ay naniniwala ako sa spiritual help at sana pakinggan niya ako.
Hinahagilap ng kamay ko ang puno para may matukuran dahil sa pananakit ng tyan pero sadyang ito ang kapalaran ko...
Dumulas ang paa ko and the next thing I knew... paikot-ikot na ang katawan ko sa bangin.