ร่างหนาของเลียมรีบเดินลงมาจากบันไดด้วยความเร็วจากอารมณ์ที่ปะทุร้อนมานาน เขาต้องยืนทนเห็นคนที่เขารักมาตั้งนานยืนจูบกับคนอื่น ต้องมาดูผู้หญิงที่เพิ่งเป็นของเขาเมื่อคืนนี้ยิ้มหวานกับชายอื่นที่ไม่ใช่ตัวเอง
เอลลี่จ้องร่างที่กำลังเดินมาหาเธอด้วยดวงตาที่ไม่มีท่าทีว่ากลัวเขาเหมือนเมื่อก่อน จนเลียมอดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าร่างบางไปเอาความกลัาหาญนี้มาจากไหน ทั้งที่เมื่อก่อนเอลลี่เป็นเด็กใสซื่อ และเชื่อฟังเขาทุกอย่าง ไม่ก้าวร้าว
แต่สายตาแบบนี้มันดูออกชัดเลยว่าเอลลี่ไม่ใช่คนเดิม
ความเลวร้ายของเลียมกำลังทำให้เธอกล้ามากขึ้น
....กล้าที่จะต่อต้านเพื่อตัวเอง!
"โอ้ย! ปล่อยเอล"
เอลลี่ร้องดังเมื่อเลียมกระชากข้อมือเธอแล้วดึงร่างบางให้เซมาชนที่อกแกร่ง
"ปล่อยงั้นเหรอ นี่ถ้าอา ไม่ใช่สิ เธอไม่คิดว่าฉันเป็นอาเเล้วนี่ ถ้าฉันป็นลุค เธอคงพามันขึ้นห้องสินะ"
เลียมประชดประชันด้วยเสียงเข้ม
"รู้ได้ยังไงค่ะ คุณนี่เก่งจริงๆ เก่งตั้งแต่ขืนใจเอลเมื่อคืนเเล้ว"
เอลลี่สาดคำร้ายโต้กลับด้วยดวงตาเเข็งกระด้าง
"ฉันเก่งกว่านั้นเยอะ ฉันเก่งเรื่องเตือนความจำด้วยว่า เธอเป็นเมียใคร มีหน้าที่ใช้ร่างกายทดแทนค่าเลี้ยงดูฉันยังไงด้วย"
เลียมก้มลงกระซิบหูบางจนร่างสั่นกลัว
"อย่างตอนนี้ ฉันอยากจะขย่มเธอบนเตียงใจจะขาด"
เลียมเหมือนปีศาจเข้สไปทุกที เพียงเเค่ความหึงหวงเท่านั้นเหรอ มันไม่ใช่เพราะจริงๆเลียมเป็นคนร้ายกาจ เเต่ต้องซ่อนมันเอาไว้ใต้หน้ากากของอาผู้อบอุ่น เพื่อหวังสักวันเอลลี่จะหันมามองเขาบ้าง
แต่ในเมื่อเธอไม่คิดจะหันมามอง ก็คงต้องแสดงตัวตนออกมาให้เธอมองสินะ
"อื้อ!"
เอลลี่ไม่ทันระวังตัว ปากหยาบกร้านก็ช่วงชิงริมฝีปากอ่อนนุ่มของเธออีกครั้ง มันร้อนผ่าวและดุดัน แฝงไปด้วยความเจ็บปวดจากเเรงกดจูบไม่ปรานีของเลียม
เครานวดที่เห็นจางๆของเลียมกำลังบากใบหน้าหวานจนขค้นีแดงระเรื่อ
...เพี้ยะ!...
เอลลี่ผลักร่างเลียมด้วยแรงทั้งหมดที่มี แล้วฟาดมือบางไปที่ใบหน้าเข้มหล่อเหลานั้นจนหันไปอีกข้าง
"หึ! เธอตอบฉันเหรอเอล ทำไมเมือกี้ไม่ตบไอ้ลุคมันบ้างละ กับมันนี่ยินดีเชียว"
เลียมที่หันหน้าไปอีกทาง กลับหันมาพูดสีหน้าเรียบเฉย
"ก็เอลรักเขา มันไม่แปลกที่เอลยินดี"
เอลลี่ตอบกลับจนสันกรามแกร่งพากันขบแน่น
"แต่สำหรับฉัน เธอจะไม่ยินดี ก็ต้องยินดี!"
"คุณจะทำอะไร!"
เอลลี่ตกใจทันทีเมื่อเลียมช้อนร่างระหงส์มาอุ้มภายใต้ลำแขนแกร่ง เมื่อเเม่บ้านได้ยินเสียงทุบตีและโวยวายของเอลลี่ จึงรีบวิ่งมาดู
"คุณเลียมค่ะ เกิดอะไรขึ้นเหรอค่ะ เสียงดังเชียว?"
น้ำเสียงตระหนกของแม่บ้านดังขึ้น
"ไม่มีอะไรหรอกครับ คุณไปพักเถอะ วันนี้ทำงานครึ่งวันพอ เอลลี่ไม่สบายผมต้องพาเธอไปพัก"
เลียมหันมาตีสองหน้าใส่คนที่แก่กว่าด้วยรอยยิ้มอบอุ่น
"จริงไหมเอล?"
เอลลี่ที่ถูกเลียมหันมาถามแบบนั้นก็เหมือนน้ำท่วมปาก เพราะถ้าเธอตอบตรงกันข้ามเลียมไป มีหวังเธอได้อับอายแน่ๆ
"ค่ะป้า เอลปวดหัว ว่าจะให้อาเลียมพาเอลไปพัก เมื่อกี้เอลจะเป็นลม อาเลียมเลยอุ้มเอลไว้"
สายตาของเธอฉายเเววเศร้า เเต่โชคร้ายที่แม่บ้านไม่เห็นอาการร้องเรียกความช่วยเหลือที่เธอพยายามสื่อไป
"อ๋อค่ งั่นเดี๋ยวป้ากลับก่อนนะคะ ขอบคุณคุณเลียมที่ให้พักเยอะขนาดนี้"
เธอก้ใหัวให้คนที่เป็นรุ่นลูกของเธอทั้งสองคน ก่อนจะเดินออกไป พาใจเอลลี่ตกไปถึงตาตุ่ม
"ป้าไปแล้ว คุณก็ปล่อยฉันลงสักที เลิกเสเเสร้งเป็นคนดี"
เอลลี่ตอกใส่หน้าเลียม
"ฉันจะปล่อยเธอได้ไง ยังไม่ถึงเตียงของเราเลยนะ"
"มะ หมายความว่ายังไง?"
เอลลี่เสียงสั่น อย่าล่ะ เมื่อคืนเธอก็ปวดร้าวไม่หาย อย่าให้เลียมทำแบบนั้นกับเธออีกเลย
"หรือว่าจะให้ฉันทำที่นี่ดีล่ะ ก็ดีนะ โล่งดี เวลาเธอครางเหมือนเมื่อคืนจะได้ดังไปทั่ว"
รอยยิ้มแสนเยือกเย็นของเลียมปรากฏขึ้น น้ำตาใสๆของเอลลี่เอ่อคลอไปหมด เธอรู้ตัวว่าคงไม่พ้นเงื้อมมือของชายคนนี้อีกแน่ เธอทำได้เพียงหลับตาข่มความเจ็บปวด มากกว่าจะดีดดิ้นให้ตกจากบันได
...ที่เลียมกำลังอุ้มเธอไปสู่ห้องทรมาน
พื้นเตียงที่แสนนุ่ม กำลังจะเป็นพื้นที่เต็มไปด้วยเศษแก้วสำหรับเอลลี่
+++++++++100%++++++
Update 100% แล้วนะคะ
ส่วน NC นุ๊กจะอัพครั้งหน้า
ใคอยากอ่านบ้างเนี่ยยยยย
ขอเสียงหน่อย ฮิ้ววว
เลียมโคตรร้าย เมนเลียมอย่าตบนุ๊กนะ ฮ่าๆๆๆ