Oliver
'Oliver Xavonier van held naar rebel' schittert op de voorpagina van de avondeditie van De Demos, één van de twee grote kranten in ons koninkrijk. Kranten worden tegenwoordig niet meer gedrukt, maar aangeleverd op usb-stick. De usb-stick bungelt nog uit onze inmiddels vernielde tablet. Mijn moeder die even rustig de avondkracht dacht te gaan lezen, liet de tablet met een schreeuw op de grond vallen. Toen mijn vader en ik de woonkamer in stormde, stond ze trillend met één hand voor mond en met de andere wijzend naar de tablet midden in de woonkamer. De tablet lag gebroken aan haar voeten. De sterren in het glas weerkaatsten het licht en gaven een raar schijnsel op het plafond. Toen zag ik de titel en liet de tablet bijna voor de tweede keer die avond vallen.
Ik weet dat ik het artikel niet moet gaan lezen, het zal me alleen maar zorgen en onzekerheden opleveren. Maar iets in me wil ook wel graag weten wat de media dan over me te vertellen heeft. Wat kan de zoon van een hoge pief bij een roboticabedrijf gedaan hebben om als rebel bestempeld te worden?
'Oliver Xavonier, u weet vast nog wel wie hij is. De jongen die zo gelukkig was om de prins te redden. 'De held van vorige week' heeft misschien niet zo veel geluk gehad. Een bron uit Het Koninklijk Paleis vertelt ons dat de koning een nieuw onderzoek heeft geopend naar de toedracht van de aanslag en haar connectie met de rebellengroepering Cyclopsis. De hoofdverdachte in het onderzoek is Oliver Xavonier. Volgens onze bron gaat er ook gekeken worden naar mogelijke banden tussen Xavonier en Cyclopsis. Er gaan geruchten dat Xavonier misschien niet zo onschuldig is als hij overkomt. Meer informatie vind u op pagina 4.'
Ik ben net zo verbaasd als mijn moeder. Welke idiote lama heeft nou weer bedacht dat ik een rebel ben?! Ik ben blij dat ik net weer een beetje uit de spotlights ben. Ik kan weer normaal over straat en kan dus weer mijn vrienden zien, want na bijna een hele week met mijn moeder in huis als het enige gezelschap was ik er erg aan toe om tijd door te brengen met mannen, nou eigenlijk was ik bereid met bijna iedereen tijd door te brengen zolang ik maar een eind uit de buurt was van mijn moeder.
Als mijn moeder weer een beetje bijgekomen is van de eerste schrik, begint ze in zichzelf mompelend door de woonkamer te ijsberen. Ik vang dingen op als 'de schaamte' en 'wat als Masha dit hoort'. Mijn vader verkeert in een soortgelijke toestand. Hij zit met zijn handen voor zijn gezicht als een hoopje ellende in een stoel. 'Een schande voor de familienaam, een schande zeg ik je!' mompelt hij keer op keer. Waar mijn ouders zich druk maken om hun reputatie, vrees ik voor mijn leven. Beschuldigd van zoiets ernstigs als rebellie en een aanslag op de prins. Je komt echt niet weg met een waarschuwing of een boete. Mijn ouders lijken zich niet eens bewust van het gevaar. De Koninklijke Garde kan ieder moment binnen komen stormen om me mee te nemen voor verhoor. Mijn ouders zijn zoals altijd te druk bezig met hun reputatie. Mijn ouders zijn typische niet-Bevoorrechten. Alleen zijn zij niet de hele dag gefocust op de beelden die hun prothese hun laat zien, ze zijn de hele dag bezig met het hoog houden van een goede reputatie. Maar zoals iedereen tegenwoordig zijn ze te druk om te zien wat recht voor hun ogen gebeurt. Al het goede en mooie van het leven gaat aan hun voorbij, ze leven zonder echt te leven.
De minuten gaan langzaam voorbij. Om de spanning de onderdrukken, kijk ik naar de klok. De wijzer maakt perfecte rondjes van zestig seconden. Ik weet zeker dat de Koninklijke Garde hier iedere moment kan zijn om me mee te nemen. Ik weet niet waarom het vooruitzicht me zo beangstigend lijkt. Mijn eerste ontmoeting met de Koninklijke Garde was niet zo eng. Oké, ik geef toe dat ik geïntimideerd was, maar niet zo belachelijk bang als nu. 'Je bent niet bang. Wees geen watje. Kom op Oliver, verman je. Je bent geen meisje, dan had je in een hoekje mogen huilen. Je bent een vent, dus als ze komen dan neem je je verantwoordelijkheid en ga je met ze mee. Je bent het aan je land verplicht. Je hebt die aanslag niet gepleegd en dat ga je bewijzen.'
Ondanks dat ik mezelf mentaal had voorbereid op de komst van de Koninklijke Garde is het alles behalve wat ik verwacht had. Mijn ouders en ik hebben ze niet horen aankomen. Met een harde krak begeeft onze mahoniehouten voordeur het onze de kracht van de laarzen van de Gardisten. Mijn ouders en ik springen op uit onze stoelen. We waren eindelijk net wat rustiger geworden en mijn moeder zat rustig een kopje thee te drinken. Het kopje landt op de grond en valt in scherven uiteen. We kijken allemaal van de deur naar het kopje, niet wetend wat te denken van de verstoring van onze net hervonden rust. Dan komt er een grote cilinder door de deur naar binnen rollen en stopt voor onze neus bovenop de scherven van de het kopje. 'Rook' hoor ik de Gardisten roepen. Na een bescheiden plofje is de hele ruimte opeens gevuld met rook. Dit was kennelijk de que waar de Gardisten op wachtten. Ik hoor ze naar binnen stormen. Ik hoest en proest van de rook en mijn ogen tranen. Ik zie geen hand voor ogen en ik zie de Gardist die me neerhaalt dan ook niet aankomen. Met één soepele beweging schopt hij mijn benen onder me vandaan en ik land met een harde klap plat op mijn gezicht op het glimmende parket. De Gardist houdt me in de houtgreep en buldert in mijn oor. 'Oliver Xavonier, hierbij word je opgepakt wegens verdenking van landverraad, rebellie en bedreiging van de Koninklijke Familie.' Hij drukt me nog steviger tegen de grond. Ondanks deze ongemakkelijk houding weet ik het toch nog toch nog voor elkaar te krijgen om sarcastisch te zijn. 'Jullie hadden ook gewoon kunnen aanbellen...'