"ได้!!! แต่ฉันขอถามนายก่อน..."
"ว่าที่ผ่านมา ระหว่างเราคืออะไร!!?"
".........."
Kelvin talk
ผมยืนนิ่งเงียบให้กับคำถามของทิชา ทำไมจู่ๆเธอถึง
ได้ถามผมออกมาแบบนั้นกัน
"ว่าไงล่ะ"
เธอถามทวนอีกครั้งแล้วเผชิญหน้ากับผมอย่างจริงจัง แต่จะว่าไปผมกับเธอ ที่ผ่านมามันคืออะไรกันนะ
ขนาดตัวผมเองยังบอกไม่ได้เลย
"ฉัน......"
"ฉันว่านายกลับไปถามตัวเองก่อนเถอะ แล้วค่อยมา
ตอบฉัน! ยัยยู ยัยยามิ ยัยยุน ยัยเคธ ยัยเฟร ตามฉัน
มานี่!"
ผมมองทิชาลากเพื่อนๆไปอย่างเงียบๆ แล้วผมจะทำ
ยังไงต่อไป ผมไม่รู้จริงๆว่าผมรู้สึกยังไงกับเธอ...
"ไง! หงอยเลยหรอวะ ฉันว่าแกทำตามที่คุณทิชาบอ
กก่อนดีกว่านะ...กลับไปถามใจตัวเองก่อนเถอะแล้วค่อยมาให้คำตอบกับเธอ"
ไอ้ไรเนอร์เดินเข้ามาตบบ่าผมพร้อมกับคนอื่นๆที่เดินเข้ามาหาผม
"เดี๋ยวฉันยุให้เคธช่วยก็ได้นะ...ถ้ายัยนั่นยอมช่วย"
ผมยิ้มขอบคุณไอ้เทลล์ที่เพิ่งสนิทกันเมื่ออาทิตย์ที่แล้วก่อนที่ผมจะหันไปมองไอ้เกรไคพี่ชายของผมที่มองตามยามิ เพื่อนสาวของทิชาไปอย่างหงอยๆแต่ยัง
คงมีฟอร์มอยู่
"แกเองก็อย่ามีฟอร์มเยอะนัก...เดี๋ยวคุณยามิไม่รักแล้วจะรู้สึก!!"
ผมเตือนมันด้วยความหวังดี แต่มันกลับส่งค้อนวงโต
มาให้ผม
"แกไม่ต้องมาเตือนฉัน เอาเรื่องของแกให้รอดก่อน
เถอะ!"
เออ! คนเขาอุตส่าห์เตือนด้วยความหวังดีดันมาประ
ชดกันอีก!-_-
"ผู้หญิงน่ะงี่เง่าที่สุดแล้ว"
ผมถอนหายใจออกมาหนักๆแล้วมองหน้าไอ้เทรซิส
ทำไมพวกผมจะไม่รู้ว่ามันกับคุณยุนนาเคยเป็นอะไรกัน
"แกนี่นะ...เอาเถอะเรากลับกันก่อนดีกว่านะแล้วพรุ่งนี้ค่อยนัดกันไปคุยที่ร้านCoffy Shop. แล้วกัน ให้เว
ลาไอ้เคลมันคิดด้วย"
พวกผมพยักหน้าเห็นด้วยกับไอ้ไรเนอร์ และเดินออ
กไปจากบ้านของทิชา ยังไงซะคืนนี้ผมคงต้องทวน
อะไรหลายๆอย่างซะแล้วสิ...
บ้านจิระภูมิ
"ตาเกร! ตาเคล! ไปไหนมาห๊ะ! รู้ไหมแม่กับพ่อเป็นห่
วงแถบแย่!!"
คุณแม่พูดพร้อมกับเดินเข้ามาหาผมและไอ้เกรไคอย่างเป็นห่วง
"เกร...แกขึ้นไปบนห้องได้ แต่แกเคลวินแกต้องอยู่คุ
ยกับพ่อและแม่ก่อน!"
พ่อพูดแล้วเดินเข้าไปในห้องรับรองด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ผมแอบถอนหายใจเบาๆ แม่หันมายิ้มให้ผมนิ
ดหน่อนและเดินตามพ่อไป ผมจึงเดินเข้าไปบ้างและ
นั่งลงตรงโซฟาตรงกันข้ามกับท่านทั้งสอง
"แกหายไปไหนมาตั้ง1อาทิตย์! บ้านก็ไม่กลับห๊ะ!!"
พ่อตะคอกถามผมเสียงดัง จนแม่ที่นั่งข้างๆต้องคอย
บีบมือพ่อไว้
"ผมไปนอนที่คอนโดไอ้ไรเนอร์มาครับ"
ผมตอบอย่างหน่ายๆ ที่ผมไม่กลับบ้านมาหนึ่งอาทิต
ย์เพราะผมไปค้างที่คอนโดของไอ้ไรเนอร์เพื่อที่จะได้ไม่มีใครมาวุ่นวายกับผม
"แล้วทำไมวันนั้นแกถึงไปไล่หนูทิชาอย่างนั้น! ทั้งๆ
ที่หนูทิชาไม่ได้เริ่มก่อน"
ผมถอนหายใจแล้วเลือกที่จะไม่ตอบพ่อ เพราะที่ทำ
แบบนั้นผมมีเหตุผล และอีกอย่างผมไม่อยากให้เธอ
ทำตัวไม่น่ารักแบบนั้น
"เรื่องนี้ผมคงตอบพ่อกับแม่ไม่ได้หรอกนะครับ เอา
เป็นว่าผมขอตัวก่อนนะครับ"
ผมลุกขึ้นแล้วเดินไปยังห้องนอนเพื่อนที่จะได้อาบนํ้านอน แล้วพรุ่งนี้ค่อยมาคิดหาวิธีที่จะทำให้ทิชาหา
ยโกรธผมสักที......
~เช้าวันต่อมา~ (ไรท์เตอร์ขอตัดมาตอนเช้าเลยนะค่
ะ)
เช้าวันนี่ผมเดินมานั่งรอไอ้เกรอยู่ห้องนั่งเล่น ตอนนี้
เป็นเวลาที่ผมควรควรจะออกไปทำงานได้แล้วแต่วั
นนี้ผมโทรไปบอกเลขาว่าผมไม่เข้าบริษัทแบบไม่มี
กำหนด...ว่าแต่เมื่อไหร่มันจะลงมาสักทีวะนั่น-_-^
"เฮ้ย! ไอ้เคล ไปร้านCoffy Shopกันได้แล้วพวกมันร
ออยู่ที่นั่นกันหมดแล้ว"
อะไรของมันวะเนี่ยจะไปก็ไปจะมาก็มา..
ผมรีบดีดตัวไปไปคว้ากุญแจรถแล้วสตาร์ทมันอแกไปที่ร้านกาแฟเจ้าประจำของพวกผมทันที
"ไงไอ้เคล มาซะสุดท้ายเลยนะ"
ไอ้เทรซิสมันล้อผมทันทีที่ผมเดินเข้ามา แต่..มันควร
จะดูด้วยว่าหน้าผมตอนนี้มันโครตซีเรียส
"เฮ้ๆ ไอ้เทรซิสเดี๋ยวแกก็โดนไอ้เคลมันถีบเข้าให้หร
อกช่วยดูหน้ามันด้วยว่ามันเครียดขนาดไหน"
ไอ้คิงรีบใช้มือตบกะบาลไอ้เทรซิสที่กำลังล้อเลียนทางสายตาอยู่ดังป้าบ
"แกคิดได้รึยัง"
ผมถอนหายใจมองไอ้ไรเนอร์ที่ถาม ถ้าถามว่าที่ผ่า
นมาระหว่างผมกับทิชาคืออะไร ผมก็ไม่รู้เหมือนกั
น
ทั้งๆที่ผมพยายามคิดมาตลอดทั้งคืนแล้วแท้ๆ
"ไม่รู้ว่ะ..."
"อ้าว! ได้ไงวะ แล้วงี้แกจะเอาไง"
ไอ้คิงทำหน้าเหวอแล้วรีบถามผม แต่ปมไม่ทันได้ตอ
บอะไร...
"สวัสดีค่ะทุกๆคน^^"
พวกเราหันไปตามเสียงก็พบกับ...ยุนนา!?! อดีตคู่ค
วงของไอ้เทรซิส เธอกำลังเดินยิ้มหวานมาทางพวก
ผม แต่ว่าไอ้เทรซิสกลับเบือนหน้าหนีราวกับไม่อยา
กเห็นเธอ...แต่ผมรู้นะว่ามัน..คิดถึงเธอ
"เอ่อ...สวัสดีครับน้องยุนนา"
ไอ้เกรตอบรับด้วยเส่ยงตะกุกตะกัก เพราะที่เธอโด
นไอ้เทรซิสเอามาเป็นคู่ควงและคู่นอนเพราะพวกผมเองที่พนันกับไอ้เทรซิสว่าให้มันมีอะไรกับคุณยุนนา
ให้ได้ถ้าทำได้แล้วจะทำยังไงกับเธอก็แล้วแต่มันแต่เพราะพวกผม ที่ทำลายเธอจนย่อยยับ...
"พี่ว่ายุนนั่งก่อนไหม?"
ไอ้เทลล์เอ่ยปากชวนคุณยุนนา ซึ่งเธอก็พยักหน้า
และนั่งลงข้างๆไอ้คิง
"เอ่อ...คือ..."
"ทำตัวเหมือนเดิมก็ได้ค่ะ แล้วเป็นไงค่ะคุณเคลวิน"
เธอถามผมด้วยรอยยิ้มหวานๆ ที่แต่ก่อนพวกผมได้
เห็นบ่อยๆ
"คือ...ผมยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เลย"
ผมตอบเธอด้วยนํ้าเสียงเบาโหวง จะให้ทำไงได้ล่ะ
ก็ผมไม่รู้จริงๆ
"งั้นถามหน่อยนะค่ะ คุณมีอาการยังไงตอนนี้ที่อยู่ก
ับยัยชาหรอค่ะ?"
"ผมรู้สึกเหมือนหัวใจผมมันเต้นแรงทุกครั้งที่อยู่ใกล้เธอ ผมไม่ชอบให้ผู้ชายมายุ่งกับเธอ ไม่ชอบที่เธอ
ส่งยิ้มให้ผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ผม"
พอผมพูดจบไอ้เพื่อนๆของผมมันถึงกับเบิกตากว้าง
แล้วหัวเราะก๊าก จนผมต้องทำตาขวางใส่ คุณยุนนา
ยิ้มให้ผมแล้วเอ่ยคำถามที่ผมไม่อยากตอบออกมา
"ฮะๆ คุณไม่ได้รักยัยชาจริงๆหรอค่ะ?"
"............"
"รู้สึกยังไงแค่พูดมันออกมา มันคงไม่ยากหรอกค่ะงั้
นฉันจะบอกไว้อย่างนะคะ ยัยชาไม่ชอบคนที่มาว่า
ทั้งๆที่ตัวเองไม่ผิดหรอกนะคะ แล้ววิธีง้อ...แค่พูดตร
งๆค่ะ...งั้นขอตัวก่อนคะ"
พูดตรงๆงั้นหรอ....รู้สึกยังไงแค่พูดมันออกมางั้นหรอ
......หรือว่า
หึ! ผมรู้แล้วล่ะว่าผมรู้สึกยังไงกับเธอ... ขอบคุณเธอ
มากนะ ยุนนา!!
*****************
ความรู้สึกนี้มันคุ้นๆเนอะ เอ๋ ตอนต่อไปจะเป็นยังไงน้
าา ฝากเม้น ฝากติดตามด้วยนะค่ะ
ปล.ที่ไรเตอร์หายไปนานเพราะคิดพล๊อตเรื่องไม่ออ
กอ่ะค่ะ แหะๆ^^; ต้องขอโทษด้วยนะคะ( _ _ )