'Megan, mag ik binnen komen?'. Jamie klopt op mijn deur.
'Jamie ga weg, alsjeblieft!' roep ik terug. Ik heb nu echt geen zin in hem. Oke, wat hij heeft gedaan is geen wereldramp, maar toch...
'Megan, het spijt me echt! Het is gewoo-'. Jamie stopt midden in zijn zin, alsof hij de juiste woorden niet kan vinden. 'Weetje, het is een beetje moeilijk te zeggen als er een deur tussen ons in zit,' vervolgd hij.
'Ik kan je anders prima horen!' roep ik terug.
'Babe, open de deur! Ik wil dat je in mijn ogen kijkt, zodat je ziet dat ik meen wat ik ga zeggen!'. Ik zucht heel diep, maar sta uiteindelijk toch op om de deur open te doen. Langzaam draai ik aan het slot en doe ik de deur open.
'Wat?,' zeg ik kortaf, en ik sla mijn armen over elkaar.
'Mag ik binnen komen?' vraagt Jamie zuchtend. Ik rol kort met mijn ogen en stap uit de deuropening, zodat Jamie er langs kan. Samen nemen we plaats op mijn roze bankje.
'Luister Megan,' begint Jamie, 'Ik ben niet echt goed in het "uiten" van mijn gevoelens'. Hij haakt met zijn vingers bij het woord uiten, 'Maar het is gewoon, nou ja, je bent gewoon... Anders'.
'Wow, alles wat een meisje wil horen,' zeg ik sarcastisch. Jamie schud zijn hoofd.
'Nee, je vat het verkeerd op'. Jamie pakt mijn handen en knijpt er zachtjes in. Ik kijk er even naar, tot Jamie mijn kin omhoog tilt, zodat ik hem aan kijk.
'Bij alle meisjes die ik heb gedate, en dat waren er veel, voelde ik niet wat ik nu voel. Ik ken je nog niet heel lang, maar toch voelt het alsof ik je al jaren ken. Je bent zo speciaal voor mij, nu al, en ik wil je gewoon niet kwijt'. Sprakeloos kijk ik Jamie aan. Waren dat echt zijn woorden? Hij is gewoon te "badboy" om die woorden te kunnen verzinnen. Hij spijbelt, is brutaal tegen leraren, trekt zich niks van niemand aan, hij vecht, heeft tattoo's, hij kleineerd mensen en maakt ze bang...
'Is dit je "standaard" verhaal bij meisjes die boos op je zijn, huh? Hoe vaak heb je deze zinnen al gebruikt?'. Jamie kijkt naar beneden.
'Okee, best vaak, maar dit keer meen ik het!' roept Jamie.
'Tuurlijk, en hoe va-'.
'Kijk in mijn ogen en zeg dat ik lieg,' onderbreekt hij me. Ik kijk hem dan kwaad aan. Toch krijg ik al snel een raar gevoel. Een oprecht gevoel, alsof hij het echt meent. Voor een tijdje staar ik in zijn chocolade bruine ogen, die langzaam dichterbij komen. Al snel voel ik zijn zachte lippen op die van mij. Als ik even later terug trek sla ik mijn ogen neer en zucht diep.
'Het spijt me Jamie, dat ik zo raar en overdreven reageerde. Het is gewoon... Een jongen heeft nog nooit echt intersse in mij gehad en ik weet gewoon niet hoe ik moet reageren,' verzucht ik. Er verschijnt een grote glimlach op Jamie's gezcht.
'Rustig maar baby, het is goed,' fluistert hij, terwijl hij me stevig in zijn armen houdt.
--
Ik gaap nog eens voor ik de studio binnen loop. Al vrij snel komt Gerald op me af gelopen.
'We lopen achter op schema, dus vertel ik wat we gaan doe tijdens de vigagie en skippen we lunch, dat moet je tussendoor doen'.
'Gerald, ook leuk om jou te zien! Hoe het met me gaat? Goed hoor! Met jou?' roep ik, overenthausiast. Gerald rolt geïriteerd met zijn ogen.
'Vigagie, nu,' zegt hij kortaf.
'Uhm okee? Weetje ik had mijn eerste filmdag heel anders voorge-'. Voordat Gerald mij m'n zin af kan laten maken, trekt hij me mee.
'Eerst vigagie,' zegt hij, en hij lijd me naar een kamer. "Vigagie" staat op een bordje op de deur. Je kan wel zien dat alles haast heeft, want Gerald duwt me haast op de stoel.
'Nou, ik leer zo wel de andere kant van je te kennen,' mompel in binnensmonds. Ik denk en eerlijk gezegt hoop ik dat hij het niet hoorde.
'Dat is Yasmin, je vigagiste,' zegt Gerald. Hij wijst naar een vrouw van rond de dertig, dik opgemaakt en haar blonde haar helemaal gestijld. Yasmin komt naar ons toe gelopen en geeft me een hand, maar veel tijd om zich voor te stellen heeft ze niet.
'Yasmin, we willen een straat look. Dus rommelig haar en een beetje stoere kleren okee?' zegt Gerald. Yasmin knikt en experimenteerd wat globaal. Ze denkt na en loopt naar een tafel met een grote map. Ze bladert er wat doorheen en laat iets aan Gerald zien. Hij kijkt er even naar, maar schudt uiteindelijk zijn hoofd. Bij het volgende plaatje knikt hij instemmend.
'Okee sweetie, we gaan zoiets met je haar doen,' zegt Yasmin. Ze laat me een plaatje zien. Ik glimlach en knik. Het is niet helemaal mijn stijl, maar ik lijk dan ook echt niet op Kate, mijn personage, dus nou ja...
--
Ik bekijk mezelf in spiegel. Ben ik dit? Ik zie er zo anders uit! Ik heb een kort shortje aan, een hempje met infinity, mintgroene vans en een rommelige staart (A/N foto aan de zijkant >>>>).
Eerste scene over tien minuten!
Ik hoor de stem van Gerald de studio door galmen. Ineens komt alles binnen. Alles wat er komen gaat. Ik kijk nog een keer naar mezelf en schud mijn hoofd. Ik kan dit echt niet! Deze rol is veel te hoog gegrepen. Ik begin een beetje panniekerig te ademen. Ik heb geen paniek aanval meer gehad sinds de tweede klas, toen ik nog werd gepest. Ik grijp naar het bekertje water op mijn bureau en probeer wat te drinken, maar doordat ik zo hevig aan het happen ben naar adem verslik ik me, waardoor ik nog meer moeite krijg met ademen, omdat ik nu ook moet hoesten.
'Ben je er klaar vo-'. Brandon stopt acuut met praten als hij me ziet en rent naar me toe. 'Rustig, rustig,' zegt hij kalm, terwijl hij op mijn rug klopt. Mijn ademhaling word na een tijdje wat rustig en voor een lange tijd blijft het stil.
'Bedankt,' kuch ik op een gegeven moment.
'Mijn broer heeft het ook, dus ik weet wat ik moet doen,' zegt Brandon, 'Maar... Ehmm...'. Brandon is een tijdje stil, alsof hij niet meer weet wat hij wil zeggen.
'Maar wat?' vraag ik. Ik kijk hem afwachtend aan. 'Niks, laat maar,' zegt hij. Weer blijft het stil, maar deze keer is het een fijne stilte.
'Denk je dat je het kan?' zegt Brandon na een tijdje. Ik blijf stil en kijk naar de grond.
'Dat beschouw ik als een nee'. Brandon zucht en trekt me mee naar m'n spiegel. Hij wijst naar mijn spiegelbeeld. Hij slaat een arm om m'n middel, waardoor ik een behaagelijk warm gevoel krijg van binnen. Het voelt raar, maar ook fijn.
'Je hoeft echt niet zo onzeker te zijn, want je kan dit,' begint Brandon, 'Je bent uit meer dan tiendúizend aanmeldingen gekozen, dat moet toch wel iets beteken?' zegt Brandon. Ik kijk naar m'n schoenen, maar al gauw tilt Brandon mijn kin op.
'Je gaat het geweldig doen, dat weet ik zeker'. Ik kijk naar m'n spiegelbeeld en glimlach zwakjes.
'Bedankt,' zeg ik zachtjes. Er verschijnt een glimlach op zijn gezicht, waardoor zijn schattige kuiltjes verschijnen.
Ho
Stop
Even terugspoelen
Schattig?
Dat was niet mijn gedachte
Waardoor zijn kuiltjes verschijnen, dat was mijn gedachte.
Niks meer, niks minder
'Kom je?' haalt Brandon me uit mijn gedachte. Ik knik en volg hem naar de set. Zodra we aankomen zegt Gerald wat er in deze scene gebeurd. Als hij klaar is worden we naar onze plek geleid. Gerald roept nog een paar keer dat somige mensen moeten verplaatsen en Yasmin werkt mijn make-up nog een klein beetje bij. Als alles tot op de laatste puntjes perfect is gaat het beginnen.
'Stilte!' roept Gerald door een soort megaphone. 'Iedereen op zijn plek? Licht? Geluid?'. Hij wacht op een paar tekens van goedkeuring
'Okee, camera in 5... 4... 3... 2... 1...'
'Actie!'
---------------------------------------------
Heloow!!!!
Paar dingetjes:
•Sorry voor de langzame updates, maar zoals ik al heb gezegd doet wifi raar en ik had veel toetsen afgelopen weken. Komende week valt het weer mee, dus ik hoop dan wat sneller te kunnen updaten!
•Ik heb weer ondekt hoe je foto's bij je verhaal kan zetten dus dat doe ik vanaf nu weer :)
Meer heb ik eigenlijk niet. Ik weet eigenlijk nooit wat je kan zeggen in het laatste A/N stukkje...
Hoe dan ook, ik hoop dat jullie het verhaal nog een beetje leuk vinden of een beetje saai misschien? Ik zal weer wat spannendere stukjes maken, beloofd!
Nou, heb ik toch nog een heel verhaal gehouden :)
xx
Comment
Vote
Follow