Αφιέρωση στους popimarkou, ElisabethSpanou & sonia_alexiou
Κούρνιασε στην αγκαλιά του σαν μικρό παιδί μόλις άνοιξε τα μάτια της και διαπίστωσε πως ο μαγικός κόσμος στον οποίο ταξίδευε εδώ και ώρα στ'όνειρό της κυριεμένη από αισθήσεις πρωτόγνωρες, κρυμμένες, μαγικές συνέχιζε να υπάρχει δίπλα της και λεγόταν Αλέξης....
Ω, την ταξίδεψε στ'αλήθεια! Σε μέρη απάτητα, μαγευτικά, μοναδικά, με την ψυχή της γεμάτη από συναισθήματα και το κορμί της σημαδεμένο από το παθιασμένο ξέσπασμά τους με χιλιάδες μικρά νωπά ακόμα ίχνη πάνω της....
Ενιωσε μια απίστευτη ενέργεια καθώς τεντωνόταν νωχελικά, απολαμβάνοντας ακόμα το να βρίσκεται δίπλα του, στην αγκαλιά του...Τί πρωτόγνωρο συναίσθημα! Πόσο μαγευτική ήταν αυτή η απλή, μα πραγματική διαπίστωση πως βρισκόταν ακόμα κοντά της..Μαζί της....Με το χέρι του ν'αγκαλιάζει το γυμνό της στήθος, με μαλλιά ανακατωμένα μα απίστευτα σέξυ...
Χριστούλη μου! Αδύνατον να συγκρατηθώ! σκεφτόταν ντροπιασμένη, καθώς σκέψεις κολασμένες άρχισαν να τρέχουν και πάλι μες το θολωμένο της μυαλό. Ηταν τόσο όμορφος αλήθεια! Πεσμένος μπρούμυτα, με το πρόσωπό του ακόμα να κοιμάται στο μαξιλάρι με το χέρι του να την κρατά σφιχτά στην αγκαλιά του μην και του φύγει..... Ω ήταν απίστευτα ερωτευμένη, εξαρτημένη και παθιασμένη μαζί του! κατέληξε αναστενάζοντας σιγανά....
Έκανε να κινηθεί και πάλι ελαφρά, προσπαθώντας να πάει προς το μπάνιο, να περιποιηθεί λιγάκι μια και η δική της εικόνα σίγουρα δεν έμοιαζε στο ελάχιστο με εκείνον μετά από μια τέτοια βραδιά, μα το χέρι του, σαν τανάλια την εγκλώβισε πιο κοντά στο κορμί του...
"Για πού το'βαλες μικρή;" ψιθύρισε βαριά εκείνος τώρα, με τα μάτια μισόκλειστα ακόμα από τον ύπνο...
"Εε, πάω λιγάκι να φρεσκαριστώ...." μουρμούρισε μουδιασμένα, με το μυαλό της κολλημένο στο σφιχτό σώμα που την είχε ακινητοποιήσει...
"Να....φρεσκαριστείς...Μάλιστα..Γιατί;" την ρώτησε απλά κοιτώντας την τώρα με μάτια που έλαμπαν παιχνιδιάρικα ξέροντας πως έπαιζε μαζί της...
"Εε, να, μετά από τόσο......τόσο......"
"Σεξ...." συμπλήρωσε εκείνος ανασηκώνοντας το ένα του φρύδι, κάνοντάς την να στραβοκαταπιεί....
"Εε, ναι, αυτό.....θέλω λίγο φρεσκάρισμα δεν νομίζεις;" τον κοίταξε κοκκινίζοντας ως τις ρίζες των μαλλιών της και μάλωσε τον εαυτό της που παράλυε και πάλι κάτω απ'το διεισδυτικό του βλέμμα.
"Οχι! Δεν νομίζω......Για την ακρίβεια.....δεν χρειάζεσαι τίποτα......" παρατήρησε εκείνος με φωνή βραχνή ενώ το βλέμμα του έπεφτε τώρα πάνω στο σεντόνι με το οποίο τύλιγε σφιχτά τα γυμνά της στήθη.....
Εμεινε να την κοιτάζει έτσι για μερικά ατέλειωτα δευτερόλεπτα, παρατηρώντας το ελαφρύ κοκκίνισμα του προσώπου της, το άβολο δάγκωμα των χειλιών της, το φούσκωμα του στήθους που ανεβοκατέβαινε λαχανιασμένο και αναρωτήθηκε αν ήξερε εκείνη πόσο όμορφη ήταν!
Οχι, δεν το ήξερε, ήταν σίγουρος γι'αυτό αφού η συστολή και η ανεπιτήδευτη ομορφιά της μαρτυρούσαν πως δεν είχε ιδέα..... Αναστέναξε σιγανά παρατηρώντας την αχόρταγα, ενώ σκηνές από το χθεσινό σμίξιμό τους περνούσαν σαν ταινία απ'το θολωμένο μυαλό του. Την ήθελε! Ω πόσο την ήθελε ήξερε μονάχα εκείνος! Και τώρα, κοιτώντας τον με τα μεγάλα, αθώα της μάτια, ήξερε πως δεν θα την χόρταινε ποτέ.... σκεφτόταν και ήταν σίγουρος πως το βλέμμα του δεν μαρτυρούσε την θύελλα που μαινόταν μέσα του....
Το δυνατό χτύπημα του κινητού του εκείνη τη στιγμή, έβγαλε άξαφνα και τους δυο από τη βαθιά τους νιρβάνα, κάνοντάς τον να πεταχτεί πάνω καθώς το μυαλό του άρχιζε πια να λειτουργεί.
"Να πάρει! Σήμερα είναι η συναυλία της Μελίνας! Και έχω τόσα να κάνω!" πετάχτηκε πάνω σαν ελατήριο και άρχισε να ντύνεται πυρετικά αφήνοντας όλη τη θέα του γυμνού του κορμιού στα αχόρταγα μάτια της....Θεέ μου! Ετσι πρέπει να ήταν οι αρχαίοι Ελληνες! σκεφτόταν με όλη τη δύναμη της ψυχής της, θέλοντας και πάλι να ζήσει τη χθεσινή βραδιά σαν τρελή. Υπομονή Νεφέλη, μην βιάζεσαι μην τα χαλάσεις όλα! μια μικρή φωνούλα ψιθύριζε και πάλι στο μυαλό της, προειδοποιώντας την πως τόσες φορές σε ένα 12ωρο ήταν ήδη αρκετές για την δική τους πολύπλοκη ιστορία.
Αχ! Της είχε κάνει έρωτα αλήθεια, ξανά και ξανά μέχρι που δεν είχαν πια πνοή, αντοχή, ανάσα για να συνεχίσουν, μέχρι που τα κορμιά τους χόρτασαν έστω και για λίγη ώρα το ένα το άλλο και έπεσαν ξέπνοοι να κοιμηθούν, χαμένοι στα γεμάτο συναισθήματα όνειρά τους. Και ήταν στ'αλήθεια εξωπραγματικά, απίστευτα τέλεια η χθεσινή βραδιά τους! σκεφτόταν ακόμα ονειροπόλα και δεν είδε το εύθυμο βλέμμα στα μάτια του καθώς κοιτούσε την αφηρημένη ματιά της....
"Ει.....δεν πιστεύω να θέλεις κι άλλο;" μουρμούρισε παιχνιδιάρικα και άρχισε να την πλησιάζει επικίνδυνα μέχρι που έφτασε μπροστά της σε σημείο αναπνοής.
"Χμ, γιατί εγώ θέλω! Και άλλο, ξανά και ξανά και ξανά.....πειράζει;" βύθισε τα μάτια του στα δικά της και σε κλάσματα δευτερολέπτου είδε τον πόθο να ξεχύνεται και πάλι μέσα τους. Επιασε το πρόσωπό της με τα δυο του χέρια και έγειρε πάνω στα πρησμένα της χείλη καλύπτοντάς τα βάναυσα, φλογερά, παθιασμένα σ'ένα φιλί που μόνο του ξεσήκωσε τις θύελλες όλου του κόσμου.....Χριστέ μου τί μου κάνει; φώναξε απελπισμένα με το μυαλό της, καθώς τα χείλη του κάλυβαν τα δικά της με τη γλώσσα του, γνήσιος κατακτητής, γευόμενος άπληστα κάθε της κομμάτι...
"Μα δυστυχώς...... πρέπει να φύγω τώρα γιατί διαφορετικά......." την κοίταξε τώρα με βλέμμα γεμάτο ένταση και πόθο και έπειτα αργά, θαρρείς και δεν ήθελε, της γύρισε την πλάτη και χωρίς δεύτερη ματιά απομακρύνθηκε βιαστικά, λες και φοβόταν πως η Σειρήνα του θα τον καλούσε πίσω, όπως τον Οδυσσέα στο ταξίδι του γυρισμού του....
"Ραντεβού στις 7.00 ακριβώς, στη σάλα του ξενοδοχείου....Να είσαι έτοιμη Νεφέλη....." ψιθύριζε τώρα καθώς έφευγε με φωνή βραχνή, κοφτή και εκείνη έπεσε πίσω στα σκεπάσματα και άφησε όλες τις ανάσες του κόσμου να ξεχυθούν από μέσα της ξεφυσώντας ανακουφισμένη μα και απόλυτα ικανοποιημένη απ'ότι είχε ζήσει.....
"Ναι σου λέω ναι! Ω, είμαι απίστευτα ευτυχισμένη, πετάω στα σύννεφα Μαργαρίτα μου! Ω, νομίζω πως θα τρελλάθώ από χαρά...." φώναζε ενώ στριφογύριζε σαν τη σβούρα γύρω απ'τον εαυτό της στο κέντρο του τεράστιου δωματίου της με θέα την πανέμορφη λίμνη.
"Ωωωωω, ναι! Είμαι τόσο χαρούμενη για σένα! Επιτέλους φιλενάδα! Επιτέλους! Οσο για τα σύννεφα.....χμ....και εγώ σε λίγο εκεί θα πετάω...."μουρμούρισε τώρα λιγάκι πιο συγκρατημένα κάνοντάς την να αναρωτηθεί.
"Μαργαρίτα; Εσύ γιατί πετάς στα σύννεφα μπορείς να μου πεις; Εσύ έχεις τον Νίκο, καιρό τώρα και είσαι και έγκυος....Ει, προσοχή στο μελλοντικό μου βαφτιστήρι γιατί χάθηκες!" την μάλωσε τάχα μου τώρα παιχνιδιάρικα και ένιωσε από την άλλη γραμμή ένα πλατύ χαμόγελο να διαγράφεται στα χείλη της φίλης της.
"Ε, κάτι ξέρω και εγώ Νεφέλη μου, πίστεψέ με.....Κλείνω τώρα γιατί με φωνάζει ο Νίκος...." άκουγε τώρα σαν από πολύ μακριά τη γραμμή, ενώ φωνές δεκάδες, συμπλήρωναν την όλη συνομιλία θαρρείς και η φίλη της βρισκόταν στον κέντρο της Σκιάθου....Μόνο να είναι καλά...σκεφτόταν ελαφρά μπερδεμένη, καθώς μια σκιά σκέπασε τώρα την καρδιά της. Δεν ήξερε γιατί, αλλά ένιωθε πως κάτι της κρύβει....Δεν βαριέσαι! Σήμερα γιορτάζω! σκέφτηκε γεμάτη χαρά και έτρεξε στο μπάνιο να ετοιμαστεί για το μεγάλο βράδυ....
Σ'ότι αφορούσε τον Ντάνιελ τα είχε κανονίσει όλα σήμερα το πρωί! Οταν του ανακοίνωσε ξαφνικά πως τελικά η ίδια θα πήγαινε στην συναυλία της Μελίνας, αλλά όχι στην Νορβηγία που ήταν η κοπέλα του και ο ίδιος αυτή την εποχή, αλλά στην Σκωτία, εκείνος φυσικά έμεινε άφωνος για μερικά δευτερόλεπτα πριν καταφέρει να τον πείσει να έρθει εδώ για να κάνουν μαζί έκπληξη στην αδερφή της.
Του έκλεισε μάλιστα και δωμάτιο στο ξενοδοχείο, βιαστικά, πριν λίγο και έμενε μονάχα να περιμένει την άφιξή του! Αχ και είχε τόσα να του πει! Τόσο καιρό στο Λονδίνο, ήταν πια ο καλύτερός της φίλος και ήξερε πως θα χαιρόταν πραγματικά για εκείνη που "επιτέλους, είχε βρει την ιδανική της σχέση", όπως χαρακτηριστικά της ευχόταν διαρκώς!
Οσο για την Μελίνα, ανυπομονούσε να δει την έκφραση στο πρόσωπό της όταν θα τους έβλεπε μπροστά στα πόδια της λίγο πιο πέρα από την σκηνή....Ελπιζε μονάχα ενδόμυχα αυτό να μην τάραζε το παίξιμό της, παρότι της είχε απόλυτη εμπιστοσύνη. Λίγη συγκίνηση παραπάνω δεν μπορεί να την επηρέαζε, έτσι δεν ήταν; αναρωτιόταν μα η κίνηση στην εσωτερική αυλή του πύργου την έβγαλε τώρα από τις σκέψεις της.
Μια λιμουζίνα είχε τώρα εμφανιστεί μπροστά στην κεντρική είσοδο του ξενοδοχείου, σαν μεγάλη παραφωνία μέσα στο πανέμορφο τοπίο προκαλώντας την προσοχή όλων των θαμώνων και μια κατάξανθη, λυγερόκορμη γυναίκα, ντυμένη μ'ένα κατακόκκινο εφαρμοστό φόρεμα που αναδείκνυε κάθε ίνα της θηλυκότητάς της, έβγαινε τώρα από μέσα όλο νάζι και στυλ. Ελα Χριστέ! Ποια είναι πάλι αυτή η ντίβα; μονολόγησε η Νεφέλη εκστασιασμενη, καθώς οι λυκνιζόμενες και γεμάτο χάρη κινήσεις της γυναίκας μαγνήτιζαν πάνω της όλα τα βλέμματα.
Με περπάτημα αγριόγατας, τινάζοντας όλο χάρη το κεφάλι της δεξιά - αριστερά, στέλνοντας ταυτόχρονα νοητά φιλιά με το χέρι της στους παρευρισκόμενους που έτρεχαν να την χαιρετίσουν, έφτασε μέχρι το κεφαλόσκαλο του ξενοδοχείου όπου και κοντοστάθηκε. Και εκεί, ένας γοητευτικός νεαρός άνδρας την προϋπάντησε και εκείνη, έπεσε στην αγκαλιά του δίνοντάς του ένα δυνατό, ζωηρό φιλί στα χείλη...
Βρε για φαντάσου! σήκωσε ειρωνικά το φρύδι της η Νεφέλη από αυτό το πραγματικά θεαματικό σόου της ντίβας ξανθιάς, μέχρι που -γυρνώντας λίγο ο άντρας προς τη μεριά της, είδε επιτέλους τα χαρακτηριστικά του. Και τότε το πρόσωπό της έγινε πιο άσπρο από το πανί , αφού ο άντρας αυτός δεν ήταν άλλος από τον Αλέξη....
Χριστέ μου! πισωπάτησε αλαφιασμένη παίρνοντας βαθιές ανάσες τώρα διαρκώς προσπαθώντας να επαναφέρει το οξυγόνο που είχε φύγει άξαφνα από τα πνευμόνια της και κατάφερε με κόπο να αυτοκυριαρχηθεί και να μην φωνάξει έκπληκτη στο θέαμα του αναπάντεχου φιλιού τους....
Δεν μπορεί, δεν είχε δει καλά! Εκανε λάθος σίγουρα! Τί δουλειά είχε εκείνη η άγνωστη να φιλά στα χείλη τον Αλέξη της; Τί διάολο δουλειά! έβραζε μες στο ζουμί της έξαλλη από θυμό και άρχισε να πηγαινοέρχεται νευρικά μές στο υπερπολυτελές δωμάτιό της -σουίτα θαρρείς- που έμοιαζε τώρα ωστόσο σαν φυλακή για τα τεντωμένα της νεύρα...
Και εκείνη τη στιγμή, ο ήχος ενός μηνύματος στο κινητό της, διέκοψε τις άγριες σκέψεις.
"Μωρό μου.....Τί κάνεις; Μου λείπεις!" της έγραφε γεμάτος υπονοούμενα ο Αλέξης τώρα και λίγο έλειψε να πετάξει το κινητό από το παράθυρο!
"Γιατί σου λείπω; Να πας στην φλογερή ξανθιά, να σε παρηγορήσει!" απάντησε πληκτρολογώντας πυρετωδώς και χωρίς πια να σκέφτεται. Είχαν περάσει τόσα πολλά για να φθάσουν μέχρι εδώ και τώρα δεν μπορούσε στ'αλήθεια να κατανοήσει αυτές του τις πράξεις....
Δεν μπορεί, κάποια λογική εξήγηση θα υπάρχει, κάποια να πάρει! σκεφτόταν ενώ προσπαθούσε να δει τα πράγματα πιο αντικειμενικά. Στο κάτω κάτω, αυτή τον είχε φιλήσει έτσι δεν είναι; μια φωνούλα έλεγε μέσα της μα μια άλλη ανταπαντούσε Και τί δουλειά είχε να τον φιλάει; Τον ήξερε και από εχθές;
"Ανοιξέ μου! Νεφέλη! Δεν το κουνάω από 'δω αν δεν μου ανοίξεις" άξαφνα η φωνή του αντήχησε έξω από την πόρτα της ξαφνιάζοντάς την. Και μην θέλοντας να προκαλέσει σκηνή μα και πεθαίνοντας από την αγωνία, του άνοιξε την πόρτα.
"Πες μου τί ήταν αυτό; Για όνομα του Θεού Νεφέλη! Μην το κάνεις αυτό, μην βάζεις μπροστά μας εμπόδια που δεν υπάρχουν" την ικέτευσε τώρα με φωνή απαλή, βραχνή ενώ το σώμα του ήρθε να σταθεί τόσο κοντά στο δικό της που της έκοβε την ανάσα....
"Αλέξη, σε φίλησε! Μια άγνωστη, χυμώδης γυναίκα σε φίλησε και εσύ μου λες πως βάζω εμπόδια; Τί θέλεις δηλαδή να πιστέψω;" δεν ήξερε τί άλλο να του πει, μονάχα τον κοίταζε έκπληκτη που έβγαινε και από πάνω.
"Η Τζουλιέτα είναι φίλη μου Νεφέλη. Την ξέρω από τότε που ήμασταν παιδιά! Μεγαλώσαμε μαζί απ'όταν.....έφυγα από τη Σκιάθο....Και τώρα είναι μια τραγουδίστρια λυρικής σκηνής όπως λέμε εμείς, που έχει έρθει καλεσμένη από τον Δήμαρχο του Εδιμβούργου για να παραστεί στη συναυλία της αδελφής σου!" της αποκάλυψε απλά, ψύχραιμα μην αφήνοντας το πρόσωπό της στιγμή από τα μάτια του....
"Και αυτή η ντίβα φοράει εφαρμοστά κατακόκκινα φορέματα και φιλάει στα χείλη όποιον βλέπει;" συνέχισε ολοένα και πιο ξέπνοη αυτή από το άρωμα του κορμιού του....Είχε αρχίσει και πάλι να υποκύπτει στη γοητεία του - ήταν ολοφάνερο- αλλά πάλι ήταν πολύ πειστικός να πάρει! Τον είδε να γέρνει ελαφρά στο πλάι, να σκάει ένα στραβό χαμόγελο και να την κοιτάζει ερευνητικά με μισόκλειστα μάτια....
"Δεσποινίς Αναστασίου, μήπως......ζηλεύουμε;" ρώτησε θριαμβευτικά, ενώ το χαμόγελό του ολοένα και μεγάλωνε στο πρόσωπό του....
Οχι απλά ζηλεύουμε μα πεθαίνουμε, μαρτυρούμε, τυραννιόμαστε κύριε Παπαδημητρίου! ήθελε να του πετάξει μα αντ'αυτού χαλάρωσε το σώμα της και χαμογέλασε ειρωνικά.
"Χα! Οχι βέβαια! Αλλωστε, ευκαιρία είναι να σου πω πως δεν θα είμαι μόνη σήμερα. Μπορεί εσύ να έχεις στο νου σου την......πώς την είπαμε, α, ναι Τζουλιέττα, όμως και εγώ θα έχω τον Ντάνιελ μαζί μου, ως καβαλιέρο, αφού περιμένω την άφιξή του από λεπτό σε λεπτό!" ξεστόμισε άστοχα τώρα εκείνη, απερίσκεπτα, θέλοντας να δείξει πόσο λίγο την είχε επηρεάσει.
Ακούς εκεί ζήλευε! σκεφτόταν και έκανε ν'απομακρυνθεί όλο άνεση μα δεν είχε υπολογίσει την αντίδρασή του. Σαν πέτρα έγινε το σώμα του και τα χέρια του τανάλιες που την ακινητοποίησαν δυνατά τώρα πάνω στον τοίχο ενώ το στόμα του, απέχοντας ελάχιστα μονάχα εκατοστά απ'το πρόσωπό της ξεστόμιζε τις λέξεις μία μία σαν καμτσικιά στο κορμί της ....
"Τί.......είπες;;;; Θα έρθει ποιος;;;;" την έκαιγε τώρα με το βλέμμα του πόντο-πόντο και δεν θα την άφηνε πια μέχρι εκείνη να του απαντήσει... Εγλειψε τα χείλη της νευρικά συνειδητοποιώντας στην παγίδα που είχε πέσει μονάχη και έψαχνε τρόπους να διαφύγει μα χωρίς αποτέλεσμα.
"Πες μου Νεφέλη! Περιμένω!" την διέταξε σχεδόν και δεν τόλμησε να παρακούσει.
"Ε, να, είπα στον Ντάνιελ να έρθει εδώ να κάνουμε μαζί την έκπληξη στην Μελίνα! Δεν ξέρεις πόσο θα χαρεί και......" έμεινε μετέωρη η φράση της καθώς τα μάτια του είχαν ανοίξει τώρα διάπλατα από την έκπληξη, μα και κάτι άλλο που δεν μπορούσε να προσδιορίσει.
"Θέλεις να πεις πως, ο Ντάνιελ θα μείνει εδώ, στο δικό μου ξενοδοχείο; Είσαι καλά;;; Με τίποτα!" την άφησε τώρα, γυρνώντας της απότομα την πλάτη και φέρνοντας νευρικά το χέρι του μέσα απ'τα πυκνά μαλλιά του αγανακτισμένος.
"Για πόσο ηλίθιο με περνάς; Πώς είναι δυνατόν να πιστεύεις πως θ'αφήσω αυτόν τον...... τον γελοίο, που σε παράτησε ολομόναχη όταν τον χρειαζόσουν να σε ξαναπλησιάσει! Θεέ μου Νεφέλη, δεν βλέπεις επιτέλους μπροστά σου; Ποιος σε νοιάζεται, ποιος αγωνιά, ποιος σε θέλει, ποιος........" σταμάτησε απότομα καρφώνοντας το βλέμμα του πάνω της απογοητευμένος, παραδομένος.
"Και εσύ γιατί δεν καταλαβαίνεις πως......φοβάμαι Αλέξη! Δεν προλαβαίνω να γυρίσω την πλάτη μου και όλο κάποια βρίσκεται τριγύρω! Δεν καταλαβαίνεις .....πόσο αυτό με σκοτώνει!" κατέληξε και εκείνη ξέπνοη πια, θεωρώντας πως αν μή τι άλλο, έπρεπε να είναι ειλικρινής μαζί του.
Δεν μίλησαν για λίγα δευτερόλεπτα, κοιτάχθηκαν μονάχα στα μάτια και ήταν αρκετό η καρδιά τους να ξεχυθεί και να μιλήσει, να θυμίσει τις στιγμές που μοιράστηκαν, να μαλακώσει τις αμφιβολίες, τους εγωισμούς και τα πάθη.....
Και την επόμενη στιγμή, βρισκόταν στην αγκαλιά του, με τα χείλη του να την φιλάνε παθιασμένα ενώ τα χέρια του έτρεχαν πάνω τους σαν διψασμένος που ψάχνει για νερό.
"Μόνο εσένα.....δεν τον βλέπεις; Μόνο εσένα έχω ανάγκη, μόνο εσένα θέλω!" βόγγηξε μέσα από τα φιλιά του και την έκανε να ξεχάσει πια τα πάντα.....
Λοιπόν παιδιά, η ιστορία μας φτάνει στο τέλος της, παρότι υπάρχουν μερικά πρόσωπα ακόμα που θα παίξουν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξή της.
Ντάνιελ, , Αναστασία, Ρεβέκα, Χάρης,Τζουλιέτα....Τί ρόλο λέτε να έχουν και τί τέλος θα επιθυμούσατε;;;;
Ξέρω τί θέλω εγώ, αλλά όχι τί θέλετε εσείς και πώς θέλετε να δείτε τους υπόλοιπους ήρωές μας γι'αυτό ακούω προτάσεις....
Φιλιά πολλά! Θέλω σχόλια και αστεράκια! Ευχαριστώωωωω!