Ακολουθώ τα αγόρια και προσπαθώ να παρατηρήσω το αγόρι. Γαλανά μάτια, καστανόξανθα μαλλιά,...μα φυσικά. Θα μπορούσα να το ερωτευτώ ξανά από την αρχή ακόμα και με αυτή την αμφίεση. Ο Νίκολας είναι πανέμορφος. Ένας άγγελος στη γη.
-Πάμε στο γήπεδο, φωνάζει ένα αγόρι και τρέχουν όλα.
Αρχίζω να τρέχω κι εγώ πίσω από τον Νίκολας. Σταματάνε σε έναν περιφραγμένο χώρο με συρματόπλεγμα και ξεραμένο γρασίδι. Στις δύο πλευρές υπάρχουν κολόνες που μάλλον συμβολίζουν το τέρμα καθώς τους βλέπω να πέρνουν μία ξεφούσκωτη μπάλα και να την κλοτσάνε.
Εκείνη τη στιγμή αναρωτιέμαι γιατί έφτασα εδώ. Γύρισα μέσα από την περίεργη πύλη του Φοίνικα σε ένα απροσδιόριστο χρονικό διάστημα, χωρίς να γνωρίζω πως. Και τότε το καταλαβαίνω! Η φωνή μου ζήτησε να βρω τι επιθυμώ περισσότερο και δεν μπορούσα να το κάνω. Έτσι το έπραξε αυτή κοιτώντας το υποσυνείδητό μου. Από τη στιγμή που γνώρισα τον Νίκολας ήθελα να μάθω τι έζησε, ωστόσο όταν τον ρωτούσα δεν έλεγε πολλά. Τώρα μου αποκαλύπτονται όλα.
Χωρίς να το καταλάβω ακούγεται ένας δυνατός θόρυβος και μόλις γυρίζω να δω τι γίνεται, έκπληκτη εντοπίζω ένα πνεύμα! Ετοιμάζομαι να τρέξω αλλά θυμάμαι πως είμαι αόρατη, οπότε στέκομαι στη θέση μου και παρατηρώ τρομαγμένη και έκπληκτη.
Όλα τα παιδιά τρέχουν ουρλιάζοντας, εκτός από ένα. Ο Νίκολας στέκεται απέναντι στο πνεύμα καθώς αυτό ουρλιάζει. Ανασαίνει κοφτά, το βλέπω στο στήθος του. Το πνεύμα τον πλησιάζει ταχύτατα και αυτός χωρίς δεύτερη σκέψη παίρνει την ξεφούσκωτη μπάλα και τη ρίχνει με όλη του τη δύναμη στο πρόσωπό του. Το πνεύμα παραπατάει και αυτός πηδάει πάνω του και του σπάει το λαιμό!
Έντρομη κλείνω το στόμα με το χέρι μου. Ο Νίκολας πέφτει στο έδαφος και μόλις σηκώνεται βλέπει γύρω του φοβισμένος. Κοιτάω πίσω μου. Μία μεγάλη ομάδα παιδιών τον καρφώνουν με το βλέμμα τους και δύο κυρίες. Το κτίριο πίσω τους γράφει "Ορφανοτροφείο Κάλιστερ".
Μετά όλα θολώνουν και χωρίς να το συνειδητοποιήσω βρίσκομαι σε μία βραχώδη περιοχή.
-Όχι!, αναφωνώ. Δεν τελείωσε. Έπρεπε να δω τι έγινε μετά.
Δάκρυα κυλάνε από τα μάτια μου. Ο Νίκολας μου είπε πως ύστερα τον κάλεσε η υπεύθυνη και ήρθε ο κύριος Φίλιπς αλλά δεν ξέρω τίποτα άλλο.
-Αν ρωτήσεις τον Νίκολας, θα σου τα πει όλα. Είμαι σίγουρη, ακούω μια φωνή και γυρίζω απότομα το κεφάλι μου για να αντικρίσω μία κυρία με χάλκινα μαλλιά και λευκό φόρεμα.
-Ποια είσαι;, ρωτάω.
Αυτή χαμογελάει ειλικρινά, ήρεμα.
-Θα σου πω ό,τι χρειάζεσαι για να νικήσεις τα πνεύματα. Είμαι η Τζούλι Ρόμπερτς, αποκρίνεται και καθώς μένω άναυδη.
Σόρρυ που άργησα να γράψω αλλά στο σχολείο μπήκαμε στα βαθιά κατευθείαν.
Ελπίζω να σας άρεσε!!!!
Αστεράκι και σχόλιο κυρίες μου και κύριοι!!!♡♡