Ακόμα και για τον Ροβέρτο που δεν είχε πείρα από τα κτίσματα αυτού του τόσο διαφορετικού κόσμου, ήταν φανερό πως αυτό που έβλεπε μπροστά του δεν ήταν το αναμενόμενο υπόγειο ενός κτιρίου. Μπροστά του απλωνόταν ένας χώρος που προφανώς ήταν φυσικός εξώστης σε ένα μεγαλύτερο σπήλαιο.
Ο Ιππότης πλησίασε την άκρη του φυσικού αυτού εξώστη και κοίταξε κάτω. Το σπήλαιο ήταν αρκετά μεγάλο και ευρύχωρο για έναν μικρό στρατό. Σκάλες λαξευμένες στο βράχο κατέβαιναν από το σημείο που στεκόταν στο σπήλαιο κάτω. Ήταν άδειο αλλά φωτιζόταν από πυρσούς τόσο πολύ σαν να είχε παράθυρα που να έφερναν το φως από έξω. Δεν υπήρχαν σύμβολα ή αντικείμενα που να πρόσφεραν την παραμικρή ένδειξη για τη χρήση αυτής της σπηλιάς αλλά οι αισθήσεις του τον προειδοποιούσαν πως βρισκόταν σε ένα χώρο μεγάλου κακού.
Όταν κοίταξε την απέναντι άκρη του σπηλαίου είδε την απάντηση. Στο τοίχωμα του σπηλαίου ήταν σκαλισμένη μια αψίδα. Ήταν φανερό πως είχε πρώτα λειανθεί ο τοίχος για να μπορεί να σκαλιστεί η αψίδα με όλη την περίτεχνη διακόσμηση και τα σύμβολα που την κοσμούσαν. Φαινόταν σαν μάταιος τόσος κόπος για μια αψίδα που δεν οδηγούσε πουθενά. Αλλά ο Ροβέρτος ήξερε καλύτερα. Αυτό που έβλεπε εδώ ήταν η προσπάθεια να ανοιχτεί μια Σκιώδης Πύλη, μια δίοδος που ένωνε τον κόσμο του με αυτόν τον κόσμο, η ίδια δίοδος με την οποία ο ίδιος και ο Ραμίρ είχαν έρθει εδώ.
Υπήρχαν συγκεκριμένοι άνθρωποι που μπορούσαν να ανοίξουν με τις δυνάμεις τους μια πύλη ανάμεσα στους κόσμους. Αλλά υπήρχε και ένας ακόμα τρόπος που απαιτούσε την τέλεση τόσο φρικαλέων πράξεων που έσχιζαν την ίδια την υφή του σύμπαντος.
Μπροστά στην αψίδα υπήρχε ένας αιματοβαμμένος βωμός. Είχαν ήδη τελέσει θυσίες, προχωρούσαν με το ανίερο τελετουργικό.
Τι μπορούσε να κάνει τώρα; Άκουσε πίσω του τις πόρτες του ανελκυστήρα να κλείνουν και το θαλαμίσκο να ανεβαίνει. Ήταν παγιδευμένος εδώ κάτω.
Ο Μπαγκράς έβγαλε μια τρομερή κραγή και το χέρι του άγγιξε τη μαύρη σφαίρα δίπλα του, μια τρομερή έκλυση δυνάμεως ξεχύθηκε από τη σφαίρα και τινάκτηκε προς το μέρος της Λίζας που φώναξε τρομαγμένη αλλά η μαγική δύναμη την προσπέρασε και χτύπησε την αιωρούμενη σφαίρα. Ο Τελευταίος Άρχοντας της Χαμένης Πόλης δεν έδειξε να πονάει ή να υποφέρει αλλά στα μάτια του φάνηκε η προσπάθεια που κατέβαλλε για να αμυνθεί από την επίθεση αυτή.
Η κοπέλα τον κοίταξε και ξαφνικά ήξερε. αν και δεν μπορούσε να καταλάβει το πως, ότι από τη στιγμή που είχε βρεθεί στο Αλκιμάρ βρισκόταν συνεχώς σε επιφυλακή για να αντέχει την επίθεση του σκοτεινού μάγου και να αντεπιτίθεται. Ήταν πιασμένοι σε μια θανάσιμη πνευματική μονομαχία. Ο μάγος είχε αιχμαλωτίσει τον αντίπαλό του και τον κρατούσε στην σφαίρα αλλά δεν τολμούσε να χαλαρώσει την επαγρύπνισή του γιατί θα δραπέτευε και τότε θα τον σκότωνε.
Διαισθάνθηκε την οργή του Μπαγκράς για κάτι που είχε συμβεί κάπου αλλού. Ο μάγος ξεστόμισε μια κατάρα και πήρε το ραβδί του που ήταν στερεωμένο δίπλα στο θρόνο. Σημάδεψε τον Μάικ. Πρόφερε μια κατάρα ενώ το άλλο άγγιζε τη μαύρη σφαίρα. Ο Ιππότης γέλασε.
-Δεν το ήξερες Μπαγκράς; Αθώα ψυχή απαλλαγμένη από την κακία είναι αντίδοτο για πολλά δεσίματα.
-Αλλά για αυτό δεν υπάρχει αντίδοτο! ούρλιαξε ο Μπαγκράς και μια φλόγα τινάχτηκε από το ραβδί του προς τον Μάικ.
Ο Ραμίρ ένιωσε να τον τυλίγει μια δίνη χρωμάτων σαν να είχε μετατραπεί ξαφνικά ο κόσμος σε ένα καλειδοσκόπιο. Έκλεισε τα μάτια του και περίμενε να περάσει αυτή η αποπροσανατολιστική αίσθηση. Τα άνοιξε και συνειδητοποίησε πως ήξερε τώρα ποιος ήταν. Θυμόταν και πάλι. Δεν είχε τις δυνάμεις του αλλά τώρα πια η μνήμη του δεν ήταν χαμένη στο σκοτάδι. Κοίταξε την Κάτκα.
-Ευχαριστώ μικρούλα, είπε. Έλυσες τα δεσίματα του Μπαγκράς. Σου υπόσχομαι να σε προστατεύσω όσο θα είμαι σε αυτόν τον κόσμο.
-Τι εννοείς;
Ο Ραμίρ στράφηκε και κοίταξε την Γιαρμίλα που είχε ξυπνήσει και είχε απορήσει με τα λόγια που εκείνος είχε απευθύνει στην κοιμισμένη αδερφή της.
-Ξέρω ποιος είμαι. Τώρα θυμάμαι.
Πήγε και κάθισε κοντά στην κοπέλα και της εξήγησε ποιος ήταν και πως είχε βρεθεί να περιπλανιέται στους δρόμους της πρωτεύουσας.
-Σίγουρα σου φαίνονται παράξενα όλα αυτά και εξωπραγματικά. Αλλά δεν είμαι τρελός, σε βεβαιώνω.
-Το ξέρω, είπε ήσυχα η Γιαρμίλα, δεν είσαι τρελός. Θα δυσκολευόμουν να σε πιστέψω υπό άλλες συνθήκες αλλά έχω αποδείξεις. Είδα να εμφανίζεται από το πουθενά ένας άλλος άνδρας που ξέρω ότι αναζητούσε εσένα. Το τραύμα σου θεραπεύθηκε με ένα... δεν ξέρω και' γω τι ενώ κανονικά ήθελες επέμβαση και ράμματα. Σε πιστεύω.
-Ευχαριστώ... ξεκίνησε ο Ραμίρ αλλά η Γιαρμίλα τον σταμάτησε.
-Εγώ σε ευχαριστώ, αν δεν ήσουν εσύ θα είχα απελαθεί.
-Εξ' αιτίας μου αναγκάστηκες να αφήσεις το σπίτι σου και κινδυνεύετε, αντέτεινε ο Ιππότης.
-Έτσι κι' αλλιώς κινδυνεύουμε, είπε η Γιαρμίλα, με τον τρόπο που ζούμε. Αλλά τουλάχιστον αυτός ο κινδυνος αξίζει τον κόπο.
Έμειναν να κοιτάζονται στα μάτια.
Τη μαγεία έσπασαν τα ποδοβολητά κάτω στο ισόγειο. Δεν ήταν πια μόνοι στο κτίριο.
Ένας άνδρας εμφανίστηκε στο άνοιγμα της πύλης κρατώντας μια βαλίστρα και έναν δαυλό. Ο Σάιμον όρμηξε μπροστά αποφασισμένος να τα παίξει όλα για όλα.
-Εσύ είσαι Γκαρούδ; Πόσες φορές σου έχω πει να λες το σύν...
Ο άνδρας αντελήφθηκε την σκιά που ερχόταν προς το μέρος του και έκοψε την φράση στη μεση της λέξης. Έριξε το δαυλό που κρατούσε και σήκωσε τη βαλίστρα σε θέση βολής. Τράβηξε τη σκανδάλη αλλά ο Σάιμον ήταν πια πολύ κοντά. Παραμέρισε τη βαλίστρα και τον άρπαξε από το λαιμό ενώ κατέφταναν και οι υπόλοιποι.
Έκρυψαν το πτώμα σε μια σκοτεινή γωνιά και προχώρησαν στο εσωτερικό του κάστρου. Νεκρική ησυχία επικρατούσε στους διαδρόμους του και προχώρησαν χωρίς να συναντήσουν κανέναν.
-Δεν μου αρέσει αυτό. Ακόμα και με τα στρατεύματά του στη Νύλια ο μάγος θα έπρεπε να έχει αρκετούς και εδώ. Κάτι σκαρώνει, είπε ο Αλεξάντερ του Ζίριον.
-Συμφωνώ, είπε ο αδερφός του, καμία ιδέα για το προς τα που πρέπει να πάμε;
-Ναι, είπε ο Γκίντεον. Σίγουρα ο Μπαγκράς θα έχει φροντίσει για τη μέγιστη ασφαλή κράτηση του φίλου μας και ξέρω που θα τον έχει αλλά πρέπει να βρούμε το δρόμο για εκεί.
-Κάποιος έρχεται, είπε ο Σάιμον που προπορευόταν.
Κοίταξαν γύρω για κάποια κρυψώνα. Βήματα ακούστηκαν να έρχονται βιαστικά και από πίσω τους.
-Μάλλον θα χρειαστεί να πολεμήσουμε, είπε ο Ροδόλφος της Ασόν.
Ο Ροβέρτος κοίταξε γύρω του το σπήλαιο. Δεν υπήρχε άλλη έξοδος πέρα από αυτή που είχε κλειστεί μόλις γι' αυτόν. Δεν απελπίστηκε, το γεγονός πως είχε παγιδευτεί εδώ κάτω σήμαινε πολύ απλά πως θα έπρεπε να πολεμήσει για να μείνει ζωντανός και ελεύθερος. Δεν θα αργούσαν να αντιληφθούν ότι είχε ξεφύγει και να στείλουν κάποιους να τον βρουν. Τότε θα είχε την ευκαιρία να αποδράσει.
Αναρωτήθκε αν μπορούσε να κάνει κάτι να εμποδίσει τα σχέδια εκείνων που ετοιμάζονταν να ανοίξουν μια Σκιώδη Πύλη εδώ. Θυμήθηκε κάτι που είχε διδαχθεί πολλά χρόνια πριν όταν ήταν ακόμα ένας νεαρός δόκιμος. Η καταστροφή του βωμού δεν θα κατέστρεφε τα σχέδιά τους αλλά θα τα καθυστερούσε σημαντικά.
Κατέβηκε στο σπήλαιο. Η θερμοκρασία εδώ παρά τους δαυλούς ήταν πολύ πιο χαμηλή και το κρύο έκανε την αναπνοή του να βγαίνει σαν υδρατμός. Προχώρησε προς το βωμό με την απόφαση να τον ισοπεδώσει αλλά σταμάτησε μετά από μερικά βήματα. Ο βωμός προστατευόταν από ένα ισχυρό μαγικό πεδίο, δεν μπορούσε να το διαπεράσει για να τον καταστρέψει.
Επέστρεψε πάλι στον εξώστη. Ακριβώς εκείνη την στιγμή άκουσε τον ανελκυστήρα να καταφτάνει.
-Τι έγινε; ρώτησε η Γιαρμίλα καθώς ο Ραμίρ τιναζόταν όρθιος και ξεθηκάρωνε τη σπάθα του.
-Μας βρήκαν, απάντησε ο Ιππότης και έτρεξε στη σκάλα όπου φαινόταν ήδη το κεφάλι του πρώτου από τους αντιπαλους του. Τον χτύπησε με τη σπάθα ενώ η Γιαρμίλα έτρεχε να πάρει στην αγκαλιά της την Κάτκα. Το κοριτσάκι ξύπνησε από την κραυγή του άνδρα καθώς γκρεμιζόταν από τη σκάλα και ξέσπασε σε λυγμούς. Η Γιαρμίλα την έσφιξε στο στήθος της ψιθυρίζοντας καθησυχαστικά.
Στη σκάλα ο Ραμίρ μαχόταν με θάρρος και αποτελεσματικά, εμπόδιζοντας τους εχθρούς του να ανέβουν στο πατάρι και να τον κυκλώσουν και καταφέρνοντας θανάσιμα πλήγματα. Δεν φαινόταν να κουράζεται και δεν δείλιαζε παρά τον αριθμό των εχθρών του.
Μια δεύτερη ομάδα ανδρών μπήκε στο κτίριο κουβαλώντας μια μεγάλη σκάλα και την τοποθέτησε έτσι ώστε να δίνει πρόσβαση στο πατάρι. Αμέσως μετά οι αντίπαλοί του άρχισαν να ανεβαίνουν και απ' αυτή. Ο Ιππότης έκανε πίσω για να μπορεί να αντιμετωπίζει τους άνδρες και από τις δυο σκάλες αλλά γρήγορα βρέθηκε κυκλωμένος. Συνέχισε να μάχεται ως που μια ψυχρή φωνή είπε:
-Πέτα το όπλο σου αλλιώς θα πεθάνει.
Δυο άνδρες είχαν ακινητοποιήσει την Γιαρμίλα και την Κάτκα. Ένας τρίτος κρατούσε ένα μαχαίρι στο λαιμό του κοριτσιού. Ο Ραμίρ δεν δίστασε, ήξερε πολύ καλά τι θα έκανε. Η Γιαρμίλα όμως είχε άλλη γνώμη.
-Μην παραδοθείς. Άσε' μας.
Ο Ραμίρ έριξε τη σπάθα του στο τσιμεντένιο δάπεδο και ακούστηκε ένας υπόκωφος ήχς σαν να έπεφτε κάτι πολύ πιο βαρύ ή μεγάλο. Οι αντίπαλοί του έσπευσαν να του δέσουν τα χέρια. Τους οδήγησαν και τους τρεις σε ένα μικρό βαν. Τους έριξαν στο πίσω μέρος και αμέσως ξεκίνησε με ταχύτητα.
-Όχι!
Καθαρά από ένστικτο η Λίζα άπλωσε το χέρι της να εμποδίσει τη φλόγα που είχε τιναχτεί από το ραβδί του Μπαγκράς να χτυπήσει τον Μάικ. Η φλόγα προς μεγάλη της έκπληξη άγγιξε το χέρι της και άλλαξε πορεία. Τυλίκτηκε γύρω από το χέρι της σαν να ήταν ζωντανό ον. Μια βλαστήμια ξέφυγε από τα χείλη του Μπαγκράς που σηκώθηκε όρθιος. Άρπαξε το ραβδί του και προχώρησε προς την αιωρούμενη σφαίρα. Η Λίζα πισωπάτησε τρομαγμένη αλλά ο Μάικ τη σταμάτησε.
-Μη φοβάσαι, ο Μπαγκράς δεν μπορεί να σε δει. Το σώμα σου βρίσκεται πίσω στον κόσμο σου, είσαι εδώ μόνο με το πνεύμα σου. Και αυτό δεν μπορεί να το δει, τον εμποδίζω εγώ. Αν και κατάλαβε τώρα ότι κάτι συμβαίνει.
Ο μάγος πρόφερε μια κατάρα και μια ριπή ενέργειας χτύπησε τη σφαίρα που έλαμψε με ένα απόκοσμο φως καθώς ο Ιππότης επιστράτευε τις δυνάμεις του για να αμυνθεί.
-Δεν μπορείς να μας σταματήσεις, είπε ο μάγος.
Είχαν βρεθεί σε έναν στενό διάδρομο ανάμεσα σε δυο περιπόλους που η κάθε μια υπερτερούσε σε αριθμό ανδρών δυο προς έναν. Αλλά αρνήθηκαν να παραδοθούν αμαχητί και επιτέθηκαν στους εχθρούς τους αμέσως μόλις εκείνοι εμφανίσθηκαν. Τους αιφνιδίασαν και κατάφεραν να σκοτώσουν μερικούς πριν οι αντίπαλοί τους συνέλθουν από το ξάφνιασμα. Μετά μια σκληρή και πείσμονα μάχη άναψε. Οι τέσσερεις Ιππότες και ο Ροδόλφος πολεμούσαν με μένος. Εκείνοι γιατί ήταν ταγμένοι σε έναν σκοπό που θα υπηρετούσαν ακόμα και πεθαίνοντας, εκείνος για να σώσει την κοπέλα που αγαπούσε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο.
Οι δυο δίδυμοι κύριοι του Ζίριον αποτελούσαν θανάσιμο συνδιασμό, είχαν μόνοι τους αναλάβει την μια πλευρά της μάχης αντιμετωπίζοντας τη μια περίπολο. Ο Αλεξάντερ προχωρούσε μπροστά ενώ ο Ίθαν κάλυπτε τα νώτα του. Οι δυο Ιππότες είχαν αποδεκατίσει την περίπολο και έφταναν στον αρχηγό της όταν μια νέα ομάδα φρουρών εμφανίστηκε. Ο Αλεξάντερ όρμηξε πάνω τους εξολοθρεύοντας τους δυο από τους τέσσερεις και μπλοκάροντας τα υψωμένα ξίφη των άλλων δυο με τη σπάθα του.
-Σπαθί! φώναξε στον αδερφό του που έσπευσε να τινάξει ένα από τα πεσμένα στο δάπεδο όπλα των αντιπάλων τους. Ο Αλεξάντερ το έπιασε στον αέρα και με μια ρευστή κίνηση τραυμάτισε θανάσιμα και τους δυο αντιπάλους του.
Πίσω τους ο Σάιμον αποτελείωσε τους τελευταίους αντιπάλους χρησιμοποιώντας τη σπάθα του αλλά και αυτή του Μάικ που την κουβαλούσε ως που να την επιστρέψει στον κύριό της.
Σιγή επικράτησε μόλις έμειναν και πάλι μόνοι τους στο διάδρομο. Κανένας άλλος δεν φαινόταν να έχει αντιληφθεί την παρουσία τους εδώ. Συνέχισαν στο διάδρομο μέχρι που έφτασαν σε μια αψίδα που ανοιγόταν σε μια μεγάλη αίθουσα. Το θέαμα ήταν αναπάντεχο.
Η μεγάλη αίθουσα ήταν γεμάτη με στρατιώτες ανθρώπινης και μη προέλευσης παρατεταγμένους σε τακτικές σειρές. Ήταν όλοι έτοιμοι για μάχη ντυμένοι με πανοπλίες και πάνοπλοι με σπαθιά και τσεκούρια.
-Δύναμη εφόδου, ψιθύρισε ο Σάιμον.
-Εφόδου που; είπε ο Ροδόλφος και έδειξε την αψίδα που ήταν στην άλλη πλευρά της αίθουσας σκαλισμένη στον τοίχο. Δεν υπάρχει άλλη έξοδος από την αίθυσα παρά μόνο από' δω.
-Υπάρχει, είπε ο Γκίντεον αλλά δεν πρόλαβε να εξηγήσει. Ένας περίεργος ήχος πέτρας που τρίβεται σε πέτρα ακούστηκε και ο τοίχος δεξιά τους, που αποτελούσε το πίσω μέρος της αίθουσας που έβλεπαν, άρχισε να υποχωρεί κυλώντας στο πλάι. Το άνοιγμα που όλο πλάταινε οδηγούσε στην αίθουσα του Μπαγκράς και ο μάγος στεκόταν σ' αυτό.
-Φιντέλια, είπε ο Ροδόλφος έχοντας διακρίνει την αγαπημένη του φυλακισμένη ακόμα στο κλουβί κοντά στο θρόνο του μάγου. Ο Γκίντεον τον έπιασε από τον ώμο για να προλάβει κάποια αυθόρμητη κίνηση.
-Δεν θα τη βοηθήσεις αν σκοτωθείς.