(ဘယ္အခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ့္ကို လူသိရွင္ၾကား စြန္႔ခြာသြားမွာလဲ)
လြန္ခဲ့သည့္.. လမ်ားကအထိ... သူ႔အေပၚ ျဖည့္စြက္နားလည္ေပးေနျခင္းကို... သံသယမ်ားက တျဖည္းျဖည္း.. နယ္ခ်ဲ့သြားၾကသည္... ။
တကယ္ေတာ့... ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မႈ လြန္ကဲေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္... ။
( သိပ္မၾကာပါဘူး ) ဆိုတဲ့ သူ႔ရဲ႕ ခရီးကာလက ...
အနည္းဆံုး ၂ပတ္ေလာက္လို႔ ထင္ထားခဲ့တာ... ။
၁ လေက်ာ္သည္အထိ... ေလလႈိင္းက တစ္ဆင့္ေတာင္ အဆက္အသြယ္မရတဲ့အခါ... စိတ္ဆိုးေဒါသဆိုတာမ်ိဳးထက္.. ကၽြန္ေတာ္က စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾက ႀကီးေနခဲ့တာ... ။
ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္တိုင္း.. သနားစာနာသလို ျပံဳးၾကည့္တတ္တဲ့... သူ႔ သူငယ္ခ်င္း အသိုင္းအဝိုင္းကို မပက္သက္ခ်င္ေပမယ့္.. ကၽြန္ေတာ့္မွာ.. တစ္ျခား နည္းလမ္းမွ မရွိပဲ... ။
" စီနီယာ Lu Feng .. သူ ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမယ္လို႔ ေျပာသြားေသးလားဟင္ "
စီနီယာ Lu Feng သည္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားထဲတြင္ .. အျခားသူမ်ားထက္.. ကၽြန္ေတာ့္ကို ပို၍ ခင္မင္ဟန္ရွိသည္..။
" မသိဘူး.. ကိုယ့္ အထင္ေတာ့...ဒီေကာင္ အလည္အပတ္ တစ္ခုခု သြားတာေနမွာ.. မင္းဆီ ဖုန္းမဆက္ဘူးလား..."
ရွက္ရြံ႕သိမ္ငယ္ဖို႔ကိုေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ ေမ့ေလ်ာ့တတ္ေနပါၿပီ... ။
သို႔မဟုတ္
ခ်ိဳၿမိန္ေသာ လ်စ္လ်ဳရႈျခင္းမ်ားအား.. ကၽြန္ေတာ္
အသားက်လာခဲ့ပါၿပီ... ။
ေခါင္းခါျပမိသည့္အခါ... စီနီယာ Lu Feng က
ျပံဳးျပရင္း သူ မအားလို႔ ျဖစ္မွာပါဟု ႏွစ္သိမ့္သည္...။
ကၽြန္ေတာ္ ေက်းဇူးတင္စြာ ႏႈတ္ဆက္စကားဆိုရင္း အိမ္ျပန္ခဲ့သည္...။
•••
တကယ္ေတာ့ စီနီယာက Chanyeol ဆိုေသာ
သူ႔ တရားဝင္ လူ ကၽြန္ေတာ့္ကို သိပ္ကို ေထာက္ထား သက္ညႇာပါသည္....။
၁လ ေက်ာ္သည္အထိ... အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနခဲ့ေသာ... ကၽြန္ေတာ့္၏ စိုးရိမ္ေသာကမ်ားကို ရိပ္မိဟန္ရွိၿပီး...
Instagram တြင္ ဓာတ္ပံုတစ္ပံု
Update လုပ္ေပးခဲ့သည္... ။
ေဘးတြင္... ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕စြာ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ... မိန္းကေလး တစ္ဦးျဖင့္... ။
အနည္းငယ္ ပိန္သြားသည္ကလြဲ၍ သူ႔ အျပံဳးမ်ား.. လတ္ဆတ္ခ်ိဳျမေနဆဲ ျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ရသျဖင့္...
ေက်းဇူးတင္ရပါသည္...။
ကၽြန္ေတာ့္ ၏ သည္းခံေရာင့္ရဲမႈ အတိုင္းအဆမွာ.. ယခုထက္ ပို၍ ျမင့္မားေနခဲ့သင့္သည္... ။
အခုေတာ့ျဖင့္... မစဥ္းစားမဆင္ျခင္ ပို႔ခဲ့မိသည့္ message တစ္ေစာင္ သည္... တံု႔ျပန္ျခင္း အလ်ဥ္းကင္းမဲ့လ်က္ ။
•••
ေက်ာင္းျပန္စတက္ေနသည္ကို Han ေျပာျပသျဖင့္ သိလိုက္ရေသာ္လည္း... သူ အိမ္သို႔ ျပန္မလာေသးပါ...။
အကယ္၍ သည္ေန႔ ညေနမွ.. ကၽြန္ေတာ့္ထံေရာက္မလာခဲ့ပါလၽွင္... မာန အႂကြင္းအက်န္တို႔ျဖင့္.. သည္အေျခအေနကို ကၽြန္ေတာ္
အဆံုးသတ္မိပါလိမ့္မည္... ။
ကံတရားသည္ မည္သူ႔ဘက္တြင္ ရပ္တည္ေနခဲ့သလဲ ကၽြန္ေတာ္ အေသအခ်ာ နားမလည္ခဲ့... ။
ထိုေန႔ ညေနက စီနီယာ အိမ္ျပန္ေရာက္လာပါသည္... ။
မီးဖိုေခ်ာင္ထဲတြင္.. အရြက္မ်ား ေဆးေနခဲ့ေသာ.. ကၽြန္ေတာ့္ ေဘးနားအထိ ေရာက္လာသည္.. ။
ကၽြန္ေတာ့္ထံတြင္ သူ႔အတြက္ ေမးစရာ ေမးခြန္း..
သို႔မဟုတ္
ေျပာစရာ စကား ... တစ္ခြန္းတစ္ေလမွ မရွိေနပါ..။
ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ႏႈတ္ဆိတ္ေနခဲ့သည္... ။
ဖ်တ္ခနဲ ပါးေပၚသို႔ ၿဖတ္ေျပးသြားေသာ...
ဝင္သက္ ထြက္သက္ ေႏြးေႏြးကေလး... ။
ကၽြန္ေတာ္ အက်င့္ျဖစ္ေနက်အတိုင္း ေယာင္ယမ္း၍ ျပံဳးမိေတာ့မလို ျဖစ္သြားသည္... ။
" Chanyeol..."
မၾကားရတာအနည္းငယ္ၾကာေနေသာ... သူ႔ႏႈတ္ခမ္းမ်ားမွ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္သည္လည္း... ၾကားခံနယ္ တစ္ခုခု မလိုေတာ့သလို ႏွလံုးသားထဲသို႔ တိုက္ရုိက္ စီးဝင္သြားဟန္ရွိသည္... ။
သည့္ထက္ပိုၿပီး တိုးကပ္မလာခဲ့နဲ႔... ။ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးခုန္သံေတြ သိပ္ျမန္ေနၿပီ... ။
" မင္းရဲ႕ ဆလပ္ရြက္ေတြ တစစီ ျဖစ္ကုန္ၿပီ... "
ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ခုန္ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ားအား .... အလြန္ေျပာင္ေျမာက္စြာ.. သူ သေရာ္တတ္ပါသည္...။
( ဆလပ္ရြက္ေတြပဲ တစစီ ျဖစ္တယ္ ထင္သလား ) လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မေမးခဲ့ပါ....။
အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီး ျဖတ္သန္းၾကံဳေတြ႕လာၿပီးတဲ့ေနာက္..
ကၽြန္ေတာ့္ထံတြင္ စကားလံုးေတြ နည္းပါးလာခဲ့သည္...။
အမွတ္သည္းေခ် မရွိသည့္...ရင္ဘတ္ထဲမွ အေကာင္က..
သစၥာခံေနဆဲျဖစ္ေသာ္ျငား.. ဦးေႏွာက္ႏွင့္ မဟာမိတ္ ျဖစ္စၿပဳေနသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကေတာ့...
စစ္ေၾကညာရန္ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနခဲ့သလား မေသခ်ာ..။
ကၽြန္ေတာ္ စကားျပန္မေျပာပဲ...ေမွာင္လာသည့္ မီးဖိုခန္းေၾကာင့္ မီးခလုတ္သို႔ လက္လွမ္းလိုက္စဥ္...
ကၽြန္ေတာ့္ လက္မ်ားကို ဆြဲထူ ဖမ္းခ်ဳပ္ၿပီး.. သူ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဖက္ထားသည္... ။
" စိတ္ဆိုးေနတာလား...Chanyeol .. "
ဟင့္အင္း... မငိုနဲ႔... ။ ရႈိက္သံတစ္ခ်ိဳ႕အား
... သူ႔ပုခံုးသားကို ကိုက္ထားရင္း ကၽြန္ေတာ္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားမိသည္... ။
" Chanyeol... ! "
ခပ္ဆတ္ဆတ္ ေခၚလိုက္သံႏွင့္ ၿပီးတဲ့ေနာက္.. သူ႔ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးမ်ား... ။
ႏူးညံ့ေႏြးေထြး ေနသည့္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားသည္ ႏွင္းဆီရနံ႔သင္းေနစရာ မလိုပါ... ။ ပထမဆံုး အႀကိမ္ အျဖစ္ ရုန္းကန္မိသည့္အခါ သူ အံ့ဩတႀကီး ႀကည့္လာသည္...။ ကၽြန္ေတာ့္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို လက္မျဖင့္ ခပ္ဖြဖြ ပြတ္သပ္ၾကည့္လိုက္သည္...။
.. ႏႈတ္ခမ္းနီပန္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့မ်ား...။
" ေဩာ္... "
ထိုစကားတစ္လံုးထဲျဖင့္... ကၽြန္ေတာ္ မွတ္ခ်က္ျပဳမိသည္...။
ခမ္းေျခာက္သြားေသာ... မ်က္ရည္စတို႔ျဖင့္... ေတြေတြကေလး... ကၽြန္ေတာ္ ေငးၾကည့္ေနမိသည္... ။
" အနည္းဆံုးေတာ့ စီနီယာ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြက ကၽြန္ေတာ္ တစ္ဦးတည္း သက္ဆိုင္တာလို႔ ထင္ေနခဲ့တာ..."
အေျခပ်က္သြားေသာ... သူ႔မ်က္ဝန္းမ်ားကို ျမင္လိုက္ရသည္....။ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ေျပာစရာ စကားလံုးမ်ား ယေန႔ညအဖို႔ မရွိေတာ့ပါ...။
မိုးကုတ္စက္ဝိုင္း ႏွင့္ ငရဲတြင္း မွားခဲ့ေလသလား ဟု..
ကၽြန္ေတာ္ ေတြးၾကည့္မိပါသည္...။