Bölümü bu denli geç attığım için çoook özür dilerim. Ayrıca sonda birazcık uzun bir not olacak okursanız sevinirim~♡
Lise yıllarımda Yoongi'nin hayatıma gireceğini söyleseler 'eğlenceli olur' derdim. Ne zaman geleceği umrumda olmazdı, ne de olsa sonsuza dek aynı kişi olarak kalacaktım. Gelecek kelimesinin anlamı neydi ki?
Ama öyle olmadı.
Üniversiteden mezun olduğum gün babamın yüksek desibelli öğüdü beni şu anki olduğum kişiye çevirdi. Tutkusu peşinde koşan lakin gelecek korkusuyla dolu Hyeya oldum. Yoongi hayatıma girdiğinde hoş karşılamadım bu yüzden. Yine de sorarım sana liseli Hyeya, bu adam seni öptükten sonra ailenle tanışmalıyım dese hala aynı tavrı koruyacak mıydın?
Şu anki bana sorarsan, yelkenleri suya indirmek istedim. Hatta yelkenleri indirmek için tırmandım. Sonra da tekne battı.
"İnsan psikolojisi dersi için. Unuttun mu, senin karakterini çözümlüyoruz ya?" dedi Yoongi en dingin sesiyle. Unutulmuş bardak gibi kalakaldım oturduğum sandalyede. Zira o çoktan toplanan paraları saymaya gitmişti.
Ardından aynı gecenin sabahında Jin'in arabasıyla küçük oğlumuz Jimin'i de yanımıza alarak yola koyulduk. Taehyung, hastaneye hasta olduğumu söyleyecekti. Ne ironik.
Jin ise bambaşka bir dünyaydı. Arabasını Jimin'i başından almamız şartında vermişti. Karısı yeni doğum yapmıştı, evlatlık çocuklarını Hyeya Hayır Kurumu'na vermek en mantıklısıydı. Çakal herif seni.
Camdan dağı taşı izlemeyi, zihnime işkence etmeyi kesip arabadakilere döndüm. Radyoda Hyuna -How's this çalıyor, Jimin coşkuyla eşlik ediyordu. Yoongi de enerjisine dayanamamış olmalı ki sertçe radyoyu kapadı.
"Bu kadar eğlence yeter Jimin." dedi yol ayrımına girerken. Jimin kollarını birbirine bağlayarak arkasına yaslandı. Sonunda dedim içimden. Deli gibi uyumak istiyordum. Uyandığımda aile ziyaretimiz bitmiş olsa ne güzel olurdu.
"Kadın ve erkek karakterlerin ana özelliklerini hallettiğimize göre sıra konu belirlemekte."
Sana uyku yok Hyeya.
Uyuyup uyumadığımı kontrol etti. Kırpışan gözlerim tarafından ele verileceğimi biliyordum, gözlerimi açtım ve onu onayladım.
"Hiç düşündün mü?"
Vücudum gerildi. Konu; romanın, hikayenin veya basit bir yazının en önemli parçasıydı.
Ve benim fikirlerimin pek orjinal olduğu söylenemezdi.
"Aklındakileri söyleyebilirsin Hyeya. Eleştirilerimden mi çekiniyorsun yoksa?"
Ah, o da var tabii. Genelde rahat kişiliğe sahip olan Yoongi, hoşuna gitmeyen durumlar karşısında bir şirket ceo'su kadar sert olabiliyor. Ne zaman ortaya çıkacağını kestiremediğim bu kişilik korkutmuyor değil.
"İki konu var. Birincisi asker ve siyasi suçlu arasında. İkinci Dünya Savaşı sonrası Seul'de geçiyor."
Tepkisini ölçmeye çalıştım. Yola odaklanmış bakışları düşüncelerini ele vermiyordu. Çaresizce devam ettim.
"İkincisi kocasının işi dolayısıyla başka bir ülkeye taşınan kadının hikayesi. Üstelik o ülkeden nefret ediyor."
"Ama gerçek aşkı da o ülkede buluyor." dedi alay dolu ses tonuyla. "Klişe, Hyeya. Klişeler..."
"Klişeler güzeldir hyung."
Endişeyle Jimin'e döndüm. Sırrımızı biliyor muydu? Kim söylemişti? Şimdi ne yapacaktık?
"Sen neyden bahsediyorsun?!"
"Bilmiyorum. Siz neyden bahsediyorsunuz?" dedi boş bakışlarla. "Her neyse. Radyoyu açın, muhabbetinizden sıkıldım."
Radyoyu açtım.Şans bu ki hala aynı şarkı çalıyordu. En iyisi enerjisini atmasına izin vermekti.
Klişe Hyeya. Klişeler...
Ruhun klişeliğine mahkum olmuş Hyeya. Psikolojin çözülse, aşkı öğrensen ne fayda?
■■■
"Telefonda inanmamıştım ama gerçekten erkek arkadaşın varmış!"
Annem kahkaha attı, bende sessizce yeri kazmaya koyuldum. Ne kadar derin olursa hoştu benim için.
Tamam, otuz yıllık hayatım boyunca güzelliğiyle dikkat çekenlerden olmamıştım. Erkekler için hayalet kızdım. Yine de böyle bir şeyi ortaya dökmeye ne gerek vardı? Gurur duyularak anlatılacak özelliklerim de vardı yahu!
"Anne daha hangisinin erkek arkadaşım olduğunu bilmiyorsun." diye mırıldandım kahkahaları kesilince.
"İkiside iyi görünüyor hayatım." dedi saçlarımı okşarken. Saçlarımın ellenmesinden hoşlanmadığımı biliyordu. Herkesin içinde 'iyi iş' diyemeyeceği için böyle yapıyordu. Diyebilirdi aslında. Günün anlam ve önemini 'Hadi Hyeya'yı Rezil Edelim!' olarak belirlemişti çoktan.
"Hayatım, çocuklara kek koysana."
Babam ilgiyi üzerine çekince derin nefes aldım. Annemden daha olgun davranacağına emindim. Annem sevincini içinde yaşamayı bilmezdi, babam ondan farklıydı.
"Kusura bakmayın." dedi anlayış dileyen gülümsemeyle. İçeceğinden yudum aldı ve bana döndü. "Ee, ne zamandan beri birliktesiniz?"
Alın damadınız bu dercesine Yoongi'nin elini tuttum. "Bir aydır."
"Huh?" dedi Jimin saçlarını kaşıyarak. Lafa atlamasa olmazdı zaten. "Jungkook birkaç aydır birlikte olduğunuzu söylemişti."
Gözlerim genişledi. Herkese farklı zamanlar vermiştik ve hiçbiri doğru değildi. Yalanlar kokusunu sızdırmaya başlamıştı işte.
Yoongi benim aksime sakin tavırla yanıtladı Jimin'i. "Jungkook yanlış anlamış olmalı."
"AMAN TANRIM!" Ellerini şaşkınlıkla yanaklarına koydu. "BİR AYDIR BİRLİKTESİNİZ VE AYNI EVDE KALIYORSUNUZ!"
Jimin...ölümün elimden olacak. Gerizekalı herif, normal şartlarda bile bunu söyleyemem ki aileme?!
"BİRLİKTE Mİ YAŞIYORSUNUZ?"
Annem ve babam aynı anda atılınca alnımı sıvazladım. Sesler gittikçe yükseliyordu ve muhtemelen yükselmeye devam edecekti. Birlikte yaşamak mütevazi ve çağdaş yaşam arasında kalan ailem için kabul edilecek bir durum değildi. İstedikleri yuva kurmamdı, onların tuttuğu evde adamın biriyle yaşamam değil.
"Hyeya, bize sebebini açıklayacak mısın?"
Oturduğum sandalyede ölmeyi diledim. Nasıl açıklayabilirdim ki? Sandığınızın aksine roman yazmaktan vazgeçmedim. Bu adam bana yardımcı oluyor ve evet, karşılığında evimde kalıyor. Hayır, bunu söyleyemezdim. Söylediğim takdirde geri kalan hayatım boyunca göreceğim tek şey odamın duvarları olurdu.
"Nişanlanacağız. İzninizi almaya geldik."
Evet, iyi yalan.
NE?!
NİŞANLANACAK MIYIZ?!
"Canım kızım, tebrik ederim!"
Annemin huzur dolu kolları arasına girerken suratımın yine her şeyi açıkladığını biliyordum. Çaresizce Yoongi'ye döndüm, açıklaması yoktu. Aniden ortaya attığı yalanlardan biriydi.
Tek farkla.
Bu sefer gerçekten batacaktık.
Hi ladies! Geç kalmış bölümün özrü olarak gelecek bölümü çabucak yazacağım~ ama önce söylemek istediklerim var.
Hikayeye canım sıkıldığı için başlamıştım, okul başlarken silecektim. Ama kıyamıyorum. Biliyorum ki aklımdaki sonu hiçbiriniz tahmin etmiyorsunuz ZUHAHAHA.
Aklımdaki son için 5-10 bölüm daha var. Okur musunuz bilmem ama yazmaya devam edeceğim. Sıklığını bilemiyorum, cuma veya cumartesi geceleri olur muhtemelen. Bir şey daha söyleyecektim ama unuttum cjajckak
Hoşçakalın!