Dylan Stone nam met groeiende argwaan zijn e-mails door. Weer niets van zijn moeder. Sinds hij zo'n tien maanden geleden de vestiging in Boston had overgenomen was hij dagelijks gebombardeerd door haar e-mails. Vooral de laatste twee maanden had ze herhaaldelijk op zijn terugkeer gehamerd. Het had hem nauwelijks moeite gekost om haar verzoeken te negeren. Er was sinds het overlijden van Natalie niets in New York dat hem prikkelde om te retourneren. Haar verzoek om dan in ieder geval Jacob naar haar toe te sturen had hij ronduit geweigerd.
"Ze hebben hier ook scholen, moeder", was zijn koele reactie op haar argument dat hij spoedig leerplichtig zou zijn.
"Lijkt het je niet beter om hem in New York op school te doen? Zo hoeft hij geen afscheid van zijn vriendjes te nemen als je terugkeert."
"En wat als ik dat helemaal niet wil?"
De puberale woorden van opstandigheid waren hem uit de mond geglipt.
Het was lang stil gebleven aan de andere kant van de lijn. Na een duidelijk teleurgestelde zucht en "Geef Jacob een kus van me", had ze de verbinding gebroken.
Haar zwijgen van de afgelopen drie dagen was ongetwijfeld een poging om hem de eerste stap te laten zetten.
"Sorry, moeder", zei hij hardop in zijn ruime kantoor. "Geen belangstelling."
Zijn grijze ogen gleden over de skyline van Boston. De donkere wolken die voorbij dreven weerspiegelden zijn humeur perfect.
"Als de Mohammed niet naar de berg komt, komt de berg wel naar Mohammed", klonk er onverwacht in de deuropening.
"Mrs. Drake! Ik hoor u eerst aan te kondigen."
Zijn moeder liep de hakkelende secretaresse voorbij.
"En het kan me niet schelen dat jij geen belangstelling toont in de terugkeer naar New York. Je bent succesvol geweest in je taak om het Boston filiaal weer in het zwart te krijgen. Nu is je aanwezigheid op het hoofdkantoor gewenst."
"Pff", ontsnapte hem. "De staf in New York kan zich prima redden zonder mij. Shane Nally verricht uitstekend werk."
"Natuurlijk verricht hij uitstekend werk. Ik heb de man zelf opgeleid. Hij vervult de rol van onder directeur met verve, maar hij is geen Dylan Stone-Knight."
De secretaresse nam haar baas verontschuldigend op.
"Breng ons maar wat koffie, Edith."
"Ik heb je kansen genoeg gegeven om op eigen initiatief je werk hier af te ronden. Omdat je daartoe niet genegen bleek heb ik zonet je hand geforceerd. Je kunt me later wel bedanken."
Demonstratief nam ze op de bank plaats. Zijn grijze ogen verkleurden tot een onheilspellend zwart.
"Wat heb je gedaan?", bromde hij.
Na een korte klop op de deur verscheen Liam Berk. De man had hem als rechterhand met veel passie en inzet bijgestaan om alles weer op pootjes te krijgen.
"Het is geweldig om te horen dat je het vlaggenschip weer overneemt, baas, maar ik zie je met pijn in mijn hart uit Boston vertrekken", zei hij wapperend met wat eruit zag als een interne mail.
"Goedemiddag, mrs. Drake", begroette hij haar beleefd.
Eerlijk gezegd was het de dodelijke staar van Dylan geweest die hem op haar aanwezigheid had geattendeerd.
"Fijn om te horen dat je mijn zoon zult missen, Liam, maar dat is werkelijk niet nodig. Ik zou niet durven om zo'n dynamisch duo uit elkaar te halen. Vanzelfsprekend verhuis je mee!"
Tevreden met de boodschap die ze had overgebracht leunde ze met een triomfantelijke lach achterover.
Dylan vloekte inwendig. Hij gaf niets om zichzelf, maar zijn personeel was voor hem belangrijk. Liam had hem uitstekend geassisteerd en verdiende de promotie die hem nu werd aangeboden. Zijn zelfzuchtige redenen om niet haar huis terug te keren werden compleet uit het water geschoten.
"Shane gaf onlangs aan toe te zijn aan een nieuwe uitdaging. Gezien de timing leek het me geschikt om de transfer zonder al te veel dralen te regelen."
Edith stapte naar een korte klop binnen met de koffie.
"Mijn boodschap is afgeleverd. Ik verheug me erop om te spoedig thuis te kunnen verwelkomen, Dylan. Het is al weer te lang geleden."
Beheerst verliet ze het kantoor, maar maakte haast om het gebouw te verlaten. Ze wilde Dylan niet de kans geven om met haar te spreken. Al voor ze het kantoor binnen was gestapt had ze haar telefoon uitgeschakeld. Haar vooruitziende blik gaf haar gelijk bij het zien van de rij gemiste telefoontjes.
Bij de terugkeer van Dylan en Jacob zouden ze allemaal op het landgoed gaan wonen.
Ze keek uit naar het moment om iedereen onder een dak te hebben.
Bedachtzaam beet ze op haar onderlip.
'Hoe zou ze dit nieuws het beste aan Lucas kunnen vertellen?'
Na een vermoeiende dag vol verplichte lesuren was hem bij thuiskomst door de conciërge van het gebouw een enveloppe overhandigd.
'lieve Lucas,
Sorry voor de onverwachte verhuizing, maar mijn zoon en kleinzoon keren per direct uit Boston terug. Ik heb de adres wijziging al aan Soren door gegeven. Alles in ingepakt en mee verhuisd. Noah slaapt al heerlijk in zijn nieuwe kamer. Er staat een auto klaar die je naar ons toebrengt. Ik zie je spoedig.
Madeleine.'
Met samengeklemde kaken herlas hij het briefje. Altijd als ze de Noah kaart speelde wist ze dat ze iets deed dat hem tegen zou staan. Waar hij kon bood hij tegengas. Ze deed al zoveel voor Noah en hemzelf.
Met angst en beven verliet hij het luxe appartementencomplex en stapte in de klaarstaande Mercedes Benz.
'Waar zou deze hem heen brengen?'
De vele afleveringen van MTV Cribs spookten door zijn hoofd. Hij trok zijn neus op bij de gedachte aan de kleine Noah in een nieuwbouw villa.
De realiteit overtrof zijn stoutste verwachtingen.
'Oud geld', had Madeleine gezegd als verklaring voor het Manhattan appartement, maar dit was belachelijk!
Lucas keek fronsend naar het grote hek met bewaking en tuitte zuinig met zijn lippen.
Het hek voorbij reden ze toch al zo'n tien minuten zonder een huis tegen te komen. Plots zag hij links in de verte rook uit een schoorsteen komen. Door bomen omringd zag hij nog net een puntje van een dak. Hij hield zijn blik hoopvol op het huis van te behappen formaat gericht. Rechtstreeks van een ouderwets bonbonblikje, liet het zijn romantische hart sneller kloppen.
Wellicht had hij zich vergist en was dit een beschermd park waar losse huisjes stonden. Dat zou werkelijk perfect zijn!
Ze misten de afslag en reden verder. Verlangend keek hij naar het huisje tot het helemaal door de bomen werd opgeslokt. Hij wist niet wie de bewoner van het huisje was, maar hij benijdde de persoon zeer.
Het huis waar ze uiteindelijk voor stopten was precies wat hij had gevreesd. 'Oud geld' dekte de lading niet. Dit was prehistorisch geld met een vleugje hoogmoedswaanzin.
Zuchtend stapte hij uit de auto en liep met de bediende mee die hem op stond te wachten.
Terwijl hij nerveus de grote hal rondkeek maakte hij zich mentaal op om Madeleine de wind flink van voren te geven. Haar uitdrukking, overduidelijk beducht op een uitgesproken reactie van zijn kant, liet zijn verontwaardiging zakken. Hij was niet boos, slechts overweldigd.
Tot nu toe had hij er op gestaan om alle kosten te dekken.
'Hoe belachelijk moet zijn actie in haar ogen zijn geweest! Maar ze had toegegeven aan zijn trots en het geld geaccepteerd.'
Bij gebrek aan woorden staarde hij haar verslagen aan.
Ze nam hem in een warme omhelzing.
"Sorry, Lucas. Het is nooit mijn bedoeling geweest om tegen je te liegen, maar ik wist hoe bezwarend dit alles voor je zou zijn."
Hij deed een poging om bij haar weg te stappen en ze hield hem stevig vast.
"Geef me een kans, lieve jongen. Geef me de kans om een familie met je te vormen. Ik bezit de mogelijkheid om de zekerheid en ondersteuning te bieden waar je zo naar verlangt."
Ze waagde een blik omhoog.
"Ik heb alle papieren in orde laten maken die nodig zijn voor je adoptie. Met slechts één handtekening is je toekomst veilig, Lucas. Je zult nooit afscheid hoeven te nemen van Noah."
Totaal verbouwereerd liep hij aan haar hand mee.
Zijn hoofd tolde.
'Waarom prikkelden die woorden hem zo? Wat lag er, behalve zekerheid, nog meer in te ontdekken?'
Hij volgde haar naar een imposante werkkamer op de begane grond. Ze verwijderde een pen uit zijn, op het massieve bureau staande, elegante houder en legde hem naast een officieel uitziend document.
"Als je hier tekent kan het naar de rechtbank."
Madeleine zag hoe de jongen haar woorden verwerkte. Haar hoop hinkte op twee gedachten. Ving hij haar verborgen boodschap of zou ze gedwongen zijn om alles zelf uit de doeken te doen? De pen die kletterend op de houten vloer viel gaf haar antwoord.
Groene ogen vol angst staarden naar het geschilderde portret in de werkkamer.
"Dat is mijn overleden man. Mijn jongste zoon lijkt sprekend op hem."
Toen Lucas niet bewoog nam ze kalm op stoel plaats.
"Ongelofelijk genoeg kwam ik achter onze connectie tijdens het eerste bezoek van Soren. De man was zo vriendelijk om me informatie te verschaffen over het adoptie proces en omdat mensen met geld extra voorzichtig moeten zijn is er een grondig onderzoek gedaan. Het siert je dat je voor Noah de naam van zijn vader op het geboorte certificaat hebt laten zetten."
"Het is een gesloten document. Pas te achterhalen voor Noah als hij achttien word", zei Lucas niet begrijpend met zijn hoofd schuddend.
Zijn trillende benen lieten hem geen andere keuze dan neer te ploffen op de ongetwijfeld authentieke Chesterfield bank.
"Dit is allemaal een beetje veel, Madeleine."
Hij keek haar wanhopig aan.
"Niet veel mensen bieden eerst zekerheid aan om vervolgens een kernbom te laten ontploffen!"
"Niet veel jongens van jouw leeftijd zijn scherp genoeg om mijn woorden te doorzien, Lucas. Je bent een uitzonderlijke jongeman en het zal me een eer zijn om je aan mijn familie tot te voegen."
"Maar als je weet dat Noah je kleinzoon is, wat moet je dan nog met mij?"
Zijn woorden vol twijfel, pijn en een diepgewortelde angst voor afwijzing deden haar opveren en haar armen om hem heen slaan.
"Lieve jongen toch. Mijn hart reikte uit naar een verloren ziel. Je hebt me geroerd met je wilskracht, zelfstandigheid en je ongelofelijke inzet voor de toekomst van Noah. Dit alles maakt dat ik je in mijn familie wil. Je bent niet de enige die weet hoe het voelt om afscheid te moeten nemen van mensen die dierbaar zijn."
Ze nam zijn gezicht tussen haar handen.
"Naar mijn idee is er een reden voor geweest dat onze paden elkaar kruisten, Lucas. Je stal mijn hart nog voor ik wist wie je was. Neem de verantwoordelijkheid!"
Haar laatste woorden deden hem onwillekeurig lachen. Hij nam haar handen van zijn gezicht en kuste ze.
"Als ik teken, wat gebeurt er dan?", vroeg hij zo kalm mogelijk.
"Je bedoelt, wat betekend dit voor Noah", corrigeerde ze hem uit de pen kennend.
"Ja."
Een andere gedachte scherp en helder als bliksem schoot door hem heen. Hij greep haar pols.
"Jacob!", stiet hij uit.
Tranen welden in zijn ogen.
Haar hand klopte bemoedigend over de zijne.
"Ik hoorde al dat mijn oudste kleinzoon je hart had gestolen en vice versa."
Zachte lippen gleden over zijn wang.
"Zit schijnbaar in de familie."
Plots ongedurig ging hij staan. Begripvol liet ze zijn hand los.
"Wonen ze hier?"
"Dylan is al maanden in Boston om het filiaal daar weer in het zwart te krijgen. Nu dit gelukt is komt hij terug. Samen met Jacob."
"Weet hij...?"
Schuldig keek ze naar hem op.
Met samengeknepen lippen staarde hij terug.
"Mag ik uit de timing concluderen dat deze papieren niet alleen zijn bedoelt voor mijn gevoel van veiligheid?"
De terechtwijzing was duidelijk hoorbaar.
Ze gloeide van trots. Wat zou deze jongeman een aanwinst zijn. Hij bezat integriteit en karakter. Zorgzaamheid en familietrots. En nog zoveel meer onontdekt potentieel. Een echte ruwe diamant.
"Heeft Dylan de zeggenschap om me de deur te wijzen?"
Ze hoorde zijn ongestelde vraag.
"Er is niemand die je van Noah kan scheiden, Lucas."
Ze wees naar het bureaublad.
"Daarin ligt de zeggenschap, maar ook de mogelijkheid om op gelijk niveau met Dylan te staan. Als je hem ziet zal je minderjarig zijn, maar zeker niet ondergeschikt."
Pas toen ze het zo aan hem uitlegde voelde hij de overweldigende wens om dit waarheid te maken. Hij herinnerde zich met bitterheid de kloof die tussen hen had gelegen. Met één handtekening zou die kloof overbrugd worden. Had hij een rechtmatige plaats waar hij Jacob weer zou zien en waar hij Noah zonder zorgen zou zien opgroeien.
"Dus als Dylan Noah niet zou accepteren, dan....?"
"Is hij nog steeds een onderdeel van de Stone-Knight familie. Het DNA bewijs is onomstotelijk. Daar valt zelfs door mijn eigenzinnige zoon niet aan te tornen."
"Je hebt alle lading gedekt, hoor ik wel", spotte hij met een zuinig lachje.
"Ik kom altijd beslagen ten ijs, Lucas. Si vis pacem, para bellum."
Hij smoorde een lachje.
"Wat?"
"Als je vrede wilt, bereid je dan op oorlog voor."
Onbewogen liet hij haar woorden zinken.
"Mag ik dan zo brutaal zijn om op te merken dat een document tekenen zonder weet van inhoud een gevaarlijke handeling is?"
"Oh, lieve jongen, wat ben je toch geweldig!"
Lachend stond ze op.
"Soren en onze familie advocaat wachten op ons in salon."
Ze haakte zijn arm.
"Stel alle vragen die je wilt. Wees niet bang om je zegje te doen en onderhandel waar jij vindt dat dit nodig is. Ik geef je de vrije hand."
Ze staken de hal over.
"Dus ik heb je toestemming om je helemaal kaal te plukken?", merkte hij schamper op.
Schaterend hing ze aan zijn arm.
Het aanwezige personeel keek blij verrast van hun werkzaamheden op. Menigeen had een warme glimlach op het gezicht.
Wie was die jongen die hun meesteres zo deed lachen? Zijn aankomst, samen met de kleine baby, had al heel wat tongen los gemaakt. Samen met de terugkeer van Meester Dylan en de kleine Jacob zou het grote huis eindelijk weer tot leven komen.
Soren Bay stond verontschuldigend op.
"Niet nodig", verzekerde Lucas nog voor hij een stap kom zetten. "Bedankt voor het vertrouwen zodat ik mijn eigen kon bewandelen", voegde hij met oprechtheid toe.
"Ik heb echter nog wel wat vragen voor ik dit document teken", verplaatste hij zijn aandacht naar de aanwezige advocaat.
"Kom Soren", zei Madeleine. "Laat de mannen maar praten, dan laat ik je zien waar Noah's kamer is."
"Wat een goed idee, mrs. Drake", riep Soren opgelucht.
"Jouw keus", herhaalde ze richting Lucas voor ze samen met de maatschappelijk werker de salon verliet.
Lucas zakte op een bankje.
Na alle aandacht voor Noah was het moeilijk om de omschakeling te maken naar zijn eigen wensen.
"Hou ik mijn eigen naam?"
"Ja."
"Wat is mijn relatie met Madeleine?"
"Wettig gezien zal je haar zoon zijn."
"Dus dan wordt Dylan mijn broer?"
"Wettig gezien, ja."
"Wat verandert er als ik achttien wordt? Loopt het contract dan af?"
"Nee. Er zit geen looptijd aan deze overeenkomst."
"Wie kan de overeenkomst verbreken?"
De advocaat keek hem vriendelijk aan.
"De overeenkomst is niet eenzijdig opzegbaar. Pas als beide partijen in overeenstemming zijn kan hij worden verbroken."
Morris Courier nam de jongen bedachtzaam op.
Madeleine Drake was zeer specifiek geweest in zijn instructies om niet te veel details te verschaffen.
"Maak hem duidelijk dat dit een goede uitgangspositie is, vooral voor Noah. Stabiel en vol zekerheid. Zeg niet teveel over geld of positie, daar is hij ietwat huiverig voor."
"Mrs. Drake heeft aangegeven dat de opvoeding van Noah heel belangrijk voor u is. Deze overeenkomst biedt u beiden ongeacht de tegenstander een solide uitgangspunt voor mogelijke voogdij."
Lucas greep naar de dichtstbijzijnde pen.
De advocaat grijnsde. Hij kende zijn pappenheimers. Mrs. Drake had de situatie correct ingeschat. Dit was niet een fortuinjager. Het enorme fonds dat op zijn naam zou worden geschreven bleef onbenoemd. De lange lijst met aandelen en legaten kon ongelezen terug in de kluis.
Lucas Mahoney wilde maar één ding. Familie.
En met één simpele pennenstreek werd zijn wens vervuld.