"ကြၽန္ေတာ္ပီးပီ..."
အျပာေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့တီ႐ွပ္လက္တိုႏွင့္
အျဖဴစြတ္စြတ္ဒူးအတိေဘာင္းဘီဝတ္ထားေသာ
Chanyeolက မ်က္စိေ႐ွ႕တည့္တည့္မွာ
လာရပ္ပီးေျပာေလသည္....
အေရာင္ႏုႏုေတြက
သူ႔ကိုပိုပီး ငယ္ႏုေစေလသလား.....
ဒီေကာင္ေလးဟာ အခုအသက္ႏွစ္ဆယ္ျပည့္ေတာ့မွာလား...
သိသိသာသာလႈပ္ခတ္သြားခဲ့ေသာ
ရင္တြင္းတစ္ေနရာက မသိမသာနာက်င္ေနသလို...
"ဘယ္ေတာ့လဲ..."
"ဘာကိုလဲ..."
"မင္းအသက္၂၀ျပည့္မွာ...."
ေအာ္.. ကြၽန္ေတာ့္ေယာက်ာ္းဆိုေသာသူက
ကြၽန္ေတာ့္ေမြးေန႔ေတာင္ မသိျခင္းဟာ သိပ္ေတာ့
မထူးဆန္းေနခဲ့ပါ....
လက္ထပ္ခဲ့တယ္ဆိုေပမယ့္
သူ႔ဘက္ကမတတ္သာလို႔ လက္ထပ္ခဲ့ရတာမို႔
ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ပါတ္သတ္သမ်ွ စိတ္မဝင္စားခဲ့တာ
သူ႔အလြန္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးရယ္.....
"Novemberလက်ရင္..."
"ငါနဲ႔ေမြးလတူတာေပါ့..."
"ဟုတ္တယ္... ကိုကိုဘာမွမပူပါနဲ႔...
ကြၽန္ေတာ့္ေမြးေန႔ပီးလို႔ ၂ရက္ေလာက္ေနတာနဲ႔..
Uncle Shinကို အိမ္ကိုလာဖို႔
ကြၽန္ေတာ္ေျပာပါ့မယ္...."
"Chanyeol..."
ဆက္မေျပာေစခ်င္တာမို႔
အေလာတႀကီးတားလိုက္သလို....
ဆံုစည္းလာေသာ အၾကည့္ေတြမွာ
နာက်င္ရိပ္ေတြနဲ႔....
သို႔ေသာ္
Chanyeolကမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ
ခ်က္ခ်င္းပဲမ်က္ႏွာလႊဲသြားကာ...
"ကြၽန္ေတာ္ဗိုက္ဆာေနပီ...
သြားရေအာင္..."
သက္ျပင္းတစ္ခ်ိဳ႕ခ်ကာ
သူ႔ေနာက္ေက်ာကို စူးစိုက္ၾကည့္ရင္း
လိုက္လာခဲ့မိသည္......
"ကို.... ဟန္နီလဲဒီမွာစားမယ္..."
စားစရာတစ္ခ်ိဳ႕ထည့္ထားေသာဗန္းကိုကိုင္ကာ
စားပြဲနားလာရပ္ပီး သူမကဆိုေလသည္...
"Chanyeol.. ကြၽန္မဒီမွာ ထိုင္လို႔ရမလား..."
သူ႔မ်က္ဝန္းေတြက က်ေနာ့္ကိုၾကည့္လာေသာအခါ..
ဝတ္ေက်တန္းေက်ေျပာျဖစ္သည့္ စကားတို႔ဟာ...
"'ရပါတယ္..."
"ဟက္..."
ကိုယ့္ဘဝကိုယ္နာၾကည္းမိသည္...
ကြၽန္ေတာ္ဟာ Wu YiFan ဆိုေသာ
သူ႔ကို ဘယ္တုန္းကမွ အမွန္တကယ္
ပိုင္ဆိုင္ခြင့္မရခဲ့ဖူးပါ...
ေဘးဝိုင္းမွ Sehunတို႔က
သူမကို စားမတတ္ဝါးမတတ္ၾကည့္ေနၾကသည္...
"ေတာ္ပီလား..."
"ဝပီ... Sehunတို႔ဆီသြားေတာ့မယ္..."
ဘယ္လက္ကိုဖမ္းဆုပ္လိုက္ေသာ
သူ႔ေၾကာင့္ သူ႔ကိုၾကည့္မိေတာ့...
"ကုန္ေအာင္စား.. မင္းေျပာေတာ့
ဗိုက္ဆာေနပီဆို...."
ဖိဆုပ္ထားေသာ သူ႔လက္ေတြက
ေစာဒကတတ္ခြင့္မ႐ွိသလို....
"မစားေတာ႔ဘူး..."
လက္ကိုေဆာင့္႐ုန္းကာ
လွည့္ထြက္လိုက္ေသာ Chanyeolဟာ...
အားလံုးကို ေက်ာခိုင္းထားပီးသား....
ထိုေက်ာျပင္ကို ေငးၾကည့္ေနေသာ
လူတစ္ေယာက္....
လွပေသာ ကမ္းေျခရဲ႕ညေနခင္းဟာ
အက်ည္းတန္ေနသလို....
¿************¿?**************?
"ခဏေလာက္..."
Sehunရယ္Baekhyunရယ္နဲ႔
သံုးေယာက္သားခ႐ုခြံေတြ
လိုက္ေကာက္ေနခိုက္...
ေဘးနာထိုင္ခ်ရင္းေျပာလိုက္ေသာ
လူတစ္ေယာက္....
"ဟုတ္ကဲ့..."
ရည္မြန္သန္႔ျပန့္ေနေသာ
သူ႔ပံုစံေၾကာင့္ ယာဥ္ယာဥ္ေက်းေက်းပဲ
တုန္႔ျပန္လိုက္မိသည္....
"ဟိုေလ.. ကိုယ့္ကိုတစ္ခုေလာက္ကူညီလို႔ရမလား.."
နားထင္ကိုလက္နဲ႔အသာကုတ္ျခစ္ကာ
ေျပာရခက္ေနပံုမ်ိဳးနဲ႔ သူကေျပာလာေလသည္...
"ဘာလဲဟင္..
ကြၽန္ေတာ္ကူညီႏိုင္တဲ့ကိစၥဆိုရင္..."
နဲနဲလွမ္းလွမ္းမွာ ေပါက္ေပါက္ေဖာက္ေနေသာ
ဟိုႏွစ္ေကာင္က ကြၽန္ေတာ့္ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ
မျမင္က်...
သိပ္စိတ္ခ်ၾကတာ....
"ဒီလိုပါ... ကိုယ့္နာမည္က.. Jaeပါ.."
"ဟုတ္ကဲ့.. Chanyeolပါ..."
"ဟိုးမွာ.. ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ..."
"ဟုတ္ကဲ့...''
ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ သူနဲ႔ရြယ္တူ
ေယာက်ာ္းေလးေယာက္ကို လက္ညႇိဳးထိုးျပကာ..
"သူတို႔က အတြဲေတြနဲ႔...
အဟဲ.. ေျပာရရင္ကိုယ္ကအတြဲမ႐ွိဘူး...
အဲ့တာ ကိုယ္တို႔ေတြသီခ်င္းဆိုေနၾကတာ..
သူတို႔က်နားေထာင္မယ့္သူ႐ွိပီး....
ကိုယ္က်ေတာ့ နားေထာင္ေပးမယ့္သူမ႐ွိဘူးျဖစ္ေနလို႔.. သူတို႔ကေလွာင္ေျပာင္ေနၾကတယ္..."
"ဟုတ္... အဲ့ဒီေတာ့.."
"ကိုယ္လဲမခံခ်င္စိတ္နဲ႔...
ကမ္းေျခမွာေတြ႔တဲ့ ခပ္ေခ်ာေခ်ာေလးတစ္ေယာက္ကို ခုပဲေခၚပီး နားေထာင္ခိုင္းျပမယ္လို႔ေျပာလိုက္တယ္..."
"ကြၽန္ေတာ္ကလိုက္နားေထာင္ေပးရမွာလား..."
"ဟို.. Chanyeolအဆင္ေျပမွပါ...
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ကူညီေစခ်င္တယ္..."
"ဟင္း.. စိတ္ဝင္စားဖ္ို႔ေကာင္းသားပဲ...
ကြၽန္ေတာ္ကူညီမယ္..."
ဘာေတြေျပာေနမွန္းမသိ..
တြတ္ထိုးေနဆဲ ႏွစ္ေကာင္လဲ ကြၽန္ေတာ့္ကိုမေတြ႔လ်ွင္ ဘယ္လိုေနမလဲ စ..ခ်င္သြားကာ..
Jae ဆိုေသာသူကို အကူညီေပးရန္ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္....
တကယ္ကိုပဲ ဟိုႏွစ္ေယာက္က
ကြၽန္ေတာ့္ကို မျမင္ေပ....
"Woooow.. တကယ္ေခၚလာတာပဲ..
ခ်စ္စရာေလး..."
ခင္တတ္ပံုရေသာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက
ေႏြးေထြးစြာ ႀကိဳဆိုၾကသည္...
တကယ္ပင္ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းေနတာမို႔
ခုနကမရႊင္လန္းတာကိုေတာင္
ေမ့ေပ်ာက္သြားမိသလို....
အခ်ိန္ေတြကုန္သြားတာကိုလဲ
သတိမထားမိလိုက္....
သတိထားမိခ်ိန္မွာ ေန႔လည္ေတာင္ေရာက္ေနခဲ့ပီ...
"ဟင္... ဘယ္ႏွနာရီ႐ွိေနပီလဲ.."
နာရီၾကည့္ဖို႔ဖုန္းကိုစမ္းမိေတာ့
ပါမလာခဲ့ေပ....
ထရန္ျပင္လိုက္ေတာ့
သိသိသာသာနာေနေသာ ေျခက်င္းဝတ္ေၾကာင့္
ျပန္ထိုင္လုိက္မိသည္...
"အား...."
"ခဏေလး..."
Jaeရဲ႕ဟန္႔တားသံကလဲ အလန္႔တၾကား...
"Jae.. ဘာလုပ္တာလဲ..."
ေျခေထာက္ခ်ထားသည့္ေနရာမွာ
ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္လိုက္ေသာ Jaeေၾကာင့္
မ်က္လံုးျပဴးသြားမိသည္....
"ေျခေထာက္နာေနတယ္မို႔လား..
ကိုယ္ေဆးလိမ္းေပးမလို႔..."
"Jaeကဘယ္လိုသိတာလဲ..."
"ခုနလမ္းေလ်ွာက္လာထဲက ေျခေထာက္တစ္ဖတ္က
မသိမသာေထာ့ေနလို႔.. ပီးေတာ့..
ကိုယ္ကဆရာဝန္ေလ..."
"ဟင္.. ဟုတ္လား... အာ့..."
"ေဆာရီး အဆစ္နဲနဲေခ်ာ္ေနလို႔တည့္ေပးတာ..."
" ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..."
"ရပါတယ္.. မင္းကကိုယ့္ကိုကူညီခဲ့တာပဲ.."
"ဟုတ္.."
အားနာလ်က္နဲ႔ပဲ Jaeေဆးလိမ္းပါတ္တီးစီးေပးေနတာကို ၿငိမ္ေနရသည္...
ဒီေကာင္ေတြ ဖုန္းေတာင္မဆက္ဘူး
ေနႏိုင္လိုက္တာ....
အဲ...ဆက္ခ်င္လဲတက္ေနမွာေပါ့...
ဖုန္းကဘန္ဂလိုမွာ က်န္ေနခဲ့ေလပီ...
ကြၽန္ေတာ့္ကိုမေတြ႔လို႔
Sehunတို႔စိတ္ပူေနေတာ့မွာပဲ..
သူလား... သူကေတာ့...
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ျဖစ္တည္မႉကို
စိတ္ဝင္စားသူ မဟုတ္ေလေတာ့...
ကြၽန္ေတာ္႐ွိျခင္းမ႐ွိျခင္းဟာ သူ႔အတြက္
အေရးပါေလမွာ မဟုတ္...
Sehunတို႔အလန္႔တၾကား
သြားမေျပာျပလ်ွင္ သိမွာေတာင္မဟုတ္....
"Jae... ကြၽန္ေတာ္ျပန္ေတာ့မယ္.."
"အင္း.. ကိုယ္လိုက္ပို႔မယ္... ခဏေလးေနာ္....."
"ဟုတ္.."
လွစ္ခနဲေပ်ာက္သြားေသာ Jaeက
အနီေရာင္စက္ဘီးေလးကို
သြားထုတ္လာေလသည္.....
"တတ္ေလ.. ကိုယ္အျမန္နင္းေပးမယ္..
ကိုင္ထား..."
"ဟုတ္..."
¿************¿?**************?
"ခဏေလး... ကိုယ္တြဲေပးမယ္..."
တံခါးဝမွာ စူးရဲစြာစိုက္ၾကည့္ေနေသာ
မ်က္ဝန္းေတြေၾကာင့္ ရင္ထဲတုန္ယင္သြားရသည္..
ဘာျဖစ္လဲ...
အမွားလုပ္တာမွမဟုတ္တာ...
"ေထာက္လို႔ရလား..."
"ဟုတ္.. သိပ္မနာေတာ့ဘူး..."
"အင္း.. အရမ္းနာေနကိုက္ေနရင္
ေရခဲေလးကပ္ေပး...
အဲ့ဒါသက္သာေစမယ္..
တစ္ခုခုဆို ကိုယ့္ကိုုဖုန္းဆက္လိုက္ေနာ္..."
ကတ္တစ္ခုလွမ္းေပးရင္း
Jae က သူ႔ကိုလွမ္းၾကည့္ေလသည္...
အေမးစကားတစ္ခြန္းမွမဆိုပဲ
ကြၽန္ေတာ့္ကိုပဲ ႏႈတ္ဆက္ကာ Jaeျပန္သြားေလသည္....
"Chanyeol..."
"ဟုတ္ကဲ့..."
"ဒီလိုေနရာသစ္မွာ..
မင္းေပ်ာက္သြားရင္တျခားသူေတြ
စိတ္ပူေနမွာ မေတြးမိဘူးလား..."
ေအးစိမ့္ေနေသာ သံစဥ္ဟာရင္ထဲတိုက္႐ိုက္ေရာက္ေစကာ.. တစ္ဖတ္သားရဲ႕ႏွလံုးသားကိုပါ
ေအးခဲသြားေစသလားမသိ....
"ခင္ဗ်ားစိတ္ပူမေနရရင္ပီးတာပဲ...."
"ဘာ..."
"Sehunတို႔ကိုကြၽန္ေတာ္ဖုန္းဆက္မို္႔ပါ...
ဖုန္းကေမ့က်န္ခဲ့လို႔...
ပီးေတာ့.. ဒါကလဲသိပ္ေနာက္က်ေသးတဲ့
အခ်ိန္မဟုတ္ဘူးေလ..
ေမွာင္သြားတာလဲမဟုတ္ဘူး...
ေန႔လည္ခင္းႀကီး....."
"Park Chanyeol.."
ေလွကားအေပၚဆင့္ကေန
လက္ေမာင္းႏွဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္ပစ္လိုက္တာေၾကာင့္
နာက်င္သြားေပမယ့္ အံႀကိတ္ထားမိသည္....
"မင္းကငါ့ကိုအေရးမစိုက္ဘူးဆိုတဲ့သေဘာလား..."
"မဟုတ္ပါဘူး...ကိုကို....
Chanကို ဂ႐ုမစိုက္လဲရတယ္လို႔ေျပာတာ.."
"မင္း..."
"ကိုကိုဘယ္တုန္းကေရာ ဂ႐ုစိုက္ခဲ့လို႔လဲ..
အဲ့ဒါေၾကာင့္....."
"ေတာတ္..."
"ဝုန္း..."
"အာ့.."
ေဒါသတရားကဘယ္အရာကိုမွ
မျမင္ႏိုင္ပဲ...
ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ
လက္ေမာင္းရင္းကို တြန္းပစ္လိုက္မိသည္...
ေလွကားဆင့္ေဘးကိုလြင့္ထြက္သြားသည့္
Chanyeolကို မ်က္လံုးေထာင့္မွျမင္မွ
အလန္႔တၾကားျဖစ္သြားမိသည္...
"ခေလး..."
အလန္႔တၾကားေထြးေပြ႔ဖို႔ျပင္မိေပမယ့္
Chanyeolက သူ႔လက္ကို
ပုတ္ခါထုတ္ပစ္ေလသည္....
ယိုင္တိုင္တိုင္ထရပ္ရင္းမွ..
အတန္ၾကာစိုက္ၾကည့္ေနျပန္သည္...
ထိုမ်က္ဝန္းရိပ္ေတြထဲမွာ....
နာၾကည္းရိပ္ပါးပါးကို ျမင္မိေသာအခါ...
အရာအားလံုးလြန္ခဲ့ေလပီ....
"ခေလး... ကိုယ္ေလ..."
"ရပါတယ္.. ကိုကိုစိတ္တိုေနတာမို့လား...
ြကြၽန္ေတာ္တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ကိုကို႔ကို
လူေတြဝိုင္းပီး လက္ညႇိဳးထိုးေမးေငါ့ၾကမွာ
ကိုကိုစိုးရိမ္တယ္မို႔လား....
ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္စိတ္အေႏွာင့္ယွက္ျဖစ္ခဲ့ရမွာပဲ...
ေတာင္းပန္ပါတယ္...ကိုကို....
ကိုကိုဆႏၵ႐ွိရင္ ကြၽန္ေတာ့္ကို႐ိုက္လို႔ရပါတယ္.."
"မဟုတ္ဘူး.. မဟုတ္ပါဘူး..."
အျမင္ေတြပါေဝဝါးလာခဲ့သလို
ႏွာဝမွာပါစပ္ဖ်ဥ္းလာခဲ့သည္....
Chanyeolကက်လာေသာ မ်က္ရည္ေတြကို
ၾကမ္းတမ္းစြာသုတ္ပစ္ကာ
အိမ္ထဲလွည့္ဝင္သြားေလသည္....
"အား..."
ကမ္းစပ္ထိဆင္းလာပီး...
က်ယ္ေလာင္စြာ
ေအာ္ဟစ္လိုက္မိေပမယ့္...
ရင္ထဲမွာတင္းက်ပ္ေလးလံေနေသာ
ေဝဒနာက ျပယ္ေပ်ာက္မသြားခဲ့....
Chanyeolမ်က္ရည္စေတြသာ
အာရံုထဲ တဝဲလည္လည္ျမင္ေယာင္ေနပီး..
ႏွလံုးသားကိုတစ္ေယာက္ေယာက္
ဆုပ္ညႇစ္ထားသလို ခံစားရခက္လြန္းလွသည္...
အလြန္တရာၾကင္နာေႏြးေထြးေသာ
ထိုလူစိမ္းရဲ႕ Chanyeolကိုၾကည့္ေသာအၾကည့္ေတြကို ျမင္ေယာင္မိခ်ိန္မွာ....
တစ္စံုတစ္ရာကို ေၾကာက္လန္႔ေနမိေသာ
စိတ္ဟာ တစ္ကိုယ္လံုးကို
ဝါးၿမိဳေနခဲ့သည္......
"ဘာေၾကာင့္လဲ... ဘာ့ေၾကာင့္လဲ...."
တစ္ခါမွမခံစားဖူးခဲ့တဲ့
ခံစားခ်က္ႀကီး ဘာေၾကာင့္လဲ...
မႏွစ္ၿမိဳ႕ဘူး....
မေက်နပ္ဘူး....
Chnyeolကို တစ္စံုတစ္ေယာက္
ထိတာကိုင္တာကို ကြၽန္ေတာ္တကယ္ပဲ မႀကိဳက္ဘူး...
¿*************¿?*************?
"ေျခေထာက္ကဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ..."
Sehunတို႔ေရာက္ေနတာေတာင္သတိမထားမိခ့ဲ..
"ညက... ေျခေခါက္လဲထားတာ..."
ပါတ္တီးစျဖဴျဖဴက
ေျခက်င္း၀တ္မွာ ထင္႐ွားစြာ...
"ထ.. ေဆးခန္းသြားမယ္..."
လက္ကိုဆြဲလိုက္ေတာ့
ငိုထားကာစ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ေမာ့ၾကည့္သည္...
Sehunတို႔ေရာက္လာမွ
အငိုတိတ္သြားပံုရေသာ
မ်က္ႏွာေလးက ႏွာသီးဖ်ားေတြ
မ်က္ခမ္းစပ္ေတြ နီတြတ္ေနခဲ့လ်က္.....
ဖိပိတ္လိုက္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြက
အလြယ္တကူ အေလ်ွာ့မေပးႏိုင္ေသာ
မာနေတြတနင့္တပိုးနဲ႔....
"သက္သာေနပီ...
မသြားေတာ့ဘူး...."
"Park Chanyeol..."
"မဟုတ္ဘူး... ခုနကhyungက ဆရာဝန္...
ဒါသူေဆးလိမ္းေပးလိုက္တာ...
အဆစ္ေခ်ာ္သြားတာတဲ့
သက္သာသြားလိမ့္မယ္တဲ့....."
"...."
"ငါတို႔ျပန္အံုးမယ္..."
အရိပ္အကဲနားလည္ပံုရေသာ
Sehunတို႔က ႏႈတ္ဆက္ပီး
ျပန္သြားေလသည္...
ႏွစ္ေယာက္ၾကားကတိတ္ဆိတ္မႉက
ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ...
ဟန္နီဆိုေသာ သူမအတူလိုက္လာခဲ့ေသာ
ခရီးဟာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာမျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ
အစထဲက သိခဲ့ပီးသားမို႔
အိမ္ျမန္ျမန္ျပန္ရဖို႔သာ ဆုေတာင္းေနခဲ့မိသည္...
"ေတာင္းပန္ပါတယ္...."
"ဟင္..."
ငံု႔ထားေသာ မ်က္ဝန္းေတြက
အလန္႔တၾကားေမာ့ၾကည့္လာသည္....
ပခံုးႏွစ္ဖက္ကို ညင္သာႏူးညံ့စြာ
ဆုပ္ကိုင္ကာ ရီေဝေနေသာ
သူ႔အၾကၫ့္ေတြက ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုးကို
ညႇင္သာစြာဆြဲေဆာင္ေလ၏....
"ကိုယ္ေဒါသထြက္သြားလို႔ မင္းကိုတြန္းလုိက္မိတာ.."
မ်က္ရည္ေတြဝဲလာျပန္တာကို
မၾကည့္ရက္တာေၾကာင့္လားမသိ...
ထိုကိုယ္လံုးေလးကို ရင္ခြင္ထဲတင္းက်ပ္စြာ
ထည့္ရင္း ေက်ာျပင္ေလးကိုခပ္ဖြဖြေလး
ပြတ္ေပးေနမိသည္....
"မငိုပါနဲ႔..... ကုိယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္..."
အေခ်ာ့ခံရသည့္ခေလး
ပိုငိုတယ္ဆိုသလို အသံထြက္ေအာင္
႐ိႈက္ငိုေနေသာ Chanyeolက
ေတာ္ေတာ္နဲ႔မတိတ္ခဲ့....
သို႔ေသာ္...
"%_';£'£=]'_%"
က်ယ္ေလာင္ေသာဖုန္းသံက သတိလက္လြတ္ဖက္ထားမိတာကုိ သတိရေစသည္...
ဖုန္းကိုမၾကည့္မိေသးပဲ..
Chanyeolပါးျပင္က မ်က္ရည္စေတြကိုသာ
သုတ္ဖယ္ေပးမိသည္...
တစ္ႀကိမ္က်သြားပီး
ခ်က္ခ်င္းျပန္ဝင္လာေသာ ဖုန္းေၾကာင့္
တစ္ခုခုအေရးႀကီးတာျဖစ္မည္ဟု
သေဘာေပါက္ကာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့...
Beijingကဆက္ေသာ ဖုန္းျဖစ္ေနသည့္အျပင္....
"....."
"ဘာ...."
အလန္႔တၾကားဖုန္းကို နားမွခြာလိုက္မိပီး
Chanyeolကိုၾကည့္လိုက္မိသည္..
ဘာလဲဟူေသာ ေမးခြန္းတခ်ိဳ႕နဲ႔
အျပစ္ကင္းစြာေမာ့ၾကည့္ေနေသာ
မ်က္ဝန္းတို႔သည္.....
¿*************¿?*************?
TBC...
9 12 16
တကယ္ပဲအားနာပါတယ္...
ဒီပိုင္းေလးကိုေရးေနရတာ..
တပါတ္ျပည့္ပီထင္႐ဲ႕...
လူကမအားတဲ့အခါ... စာသားေတြပါေခါင္းထဲက
မထြက္႐ွာဘူးရယ္....
ေရးမိေတာ့လဲ စိတ္တိုင္းမက်ျပန္ဘူး....
အၾကာႀကီးေစာင့္ေနရမဆိုးလို႔တင္ေပးတာ
ကြာ့ကိုသိပ္ေတာ့သေဘာမက်ဘူး.....
ဒါနက္ေလ... ကြၽန္မficကိုဖတ္တဲ့authorေတြ
Fic upၾကဘာလို႔.. 😜😜😜😜😜
ေခ်ာင္း႐ိုက္ၾကေတာ့မွာသိတယ္...
ေၾကာက္ဖူးရယ္...
အဆင္ေျပေတာ့မယ္လို႔ထင္လား¿¿¿
Noပါလို႔.. 😜😜😜😜
Unicode
"ကျွန်တော်ပီးပီ..."
အျပာရောင်ဖျော့ဖျော့တီရှပ်လက်တိုနှင့်
အဖြူစွတ်စွတ်ဒူးအတိဘောင်းဘီဝတ်ထားသော
Chanyeolက မျက်စိရှေ့တည့်တည့်မွာ
လာရပ်ပီးပြောလေသည်....
အရောင်နုနုတွေက
သူ့ကိုပိုပီး ငယ်နုစေလေသလား.....
ဒီကောင်လေးဟာ အခုအသက်နှစ်ဆယ်ပြည့်တော့မှာလား...
သိသိသာသာလှုပ်ခတ်သြားခဲ့သော
ရင်တွင်းတစ်နေရာက မသိမသာနာကျင်နေသလို...
"ဘယ်တော့လဲ..."
"ဘာကိုလဲ..."
"မင်းအသက်၂၀ပြည့်မွာ...."
အော်.. ကျွန်တော့်ယောကျာ်းဆိုသောသူက
ကျွန်တော့်မွေးနေ့တောင် မသိခြင်းဟာ သိပ်တော့
မထူးဆန်းနေခဲ့ပါ....
လက်ထပ်ခဲ့တယ်ဆိုပေမယ့်
သူ့ဘက်ကမတတ်သာလို့ လက်ထပ်ခဲ့ရတာမို့
ကျွန်တော်နဲ့ပါတ်သတ်သမ်ွ စိတ်မဝင်စားခဲ့တာ
သူ့အလွန်တော့ မဟုတ်ဘူးရယ်.....
"Novemberလကျရင်..."
"ငါနဲ့မွေးလတူတာပေါ့..."
"ဟုတ်တယ်... ကိုကိုဘာမှမပူပါနဲ့...
ကျွန်တော့်မွေးနေ့ပီးလို့ ၂ရက်လောက်နေတာနဲ့..
Uncle Shinကို အိမ်ကိုလာဖို့
ကျွန်တော်ပြောပါ့မယ်...."
"Chanyeol..."
ဆက်မပြောစေချင်တာမို့
အလောတကြီးတားလိုက်သလို....
ဆုံစည်းလာသော အကြည့်တွေမှာ
နာကျင်ရိပ်တွေနဲ့....
သို့သော်
Chanyeolကမသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ
ချက်ချင်းပဲမျက်နှာလွှဲသွားကာ...
"ကျွန်တော်ဗိုက်ဆာနေပီ...
သြားရအောင်..."
သက်ပြင်းတစ်ချို့ချကာ
သူ့နောက်ကျောကို စူးစိုက်ကြည့်ရင်း
လိုက်လာခဲ့မိသည်......
"ကို.... ဟန်နီလဲဒီမှာစားမယ်..."
စားစရာတစ်ချို့ထည့်ထားသောဗန်းကိုကိုင်ကာ
စားပွဲနားလာရပ်ပီး သူမကဆိုလေသည်...
"Chanyeol.. ကျွန်မဒီမွာ ထိုင်လို့ရမလား..."
သူ့မျက်ဝန်းတွေက က်နော့်ကိုကြည့်လာသောအခါ..
ဝတ်ကျေတန်းကျေပြောဖြစ်သည့် စကားတို့ဟာ...
"'ရပါတယ်..."
"ဟက်..."
ကိုယ့်ဘဝကိုယ်နာကြည်းမိသည်...
ကျွန်တော်ဟာ Wu YiFan ဆိုသော
သူ့ကို ဘယ်တုန်းကမွ အမှန်တကယ်
ပိုင်ဆိုင်ခွင့်မရခဲ့ဖူးပါ...
ဘေးဝိုင်းမွ Sehunတို့က
သူမကို စားမတတ်ဝါးမတတ်ကြည့်နေကြသည်...
"တော်ပီလား..."
"ဝပီ... Sehunတို့ဆီသွားတော့မယ်..."
ဘယ်လက်ကိုဖမ်းဆုပ်လိုက်သော
သူ့ကြောင့် သူ့ကိုကြည့်မိတော့...
"ကုန်အောင်စား.. မင်းပြောတော့
ဗိုက်ဆာနေပီဆို...."
ဖိဆုပ်ထားသော သူ့လက်တွေက
စောဒကတတ်ခွင့်မရှိသလို....
"မစားတော့ဘူး..."
လက်ကိုဆောင့်ရုန်းကာ
လှည့်ထွက်လိုက်သော Chanyeolဟာ...
အားလုံးကို ကျောခိုင်းထားပီးသား....
ထိုကျောပြင်ကို ငေးကြည့်နေသော
လူတစ်ယောက်....
လွပသော ကမ်းခြေရဲ့ညနေခင်းဟာ
အကျည်းတန်နေသလို....
************?**************?
"ခဏလောက်..."
Sehunရယ်Baekhyunရယ်နဲ့
သုံးယောက်သားခရုခွံတွေ
လိုက်ကောက်နေခိုက်...
ဘေးနာထိုင်ချရင်းပြောလိုက်သော
လူတစ်ယောက်....
"ဟုတ်ကဲ့..."
ရည်မွန်သန့်ပြန့်နေသော
သူ့ပုံစံကြောင့် ယာဉ်ယာဉ်ကျေးကျေးပဲ
တုန့်ပြန်လိုက်မိသည်....
"ဟိုလေ.. ကိုယ့်ကိုတစ်ခုလောက်ကူညီလို့ရမလား.."
နားထင်ကိုလက်နဲ့အသာကုတ်ခြစ်ကာ
ပြောရခက်နေပုံမျိုးနဲ့ သူကပြောလာလေသည်...
"ဘာလဲဟင်..
ကျွန်တော်ကူညီနိုင်တဲ့ကိစ္စဆိုရင်..."
နဲနဲလှမ်းလှမ်းမွာ ပေါက်ပေါက်ဖောက်နေသော
ဟိုနှစ်ကောင်က ကျွန်တော့်ဘာဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ
မမြင်က်...
သိပ်စိတ်ချကြတာ....
"ဒီလိုပါ... ကိုယ့်နာမည်က.. Jaeပါ.."
"ဟုတ်ကဲ့.. Chanyeolပါ..."
"ဟိုးမွာ.. ကိုယ့်သူငယ်ချင်းတွေ..."
"ဟုတ်ကဲ့...''
ခပ်လှမ်းလှမ်းမွာ သူနဲ့ရွယ်တူ
ယောကျာ်းလေးယောက်ကို လက်ညှိုးထိုးပြကာ..
"သူတို့က အတြဲတွေနဲ့...
အဟဲ.. ပြောရရင်ကိုယ်ကအတွဲမရှိဘူး...
အဲ့တာ ကိုယ်တို့တွေသီချင်းဆိုနေကြတာ..
သူတို့က်နားထောင်မယ့်သူရှိပီး....
ကိုယ်က်တော့ နားထောင်ပေးမယ့်သူမရှိဘူးဖြစ်နေလို့.. သူတို့ကလှောင်ပြောင်နေကြတယ်..."
"ဟုတ်... အဲ့ဒီတော့.."
"ကိုယ်လဲမခံချင်စိတ်နဲ့...
ကမ်းခြေမှာတွေ့တဲ့ ခပ်ချောချောလေးတစ်ယောက်ကို ခုပဲခေါ်ပီး နားထောင်ခိုင်းပြမယ်လို့ပြောလိုက်တယ်..."
"ကျွန်တော်ကလိုက်နားထောင်ပေးရမှာလား..."
"ဟို.. Chanyeolအဆင်ပြေမှပါ...
ဖြစ်နိုင်ရင်တော့ ကူညီစေချင်တယ်..."
"ဟင်း.. စိတ်ဝင်စားဖ်ို့ကောင်းသားပဲ...
ကျွန်တော်ကူညီမယ်..."
ဘာတွေပြောနေမှန်းမသိ..
တွတ်ထိုးနေဆဲ နှစ်ကောင်လဲ ကျွန်တော့်ကိုမတွေ့လျှင် ဘယ်လိုနေမလဲ စ..ချင်သြားကာ..
Jae ဆိုသောသူကို အကူညီပေးရန်ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်....
တကယ်ကိုပဲ ဟိုနှစ်ယောက်က
ကျွန်တော့်ကို မမြင်ပေ....
"Woooow.. တကယ်ခေါ်လာတာပဲ..
ချစ်စရာလေး..."
ခင်တတ်ပုံရသော သူ့သူငယ်ချင်းတွေက
နွေးထွေးစွာ ကြိုဆိုကြသည်...
တကယ်ပင်ပျော်ဖို့ကောင်းနေတာမို့
ခုနကမရွှင်လန်းတာကိုတောင်
မေ့ပျောက်သြားမိသလို....
အချိန်တွေကုန်သြားတာကိုလဲ
သတိမထားမိလိုက်....
သတိထားမိချိန်မွာ နေ့လည်တောင်ရောက်နေခဲ့ပီ...
"ဟင်... ဘယ်နှနာရီရှိနေပီလဲ.."
နာရီကြည့်ဖို့ဖုန်းကိုစမ်းမိတော့
ပါမလာခဲ့ပေ....
ထရန်ပြင်လိုက်တော့
သိသိသာသာနာနေသော ခြေကျင်းဝတ်ကြောင့်
ပြန်ထိုင်လိုက်မိသည်...
"အား...."
"ခဏလေး..."
Jaeရဲ့ဟန့်တားသံကလဲ အလန့်တကြား...
"Jae.. ဘာလုပ်တာလဲ..."
ခြေထောက်ချထားသည့်နေရာမှာ
ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်သော Jaeကြောင့်
မျက်လုံးပြူးသွားမိသည်....
"ခြေထောက်နာနေတယ်မို့လား..
ကိုယ်ဆေးလိမ်းပေးမလို့..."
"Jaeကဘယ်လိုသိတာလဲ..."
"ခုနလမ်းလျှောက်လာထဲက ခြေထောက်တစ်ဖတ်က
မသိမသာထော့နေလို့.. ပီးတော့..
ကိုယ်ကဆရာဝန်လေ..."
"ဟင်.. ဟုတ်လား... အာ့..."
"ဆောရီး အဆစ်နဲနဲချော်နေလို့တည့်ပေးတာ..."
" ကျေးဇူးတင်ပါတယ်..."
"ရပါတယ်.. မင်းကကိုယ့်ကိုကူညီခဲ့တာပဲ.."
"ဟုတ်.."
အားနာလျက်နဲ့ပဲ Jaeဆေးလိမ်းပါတ်တီးစီးပေးနေတာကို ငြိမ်နေရသည်...
ဒီကောင်တွေ ဖုန်းတောင်မဆက်ဘူး
နေနိုင်လိုက်တာ....
အဲ...ဆက်ချင်လဲတက်နေမှာပေါ့...
ဖုန်းကဘန်ဂလိုမွာ ကျန်နေခဲ့လေပီ...
ကျွန်တော့်ကိုမတွေ့လို့
Sehunတို့စိတ်ပူနေတော့မှာပဲ..
သူလား... သူကတော့...
ကျွန်တော့်ရဲ့ဖြစ်တည်မှူကို
စိတ်ဝင်စားသူ မဟုတ်လေတော့...
ကျွန်တော်ရှိခြင်းမရှိခြင်းဟာ သူ့အတွက်
အရေးပါလေမှာ မဟုတ်...
Sehunတို့အလန့်တကြား
သြားမပြောပြလျှင် သိမွာတောင်မဟုတ်....
"Jae... ကျွန်တော်ပြန်တော့မယ်.."
"အင်း.. ကိုယ်လိုက်ပို့မယ်... ခဏလေးနော်....."
"ဟုတ်.."
လှစ်ခနဲပျောက်သြားသော Jaeက
အနီရောင်စက်ဘီးလေးကို
သွားထုတ်လာလေသည်.....
"တတ်လေ.. ကိုယ်အမြန်နင်းပေးမယ်..
ကိုင်ထား..."
"ဟုတ်..."
************?**************?
"ခဏလေး... ကိုယ်တြဲပေးမယ်..."
တံခါးဝမွာ စူးရဲစွာစိုက်ကြည့်နေသော
မျက်ဝန်းတွေကြောင့် ရင်ထဲတုန်ယင်သွားရသည်..
ဘာဖြစ်လဲ...
အမှားလုပ်တာမှမဟုတ်တာ...
"ထောက်လို့ရလား..."
"ဟုတ်.. သိပ်မနာတော့ဘူး..."
"အင်း.. အရမ်းနာနေကိုက်နေရင်
ရေခဲလေးကပ်ပေး...
အဲ့ဒါသက်သာစေမယ်..
တစ်ခုခုဆို ကိုယ့်ကိုဖုန်းဆက်လိုက်နော်..."
ကတ်တစ်ခုလှမ်းပေးရင်း
Jae က သူ့ကိုလှမ်းကြည့်လေသည်...
အမေးစကားတစ်ခွန်းမွမဆိုပဲ
ကျွန်တော့်ကိုပဲ နှုတ်ဆက်ကာ Jaeပြန်သြားလေသည်....
"Chanyeol..."
"ဟုတ်ကဲ့..."
"ဒီလိုနေရာသစ်မွာ..
မင်းပျောက်သွားရင်တျခားသူတွေ
စိတ်ပူနေမှာ မတွေးမိဘူးလား..."
အေးစိမ့်နေသော သံစဉ်ဟာရင်ထဲတိုက်ရိုက်ရောက်စေကာ.. တစ်ဖတ်သားရဲ့နှလုံးသားကိုပါ
အေးခဲသွားစေသလားမသိ....
"ခင်ဗျားစိတ်ပူမနေရရင်ပီးတာပဲ...."
"ဘာ..."
"Sehunတို့ကိုကျွန်တော်ဖုန်းဆက်မို့်ပါ...
ဖုန်းကမေ့ကျန်ခဲ့လို့...
ပီးတော့.. ဒါကလဲသိပ်နောက်က်သေးတဲ့
အချိန်မဟုတ်ဘူးလေ..
မှောင်သွားတာလဲမဟုတ်ဘူး...
နေ့လည်ခင်းကြီး....."
"Park Chanyeol.."
လှေကားအပေါ်ဆင့်ကနေ
လက်မောင်းနှဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်ပစ်လိုက်တာကြောင့်
နာကျင်သြားပေမယ့် အံကြိတ်ထားမိသည်....
"မင်းကငါ့ကိုအရေးမစိုက်ဘူးဆိုတဲ့သဘောလား..."
"မဟုတ်ပါဘူး...ကိုကို....
Chanကို ဂရုမစိုက်လဲရတယ်လို့ပြောတာ.."
"မင်း..."
"ကိုကိုဘယ်တုန်းကရော ဂရုစိုက်ခဲ့လို့လဲ..
အဲ့ဒါကြောင့်....."
"တောတ်..."
"ဝုန်း..."
"အာ့.."
ဒေါသတရားကဘယ်အရာကိုမွ
မမြင်နိုင်ပဲ...
ဆုပ်ကိုင်ထားသော
လက်မောင်းရင်းကို တွန်းပစ်လိုက်မိသည်...
လှေကားဆင့်ဘေးကိုလွင့်ထွက်သွားသည့်
Chanyeolကို မျက်လုံးထောင့်မှမြင်မွ
အလန့်တကြားဖြစ်သွားမိသည်...
"ခလေး..."
အလန့်တကြားထွေးပွေ့ဖို့ပြင်မိပေမယ့်
Chanyeolက သူ့လက်ကို
ပုတ်ခါထုတ်ပစ်လေသည်....
ယိုင်တိုင်တိုင်ထရပ်ရင်းမွ..
အတန်ကြာစိုက်ကြည့်နေပြန်သည်...
ထိုမျက်ဝန်းရိပ်တွေထဲမှာ....
နာကြည်းရိပ်ပါးပါးကို မြင်မိသောအခါ...
အရာအားလုံးလွန်ခဲ့လေပီ....
"ခလေး... ကိုယ်လေ..."
"ရပါတယ်.. ကိုကိုစိတ်တိုနေတာမို့လား...
ြကျွန်တော်တစ်ခုခုဖြစ်ရင် ကိုကို့ကို
လူတွေဝိုင်းပီး လက်ညှိုးထိုးမေးငေါ့ကြမှာ
ကိုကိုစိုးရိမ်တယ်မို့လား....
ကျွန်တော့်ကြောင့်စိတ်အနှောင့်ယှက်ဖြစ်ခဲ့ရမှာပဲ...
တောင်းပန်ပါတယ်...ကိုကို....
ကိုကိုဆန္ဒရှိရင် ကျွန်တော့်ကိုရိုက်လို့ရပါတယ်.."
"မဟုတ်ဘူး.. မဟုတ်ပါဘူး..."
အမြင်တွေပါဝေဝါးလာခဲ့သလို
နှာဝမှာပါစပ်ဖျဉ်းလာခဲ့သည်....
Chanyeolကက်လာသော မျက်ရည်တွေကို
ကြမ်းတမ်းစွာသုတ်ပစ်ကာ
အိမ်ထဲလှည့်ဝင်သြားလေသည်....
"အား..."
ကမ်းစပ်ထိဆင်းလာပီး...
ကျယ်လောင်စြာ
အော်ဟစ်လိုက်မိပေမယ့်...
ရင်ထဲမှာတင်းကျပ်လေးလံနေသော
ဝေဒနာက ပြယ်ပျောက်မသြားခဲ့....
Chanyeolမျက်ရည်စတွေသာ
အာရုံထဲ တဝဲလည်လည်မြင်ယောင်နေပီး..
နှလုံးသားကိုတစ်ယောက်ယောက်
ဆုပ်ညှစ်ထားသလို ခံစားရခက်လွန်းလှသည်...
အလွန်တရာကြင်နာနွေးထွေးသော
ထိုလူစိမ်းရဲ့ Chanyeolကိုကြည့်သောအကြည့်တွေကို မြင်ယောင်မိချိန်မွာ....
တစ်စုံတစ်ရာကို ကြောက်လန့်နေမိသော
စိတ်ဟာ တစ်ကိုယ်လုံးကို
ဝါးမြိုနေခဲ့သည်......
"ဘာကြောင့်လဲ... ဘာ့ကြောင့်လဲ...."
တစ်ခါမွမခံစားဖူးခဲ့တဲ့
ခံစားချက်ကြီး ဘာကြောင့်လဲ...
မနှစ်မြို့ဘူး....
မကျေနပ်ဘူး....
Chnyeolကို တစ်စုံတစ်ယောက်
ထိတာကိုင်တာကို ကျွန်တော်တကယ်ပဲ မကြိုက်ဘူး...
*************?*************?
"ခြေထောက်ကဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ..."
Sehunတို့ရောက်နေတာတောင်သတိမထားမိခ့ဲ..
"ညက... ခြေခေါက်လဲထားတာ..."
ပါတ်တီးစဖြူဖြူက
ခြေကျင်း၀တ်မွာ ထင်ရှားစွာ...
"ထ.. ဆေးခန်းသွားမယ်..."
လက်ကိုဆွဲလိုက်တော့
ငိုထားကာစ မျက်လုံးတွေနဲ့မော့ကြည့်သည်...
Sehunတို့ရောက်လာမွ
အငိုတိတ်သွားပုံရသော
မျက်နှာလေးက နှာသီးဖျားတွေ
မျက်ခမ်းစပ်တွေ နီတွတ်နေခဲ့လျက်.....
ဖိပိတ်လိုက်သော နှုတ်ခမ်းသားတွေက
အလွယ်တကူ အလျှော့မပေးနိုင်သော
မာနတွေတနင့်တပိုးနဲ့....
"သက်သာနေပီ...
မသြားတော့ဘူး...."
"Park Chanyeol..."
"မဟုတ်ဘူး... ခုနကhyungက ဆရာဝန်...
ဒါသူဆေးလိမ်းပေးလိုက်တာ...
အဆစ်ချော်သြားတာတဲ့
သက်သာသွားလိမ့်မယ်တဲ့....."
"...."
"ငါတို့ပြန်အုံးမယ်..."
အရိပ်အကဲနားလည်ပုံရသော
Sehunတို့က နှုတ်ဆက်ပီး
ပြန်သြားလေသည်...
နှစ်ယောက်ကြားကတိတ်ဆိတ်မှူက
ကြောက်မက်ဖွယ်ရာ...
ဟန်နီဆိုသော သူမအတူလိုက်လာခဲ့သော
ခရီးဟာ ပျော်ရွှင်စရာမဖြစ်နိုင်ဘူးဆိုတာ
အစထဲက သိခဲ့ပီးသားမို့
အိမ်မြန်မြန်ပြန်ရဖို့သာ ဆုတောင်းနေခဲ့မိသည်...
"တောင်းပန်ပါတယ်...."
"ဟင်..."
ငုံ့ထားသော မျက်ဝန်းတွေက
အလန့်တကြားမော့ကြည့်လာသည်....
ပခုံးနှစ်ဖက်ကို ညင်သာနူးညံ့စွာ
ဆုပ်ကိုင်ကာ ရီဝေနေသော
သူ့အကြည့်တွေက နှလုံးသားတစ်ခုလုံးကို
ညှင်သာစြာဆြဲဆောင်လေ၏....
"ကိုယ်ဒေါသထွက်သွားလို့ မင်းကိုတွန်းလိုက်မိတာ.."
မျက်ရည်တွေဝဲလာပြန်တာကို
မကြည့်ရက်တာကြောင့်လားမသိ...
ထိုကိုယ်လုံးလေးကို ရင်ခွင်ထဲတင်းကျပ်စြာ
ထည့်ရင်း ကျောပြင်လေးကိုခပ်ဖြဖြလေး
ပွတ်ပေးနေမိသည်....
"မငိုပါနဲ့..... ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ်..."
အချော့ခံရသည့်ခလေး
ပိုငိုတယ်ဆိုသလို အသံထွက်အောင်
ရှိုက်ငိုနေသော Chanyeolက
တော်တော်နဲ့မတိတ်ခဲ့....
သို့သော်...
"%_';'=]'_%"
ကျယ်လောင်သောဖုန်းသံက သတိလက်လွတ်ဖက်ထားမိတာကို သတိရစေသည်...
ဖုန်းကိုမကြည့်မိသေးပဲ..
Chanyeolပါးပြင်က မျက်ရည်စတွေကိုသာ
သုတ်ဖယ်ပေးမိသည်...
တစ်ကြိမ်က်သြားပီး
ချက်ချင်းပြန်ဝင်လာသော ဖုန်းကြောင့်
တစ်ခုခုအရေးကြီးတာဖြစ်မည်ဟု
သဘောပေါက်ကာ ကြည့်လိုက်တော့...
Beijingကဆက်သော ဖုန်းဖြစ်နေသည့်အပြင်....
"....."
"ဘာ...."
အလန့်တကြားဖုန်းကို နားမှခွာလိုက်မိပီး
Chanyeolကိုကြည့်လိုက်မိသည်..
ဘာလဲဟူသော မေးခွန်းတချို့နဲ့
အပြစ်ကင်းစြာမော့ကြည့်နေသော
မျက်ဝန်းတို့သည်.....
*************?*************?
TBC...
9 12 16
တကယ်ပဲအားနာပါတယ်...
ဒီပိုင်းလေးကိုရေးနေရတာ..
တပါတ်ပြည့်ပီထင်ရဲ့...
လူကမအားတဲ့အခါ... စာသားတွေပါခေါင်းထဲက
မထွက်ရှာဘူးရယ်....
ရေးမိတော့လဲ စိတ်တိုင်းမကျပြန်ဘူး....
အကြာကြီးစောင့်နေရမဆိုးလို့တင်ပေးတာ
ကွာ့ကိုသိပ်တော့သဘောမကျဘူး.....
ဒါနက်လေ... ကျွန်မficကိုဖတ်တဲ့authorတွေ
Fic upကြဘာလို့.. 😜😜😜😜😜
ချောင်းရိုက်ကြတော့မှာသိတယ်...
ကြောက်ဖူးရယ်...
အဆင်ပြေတော့မယ်လို့ထင်လား
Noပါလို့.. 😜😜😜😜