"Είσαι μπάτσος;" ρώτησε η κοπέλα ανήσυχη ενώ τα χέρια της άρχισαν να τρέμουν. Εκείνη τη στιγμή την λυπήθηκα° πλησίασα προς το μέρος της και ακούμπησα το χέρι μου πάνω στον ώμο της.
"Ηρέμησε, δεν θέλουμε το κακό σου. Πώς σε λένε;", πήρα τον λόγο και το βλέμμα της έπεσε πάνω μου.
"Χριστίνα" ψέλλισε και εγώ της χαμογέλασα αχνά.
"Εμένα με λένε Άλισον", συστήθηκα με τη σειρά μου και τα χαρακτηριστικά του προσώπου της μαλάκωσαν, με αποτέλεσμα ένα μειδίαμα να εμφανιστεί στα χείλη της. Εκείνη την στιγμή ακούσαμε φωνές, ανηλίκων και ενηλίκων, και είδαμε τους αστυνομικούς να τρέχουν πίσω από τα τέσσερα αγόρια.
"Σας παρακαλώ, μην κάνετε κακό στον Πέτρο, είναι το αγόρι μου" αναφώνησε η Χριστίνα και παράλληλα έβαλε τα χέρια της στους ώμους μου και κάρφωσε τα μάτια της πάνω μου. Τα μάτια της γυάλιζαν σαν να ήταν έτοιμη να κλάψει. Πρέπει να τον νοιαζόταν πολύ, σκέφτηκα.
"Εκείνος ο ψηλός είναι;" ρώτησε ο Ντέιβιντ και αυτή κούνησε καταφατικά το κεφάλι της. "Περιμένετε με εδώ" πρόσταξε στη συνέχεια και εμείς υπακούσαμε. Ο Ντέιβιντ έφυγε τρέχοντας προς το μέρος όπου ήταν όλοι οι υπόλοιποι και ακριβώς εκείνη την στιγμή, έπεσε κατά πάνω του ο Πέτρος. Η κοπέλα του έκανε κίνηση να φύγει όμως εγώ την σταμάτησα. Ο Ντέιβιντ τον έπιασε, βάζοντας τα χέρια του νεαρού πίσω από την πλάτη του, όμως ο Πέτρος προσπαθούσε να απελευθερωθεί από την λαβή του. Προσπάθησε επιπλέον να του ρίξει κάποιες κλοτσιές, όμως ο Ντέιβιντ είχε καλά αντανακλαστικά έτσι ώστε να τις αποφύγει. Αφότου κατάφερε να τον ακινητοποιήσει, του πέρασε τις χειροπέδες. Η Χριστίνα αμέσως έφυγε από δίπλα μου και έτρεξε προς το μέρος τους. Δεν έκανα τον κόπο να την σταματήσω και την ακολούθησα. Παράλληλα παρατήρησα πως οι υπόλοιποι αστυνομικοί είχαν ήδη πιάσει τους άλλους τρεις νεαρούς.
"Μην του κάνεις κακό, σε παρακαλώ" ικέτεψε η Χριστίνα τον Ντέιβιντ όταν πλέον βρέθηκε κοντά τους.
"Χριστίνα φύγε από εδώ! Οι μπάτσοι δεν έχουν καρδιά ρε, φύγε!" φώναξε ο Πέτρος και η Χριστίνα κοκάλωσε. "Μην τολμήσετε και την πειράξετε, αλλιώς θα σας κάψω τα σπίτια!" συνέχισε φωνάζοντας αλλά αυτή την φορά απευθύνοντας προς όλους τους αστυνομικούς που βρίσκονταν εκεί. Μπορεί να ήταν ένας αλήτης και να έδειχνε σκληρός, όμως πρέπει να νοιάζεται πραγματικά για την Χριστίνα.
"Μην ανησυχείς, η κοπέλα σου θα φύγει σπίτι της σώα και αβλαβής, χωρίς κανένα πρόβλημα" αποκρίθηκε ο Ντέιβιντ.
"Σε αντίθεση με εσένα που θα κάτσεις στα κρατητήρια για λίγο", μίλησε με σαρκαστικό και ενοχλητικό τόνο ένας από τους αστυνομικούς που βρισκόταν δίπλα τους και κρατούσε έναν από τους τύπους. Στο βλέμμα του μπορούσες να παρατηρήσεις την ειρωνεία και τη αλαζονεία που υπήρχε. "Γέμισε ο τόπος ανώριμα ανθρωπάκια που πάνε εναντίον της εξουσίας και-" πήγε να συνεχίσει όμως τον διέκοψα.
"Έφηβοι είναι κ. Αστυνόμε. Το αίμα βράζει σε τέτοιες ηλικίες" αποκρίθηκα φανερά ενοχλημένη, πράγμα που με εντυπωσίασε μιας δεν συνήθιζα να παίρνω το λόγο, πόσο μάλλον να αντιμιλάω. Εννοείτε πως δεν υποστήριζα τις κινήσεις τους, όμως ο τόνος αυτού του αστυνομικού με εκνεύρισε περισσότερο από τα τέσσερα αγόρια που βρισκόντουσαν αυτή την στιγμή μπροστά μας και τις κινήσεις τους. Ο αστυνομικός με επεξεργάστηκε από πάνω μέχρι κάτω και έπειτα γέλασε περιφρονητικά.
"Μήπως είσαι και εσύ μία από αυτούς;" ρώτησε ενώ με κάρφωσε με το βλέμμα του.
"Όχι" απάντησα ειλικρινά και ο αστυνομικός με κοίταξε για κάμποσες στιγμές και μετά απομακρύνθηκε από το μέρος μου, τραβώντας το αγόρι που κρατούσε μαζί του. Έβαλαν τα αγόρια στα περιπολικά και μετά από λίγα λεπτά έβαλαν μπρος και έφυγαν. Πίσω μείναμε ο Ντέιβιντ, η Χριστίνα και εγώ.
"Καληνύχτα" είπε ψυχρά η Χριστίνα και πήγε να φύγει.
"Να σε πάμε;", πρότεινε ευγενικά ο Ντέιβιντ, σταματώντας την με τα λόγια του.
"Όχι, ευχαριστώ. Αρκετή δόση μπατσαρίας πήρα σήμερα." αποκρίθηκε υποτιμητικά "Επιπλέον, το σπίτι μου είναι δίπλα".
"Δεν είναι όλοι ίδιοι Χριστίνα" της αποκρίθηκα και αυτή απλά σήκωσε τους ώμους της απαξιωτικά και έφυγε. Για λίγες στιγμές, μείναμε με τον Ντέιβιντ απορροφημένοι να κοιτάμε την φιγούρα της να απομακρύνεται. Όταν εξαφανίστηκε εντελώς από το οπτικό μας πεδίο, έκανα νόημα στον Ντέιβιντ να πάμε να καθίσουμε στο παγκάκι όπου καθόμασταν πριν.
"Ντέιβιντ;" ψέλλισα, τραβώντας την προσοχή του.
"Πες μου" με παρότρυνε και για μια στιγμή τα βλέμματα μας κλείδωσαν, όμως έπειτα κοίταξα οπουδήποτε αλλού εκτός από τον ίδιο. Είχε μία περίεργη και μελαγχολική ησυχία τριγύρω. Ένιωσα το κρύο αεράκι του Χειμώνα να γδέρνει ελαφρά το δέρμα του προσώπου μου. Ωστόσο, οι ακτίνες του ήλιου που χτυπούσαν κατά πάνω μας με ζέσταναν, όσο δηλαδή θα μπορούσαν να με ζεστάνουν μέσα στην παγωνιά του Χειμώνα.
"Δεν είστε όλοι ίδιοι, έτσι δεν είναι;" ρώτησα τελικά και τα μάτια μας ξανασυναντήθηκαν. Αρχικά έμεινε να με κοιτάει αμίλητος, στη συνέχεια όμως κοίταξε μπροστά του σκεπτικός.
"Άλισον, δεν μπορούν όλοι να είναι καλοί στο επάγγελμα τους", άρχισε να μιλάει. "Σε κάθε επάγγελμα υπάρχουν αυτοί που δεν ξέρουν να κάνουν σωστά την δουλειά τους ή έστω και όχι τόσο καλά".
"Γιατί όμως οι αστυνομικοί ασκούν τόση βία;" ρώτησα ξαφνικά° γύρισε προς το μέρος μου και με περιεργάστηκε.
"Βία; Όλοι λένε ότι η αστυνομία ασκεί βία και είναι πάντα η κακιά της υπόθεσης. Δεν λέω ότι δεν ασκεί ποτέ βία -αυτό θα ήταν ένα ψέμα-, εννοείτε πως υπάρχουν φορές που ασκεί, πόσο μάλλον σε περιπτώσεις που δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια, όπως για παράδειγμα οι βανδαλισμοί και η χρήση μολότοφ εναντίον μας. Ωστόσο, ακόμα και όταν κάποιοι άκυροι, χωρίς λόγο, κάθονται και μας κράζουν ή μας προκαλούν, λέγοντας πως θέλουν και καλά να υποστηρίξουν τα δικαιώματα τους, κανείς δεν λέει τίποτα. Γιατί όμως κανείς δεν παραπονιέται τότε; Όταν μας φέρονται σαν σκουπίδια χωρίς καν να μας ξέρουν; Όταν μας πετάνε ό,τι βρουν μπροστά τους λες και δεν είμαστε άνθρωποι; Επειδή ένας αστυνομικός έκανε ένα λάθος, παίρνει η μπάλα όλη την αστυνομία. Λες και γεννηθήκαμε αλάνθαστοι εμείς. Λες και είμαστε ρομπότ, όμως δεν είναι έτσι° έχουμε και εμείς συναισθήματα. Και εμείς θέλουμε το καλό της κοινωνίας. Το κακό όμως με εμάς, είναι πως εμείς, έχουμε ανώτερους πάνω από τα κεφάλια μας που μας δίνουν διαταγές, δεν μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Κανείς όμως δεν ξέρει τι περνάει ένας αστυνομικός και τι γίνεται πίσω από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Πόσα ανέχονται αυτοί οι άνθρωποι μόνο και μόνο γιατί είχαν ένα όνειρο, να γίνουν αστυνομικοί και να προσφέρουν κάτι καλό στην κοινωνία. Κανείς όμως δεν τα βλέπει αυτά", έκανε μία παύση. "Άλισον, ο καθένας από εκεί μέσα έχει δει του κόσμου τα πράγματα° έχει πονέσει, έχει κλάψει και έχει φοβηθεί, γιατί όλοι εκεί μέσα είναι άνθρωποι, καλοί και κακοί" πρόσθεσε τελειώνοντας τον μονόλογο του. Τα λόγια ήταν περιττά εκείνη τη στιγμή, απλά τον κοιτούσα. Μου είχε μιλήσει πραγματικά μέσα από την καρδιά του. Πόσα πολλά μπορεί να έχει περάσει εκεί μέσα; αναρωτήθηκα. Σίγουρα τόσα πολλά που ο κάθε απλός πολίτης δεν θα μπορούσε να φανταστεί.
"Ντέιβιντ, είμαι σίγουρη ότι είσαι ένας καλός και άξιος αστυνομικός" είπα τελικά χωρίς να ξέρω τι άλλο να πω, όμως αυτό ήταν αρκετό για να τον κάνει να χαμογελάσει. Ανακάτεψε ελάχιστα τα μαλλιά μου και του χάρισα ένα συμπονετικό χαμόγελο.