Βλέπεις ανθρώπους με επιμονή
και ξέρεις ότι θα επιτύχουν.
Εσύ είσαι πάντα στην αναμονή
και περιμένεις τις καταστάσεις να "γυρίσουν".
Ξέρεις ότι δεν προσπαθείς,
τουλάχιστον, όχι αρκετά
και όταν σου λένε ότι πρέπει να βιαστείς,
απαντάς "θα το αφήσω για μετά".
Ολα σου φαίνονται απλά περιττά,
ακόμα κι αν κανείς δεν το παραδέχεται,
και όταν έχουν απαιτήσεις από εσένα για αυτά
πάντα κάποιος απογοητεύεται.
Είναι απλά αναμενόμενο
κι αν ποτέ αγανακτούν οι άλλοι μαζί σου
τους απαντάς "σιγά το φαινόμενο"
και συνεχίζεις να ζεις ανόρεχτα τη μικρή ζωή σου.
Συνεχίζεις να ζεις και πάντα εύχεσαι να ήσουν αλλού.
Φυσικά, ποτέ δεν μπορείς,
και, αναμενόμενα, αυτό σου συμβαίνει παντού.
Πώς συνεχίζεις να ζεις;