Η μέρες κυλούσαν σαν το νερό ενός υπερχειλισμένου ποταμού. Ο Ιούλιος μπήκε και πριν κανένας προλάβει να καταλάβει το οτιδήποτε, έφτανε στο τέλος του.
Στο μεταξύ, ο Ρον και η Ερμιόνη είχαν βρει τους γονείς της κοπέλας και θα επέστρεφαν στην Αγγλία την παραμονή των γενεθλίων του Χάρι, χαροποιώντας το αγόρι αφάνταστα.
Ο ίδιος βέβαια ήταν απασχολημένος με τα μαθήματα των Μεταμορφώσεων και δεν είχε αντιληφθεί ότι πλησίασαν τα γενέθλια του παρά μόνο όταν έλαβαν γράμμα από τον Ρον και την Ερμιόνη που τους πληροφορούσαν για την επιστροφή τους.
Πλέον ανυπομονούσε για την επιστροφή των φίλων του. Είχε να τους δει κάτι παραπάνω από δύο μήνες και του είχε λείψει η παρουσία τους.
Βέβαια, δεν ήταν ο μόνος που ανυπομονούσε για την επιστροφή των δύο νέων. Η κυρία Ουέσλι είχε καυαχαρεί και είχε ήδη ξεκινήσει να ετοιμάζει πράγματα για το δείπνο με τους Γκρέινζερς, κάτι που είχε καταφέρει να κανονίσει έπειτα από πολλές διαπραγματεύσεις μέσω κουκουβάγιων με την Ερμιόνη.
Εκείνο το πρωινό, ο Χάρι ξύπνησε με ένα ασυνήθιστο αίσθημα χαράς και ενθουσιασμού να τον κατακλύει, ίδιο με το αίσθημα που είχε πριν κάθε αγώνα κουίντιτς.
Κατεβαίνοντας για πρωινό, παρατήρησε πως δεν ήταν ο μόνος που χαιρόταν για την επιστροφή των φίλων του.
Η κυρία Ουέσλι είχε βάλει στο ραδιόφωνο το αγαπημένο της πρόγραμμα με την Σελεστίνα Ουόρμπεκ και ενώ μαγείρευε, τραγουδούσε παράλληλα, εντελώς φάλτσα βέβαια κατά τη γνώμη του Χάρι, αλλά σίγουρα φαινόταν χαρούμενη.
Η Τζίνι από την πλευρά της έδειχνε τον ενθουσιασμό της με άλλον τρόπο. Παρόλο που η μητέρα της την είχε αγγαρέψει να πλένει τα πιάτα, η κοπέλα τραγουδούσε ένα τελείως άσχετο τραγούδι από αυτό που τραγουδούσε η Σελεστίνα από το ραδιόφωνο.
Κάνε με πουλί να πετάξω
Μέρη και τόπους μακρινούς να δω
Και μόλις πίσω γυρίσω
Τα χείλη σου να γευτώ
Τραγουδούσε όμορφα. Ο Χάρι δεν είχε ξανακούσει το συγκεκριμένο τραγούδι αλλά η φωνή της κοπέλας το έκανε να ακούγεται όμορφα.
Ωστόσο, ο χρόνος έπαιζε άσχημα παιχνίδια με την ανυπομονησία τους. Τι παράξενος όμως ο χρόνος. Όταν περνάς όμορφα και ευχάριστα κυλάει σαν νερό ενώ όταν αναμένεις κάτι περνάει αργά σαν ένα παλιό σκουπόξυλο Κομήτη 260.
Αυτό συνέβη και με τον Χάρι. Κάθε λίγο κοιτούσε το ρολόι του τοίχου για να δει πόση ώρα είχε μείνει ακόμη. Έλα όμως που η ώρα δεν περνούσε με τίποτα! Κάποια στιγμή, βαρέθηκε να κοιτάζει συνέχεια το ρολόι που έδειχνε να είχε κολλήσει στις 11 το πρωί και βγήκε έξω να κάνει έναν περίπατο.
Λίγη ώρα αργότερα ξαναγύρισε στο σπίτι, μιας και δεν μπόρεσε να βρει κάτι καλύτερο να κάνει έξω.
Πήγε στο σαλόνι όπου βρήκε ένα αντίτυπο του Ημερήσιου Προφήτη ξεχασμένο στο τραπέζι. Στην πρώτη σελίδα υπήρχε μια φωτογραφία του που μάλλον τραβήχτηκε αμέσως μετά την μάχη του Χογκουαρτς. Ο ίδιος έδειχνε εξουθενωμένος. Από πίσω του φαινόταν συντρίμμια και ξεχαρβαλωμένες πόρτες.
Ακριβώς πάνω από την φωτογραφία υπήρχε με έντονα κεφαλαία γράμματα ο τίτλος:
ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΤΩΡΑ Ο ΧΑΡΙ ΠΟΤΕΡ, Ο ΗΡΩΑΣ ΤΗΣ ΜΑΓΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ;
Από κάτω, υπήρχαν λίγα λόγια από τον αρθογράφο που έλεγε:
Πού βρίσκεται αυτή τη στιγμή ο Χάρι Πότερ, ο διασημότερος ήρωας του αιώνα; Η Ρίτα Σκίτερ μας αποκαλύπτει λεπτομέρειες για τη ζωή του νεαρού ήρωα... Συνέχεια στη σελίδα 3.
Ο Χάρι σούφρωσε τα φρύδια του διαβάζοντας το όνομα της Σκίτερ και αποφάσισε πως αν δεν ήθελε να του χαλάσει η διάθεση καλύτερα να μην διάβαζε την συγκεκριμένη εφημερίδα.
Καθώς αναλογιζόταν όλα αυτά, ακούστηκε ένας εκκωφαντικός θόρυβος από έξω, κάνοντας τον Χάρι να αναπηδήσει.
"Ήρθαν," σκέφτηκε και όρμησε έξω.
Είχε δίκιο. Μόλις βγήκε έξω, αντίκρισε λίγα βήματα μπροστά του τον Ρον και την Ερμιόνη να περπατούν προς το σπίτι με βαλίτσες να αιωρούνται μπροστά τους, ακολουθούμενοι από τον κύριο και την κυρία Γκρέινζερ.
"Χάρι!" αναφώνησε η Ερμιόνη και το οπτικό πεδίο του Χάρι καλύφθηκε από φουντοτά μαλλιά.
"Καλώς ορίσατε," είπε ο Χάρι καθώς αγκάλιαζε την καλύτερη του φίλη.
Στο μεταξύ, είχαν βγει έξω η κυρία Ουέσλι και η Τζίνι που έτρεξαν να καλωσορίσουν τους νεοφερμένους.
Η κυρία Ουέσλι όρμηξε και αγκάλιασε τον μικρότερο γιο της, σχεδόν ρίχνοντας τον κάτω.
"Σιγά μαμά θα με σκοτώσεις" είπε ο Ρον καθώς η κυρία Ουέσλι αναδυώταν σε λυγμούς.
Ο Χάρι άφησε την Ερμιόνη για να χαιρετήσει τους γονείς της.
"Καλώς ορίσατε κύριε Γκρέινζερ," είπε ο Χάρι ευγενικά, δίνοντας το χέρι του στον κύριο Γκρέινζερ.
"Καλώς σας βρίσκουμε, αγόρι μου," του χαμογέλασε και έσφηξε το χέρι του αγοριού σε μια θερμή χειραψία. Ο κύριος Γκρέινζερ ήταν ένας σχετικά ψηλός άντρας, μελαχρινός, με καστανά μάτια ίδια με της κόρης του. Στις ρίζες των μαλλιών του είχαν είδη αρχίσει να κάνουν την εμφάνιση τους άσπρες τούφες.
Ο Χάρι στράφηκε στην κυρία Γκρέινζερ.
"Καλώς ορίσατε, κυρία Γκρέινζερ," είπε ο Χάρι, απλώνοντας το χέρι του προς την κυρία Γκρέινζερ.
"Καλώς σας βρήκαμε Χάρι," του χαμογέλασε πρόσχαρα η κυρία Γκρέινζερ, σφίγγοντας το χέρι του Χάρι.
Η κυρία Γκρέινζερ ήταν πιο κοντή από τον άντρα της, είχε μακρυά μαύρα μαλλιά πιασμένα σε κότσο. Στις ρίζες φαίνονταν άσπρες φύτρες. Τα γαλανά μάτια της ήταν γεμάτα καλοσύνη.
"Δεν θα χαιρετήσεις τον κολλητό σου που έχεις να δεις δύο μήνες;" ακούστηκε ο Ρον στα αριστερά του Χάρι, ο οποίος χαμογέλασε πλατιά και αγκάλιασε τον καλύτερο του φίλο.
"Καλώς όρισες στα πάτρια εδάφη Αυστραλέζε," αστειεύτηκε ο Χάρι καθώς τύλιγε τα χέρια του γύρω από τον Ρον.
"Χαίρομαι που σε ξαναβλέπω Εγγλέζε," αστειεύτηκε με τη σειρά του ο Ρον.
"Αυστραλέζος; Μπα, πιο πολύ ντομάτα μου θυμίζει έτσι όπως τον έκαψε ο ήλιος," σχολίασε η Τζίνι καθώς αγκάλιαζε την Ερμιόνη, η οποία έπνιξε ένα γελάκι.
"Εγώ του το έλεγα να μην κάθεται πολύ στον ήλιο αλλά δεν με άκουγε..."
"Ακόμα δεν ήρθαμε, κήρυγμα θα μου κάνετε;" είπε ο Ρον, παριστάνοντας τον θιγμένο.
"Σιγά, δεν σε είπαμε και καμπούρη..." γέλασε η Τζίνι καθώς τύλιγε τα χέρια της γύρω από τον αδερφό της. "Καλώς όρισες σπίτι αδερφέ μου."
"Γιατί δεν πάμε μέσα; Το φαγητό θα είναι έτοιμο σε λίγο και έχει περισσέψει λίγο τσάι αν θέλετε," πρότεινε η κυρία Ουέσλι.
"Να σε καλά Μόλι, χρειάζομαι ένα τσάι τώρα," είπε ο κύριος Γκρέινζερ.
"Ελάτε λοιπόν," είπε η κυρία Ουέσλι, οδηγώντας τους στο μικρό καθιστικό του Μπάροου.
Αφού βολεύτηκαν, άλλοι σε καναπέδες, άλλοι σε πολυθρόνες και άλλοι σε καρέκλες, η κυρία Ουέσλι σέρβιρε τσάι και μόλις τελείωσε κάθισε δίπλα στην κυρία Γκρέινζερ.
"Λοιπόν..." είπε η κυρία Ουέσλι, σε μια προσπάθεια να ανοίξει κουβέντα "Πώς ήταν το ταξίδι σας
Ρον, Ερμιόνη;"
"Ήταν θαυμάσιο," απάντησε η Ερμιόνη με ενθουσιασμό.
"Σε γενικές γραμμές," πρόσθεσε ο Ρον. Η Ερμιόνη γύρισε και τον κοίταξε.
"Τι «σε γενικές γραμμές»; Δεν περάσαμε και τα πάνδεινα!"
"Δεν αντιλέγω," απάντησε ο Ρον. "Αλλά το να αναζητάς κάποιον μες το κατακαλόκαιρο στην Αυστραλία που -μα τα σώβρακα του Μέρλιν - έχει πάρα πολύ ζέστη!"
"Υπερβολές Ρον."
"Δεν είναι υπερβολές, είναι η αλήθεια!"
"Εντάξει, παραδέχομαι ότι ήταν κουραστικό να περπατάς μέσα στη ζέστη..."
"Είδες λοιπόν;»
"...αλλά δεν ήταν τόσο τραγικά όσο τα περιγράφει ο Ρον."
"Από πού ξεκινήσατε να ψάχνετε;" ρώτησε γεμάτος περιέργεια ο Χάρι
"Από το Σίδνεϊ," αποκρίθηκε η Ερμιόνη "Πιστεύαμε ότι ήταν η πιο πιθανή πόλη."
"Αλλά αφού ψάξαμε σπιθαμή προς σπιθαμή το Σίδνεϊ - μας πήρε τρις βδομάδες, για τόσο μεγάλη πόλη μιλάμε - πήγαμε στην Καμπέρα." συμπλήρωσε ο Ρον
"Καμπέρα; Τι σόι όνομα είναι αυτό για πόλη;" απόρησε η Τζίνι.
"Ένας Θεός ξέρει, Τζίνι" μουρμούρησε ο Ρον.
"Αφού δεν τους βρήκαμε ούτε στην Καμπέρα, συνεχίσαμε νοτιότερα στην Μελβούρνη,"
"Όμορφη πόλη," σχολίασε ο Ρον. "Αλλά έχει πολλούς μετανάστες βρε παιδί μου. Θέμα είναι αν μιλήσαμε με έναν ντόπιο..."
"Μην υπερβάλλεις Ρον. Απλός έτυχε να ξεκινήσουμε να ψάχνουμε κατά λάθος από μια ελληνική συνοικία."
"Έλληνες ήταν τελικά; Μα τι μου είπαν ότι ήταν από Θεσσαλονίκη;"
"Ρον," έκανε η Ερμιόνη, γυρίζοντας τα μάτια της. "Η Θεσσαλονίκη είναι στην Ελλάδα."
"Σοβαρά;" έκανε γεμάτος απορία ο Ρον "Και πού το ξες εσύ αυτό;"
"Πριν έρθω στο «Χόγκουαρτς» πήγαινα σε σχολείο των Μαγκλ, Ρον. Εκεί το έμαθα," αποκρίθηκε η Ερμιόνη, κουνώντας αποδοκιμαστηκά το κεφάλι της. Οι γονείς της κοίταζαν με υπερηφάνεια την πανέξυπνη κόρη τους.
"Αφού δεν τους βρήκαμε ούτε εκεί, αρχίσαμε να απελπιζόμαστε," συνέχισε η κοπέλα "Δεν καταφέραμε να τους βρούμε στις μεγαλύτερες πόλεις θα ήταν πολύ δύσκολο, ίσως και αδύνατο να τους εντοπίσουμε λόγω της τεράστιας έκτασης της Αυστραλίας. Τελικά, καταφέραμε να τους εντοπίσουμε στην Αδελαΐδα."
"Τι στο καλό; Όνομα γυναίκας ή πόλης είναι αυτό;" σχολίασε η Τζίνι.
"Έλα ντε," γέλασε ο Ρον. "Το καλύτερο σημείο ήταν όταν τους εντοπίσαμε τελικά," το πυρόξανθο αγόρι γύρισε στην Ερμιόνη με ένα χαμόγελο στα χείλη του.
"Μα και βέβαια," είπε εκείνη, επίσης χαμογελώντας. "Είναι αστεία ιστορία."
"Είμαστε όλοι αυτιά" είπε ο Χάρι
"Είχαμε σταματήσει να ξεκουραστούμε σε ένα πάρκο και εκεί που καθόμασταν μια γριούλα σταμάτησε και μας κοιτούσε. Στην αρχή νομίζαμε ότι κοιτούσε από πίσω μας αλλά μετά καταλάβαμε ότι κοιτούσε εμάς. Την ρωτήσαμε ευγενικά αν υπήρχε κάποιο πρόβλημα και εκείνη απάντησε πως της θυμίζαμε εκείνη και τον άνδρα της στα νιάτα της" είπε η κοπέλα και τα μάγουλα της φλογίστηκαν.
"Και μετά άρχισε να μας λέει ιστορίες από τα νιάτα της και ιστορίες για τα παιδιά της, μέχρι που άρχισε να μας λέει για τα εγγόνια της!" πήρε το λόγο ο Ρον "Και εκεί που μας έλεγε για ένα από αυτά που είχε προβλήματα με τα δόντια του, ανέφερε το όνομα του οδοντίατρου που το παρακολουθούσε"
"Και κάπως έτσι μάθαμε πού βρίσκονταν οι γονείς μου," πρόσθεσε η Ερμιόνη, χαμογελώντας προς τον κύριο και την κυρία Γκρέινζερ.
"Εσείς τι κάνετε όσο λείπαμε;" ρώτησε ο Ρον.
"Εγώ ξεκίνησα τα μαθήματά μου μέσω αλληλογραφίας," αποκρίθηκε ο Χάρι.
"Να, κι εγώ κυνηγούσα σκοτεινούς μάγους και έπιανα Θανατοφάγους στον ελεύθερο μου χρόνο," σάρκασε η Τζίνι, κάνοντας την παρέα να ξελυθεί σε δυνατά γέλια.
Όπως είχε υποθέσει ο Χάρι, τα πράγματα θα γινόταν όλο και πιο ευχάριστα με την επιστροφή των καλύτερων του φίλων. Σίγουρα δεν ήθελε τίποτα άλλο για τα γενέθλια του. Ήταν ευτυχισμένος και αυτό του αρκούσε.
~•~•~•~•~
Αρκετά χιλιόμετρα μακριά από τα γέλια και τον ευτυχισμένο Χάρι, σε μια εγκαταλειμμένη αποθήκη, ένας άνδρας ούρλιαζε δυνατά από τον πόνο. Τόσος ήταν ο πόνος που χίλιες φορές να πέθαινε.
Ξαφνικά, οι φρικτοί πόνοι σταμάτησαν και επιτέλους μπόρεσε να εισπνεύσει οξυγόνο.
"Άχρηστο σκουπίδι!" γρίλισε μια φωνή και κάποιος τον έπιασε από το κολάρο "Μια δουλειά είχες να κάνεις και παραλίγο να τα χαλάσεις όλα!"
"Μα... Μα δεν... Δεν με είδε κανείς!" ψέλλισε ο άνδρας που προσπαθούσε να ξεφύγει από τη λαβή της σκοτεινής φιγούρας.
"Από καθαρή τύχη!" φώναξε η φιγούρα και πέταξε τον άνδρα στο πάτωμα με ένα δυνατό «γκραπ!». "Το μόνο που είχες να κάνεις ήταν να κάνεις την εξουσιαστική κατάρα στο κορίτσι!"
"Δεν ήταν εύκολο," μουρμούρησε ο άνδρας. "Ήταν συνέχεια με τη μάνα της..."
"Δικαιολογίες!" ούρλιαξε η φιγούρα "Μέσα στη εβδομάδα είχες τόσες ευκαιρίες να το κάνεις και απέτυχες παταγωδώς! Βάσανους!"
Ο άνδρας πάλι άρχισε πάλι να ουρλιάζει από τον πόνο. Ύστερα από λίγο ο άνδρας σταμάτησε να φωνάζει° είχε λιποθυμήσει.
"Θα χρειαστεί να αλλάξουμε το σχέδιο μας," μουρμούρησε η φιγούρα. "Θα χρειαστεί να επιτεθούμε και να σκοτώσουμε τον Πότερ το συντομότερο δυνατόν. Αύριο είναι η τελευταία μας ευκαιρία. Με τους φίλους του γύρω θα είναι πιο εύκολο να τον αναγκάσουμε να παραδοθεί. Γιάξλει!"
Ένας ψηλός, ξανθός άνδρας μπήκε στο χώρο. Έριξε μια ματιά στο σώμα του άτυχου άνδρα και έπειτα στράφηκε στην φιγούρα.
"Μάλιστα."
"Πες στους υπόλοιπους να ετοιμαστούν. Αύριο θέτουμε το σχέδιο σε εφαρμογή."
"Μα ο Γκόιλ δεν κατάφερε να κάνει την κατάρα στο κορίτσι."
"Το ξέρω αλλά δεν έχουμε άλλα περιθώρια. Ή αύριο ή ποτέ. Πήγαινε!" διέταξε η φιγούρα και γύρισε την πλάτη της στον Γιάξλεϊ.
Όταν άκουσε τα βήματα του Γιάξλεϊ να απομακρύνονται, χαμογέλασε σαρδόνια στον εαυτό του και είπε:
"Αύριο όλα θα έχουν τελειώσει."
Και το γέλιο του αντίχησε στην αποθήκη.