Chapter 43
Voor ik de kans krijg te reageren slaat de deur van de toiletten weer open. Deze keer is het Ryan.
Hij kijkt van mij naar Wesley, die overigens over me heen gebogen staat, en dan naar de lopende kraan. Zijn bruine haren zitten een beetje in de war en in zijn mondhoeken zitten kleine druppeltjes bloed.
"Ryan?" Vraag ik verward terwijl ik weg stap van Wesley die zich tegelijk ook terug trekt en zijn blonde haren even goed doet.
Ryan knijpt zijn ogen tot spleetjes en kijkt ons allebei onderzoekend aan. "Wat is hier aan de hand? En waarom loopt de kraan?" Vraagt hij terwijl hij zich langs ons heen wurmt en de kraan dicht draait.
Ik doe mijn mond open om te reageren alleen er komen geen woorden uit. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Er zijn wel duizend dingen die ik wil vragen alleen het goeie moment om ze te stellen kan ik nooit vinden. Ze blijven allemaal ronddwalen in mijn gedachten.
Gelukkig schraapt Wesley zijn keel en krabt zenuwachtig achter zijn oor. "We waren gewoon even aan het praten."
Ryan vernauwt wantrouwig zijn ogen tot ze bijna gesloten zijn. "Waarover?" Snauwt hij. Hij zet een dreigende stap in zijn richting en boort zijn stormachtige grijze ogen in die van Wesley.
Wesley is maar een centimeter of vijf kleiner dan Ryan maar alsnog laat Ryan hem lijken alsof hij een klein scharminkeltje is.
Wesley lijkt alles behalve bang, toch slikt hij en laat zijn adamsappel even op en neer gaan. "Wat gaat het jou aan?"
Dat antwoord staat Ryan absoluut niet aan want een brommerig geluid rolt over zijn lippen. Even vinden zijn ogen contact met de mijn in de spiegel. En dan in een flits grijpt Ryan zijn keel met één hand vast en beukt hem in met een knal tegen de muur. "Antwoord mijn vraag." Schreeuwt hij woest.
Angstvallig zet ik een stap naar achter en zie via de spiegel de ogen van Ryan verkleuren naar inktzwart en de aderen onder zijn ogen beginnen te sidderen als wilde slangetjes. Ik wil ingrijpen maar de angst laat mijn lichaam verstijven. Mijn bloed veranderd in ijswater, netzoals mijn buik inneem krimpt alsof ik ga overgeven.
De ogen van Wesley rollen bijna naar achter. Hij kan nog net zijn bewusteloosheid de baas blijven en grijpt met zijn handen naar zijn keel. "N-nergens!"
Als de paniekerige ogen van Wesley de mijne vinden, pak ik de controle terug. "Ryan! Laat hem los!" Ik twijfel. Moet ik hem van achter vast pakken en terug trekken? Of moet ik voor hem ga staan?
Ik ga voor Ryan staan, leg mijn handen op zijn arm en pak zijn andere hand vast met mijn vrije hand. "Ryan, laat hem los." Fluister ik zacht en twijfelend, zodra ik zie dat Ryan's ogen nog donkerder worden zodra hij zich op mij focust.
Dit heeft dus niet het effect waar ik op hoopte. Waarom werkt dit in boeken wel altijd?
"Clarice, laat mijn arm los of ik breek zijn nek." Bromt Ryan.
Ik laat spijtig mijn armen zakken en kijk naar de grond waar ik Wesley met een klap op de grond zie vallen. Hij hapt naar adem terwijl hij achteruit krabbelt om zoveel als de toiletruimte toelaat van Ryan vandaan te blijven.
Ik voel een hand mijn bovenarm vast pakken en me mee slepen naar buiten. "Kom Clarice, we gaan."
-
We lopen zwijgend naast elkaar. Geen woord wordt gezegd, geen woord wordt gesproken. De stilte is doods en werkt op mijn zenuwen. Ik haat het als er stiltes heersen. Ook al praat ik zelf niet veel, toch vind ik het fijn als er iemand is die wel praat.
Een krakend geluid vult de straat zodra mijn voeten in contact komen met een takje dat op magische wijze midden op de weg terecht is gekomen. Mijn hart maakt ondanks het geluid niets voorstelde, toch een sprongetje van schrik.
Sinds het besef dat vampiers bestaan, observeer ik elke voorbijganger om te kijken of diegene kenmerken heeft van een vampier of weerwolf. Het is toch moeilijker dan ik dacht. Elk persoon zou in principe een bovennatuurlijke kunnen zijn. Ze lopen net als mensen, ze kleden zich als mensen, ze zien eruit as mensen, ze gedragen zich als mensen in het openbaar. Ze gaan op in de samenleving.
"Wat ben jij gespannen." Begint Ryan terwijl we net een andere straat in lopen waar drap van gesmolten sneeuw ligt. Hij heeft zijn handen voor zich in elkaar gebonden en hij kijkt strak voor zich uit.
Ik grinnik vreugdeloos, "Als hier iemand gespannen is, ben jij het wel." En dat meen ik. Ik merk het al sinds het we het café verlaten hebben.
"Je bent veranderd sinds je hier kwam. Je bent mondiger geworden." Hij blijft stil staan net onder een lantaarnpaal die een stukje donkere straat verlicht. "Het is grappig weet je. Normaal zouden mensen juist banger van me worden zodra ze door zouden hebben wat voor een monster ik ben."
Ik kijk naar de grond en laat mijn bruine haren een beetje voor mijn gezicht vallen. Vooral omdat ik zijn starende grijze ogen niet langer kan aankijken, bang dat ik dan ga blozen. En door mijn bleke huid kan je veel te goed zien of mijn wangen beginnen te kleuren.
Hij doet een stap naar voren en tilt mijn kin helemaal op zodat ik bijna mijn hoofd in mijn nek leg en hem dus ongeveer kan aankijken. "Je hoeft je niet te verstoppen. Ik ga je denk ik niet vermoorden." Zegt hij terwijl hij zijn vinger langzaam van mijn kin over mijn kaaklijn laat glijden.
"Waarom niet?" Vraag ik met krakende stem. De rillingen gieren door mijn ruggengraat door deze plotselinge tedere aanraking. Het kippenvel danst op mijn armen terwijl een vloedgolf van warmte mijn lichaam binnenstroomt.
"Omdat..." hij maakt zijn zin niet af. Hij kijkt enkel naar zijn vinger die zijn weg volgt en elke centimeter van mijn gezicht aanraakt. Dat doet hij tot zijn vinger aankomt bij mijn lippen. En alsof hij weer bij zijn volle verstand komt, dringt de paniek door in zijn grijze ogen en trekt hij met een vlugge beweging zijn hand terug. Hij doet een stap achteruit en legt zijn handen in zijn nek.
Hij schraapt zijn keel. "Laten we maar gaan."
Dit keer laat ik hem niet wegkomen met één of ander slap excuus dat we moeten gaan. Dit keer moet hij zijn zin afmaken.
"Nee."
Hij draait zich om. "Wat?" Vraagt hij verrast.
Ik leun van mijn ene voet naar mijn andere en lik mijn lippen omdat ze ondertussen droog zijn geworden van de moordende kou. "Dit keer maak jij je zin af. Elke keer als ik een vraag stel, laat je me alleen maar achter met nog meer vragen. Nu wil ik een compleet antwoord. Een verklaring van je super verwarrende en vreselijk irritante gedrag."
Een tijdje staart hij me aan. Door zijn stormachtige grijze ogen gieren ontelbaar veel emoties, alleen geen één ervan kan ik plaatsen. Geen één is duidelijk.
De ene seconde staat hij nog op drie stappen tegenover me, en de andere seconde staat hij voor me. Zijn handen klemmen mijn gezicht vast terwijl zijn grijze ogen twinkelen van een onherkenbare emotie.
Heel langzaam opent hij zijn mond en laat de woorden eruit stromen. "Je bent zo ontzettend sexy als je me commandeert."
En dan, alsof zijn woorden alleen nog niet verwarrend genoeg waren, drukt hij zijn lippen op de mijne.
*~*~*~*
Oke, dit is dus een hoofdstuk met 1244 woorden en ik vind het veel. ;) Maar ja, ik denk dat ik langere hoofdstukken ga schrijven omdat het einde nadert en ik wil graag ook nog een deel twee maken. 🤔
Haha, wat zeg ik? Ik moet eerst nog verzinnen hoe ik dit deel ga laten eindigen! Ik ben echt niet zo goed in naar een einde toewerken en de geheimen uit te laten komen. Maar op één of andere manier poppen er steeds weer ideën op in mijn hoofd waardoor er nóg meer dingen gebeuren. Maar ik ga proberen het niet al te langdradig te maken, want dan gaan jullie het saai vinden en dat is het laatste wat ik wil! De manier hoe ze erachter moet komen kan ik niet verzinnen. En het lijkt op één of andere manier dan zo goedkoop en cliché, maar hé, een beetje cliché is oké.
Liefs,
_unicorns_are_realz_