Η απόφαση- με τη συγκατάθεση της μάνας μου πάντα, γιατί δεν είμαστε στο Νότο να κάνουν οι άντρες ότι θέλουν- πάρθηκε και τα πράγματα ετοιμάστηκαν. Ο Στέργιος ήταν εκείνον τον καιρό στην πόλη και η Δανάη συζήτησε μαζί του το ενδεχόμενο μιας επίσκεψης στο Νότο, το οποίο αφορούσε πρόσωπα τόσο αγαπημένα προς αυτήν. Τα πεθερικά, τον άντρα, αλλά και τα παιδιά της.
Συνοφρυωμένη, μιλούσε στον πατέρα της στριφογυρίζοντας το φλιτζάνι του τσαγιού πάνω στο τραπέζι. « Μπαμπά, έχω κακό προαίσθημα για όλο αυτό.»
Ο παππούς μου, με την επιθυμία να την καθησυχάσει αλλά με το χούι να μιλάει πάντα σταράτα της υπενθύμισε ότι υπάρχουν ανοιχτοί λογαριασμοί στο Νότο, οι οποίοι κάποτε πρέπει να κλείσουν.
«Η Ευτυχία είναι εξήντα ετών πια, και ο πατέρας της με το ένα πόδι στον τάφο. Αν ο γέρος πήρε καλά την ομολογία για το θέατρο που έπαιζε η γυναίκα του και το σόι της σαράντα χρόνια τώρα, είναι γιατί θέλει να κλείσει τον κύκλο. Οι Νότιοι τα προσέχουν πολύ αυτά.»
« Αυτό φοβάμαι και εγώ... Μην θελήσει να κλείσει τον κύκλο.»
«Και σου ξαναλέω ρε Δανάη, ο άνθρωπος είναι με το ένα πόδι στον τάφο. Θα είχες έναν ενενηντάχρονο σχεδόν, ικανό για σκοτωμούς; Μη μου πεις ότι φοβάσαι και για τον Αλέξη. Ε μια φορά, να τον δέσει σε μια καρέκλα και να τον κρατήσει στο νησί, δεν αποτελεί πιθανότητα.»
Η Δανάη χαμογέλασε στραβά στο σχόλιο του πατέρα της. «Το μυαλό μου έχει θολώσει. Θα πάνε και τα παιδιά. Η Βάσω είπε ότι ο Άρχοντας επιθυμεί διακαώς να τα γνωρίσει.»
Αφού ήπιε μια γουλιά από το τσάι που πλέον είχε γίνει χλιαρό, τα μάτια της κατευθύνθηκαν προς τον Στέργιο, ντυμένα με μια εξεταστική απορία, σαν να περίμεναν μια απάντηση που ήδη είχε αργήσει.
«Τι;»
«Είχες γνωρίσει τον Αλέξανδρο, μπαμπά; Είναι μεγαλύτερος από εσένα καμία δεκαπενταριά χρόνια, αλλά όλο και κάπου θα είχατε συναντηθεί. Οι Άρχοντες ανά την χώρα γνωρίζονται μεταξύ τους.»
Με ένα ελαφρύ ξεφύσημα, ο παππούς μου άνοιξε το στόμα του. « Τον είχε γνωρίσει ο πατέρας μου, συγκεκριμένα, μαζί με τον Αλέξανδρο είχε γνωρίσει τον πατέρα και τα αδέρφια του. Ο πατέρας του ήταν σκληρός άνθρωπος, θα έλεγα αναίσθητος. Πίστευε ότι τα παιδιά του έχουν μόνο υποχρεώσεις προς τον τίτλο και δεν τα θεωρούσε ικανά να τις βγάλουν εις πέρας. Ξέρω ακόμα ότι δεν ήθελε τη Μαρία για σύζυγο του γιου του. Βλέπεις μια έχθρα είχε μόλις τελειώσει ανάμεσα στις οικογένειες του νησιού. Ο τρίτος Πύργος έμεινε έρημος αλλά κανείς δεν ήξερε αν οι διεκδικητές του θα ξαναγυρνούσαν. Η οικογένεια χρειαζόταν αγόρια. Και μια φιλάσθενη νύφη, αμφιβόλων αναπαραγωγικών ικανοτήτων, ήταν κάτι που ο Ιάσονας, ο πατέρας του Αλέξανδρου, δεν χρειαζόταν. Τραγική ειρωνεία, αν σκεφτείς το πώς εξελίχθησαν τα πράγματα.»
«Μα καλά, και τότε πως παντρεύτηκαν αυτοί οι δύο;»
«Ο Ιάσονας πέθανε έξι μήνες πριν παντρευτούν. Μετά την κηδεία του, Ο Αλέξανδρος έτρεξε στον Παύλο να την ζητήσει. Πέρασε το πένθος και ξεκίνησε όλη αυτή η ιστορία, που κατέληξε στη Δεύτερη Σύζυγο. Αν θες τη γνώμη μου, Δανάη, πιστεύω ότι ο Αλέξανδρος ένιωθε μια πολύ περίεργη έλξη για τη Μαρία. Ίσως να ένιωθε πως αν έπαιρνε τη γυναίκα που δεν ήθελε ο πατέρας του, έκανε κάποιας μορφής επανάσταση. Ίσως να ήθελε να δείξει ότι τώρα, ως Άρχοντας κάτοχος Πύργου, μπορεί να κάνει ότι θέλει. Μάνα ούτως ή άλλως δεν υπήρχε, είχε πεθάνει στη γέννα του τρίτου γιου. Αλλά αυτό που έγινε μετά, με τις παράλληλες σχέσεις, με την αυτοθυσία του να τα χάσει όλα για να προστατεύσει τη Μαρία, δείχνει κάτι. Αν όχι φιλότιμο, τότε έρωτα.»
Η συζήτηση έληξε εκεί, η μητέρα μου δεν είχε τι να απαντήσει.
Τα κουβέντιασε όμως και μαζί μου. Η αλήθεια είναι ότι τα λόγια του Στέργιου έκαναν τα γρανάζια του μυαλού μου να πάρουν μπρος. Ίσως για αυτό μας ήθελε πίσω ο Αλέξανδρος; Επειδή έχασε τη γυναίκα που αγαπούσε, ήθελε να βρει κάποιο άλλο στήριγμα για την υπόλοιπη ζωή του;
Μα, είχε τους γιους του.
Ναι, και μιας και το έφερε η κουβέντα, ας μιλήσουμε λίγο για τους γιους του Αλέξανδρου, αυτούς που έχουμε αφήσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας μας αλλά τώρα θα τους θυμηθούμε καλά. Πολύ καλά.
Λοιπόν, όπως θα έχετε κρατήσει φυλαγμένο στη μνήμη σας, ο Αλέξανδρος απέκτησε δύο γιούς, από δύο διαφορετικές γυναίκες.
Ο πρώτος γιος, ο Ιάσονας ήταν το παιδί που έκανε με τη Δεύτερη Σύζυγο, την Ελένη. Το παιδί, ως Αρχοντόπουλο, μεγάλωσε στον Πύργο και σπούδασε στη Δύση. Το επάγγελμα του ήταν δικηγόρος, και αυτό έπαιξε το ρόλο του. Αν θυμάμαι καλά ήταν διαζευγμένος από μια Κοινή κοπέλα, γιατί πλέον οι νόμοι του κράτους ήταν οι μόνοι νόμοι που υπακούουν οι πολίτες, και είχε ένα γιο.
Ο δεύτερος γιος, ο οποίος είναι ο μόνος νόμιμος γιος άρα και δικαιωματικά διάδοχος, είναι ο Σπύρος. Φαντάζομαι, φέρνετε στη μνήμη σας το «πανηγύρι» που είχε γίνει με την τελευταία εγκυμοσύνη της Μαρίας, στην οποία παραλίγο να χάσει αυτή τη ζωή της και ο άντρας της την τιμή και τον τίτλο του.
Ο Σπύρος, λοιπόν, δούλευε ως φαρμακοποιός, σπουδαγμένος και αυτός στη Δύση. Εκεί γνώρισε και τη γυναίκα του, την Πηνελόπη και είχαν τέσσερα παιδιά.
Όλα τους κορίτσια.
Είναι αυτό ακριβώς που σκέφτεστε. Ο Αλέξανδρος δεν πήρε καθόλου καλά αυτή την έκβαση των πραγμάτων, όπως έμαθα αργότερα. Χαρακτηριστικά, σας λέω ότι όταν ο Σπύρος πρότεινε να ονομάσουν την τρίτη κόρη του Αλεξάνδρα, ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε... οπότε το κορίτσι ονομάστηκε Σοφία. Ναι, από την υπηρέτρια, που τόσο πολύ αγαπούσε τη Μαρία και τα παιδιά της, ώστε να βοηθήσει στο φευγιό της Ευτυχίας και του Οδυσσέα, και που πλέον δεν υπήρχε ούτε αυτή στη ζωή.
Τυπικά σας λέω ότι τα ονόματα των κοριτσιών ήταν Ειρήνη, Μαρία, Σοφία και Κυριακή. Εμείς θα μιλήσουμε λίγο για την δεύτερη, αλλά κυρίως για την πρώτη.
Είμαστε πλέον σε έναν νέο αιώνα, μια νέα χιλιετία. Παρ' ότι μπορούσαμε να ταξιδέψουμε με αεροπλάνο, οι παππούδες μου προτίμησαν να πάμε με το καράβι.
Μισή μέρα ταξίδι και ευκαιρία στην Ευτυχία και τον Οδυσσέα να νιώσουν την νοσταλγία που τους κυρίευε, ενθυμούμενοι την ημέρα που πήραν ένα καράβι από το Νότο, για να ζήσουν μια ολόκληρη ζωή στον Βορρά.
Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση, ο παππούς μου είχε αγκαλιά τη γιαγιά μου, ο πατέρας μου προσπαθούσε να μην παρατηρεί τη συγκίνηση και την αγωνία τους, ο αδερφός μου τραβούσε φωτογραφίες με την φωτογραφική μηχανή και εγώ έπαιζα «φιδάκι» στο κινητό.
Ευτυχώς, τώρα με την τεχνολογία, υπήρχε τρόπος να περνάει ο χρόνος μας.
Η τεχνολογία έκανε το θαύμα της άλλη μια φορά στην ιστορία μας. Αν και δεν θα έπρεπε να το λέω θαύμα. Στο τέλος-τέλος, ότι ήταν να γίνει, έγινε.
Ο βρυκόλακας ξαναχτύπησε :P Σιγά-σιγά, μπαίνουμε στην τελική ευθεία ;) Σίγουρα θα ανέβει ένα κεφάλαιο το σαββατοκύριακο, όπου θα δούμε τι υποδοχή θα έχουν οι ήρωες μας, και τι κάψα έχει πιάσει τον Αλέξανδρο με τον εγγονό και τα δισέγγονα του!
Τα λέμε :* :*