"Σοβαρά;" αναφώνησε η Εύη ενώ περνούσαμε μπροστά από δύο αστυνομικούς που στεκόντουσαν λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι μου. "Μετά τι έγινε;" συνέχισε ενθουσιασμένη.
"Δεν έγινε κάτι άλλο. Με άφησε σπίτι και έφυγε" απάντησα καθώς ανασήκωσα τους ώμους μου, κάνοντας έντονη την αίσθηση του βάρος της σχολικής μου τσάντας.
"Πώς νιώθεις μετά από την λίγη δόση αδρεναλίνης;" ρώτησε έπειτα, τονίζοντας την λέξη 'λίγη'.
"Σιγά την αδρεναλίνη" είπα και μου ξέφυγε ένα γελάκι. Αν και μέσα μου ήξερα ότι υπήρξε, απλά δεν είχα την διάθεση να το συζητήσω. Ένιωθα αρκετά κουρασμένη μετά την σχολική μέρα και το μόνο που ήθελα ήταν να πάω σπίτι να κοιμηθώ ή έστω να απαλλάξω την πλάτη μου από αυτό το μαρτύριο.
Αφού μπήκαμε στο σπίτι, παρατήσαμε τις τσάντες πάνω σε μία καρέκλα που βρισκόταν δίπλα στην είσοδο και αρχίσαμε να βγάζουμε τα πανωφόρια μας.
"Πεθαίνω της πείνας" παραπονέθηκα και έπιασα την κοιλιά μου.
"Εγώ να δεις" είπε η Εύη και έβγαλε εντελώς το μπουφάν από πάνω της και το ακούμπησε πάνω στη κρεμάστρα. Της έδωσα κι εγώ το δικό μου και το κρέμασε από δίπλα. Ξάφνου, ακούσαμε φωνές από την κουζίνα και πήγαμε προς τα εκεί° υπέθεσα πως θα ήταν η μητέρα μου με κάποια φίλη της.
"Είδες εκείνο τον κούκλο αστυνομικό;" ρώτησε η Εύη ενώ μπήκαμε μέσα στην κουζίνα. Πριν προλάβω να της απαντήσω, αντίκρισα τα άτομα από τα οποία προέρχονταν οι φωνές. Το θέαμα που είδα εξέπληξε τόσο εμένα όσο και την Εύη.
Η μαμά μου μαζί με τον Ντέιβιντ έπιναν τσάι. Η μαμά μου και ο Ντέιβιντ. Ο Ντέιβιντ και η μαμά μου. Τι στο καλό γίνεται; ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα μόλις τους είδα.
"Καλώς τες!" αναφώνησε η μαμά μόλις κατάλαβε την παρουσία μας στο χώρο και σηκώθηκε για να μας σερβίρει. "Καθίστε, θα σας βάλω φαγητό να φάτε".
"Τι κάνετε κορίτσια;" ρώτησε ο Ντέιβιντ ενώ καθίσαμε στο τραπέζι. Εγώ έμεινα αμίλητη, προσπαθώντας να καταλάβω τι συμβαίνει και αν όλο αυτό πράγματι συνέβαινε. Μήπως ονειρεύομαι; απόρησα από μέσα μου. Ωστόσο, η απορία μου λύθηκε σύντομα.
"Καλά κύριε αστυνόμε, εσείς;" του απάντησε η Εύη προκλητικά, τραβώντας την προσοχή μου, ενώ τον κοιτούσε έντονα στα μάτια. "Αουτς!" αναφώνησε αφού την κλότσησα στο πόδι. Εντάξει, στην πραγματικότητα είμαι, σκέφτηκα, δεν γίνεται ακόμα και στον ύπνο μου η Εύη να κάνει τέτοιες βλακείες. Ο Ντέιβιντ γέλασε και εγώ έριξα ένα δολοφονικό βλέμμα στην Εύη, η οποία μου έβγαλε γλώσσα καθόλου διακριτικά.
"Μαμά, η Εύη θα κοιμηθεί σήμερα σε εμάς", ενημέρωσα την μαμά μου, χωρίς να δώσω περισσότερη σημασία στην κολλητή μου, ενώ άφησε τα πιάτα στο τραπέζι.
"Α ωραία, γιατί είχα σκοπό να σε στείλω στην γιαγιά, επειδή θα λείπω το βράδυ" αποκρίθηκε και έκατσε στο τραπέζι μαζί μας.
"Γιατί; Που θα πας;" ρώτησα περίεργη.
"Δουλειές" απάντησε και αφού δεν έδωσα περισσότερη σημασία στο θέμα, αρχίσαμε να τρώμε.
Όση ώρα τρώγαμε, η Εύη και εγώ δεν μιλούσαμε° ακούγαμε την μητέρα μου με τον Ντέιβιντ να μιλάνε για την δουλειά του και για άλλα διάφορα - άκυρα θέματα.
"Αγάπη μου", απευθύνθηκε κάποια στιγμή η μητέρα μου σε εμένα. "Μπορείς μήπως, σε παρακαλώ, να πας να κάνεις κάποια ψώνια για εμένα;"
"Εντάξει μαμά" δέχτηκα ενώ στη πραγματικότητα δεν είχα καμία όρεξη, μιας και ήμουν αρκετά κουρασμένη. Ωστόσο, είπα να της κάνω τη χάρη, μην μας παρεξηγήσει και ο Ντέιβιντ.
"Εγώ πάω να κάνω ένα μπανάκι" είπε τότε η Εύη και έκανε γρήγορα για να φύγει πάνω. Κατάλαβα απευθείας ότι το έκανε για να τη γλιτώσει, διότι ήξερε ότι θα την ανάγκαζα να έρθει μαζί μου. Της έριξα ένα δολοφονικό βλέμμα και αυτή έφυγε κρυφογελώντας.
Πρέπει να πάω μόνη.
"Τι θες να σου πάρω;" ρώτησα την μαμά μου καθώς σηκώθηκα από το τραπέζι για να ετοιμαστώ.
"Αυγά και μακαρόνια" απάντησε και μου έφερε λεφτά. "Δεν χρειάζομαι κάτι άλλο" πρόσθεσε ενώ εγώ φόρεσα το μπουφάν μου και πήρα τα λεφτά από τα χέρια της. Ήμουν έτοιμη να φύγω, όμως η φωνή του Ντέιβιντ με σταμάτησε.
"Περίμενε" αναφώνησε ενώ βγήκε από την κουζίνα. "Θα έρθω μαζί σου, έχω και εγώ να κάνω κάποια ψώνια" εξήγησε και έπειτα βγήκαμε από το σπίτι και πήγαμε προς το αυτοκίνητο του. Ξεκλείδωσε και μου άνοιξε την πόρτα για να μπω. Gentleman, σκέφτηκα και κρυφογέλασα στη σκέψη. Στη συνέχεια έκανε το κύκλο το αυτοκινήτου και κάθισε στη θέση του οδηγού. Αφού βεβαιώθηκε πως φορούσα ζώνη, έβαλε μπρος. Στη διαδρομή δεν μιλούσαμε πάρα πολύ, ο καθένας μας ήταν απορροφημένος στα δικά του° αυτός στη οδήγηση και εγώ στις σκέψεις μου.
"Το ήξερες ότι η μαμά σου δουλεύει με την μαμά μου;" ρώτησε κάποια στιγμή ενώ φτάναμε στο μαγαζί.
"Αλήθεια; Δεν είχα ιδέα" αποκρίθηκα ενώ έστρεψα το βλέμμα μου σε αυτόν.
"Ναι, σήμερα μου το είπε η μαμά σου" είπε και για μια στιγμή οι ματιές μας κλείδωσαν, πριν ξαναγυρίσει το βλέμμα του στο δρόμο. Όμως, εγώ συνέχισα να τον παρατηρώ, όσο πιο διακριτικά μπορούσα. Είχε ωραίο προφίλ, αν και είχα την εντύπωση πως όλα πάνω του έδειχναν ωραία. Παρατήρησα επίσης τα χέρια του και τη κορμοστασιά του° για μια στιγμή θέλησα να βρεθώ στην αγκαλιά του και να μείνω εκεί. Τον είδα να χαμογελάει και αμέσως πήρα τα μάτια μου από πάνω του. Γαμώτο, μάλλον με κατάλαβε, αναθεμάτισα, πόση ώρα τον κοιτάω; Ευτυχώς, για καλή μου τύχη, δεν το έκανε θέμα. Αν και εγώ συνέχιζα να θέλω να με καταπιεί η γη.
Όταν πλέον είχαμε φτάσει στο μαγαζί, μπήκαμε μέσα και αρχίσαμε να ψάχνουμε για τα πράγματα που χρειαζόμασταν. Αποφασίσαμε να μην χωριστούμε και έτσι, αρχικά ξεκινήσαμε με τα αυγά και τα μακαρόνια που χρειαζόταν η μητέρα μου και αφού τα βρήκαμε, συνεχίσαμε με τα δικά του.
"Εσύ τι χρειάζεσαι;" ρώτησα μόλις τελειώσαμε με της μαμάς.
"Ζάχαρη..." είπε κοιτάζοντας πέρα δώθε ενώ παράλληλα σκεφτόταν και τι άλλο χρειαζόταν. "Α ναι! Και ψωμί του τοστ ήθελα να πάρω" πρόσθεσε αφού θυμήθηκε.
Εφόσον αγοράσαμε όσα θέλαμε,πήγαμε στο ταμείο για να πληρώσουμε και έπειτα φύγαμε.
Ξεκλείδωσε το αυτοκίνητο και μου έκανε νόημα να μπω μέσα. Όταν πήγε να μπει και αυτός, τον διέκοψε το τηλέφωνο του. Αφότου το σήκωσε, έκατσε στη θέση του οδηγού και άρχισε να μιλάει.
"Παρακαλώ;... Ναι... Α εντάξει... Τι ώρα κλείνει;...Εντάξει τότε, θα πάω αν είναι να αγοράσω τώρα", τον άκουσα να λέει και έπειτα έκλεισε το τηλέφωνο.
"Άλισον, σε πειράζει να πάμε στα γρήγορα σε ένα μαγαζί εδώ δίπλα και έπειτα να σε πάω σπίτι;" ρώτησε ευγενικά ενώ με κοιτούσε με τα καστανά, όμορφα μάτια του.
"Όχι, κάνε την δουλειά σου" του απάντησα και αμέσως έβαλε μπρος. Περάσαμε το αστυνομικό τμήμα και σε ένα τετράγωνο πιο πέρα σταματήσαμε μπροστά σε ένα μαγαζί που πουλούσε όπλα.
"Περίμενε με εδώ" είπε και βγήκε έξω από το αμάξι. Βολεύτηκα καλύτερα στη θέση μου και άρχισα να παρατηρώ τον κόσμο που πήγαινε πέρα δώθε, μιας και δεν είχα τι άλλο να κάνω. Ο Ντέιβιντ δεν άργησε να έρθει, έτσι μέσα σ' ένα πεντάλεπτο ήταν ήδη πίσω.
"Δεν άργησα;" ρώτησε καθώς μπήκε μέσα και έκλεισε τη πόρτα πίσω του.
Κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου και κοίταξα έξω από το παράθυρο. Ο Ντέιβιντ έβαλε μπρος και πήραμε το δρόμο για το σπίτι μου.
"Δουλεύεις σήμερα;" ρώτησα προσπαθώντας να πιάσω κάποια συζήτηση.
"Ναι, έχω βραδινή βάρδια σήμερα" απάντησε.
"Μάλιστα" αποκρίθηκα χωρίς να ξέρω τι άλλο να πω. Αυτό θα πει 'επικοινωνιακές δεξιότητες'.
"Εσύ τι θα κάνεις σήμερα;" ρώτησε παίρνοντας για λίγο το βλέμμα του από τον δρόμο και στρέφοντας το προς το μέρος μου.
"Θα κάτσουμε με την Εύη σπίτι να δούμε καμιά ταινία".
"Πώς και δεν θα βγείτε; Από όσο έχω καταλάβει, στην Εύη αρέσει να βγαίνει έξω στα κλαμπάκια" συνέχισε περίεργος.
"Εγώ είμαι η ιδιότροπη" εξήγησα και γέλασε.
Χωρίς να καταλάβω πότε πέρασε η ώρα και κάναμε όλη τη διαδρομή, φτάσαμε σπίτι μου και πάρκαρε δίπλα στο πεζοδρόμιο. Η ώρα μαζί του περνούσε πάρα πολύ γρήγορα.
"Ευχαριστώ Ντέιβιντ" είπα ενώ βγήκα από το αυτοκίνητο.
"Δεν κάνει τίποτα, τα λέμε Άλισον".
"Τα λέμε" αποκρίθηκα και έκλεισα την πόρτα.
Όταν πλέον είχε φύγει, μπήκα μέσα στο σπίτι όπου με περίμενε μία ενθουσιασμένη Εύη.