<VIOLET>
3 days na rin ang lumipas simula nung confrontation namin na yun ni Kyle and I’m relieved na hindi na siya nagpaparamdam ulit sa akin.
‘Are you’
Napa-iling naman ako sa sinabing iyon ng utak ko.
“So what now?! Violet was not able to convince Kyle to help our company, ano na ang gagawin natin?! You know how important Kyle’s help but you still did not manage to convince him?”, iritadong tanong naman ni Mr. Tan na isa sa mga board of directors na naririto ngayon sa conference room kasama naming.
“Enough Mr. Tan. Hindi kasalanan ni Violet na hindi niya nakumbinsi iyong lalaking yun na tulungan ang kompanya natin. I’m sure Ms. Villanueva tried everything she can to convince him to help us.”, pagtatanggol naman ni kuya Kevin sa akin
“Did she?”, sarcastic namang tanong ni Mr. Tan.
Naiinis man ako pero hindi ko pinapahalata. So anong gusto niyang gawin ko? Bumalik sa lalaking iyon para masalba ang kompanya?! I care for the company, I REALLY DO but I also care for my life na alam kong magiging impyerno pag bumalik ako kay Kyle!
“Maybe I can convince him.” Napatingin naman kaming lahat kay ate Valerie na nagsalita. Hindi ko nga alam kung bakit bigla siyang nagka-interest sa problema ng kompanya kasi dati naman wala siyang pakialam kahit nasa bingit na ng pagbagsak ang AC. But after hearing about Kyle, bigla itong nagka-interest.
“You can’t and he wouldn’t talk to you. And how come you’ve got interested about the company’s problem now?” Mapangkutya namang tanong ni kuya Kevin sa kanya. Kitang-kita naman ang pagkapahiya ni ate.
As you can see, they’re not on good terms ni kuya. Nagsasama nga sila sa iisang bahay pero hindi sekreto sa amin na hindi na maganda ang pagsasama na nila. And we understand kung bakit ang cold na ng trato ni kuya Kevin kay ate. Kasalanan naman kasi ni ate dahil nilinlang niya si kuya noon.
“Bakit? I’m still part of the company. I work as the company’s model kaya I care about the company. Our FAMILY’S company, honey.” At pinagdiinan pa talaga ang family.
I can’t help but scoff from what I heard. Sana nagpakita din siya ng CARE nung time na kami naman talagang kapamilya niya ang nangailangan ng tulong. Nung time kasi na lugmok ang company ng pamilya namin sa utang ay lumapit kami sa kanya pero wala lang siyang pakialam. Up until now, I can still remember what she said nung lapitan ko siya para hingan ng ulong ng tulong…
“Help you? Why would I? You’re not my family anymore. I’m an ANDERSON now and it’s not my obligation to help YOUR family.”
Talagang pinamukha niya sa akin na hindi na niya kami kapamilya. Oh well, I should have expected that anyway because she’s not ate Valerie whom I used to know. Nag-iba na ito.
“But as I’ve said HONEY, you can’t.”, nakangisi namang sagot ni kuya Kevin sa kanya
“Why the hell not?”, ate Valerie asked in an irritated tone
“Because he specifically asked for Violet. Hindi niya kakausapin ang kung sino kung hindi ito si Violet.”, kuya Kevin
Masamang tingin naman ang binigay sa akin ni ate Valerie pero hindi ko na lang yun pinansin. Sanay na ako sa ugali niya e.
“But Kevin, you need to do something about the problem of the company or else baka tuluyan ng bumagsak ang kompanya.”
Kitang-kita naman ang pagtiim baga ni kuya Kevin sa sinabing iyon ng isang pang miyembro ng BOD.
“I know. This is our family’s company and I care a lot about it more than you do. And I assure you all, gagawan ko toh ng paraan.” And with that, galit na itong lumabas ng conference room.
Ilang minuto lang ay sumunod na din yung mga naririto sa conference room. Lalabas na din sana ako nangg bigla na lang may nagsalita.
“So nagpakita ka na pala sa kanya ha?” tanong naman sa akin ni ate Valerie na hindi pa pala lumalabas
“Yes.”, I answred
“So what does he look right now little sister? Is he still hot like before?” , she asked
Tss. May asawa na nga, nagagawa pang magtanong ng ganyan. And the worst, younger brother pa yun ng asawa niya.
“He’s still human.” Walang gana ko namang sagot habang di pa rin lumilingon sa kanya
“Wow, don’t tell me tumaas na agad ang kompiyansa mo sa sarili mo dahil lang ikaw ang gusto niyang kausapin?”, mapangkutya namang tanong niya sa akin. Huminga na lang ako ng malalim at nagsimula ng maglakad ulit palabras ng room. There’s no use talking to her anyway.
“Baka nakakalimutan mo, he just used you before para mapalapit sa akin. And I’m pretty sure iyon ulit ang ginagawa niya. He wants you back again para mapalapit sa akin. Because little sister, the guy you love is unfortunately in love with ME.”, ate Valerie said with a confident voice
Napakuyom naman ang palad ko sa sinabi niyang iyon pero di na ako nagsalita pa. Anong sasabihin ko e yun naman kasi ang totoo? Pero iisang bagay ng sisiguraduhin ko ngayon… Na hindi na ulit nila ako magagamit.
“I’ll go ahead. Marami pa akong trabaho.” At dire-diretso na akong naglakad palabas
Pagdating ko naman sa opisina ko ay nanggigigil akong umupo sa swivel chair ko.
Damn her! Kailangan ba niya talagang ipaalala ulit sa akin ang naging katangahan ko noon?!
Na distract naman ako nang bigla na lang mag ring ang phone ko. Si mommy.
“Hello mom?”
[“Iha, kumusta ka na?”]
“I’m fine ma, ba’t pala kayo napatawag? May problema ba? May nangyari bang masama?”, sunod-sunod namang tanong ko sa kanya at hindi ko napigilang hindi makaramdam ng kaba.
Did something happen to her?
[“Wala naman anak. Na-miss lang kita kaya napatawag ako…at nami-miss ka na rin niya. Palagi ka niyang tinatanong kung kailan ka pupnta ulit dito. Anak, your daughter misses you so much.”]
Napahinga naman ako ng malalim at nakaramdam ako ng guilt. Yes, I do have a daughter. She’s 4 years old and yes, si Kyle ang ama niya pero hindi niya alam yun at maging si Kyle ay di alam ang existence ng anak ko.
“Mom, I miss her too. But I can’t afford na may makakita sa kanya especially that…”
[“That Kaye’s father is back?”] Pagtutuloy naman ni mommy sa hindi ko masabing mga salita.
“Yes.”
Walang nakaka-alam tungkol sa anak ko. Kahit sina kuya Kevin, ate Valerie, at mga kaibigan ko. Sina mommy at daddy lang ang may alam. Sa kanila pa nga nakatira ngayon si Kaylee sa Tagaytay.
[“Pero anak, you need to visit my apo or else kami na ang bibisita diyan kahit ayaw mo pa. Sobrang namimiss ka na niya at palagi siyang umiiyak every night. Naintindihan kita anak sa hangarin mong itago ang apo ko mula sa ama niya pero naaapektuhan na dito ang apo ko.”]
“I know ma, I’m sorry. Medyo nagkakaproblema na din kasi ang kompanya nina tito Karl at kailangan nila ng tulong but don’t worry, pupunta ako diyan ngayong weekend.”
[“Okay then, I’ll tell Kaye about that. I’m sure she’ll be happy.”]
Na-guilty naman ulit ako sa sinabing iyon ni mommy. Oo, medyo nagiging pabaya na rin ako sa anak ko dahil sa trabaho ko at dumagdag pa nga ang pagbabalik ni Kyle. Ayokong malaman niya ang tungkol kay Kaye dahil baka bigla niyang kunin ang anak ko mula sa akin.
“Sige ma, may gagawin pa kasi ako. I’ll just see you sa weekend.”
[“Sige anak, ingat ka palagi”]
Napahinga naman ako ng malalim pagkatapos ng tawag. Napatingin naman ulit ako sa phone ko nang tumunog ulit iyon but this time, it’s Hazel who’s calling me. Isa sa mga best friend ko si Hazel.
“Hello Hazel.”
[“Hey Vi, labas tayo mamayang gabi.”]
“I don’t know Haze, baka kasi may gagawin pa ako mamaya.”
[“Vi naman, ngayon na nga lang ulit tayo magkikita hindi mo pa ako pagbibigyan? Sige na naman Vi. You know naman na hindi pwedeng makasama si Lauren, pati ba naman ikaw? Sige na PLEEEEEAAAASSSSEEEEE?”], Hazel
Isa pang best friend namin si Lauren. Hindi ko naman mapigilang hindi mapangiti. Kahit hindi ko nakikita si Hazel ngayon, alam kong nagpupuppy eyes na yun ngayon.
Madalang na talaga kaming magkita na tatlo dahil pare-parehas kaming mga busy. Ako sa company at sina Lauren at Hazel naman sa kani-kanilang work. Lauren is a model pero nag-leave muna ito dahil she’s currently 3 months pregnant sa kanilang second child ng asawa nito. Maselan kasing magbuntis si Lauren kaya siguro tumigil muna ito. Si Hazel naman ay isang reporter. May anak na din itong isa. So bale kaming tatlong mag best friend ay may mga anak na pero ang pagkaka-iba nga lang, kasama ng mga anak nila ang mga tatay nila unlike mine. Ni hindi niya alam kung sino at kung buhay pa ba ang daddy niya. Kaylee asked me once about her father at sinabi kong matagal na siyang wala. After that, never na niya ulit tinanong ang tungkol sa daddy niya.
Hindi ko naman mapigilang hindi malungkot sa isiping iyon at maawa sa anak ko.
[“Vi, still there?”]
Naagaw naman ang atensyon ko nang marinig kong magsalita ulit sa kabilang linya si Hazel.
“Y-yeah.”
[“So sama ka na?”]
I sighed. “Okay.”
[“YES! Thank you Vi! Hihi. Sige, kita-kits na lang mamaya. Love you bessy, mwah. Bye.”]
“Bye.”
Well, hindi na rin masama. Masyado na akong maraming iniisip at prinoproblema. I think I need to breathe for a while.
At miss ko na rin talaga yung best friend kong iyon.
Hope you can support my story :D
Don't forget to VOTE
And feel free to COMMENT
xoxo
©MoonLightPurple