รอยยิ้มของเหม่ยเหรินก็แสนเย้ายวนใจ

เรื่องบางเรื่องระหว่างต้าเฉินและเว่ยเว่ย

รอยยิ้มของคนงามก็แสนเย้ายวนใจ

ตอน2 เรื่องบางเรื่องที่เกิดขึ้นกับต้าเฉินและเว่ยเว่ย

ช่วงเวลา : หลังจากที่โม่จาทาและเคโออาศัยอยู่ร่วมกันแต่ยังไม่มีอะไรเกินเลยกัน

วันหนึ่งโม่จาทาแอบไปกระซิบกระซาบกับเว่ยเว่ยว่า "น้องสะใภ้ ในที่สุดพี่ชายผู้นี้ก็รู้แล้วว่าเคโอได้เงินเดือนเท่าไหร่?"

เว่ยเว่ยถามกลับด้วยความสงสัยใคร่รู้ "เท่าไหร่เหรอ?"

โม่จาทาตอบกลับไปด้วยความหงุดหงิด "เชี่ยเอ้ย! เยอะกว่าชั้นอีก"

เว่ยเว่ยจ้องมองเขาอย่างเงียบงันพร้อมกับคิดในใจ นั่นมันก็ถูกต้องแล้วไม่ใช่รึไง?

โม่จาทารู้สึกเหมือนโดนดูถูกอย่างรุนแรง "ทำไมเธอถึงจ้องมองชั้นด้วยสายตาแบบนั้น?"

เว่ยเว่ยกระแอม "ฮ่าๆ ไม่มีอะไร โอ้ ใช่สิ รุ่นพี่คนสวย แล้วพี่รู้ได้ไงว่าเขาได้เงินเดือนเท่าไหร่?"

โม่จาทาอธิบายอย่างภาคภูมิใจ "เขาต้องจ่ายเงินค่าเช่าห้องน่ะ อ้อ ชั้นบอกเขาไปแล้วนะว่าไม่ต้อง เหม่ยเกอผู้นี้ไม่ได้ยากจนถึงขนาดต้องคิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องแบบนั้นหรอก แต่เขาก็ยังยืนยันที่จะจ่าย รวมไปถึงค่ากินค่าอยู่ของเขาด้วย ดังนั้นเขาก็เลยทิ้งบัตรเอทีเอ็มไว้ที่ชั้น ฮ่าๆๆ"

คนบางคนลืมตัวจนถึงขนาดกับหัวเราะเยาะแล้วถามเว่ยเว่ยด้วยความใจแคบ "น้องสะใภ้ เงินค่าฝึกงานของเธอยังอยู่ในมือของเหล่าซานใช่มั้ย?" (เหล่าซานในที่นี่คือเซียวไหน พระเอกของเรา แฟนของเว่ยเว่ยนะคะ)

"................." เว่ยเว่ยหันศีรษะไปตอบ "รุ่นพี่คนสวย การที่ผู้ชายคนนึงได้ถือบัตรเอทีเอ็มของผู้ชายอีกคนนึง นั่นเป็นเรื่องที่น่าภูมิใจงั้นหรอ?"

โม่จาทาแข็งเป็นหิน

เว่ยเว่ยเดินกรีดกรายจากไป

ช่วงเวลา : หลังจากอาศัยอยู่ร่วมกันได้ไม่นาน

เรื่องแปลกอย่างหนึ่งของจื่ออีคอมปานีนั้นก็คือ ที่นี่ไม่มีแผนกต้อนรับ ความจริงมันก็เคยมีอยู่แหละ แต่เป็นเพราะที่นั่งหนุ่มน้อยพนักงานต้อนรับผู้น่าสงสารมักจะถูกคนอื่นยึดครองไปอยู่เสมอ มันจึงค่อยๆกลายเป็นที่นั่งของฝ่ายบริหารแทนที่จะเป็นแผนกต้อนรับไป

แล้วใครบ้างล่ะที่ชอบมาแย่งชิงที่นั่งตรงนี้? ก็พวกโปรแกรมเมอร์ทั้งหลายของจื่ออีไงเล่า โม่จาทาเป็นผู้นำเทรนด์นิสัยแย่ๆเหล่านี้ ทุกๆครั้งที่เขาสมองตันเขียนโปรแกรมไม่ออกก็มักจะไปที่แผนกต้อนรับเพื่อยืดเส้นยืดสายหาแรงบันดาลใจ จากนั้นมันก็แพร่เชื่อไปยังคนอื่นๆในทีม พอพวกเขารู้สึกตันเมื่อไหร่ แผนกต้อนรับของจื่ออีก็จะเต็มไปด้วยหนุ่มหล่อๆ......เป็นภาพที่แปลกตาดีเหมือนกัน

วันนี้เว่ยเว่ยมาพบเซียวไหนที่บริษัท เมื่อหล่อนเห็นโม่จาทาที่ยืนอยู่ตรงแผนกต้อนรับก็ถึงกับต้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ "รุ่นพี่คนสวย คุณอ้วนขึ้นนะ!"

"..........." โม่จาทาหันศีรษะกลับมามองด้วยสีหน้าเจ็บปวด "นี่เป็นผลจากการที่มีคนมาคอยเลี้ยงดู"

เอ๋? เว่ยเว่ยอ้าปากค้าง "รุ่นพี่คนสวยเพิ่งย้ายเข้าไปอยู่ในอพาร์ทเม้นใหม่ไม่ใช่เหรอ แล้วพี่ไปถูกใครที่ไหนมาคอยเลี้ยงดูได้?"

โม่จาทาตอบอย่างหมดอาลัยตายอยาก "มีใครบางคนมาคอยเลี้ยงดูชั้นที่อพาร์ทเม้น"

เว่ยเว่ยตอบด้วยความชื่นชม "รุ่นพี่คนสวย เรื่องยากอย่างการหาคนมาเลี้ยงดูเรานี่คุณก็ยังทำสำเร็จได้ คุณช่างเป็นคนที่น่าเหลือเชื่อมากๆเลย!"

โม่จาทาไต่ตรองอย่างลึกซึ้งพลางตอบ "พูดถึงเรื่องนี้ มันดีเกินไปหน่อยด้วยซ้ำ เขาจัดเตรียมทุกอย่างทั้งของกิน ทั้งเครื่องดื่ม รวมไปถึงยกบัตรเอทีเอ็มของเขาให้ชั้นด้วย อื้ม"

เว่ยเว่ยจมดิ่งลงไปในความคิดของตนเองอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นหล่อนก็กล่าวอย่างไม่แน่ใจว่า "รุ่นพี่คนสวย ฉันก็ให้ต้าเฉินถือเงินเดือนของฉันเอาไว้เหมือนกัน ถ้างั้นนี่หมายความว่าฉันเป็นคนคอยเลี้ยงดูต้าเฉินใช่ไหม?"

ช่วงเวลา : หลังจากที่โม่จาทาและเคโอร่วมหลับนอนกันไปหลายต่อหลายครั้ง

วันหนึ่งโมจาทามาบ่นกับเว่ยเว่ยว่า "เหล่าซานจะมากเกินไปแล้วนะ ช่วยไปบอกเขาหน่อยว่าหยุดโยนงานทั้งหลายแหล่ให้เคโอทำได้แล้ว เชี่ย! เขาแทบไม่มีเวลาจะมาทำกับข้าวให้ชั้นทาน"

เว่ยเว่ยตอบ "หา? โอ้ ได้สิ"

ดังนั้นเมื่อเว่ยเว่ยไปเดทกับเซียวไหน หล่อนจึงเล่าเรื่องที่โม่จาทาพูดให้เขาฟัง แต่หล่อนก็รู้สึกแปลกในเวลาต่อมา "เอ...นี่มันแปลกๆนะ ทำไมเคโอถึงไม่พูดเรื่องนี้กับรุ่นพี่เองเอง แล้วให้รุ่นพี่คนสวยมาคุยกับฉันแทนเพื่ออะไร?"

เซียวไหนตอบไปตามความเป็นจริง "มันก็ปกตินะ นี่น่าจะเรียกว่าการสมาคมของเหล่าแม่บ้าน"

เว่ยเว่ย "............."

---------------
จบตอน2แล้ว
แฮ่ แอบแปลยากช่วงเลี้ยงดู ตอนแรกไม่รู้ตะใช้คำว่าอะไร
จะใช้หาเลี้ยงก็แปลกๆนะ