«......Ώστε εσύ και ο Αλέξης γνωρίζεστε και μάλιστα πολύ καλά και εγώ, δεν ήξερα τίποτα μέχρι τώρα!" άνοιξε αιφνιδιαστικά την πόρτα του γραφείου της τώρα μια βιαστική και ανακριτική Λίζα, ξαφνιάζοντάς την Νεφέλη δυσάρεστα....Μα εδώ που τα λέμε, μετά την χθεσινή αναπάντεχη συνάντησή τους, ήταν κάτι που περίμενε και έτρεμε την ίδια στιγμή...
"Ηρθα λοιπόν και εγώ εδώ, μήπως και μάθω κάτι παραπάνω από σένα αφού ο αγαπητός μου....φίλος, δεν θέλησε να μου πει σχεδόν τίποτα! Άλλωστε, φαίνεται πως....τον ξέρεις καλά τον Αλέξη, έτσι δεν είναι;;;Λοιπόν; Πες τα μου όλα!...» μια ματιά κοφτερή σαν μαχαίρι έπεφτε τώρα πάνω της κάνοντας τα γόνατά της να λυγίσουν από φόβο. Τώρα μάλιστα! Τώρα ποιος θα της επιβεβαίωνε πως όλο αυτό δεν θα επηρέαζε την μεταξύ τους επαγγελματική σχέση; Κανείς βέβαια! Εσύ και η ατυχία σου και ο Αλέξης! Γιατί; Τί έχω κάνει να αξίζω κάτι τέτοιο!κλαψούριζε από μέσα της μα εξωτερικά παρέμενε η ψύχραιμη, νηφάλια και άψογη επαγγελματίας Νεφέλη Αναστασίου....Ακόμη τουλάχιστον μα δεν ήξερε για πόσο.....
«Τι....εννοείς; Σε τι ακριβώς αναφέρεσαι;» προσπάθησε να κερδίσει χρόνο μα χωρίς ιδιαίτερο αποτέλεσμα.
«Λοιπόν; Τρέχει και τίποτε άλλο ανάμεσά σας ή είναι μονάχα η ιδέα μου;» συνέχισε επιτακτικά και φαινόταν πως δεν θα δεχόταν άλλη αργοπορία.
«Όχι. Και βέβαια όχι....»η Νεφέλη την κοίταξε κατάματα όσο πιο θαρρετά μπορούσε, μα ένιωθε ταυτόχρονα σαν να περνούσε από μηχάνημα ακτινογραφίας, έτσι όπως το βλέμμα της σάρωνε το πρόσωπό της....
«Μου λες αλήθεια;» έσμιξε τα φρύδια σαν να μην πίστευε λέξη απ' όσα της έλεγε, μα δεν την ενδιέφερε πια! Δεν ήταν υποχρεωμένη να της δίνει αναφορά για την προσωπική της ζωή σε τελική ανάλυση και αν ήθελε να μάθει κάτι, ας ρωτούσε τον αγαπημένο της φίλο!
«Μάλιστα....Ώστε, δεν υπήρξε τίποτε ανάμεσά σας έτσι; Χμ, ενδιαφέρον.....» κατέληξε χαμογελώντας αυτή τη φορά μ' ένα σαρδόνιο χαμόγελο λες και δεν πίστευε κουβέντα απ' όσα είχε ακούσει!
«Μην ανησυχείς! Μπορεί να σε τρόμαξα λίγο, αλλά έτσι είμαι εγώ όταν.....ανακρίνω!» συμπλήρωσε τελικά η Λίζα κάνοντας ένα αστείο μορφασμό και με μια κίνηση της χαμογέλασε και χάθηκε πίσω από την πόρτα.
Και εκείνη έπεσε βαριά σαν κούτσουρο πάνω στην θέση της, λες και είχε υποστεί ανάκριση από την Γκεστάπο! Τι ήταν πάλι αυτό; Πώς και κυρίως ποιος την είχε ενημερώσει για το παρελθόν της με τον Αλέξη και τι ακριβώς ήταν εκείνο που είχε μάθει; αναρωτιόταν διαρκώς τώρα, ενώ η απάντηση κλωθογύριζε μες το μυαλό της ολοφάνερη πια, κάνοντάς την να οργίζεται ολοένα και περισσότερο.
Γιατί αυτό, δεν ήταν κάτι που το ήξεραν πολλοί. Μάλιστα, εδώ στο Λονδίνο, ένας μονάχα γνώριζε και αυτός δεν ήταν άλλος από τον Αλέξη! Α, έπρεπε να του πει δυο λογάκια και μάλιστα άμεσα, μια και δεν καταλάβαινε με ποιο ακριβώς δικαίωμα αποκάλυπτε πράγματα τόσο προσωπικά για το άτομό της, χωρίς καν να την ρωτήσει αν ήθελε να κάνει την προσωπική της ζωή βούκινο! Και μάλιστα σε άτομα που αφορούσαν άμεσα την επαγγελματική της υπόσταση, για την οποία είχε τόσο κοπιάσει! σκέφτηκε αγανακτισμένη και ο υπόκωφος ήχος που έκανε το σπάσιμο του μολυβιού της από τα δικά της χέρια, την επανέφερε απότομα στην πραγματικότητα...
Α έπρεπε οπωσδήποτε να ξεκαθαρίσει αυτή την κατάσταση και μάλιστα σύντομα, πριν ακούσει από το στόμα της Λίζας άξαφνα και κάποια ....άλλη λεπτομέρεια! αποφάσισε πανικόβλητη πλέον, καθώς δεν ήξερε στ' αλήθεια πού θα σταματούσε εκείνος.....
Έπιασε νευρικά το κινητό της και άρχισε να ψάχνει το τηλέφωνο της Μαργαρίτας. Μπορεί η ίδια μέχρι χθες να μην είχε ιδέα πως ο Αλέξης βρισκόταν εδώ στο Λονδίνο μα κάτι της έλεγε πως η Μαργαρίτα γνώριζε περισσότερα.
Έτσι, σε λίγα λεπτά και αφού την διαβεβαίωσε πως θα της εξιστορούσε τα πάντα από το καλοκαίρι μέχρι σήμερα, είχε πια στο χέρι της την διεύθυνση του Αλέξη!
Ώστε έτσι λοιπόν κύριε Παπαδημητρίου! Ε, λοιπόν σήμερα θα είχε μια πολύ μεγάλη έκπληξη και το καλό που του ήθελε να ήταν εκεί! Γιατί δεν είχε σκοπό να φύγει από το διαμέρισμά του, αν δεν έλυνε μια και καλή αυτή την κατάσταση στην οποία την είχε φέρει, ν' απολογείται στην ίδια της την διευθύντρια μόνο και μόνο γιατί ήταν φίλος της! σκέφτηκε με την οργή να φουντώνει μέσα της και έκανε τεράστια υπομονή μέχρι να έρθει επιτέλους η ώρα που
"*********************"
Δεν κατάλαβε πότε έφτασαν με το ταξί έξω από το οικοδομικό τετράγωνο που στέγαζε το διαμέρισμά του, ωστόσο πλήρωσε τον οδηγό και με καρδιά που έτρεμε, άνοιξε την τεράστια μεταλλική πόρτα που αποτελούσε την είσοδο του κτιρίου στο οποίο διέμενε ο Αλέξης και πραγματικά έμεινε έκπληκτη με την πολυτέλεια που αντίκρισε...Μέχρι και θυρωρό είχε, ο οποίο, καλοντυμένος μέσα στην μπορντοκόκκινη στολή του με τα χρυσά κουμπιά και συρίτια θαρρείς και ήταν λοχαγός, εμπόδισε ευγενικά την είσοδό της.
«Παρακαλώ; Ποιον θα θέλατε;» την κάρφωσε με το βλέμμα θέλοντας να της μεταβιβάσει, πως μόνο μέσα από αυτόν μπορούσε να πετύχει το πολυπόθητο αποτέλεσμα, να συναντήσει οποιοδήποτε ένοικο τούτου του επιβλητικού οικοδομήματος.... Καλέ για φαντάσου! παραλίγο να του φωνάξει μα συγκρατήθηκε....
«Ε, δεν πειράζει, θα πάω μόνη μου...» προσπάθησε να τον αγνοήσει μα.....κανένα αποτέλεσμα...
«Δεν καταλάβατε μου φαίνεται! Υπάρχουν κανονισμοί.....Δεν μπορείτε ν' ανέβετε αν δεν μου πείτε σε ποιο διαμέρισμα θέλετε να πάτε!» επέμενε εκείνος τώρα αφήνοντας στην άκρη το ευγενικό ύφος.
«Ε, στον κύριο Παπαδημητρίου....» κατέληξε ανυπόμονη πια, καθώς ένιωθε πως θα έτρωγε άσκοπα τον χρόνο της εδώ μέσα....
«Σας περιμένει;»
«Όχι! Μα ξέρω πως θα χαρεί να με δει....» είπε ένα αθώο μικρό ψέμα κοιτώντας τον με ένα ανάλαφρο χαμόγελο στα χείλη...
«Περιμένετε παρακαλώ....» σχολίασε ο νίντζα-θυρωρός και σήκωσε αποφασιστικά το τηλέφωνο.
«Κύριε Παπαδημητρίου....Σας ζητούν.....Μια κυρία...Μισό λεπτό να ρωτήσω.....Είστε η κυρία;» γύρισε προς το μέρος της και ρώτησε με ύφος άκρως επαγγελματικό, λες και φύλαγε τον ίδιο τον Πρωθυπουργό της χώρας!
«Νεφέλη...» του απάντησε ξερά κάνοντάς του νεύμα να το μεταβιβάσει.
«Νεφέλη κύριε Παπαδημητρίου....Ναι, εντάξει, θα το μεταβιβάσω, καλό σας απόγευμα...» κατέληξε σοβαρά και την κοίταξε με ύφος προβληματισμένο.
«Ε, φοβάμαι πως θα πρέπει να περιμένετε μερικά λεπτά, μέχρι να ανέβετε. Θα μας ειδοποιήσει....» απάντησε απολύτως φυσιολογικά και εκείνης της ήρθε να βάλει τα γέλια! Για όνομα του Θεού! Δεν έψαχνε κανένα διάσημο πρόσωπο! Τον φίλο της, τον Αλέξη ήρθε να δει να πάρει! έβραζε απ' το θυμό της, μα αποφάσισε να μην κάνει σκηνή ξέροντας πως δεν θα κέρδιζε τίποτε παραπάνω....
Κάθισε αναπαυτικά λοιπόν σε έναν μπορντό, βελούδινο καναπέ απέναντί του, που προφανώς χρησίμευε γι' αυτήν την δουλειά της αναμονής, περιμένοντας όσο πιο υπομονετικά μπορούσε να την καλέσει η ....αυτού μεγαλειότης!
Και στο μεταξύ, δεν μπορούσε να μην θαυμάσει την εσωτερική διακόσμηση του "σαλονιού" με το παχύ στρώμα χαλιού, τις βελούδινες πολυθρόνες, τον οβάλ χρυσό καθρέπτη με τα ποικίλα σκαλίσματα ακριβώς από πάνω, που μέσα μπορούσες να δεις την αντανάκλασή σου θαρρείς και ήσουν ταξιδιώτης μιας άλλης εποχής.....
Όπως δεν μπορούσε βέβαια να μην θαυμάσει τους ενοίκους, που φαίνεται λες και ξεπηδούσαν κατευθείαν μέσα από τα περιοδικά μόδας, όπως τούτη η καλλονή που έβγαινε τώρα από το ασανσέρ, ντυμένη άψογα, κραυγάζοντας από μακριά πόσο εκλεπτυσμένη και ...πλούσια ήταν, φορώντας ταυτόχρονα ένα υπέροχο άρωμα που σε ζάλιζε, ότι και αν ήσουν! Μάλιστα! Τέτοιου είδους άνθρωποι έμεναν λοιπόν εδώ; Να γιατί χρειάζονταν τον νίντζα-θυρωρό στην είσοδο....σκέφτηκε και ένα ειρωνικό χαμόγελο διαγράφηκε στο πρόσωπό της.
«Δεσποινίς Νεφέλη.... Μπορείτε ν' ανέβετε» της ένευσε τώρα εκείνος με χαμόγελο, λες και μόλις είχε περάσει κάποιο περίεργο τεστ. Ωστόσο, δεν είχε χρόνο για ειρωνείες. Σηκώθηκε βιαστικά και κατευθύνθηκε στο ασανσέρ, πριν συμβεί οτιδήποτε και αλλάξει και πάλι γνώμη! Και εκεί την περίμενε μια δεύτερη έκπληξη, καθώς πραγματικά, επικρατούσε η ίδια πολυτέλεια με τον χώρο που καθόταν πριν, κάνοντάς την να εντυπωσιαστεί αφάνταστα. Μα πού βρισκόταν επιτέλους; αναρωτήθηκε έχοντας την εντύπωση πως είχε μπει μέσα σε κάποιο πανάκριβο ξενοδοχείο. Σφύριξε από θαυμασμό και χάιδεψε με το χέρι της το όμορφο εσωτερικό του, μέχρι που άκουσε τον υπόκωφο ήχο, που ειδοποιούσε πως είχε πια φτάσει... Και τότε οι αγωνίες της φώλιασαν και πάλι στην ψυχή και το μυαλό της....
Πήρε ωστόσο βαθιά ανάσα και θύμισε στον εαυτό της τον σκοπό για τον οποίο είχε έρθει, νιώθοντας αμέσως ένα κύμα οργής να την κυριεύει και πάλι. Έφτασε έξω από το διαμέρισμά του και πριν προλάβει καλά καλά να χτυπήσει την πόρτα, εκείνη άνοιξε ξαφνιάζοντάς την.
«Νεφέλη; Πώς;..... Θέλω να πω.....πώς με βρήκες;» ένας έκπληκτος Αλέξης την κοίταζε τώρα επιφυλακτικά, μην ξέροντας προφανώς τι να υποθέσει.
«Καλώς όρισες....» άκουσε την μπάσα φωνή του να ψιθυρίζει σχεδόν δίπλα της μα δεν είχε σκοπό να τον διευκολύνει. Ταυτόχρονα, μια περίεργη μυρωδιά, σαγηνευτική και εντυπωσιακή τύλιγε για άλλη μια φορά τις αισθήσεις της, κάνοντάς την να κοντοσταθεί και να τον κοιτάξει ακόμη πιο οργισμένη. Γιατί η μυρωδιά, έμοιαζε με εκείνης της γυναίκας, που πριν πέντε λεπτά έβγαινε από το ασανσέρ και....έφτιαχνε κοκέτικα τα μαλλιά της. Ε, όχι! Δεν πίστευε να ήταν κι αυτή ερωμένη του! Για όνομα του Θεού, πόσες γυναίκες είχε επιτέλους; σκέφτηκε σοκαρισμένη τώρα, καθώς συνειδητοποιούσε για ποιο λόγο την κράτησε σε αναμονή τόσα λεπτά! Ήθελε να ξεφορτωθεί την προηγούμενη ο αγροίκος!
«Σε παραδέχομαι πάντως ξέρεις! Ήρθα εδώ για άλλο λόγο, μα φαίνεται πως έβγαλα λαβράκι! Ξέρεις, μόλις συνάντησα άλλη μια ερωμένη σου κάτω.....Επιτέλους Αλέξη, πόσες έχεις;;;» κατέληξε τώρα οργισμένη, ξεχνώντας το λόγο που την είχε φέρει μέχρι την πόρτα του.
«Δηλαδή, θέλεις να πεις πως ήρθες μέχρι εδώ... για να μου κάνεις έλεγχο; Αυτό λοιπόν ήταν όλο Νεφέλη; Μα, δεν καταλαβαίνω τι σε νοιάζει! Τί σου δίνει το δικαίωμα να με ελέγχεις, να με αμφισβητείς, να με ακυρώνεις σαν άνθρωπο απλά και μόνο γιατί έχω ανάγκες; Αν θυμάμαι καλά, εσύ αποφάσισες να εξαφανιστείς από το νησί, όταν σηκώθηκες και έφυγες σαν κυνηγημένη, μην λέγοντας τίποτε ούτε στην καλύτερή σου φίλη! Και τώρα εμφανίζεσαι από μπροστά μου ζητώντας μου τί;» ένας έξαλλος Αλέξης της επιτιθόταν τώρα λες και είχε κάνει το φοβερότερο πράγμα του κόσμου, αφήνοντάς την έκπληκτη από την εξωφρενική ανάίδειά του!
Δεν ήξερε πια πως ν' αντιδράσει. Τα λόγια είχαν μπερδευτεί μέσα της και ο σκοπός για τον οποίο είχε έρθει φαινόταν τώρα τόσο μακρινός, καθώς άλλα, πολύ πιο επίπονα θέματα είχαν πια έρθει στην επιφάνεια. Ωστόσο δεν έπρεπε να παρασυρθεί, δεν έπρεπε να ξεχάσει γιατί είχε έρθει μέχρι εδώ, να πάρει! θύμισε στον εαυτό της και αποφάσισε να μην δώσει συνέχεια σ' ένα τόσο μεγάλο θέμα....
«Αλέξη....αντίθετα με ότι πιστεύεις, δεν είναι αυτός ο λόγος που με έφερε σήμερα εδώ!.» σταμάτησε λιγάκι φοβισμένη από την έντονη αντίδρασή του, θέλοντας να τον ηρεμήσει πρώτα, πριν του μιλήσει.
«Σίγουρα πάντως, δεν ήρθα για να σε ελέγξω.... Απλά.... σήμερα μου συνέβη κάτι πολύ περίεργο και ήρθα να το συζητήσουμε...» τον κοίταξε και πάλι διστακτικά, περιμένοντας να δει και πάλι την ένταση στο βλέμμα του, ωστόσο η περιέργεια είχε ήδη αρχίσει να τον καταβάλλει.
«Τι εννοείς; Τι συνέβη;» ρώτησε ανήσυχα τώρα.
«Ηρέμησε, θα σου πω, εντάξει;» προχώρησε τώρα στο εσωτερικό του διαμερίσματος βγάζοντας το σακάκι της και απλώνοντάς το στην πρώτη καρέκλα που βρέθηκε μπροστά της, ενώ την ίδια στιγμή επεξεργαζόταν αυτό που απλωνόταν γύρω της με ολοφάνερη περιέργεια.
Το διαμέρισμά του ήταν ένας μεγάλος, ενιαίος χώρος με μοντέρνα έπιπλα και γραμμές λιτές περιστοιχιζόμενο από μεγάλες τζαμαρίες για απόλυτη θέα στον Τάμεση....Τί ομορφιά! σκέφτηκε στιγμιαία, πριν οι ανησυχίες της την εμποδίσουν να απολαύσει περισσότερα....
«Λοιπόν; Δεν θα μου πεις;» μίλησε λίγα εκατοστά πίσω της τώρα, με ήρεμη, αργόσυρτη φωνή, κάνοντας τις αισθήσεις της να ξεσηκωθούν άθελά της. Γύρισε αργά, να τον αντικρίσει και βρέθηκε άξαφνα να κοιτάζει τις λίμνες των ματιών του κινδυνεύοντας να χαθεί μέσα τους γι' άλλη μια φορά.
Έσφιξε τα χέρια της σε γροθιές και για πρώτη φορά σκέφτηκε πως ίσως ήταν κακή ιδέα αυτό που μόλις είχε κάνει, να έρθει μόνη της εδώ, με μόνο όπλο την οργή της.... Ποια οργή; Μόλις τον έβλεπε ξεχνούσε τα πάντα! φώναξε μια φωνούλα μέσα της, μα ήταν πια αργά να το σταματήσει!
«Νεφέλη......Τι θέλεις επιτέλους από εμένα;» ψιθύρισε τώρα με το βλέμμα του να σέρνεται βασανιστικά πάνω σε κάθε λεπτομέρεια του προσώπου της έντονα, διαπεραστικά, αφήνοντας πάνω τους καυτό αποτύπωμα κάνοντάς την ανήμπορη να μιλήσει....
«Αλέξη...να... σήμερα το πρωί ήρθε άξαφνα η Λίζα και..... άρχισε να μου κάνει ανάκριση για μας. Όμως εγώ... εγώ δεν ήξερα μέχρι πού να φτάσω, μέχρι πού ν' αποκαλύψω, καθώς δεν είχα ιδέα πως εσύ της είχες μιλήσει! Εδώ δεν ήξερα καν πως ήσουν στο Λονδίνο πόσο μάλλον ότι είναι φίλη σου! Φαντάζεσαι λοιπόν την έκπληξή μου; Κόντεψα να λιποθυμήσω όταν άρχισε να με ρωτάει διάφορα πράγματα και ειλικρινά, δεν ήξερα τι να της πω γιατί δεν ξέρω και εσύ....τί της έχει αναφέρει...» τον ρώτησε πια απελπισμένη και στα μάτια της φαινόταν όλη η πίκρα, όλη η απογοήτευση γι' αυτή την κίνησή του.
«Δεν το πιστεύω! Ήρθε μέχρι το γραφείο σου και.... ρώτησε λεπτομέρειες; Μα....για ποιο λόγο να πάρει!» η φωνή του ακούστηκε τώρα τραχιά, οργισμένη, ενώ το βλέμμα του δεν έλεγε ν' αφήσει το δικό της τρέχοντας σ' όλο το πρόσωπό της, ψάχνοντας θαρρείς να βρει εκεί την αλήθεια...
«Για ποιο λόγο; Τι λες Αλέξη; Είναι ερωμένη σου! Και εγώ στα μάτια της πιθανόν να φαντάζω σαν απειλή, δεν το καταλαβαίνεις;» τον κοίταξε με μάτια γουρλωμένα από την έκπληξη, καθώς εκείνος έδειχνε και πάλι να μην συνειδητοποιεί την κατάσταση....
«Ορίστε;;; Νεφέλη τι λες! Από πότε η Λίζα είναι ερωμένη μου, μπορείς σε παρακαλώ να μου πεις;» την κεραυνοβόλησε με το βλέμμα του και ήταν λες και άκουγε το πιο περίεργο πράγμα του κόσμου.
«Τι εννοείς; Θες να πεις..... πως δεν είναι;» τον κοίταξε τώρα έκπληκτη με την σειρά της.
«Και βέβαια δεν είναι! Πώς στην ευχή έβγαλες αυτό το συμπέρασμα;»
«Μα....μα, νομίζω πως... ήταν αυτονόητο, θέλω να πω, ήσασταν μαζί, ταιριάζετε..... και.... νομίζω ήταν προφανές....» μπέρδευε τα λόγια της, καθώς δεν ήξερε πια τι να πιστέψει.
«Σε παρακαλώ πολύ, να προσέχεις τα συμπεράσματά σου! Δεν ξαπλώνω με κάθε κοπέλα που γνωρίζω ξέρεις!» έβγαινε και από πάνω τώρα, λες και έφταιγε εκείνη για ότι τραβούσε!
«Α, ναι; Και εγώ γιατί έχω δει μέχρι τώρα το αντίθετο;» του πέταξε άφοβα και δάγκωσε τα χείλη της, όταν τον είδε να πλησιάζει επικίνδυνα.
«Δηλαδή, τι ακριβώς θέλεις να πεις; Περιμένω!» μιλούσε δίπλα της αργόσυρτα, απειλητικά, λες και τον είχε προσβάλλει ανεπανόρθωτα.
«Εε να, υπάρχει και η Ντόροθυ, καθώς και....εκείνη η κοπέλα που βγήκε από το διαμέρισμά σου πριν έρθω εγώ και....σίγουρα θα υπάρχουν και άλλες....» άρχισε να λέει ότι της έρχεται στο νου σε μια προσπάθεια να του αποδείξει πόσο κολασμένος ήταν, μα τα λόγια της μάλλον που έριχναν περισσότερο λάδι στη φωτιά.
«Ώστε έτσι λοιπόν! Φαίνεται τελικά πως εσύ, ξέρεις πιο πολλά από εμένα έτσι δεν είναι; Πώς γίνεται αλήθεια αυτό Νεφέλη; Μήπως.... με παρακολουθείς;» ήταν τώρα τόσο κοντά της, που μπορούσε να δει κάθε σύσπαση του προσώπου του, να νιώσει κάθε ίνα του κορμιού του, να μυρίσει το άρωμά του, μα και να αντιληφθεί την οργή που τον είχε άξαφνα κυριεύσει.
«Ε όχι και σε παρακολουθώ! Δεν χρειάζεται κανείς να είναι μάντης για να καταλάβει κάποια πράγματα για σένα!» του πέταξε τώρα άφοβα, κατάμουτρα.
«Όπως ας πούμε;» επέμεινε εκείνος.
«Όπως το ότι σου αρέσει να φλερτάρεις και δεν αφήνεις καμία ευκαιρία να πάει χαμένη!» συνέχισε να τον προκαλεί.
«Μάλιστα! Και μπορείς σε παρακαλώ να μου πεις μια τέτοια περίπτωση;» την ειρωνεύτηκε τώρα με τα μάτια του να έχουν καρφωθεί ανελέητα στα δικά της, ενώ τα χέρια του, που ήταν σφιγμένα σε γροθιές, μαρτυρούσαν την πάλη που γινόταν μέσα του....
«Όπως.....τότε στο νησί, μαζί μου ας πούμε!» του πέταξε άθελά της άστοχα, πριν καλά καλά προλάβει να σκεφτεί, λες και το μυαλό της επέβαλλε να ειπωθεί αυτό που τόσο καλά έκρυβε η ψυχή της....
Σιωπή έπεσε σ' αυτά της τα λόγια. Είδε την έκπληξη να διαγράφεται στο βλέμμα του, ενώ τραβήχτηκε πίσω βάζοντας μια μικρή απόσταση ανάμεσά τους κοιτώντας την σοβαρά.
«Ώστε έτσι....Αυτό έκανα λοιπόν;» μουρμούρισε σιγανά, μην χάνοντας καμία της αντίδραση.
«Ναι, αυτό!» ύψωσε περήφανα το κεφάλι της, προσπαθώντας να δείξει πως τίποτε πια δεν την κλόνιζε, πως ήξερε τι ήταν αυτό που είχε κάνει και απλά....το αποδεχόταν.
«Τότε λυπάμαι που νομίζεις κάτι τέτοιο.....» παρατήρησε ψυχρά και της γύρισε αργά την πλάτη, καρφώνοντας το βλέμμα του πέρα μακριά στο ποτάμι. Και έμοιαζε άξαφνα τόσο κουρασμένος, λες και σήκωνε το βάρος όλου του κόσμου πάνω του....
«....Μπορείς να πιστεύεις ότι θέλεις για μένα. Ωστόσο, δεν μπορεί να μην έμαθες τίποτε για την Ντόροθυ... Και όσο για την κοπέλα που μόλις έφυγε, έχεις δίκιο..... Ήταν μια από τις δεκάδες ερωμένες μου.... Αλλά πάλι, ελεύθερος είμαι, νομίζω πως δικαιούμαι να κάνω ότι θέλω έτσι δεν είναι;» γύρισε τώρα και την κοίταξε με ύφος επικριτικό, αδυσώπητο λες και οι κατηγορίες της δεν τον άγγιζαν.... Και εκείνη ένιωσε να βουλιάζει σ' ένα πέλαγος απογοήτευσης, καθώς η τελευταία παραδοχή του την είχε ενοχλήσει αφάνταστα.
«Ναι, βέβαια....Είσαι ελεύθερος να κάνεις ότι θέλεις....» ψιθύρισε σχεδόν σαν αυτόματο, μα δεν μπόρεσε καν να χαμογελάσει για να στηρίξει αυτά της τα λόγια.
Γύρισε απλά την πλάτη και του ανακοίνωσε πως ήταν πια ώρα να φύγει, μην μπορώντας να τον αντικρίσει στα μάτια, καθώς για άλλη μια φορά μόλις είχε επιβεβαιώσει τους χειρότερους φόβους της. Γιατί εκείνη που τον αγαπούσε, δεν μπορούσε να διανοηθεί πως θα κοιμόταν με κάποιον άλλο, ενώ εκείνος που δεν είχε κανένα τέτοιο θέμα, κοιμόταν άνετα με όποια ήθελε! Χα! Τι άλλη τρανή απόδειξη θα μπορούσε στ' αλήθεια πια να έχει! σκεφτόταν απελπισμένη φορώντας ταυτόχρονα το παλτό της, έτοιμη να φύγει.
Μα τότε, χωρίς να ξέρει πώς....το βλέμμα της έπεσε σ' έναν πίνακα απέναντί της, που είχε παραλείψει με κάποιον τρόπο να δει τόση ώρα. Και έμεινε με το στόμα ανοιχτό να τον κοιτάζει, καθώς τον αναγνώρισε αμέσως, όπως και το ποιο ήταν το πρόσωπο που πρωταγωνιστούσε....
Σαν αυτόματο κατευθύνθηκε μπροστά του και ακόμα πιο έκπληκτη διαπίστωσε πού ήταν κρεμασμένος.... Βρισκόταν μέσα στην κρεβατοκάμαρα του Αλέξη, που χωριζόταν όμορφα από τον υπόλοιπο χώρο με μια αραχνοΰφαντη κουρτίνα!
Και εκεί μπροστά της τώρα, βρισκόταν εκείνος ο υπέροχος πίνακας, που είχε ζωγραφίσει ο Μάνος το καλοκαίρι, εκείνος που αναπαριστούσε την ίδια να παρακολουθεί το ηλιοβασίλεμα, εκείνος που είχε πουληθεί αμέσως σε κάποιον ....ξένο!
Σαν υπνωτισμένη γύρισε και κοίταξε τώρα τον Αλέξη, μην μπορώντας πια να καταλάβει τίποτε. Και εκείνος, βλέποντας την αντίδρασή της, έμεινε στην ίδια θέση παρατηρώντας την επιφυλακτικά, λες και φοβόταν την όποια παρατήρησή της για το μικρό του ψέμα....
«Ώστε εσύ ήσουν λοιπόν! Γιατί δεν μου το είπες; Γιατί δεν είπες σε κανένα πως εσύ ήσουν ο αγοραστής;» γύρισε και τον κοίταξε με την έκπληξη διάχυτη στο πρόσωπό της....
«Γιατί δεν ένιωσα ότι έπρεπε....» απάντησε ήρεμα τώρα εκείνος.
«Γιατί τον αγόρασες;» ρώτησε ξανά χωρίς περιστροφές και κάρφωσε το βλέμμα της πάνω του επιτακτικό, αποφασισμένη να πάρει απαντήσεις ότι και αν γινόταν. Και εκείνος που το κατάλαβε, δεν βιάστηκε να της απαντήσει.
«Γιατί ......ήμουν μπροστά σ' εκείνο το ηλιοβασίλεμα, είχα δει εκείνη την σκηνή και ...ο φίλος μας στ' αλήθεια δεν μπορούσε να την απεικονίσει καλύτερα.... Έτσι, απλά, δεν μπόρεσα ν' αντισταθώ και τον αγόρασα.....» κατέληξε ήρεμα, με τα μάτια του καρφωμένα πάνω της, παρατηρώντας και την παραμικρή αντίδρασή της.
Πρόσεξε τα ανασηκωμένα ματόφρυδα, το μισάνοιχτο στόμα, το ανεβοκατέβασμα του στήθους από την αναπάντεχη έκπληξη και έμεινε να την κοιτάζει μαγνητισμένος από την εικόνα που παρουσίαζε, ίδια με εκείνη του πίνακα απέναντί του.... Για εκείνον, στάθηκε παρηγοριά του στις δύσκολες στιγμές του στο Λονδίνο, γέμιζε τις άδειες του νύκτες και αρκούσε να βυθιστεί λίγο μέσα του για να πάρει ανάσα, δύναμη και αγάπη....Ω, ναι....τη δική της αγάπη που ήξερε να την χαρίζει απλόχερα πάνω απ' όλους σ'εκείνον...Μα δεν περίμενε ποτέ στ' αλήθεια πως θα το μάθαινε, δεν περίμενε ποτέ πως θα ερχόταν στο διαμέρισμά του, πως θα έβλεπε με τα ίδια της τα μάτια πως τον είχε αγοράσει....Και τώρα που συνέβαινε, δεν ήξερε στ'αλήθεια πως να το χειριστεί....
«Έχει αποτέλεσμα τουλάχιστον; Θέλω να πω, όταν τον κοιτάς σε ηρεμεί όπως υποτίθεται πως κάνουν οι πίνακες που μας αρέσουν;» τον ρώτησε τώρα απορημένη και δεν ήταν σίγουρη πως κατάλαβε αμέσως την ερώτησή της.
«Ω ναι!» απάντησε βυθίζοντας το βλέμμα του στο δικό της για μερικά ατέλειωτα δευτερόλεπτα, μα η ίδια δεν ένιωθε τώρα καθόλου άνετα, καθώς σκεφτόταν πως η θέση που τον είχε βάλει, πάνω από το προσκέφαλο του κρεβατιού του, δεν ήταν παρά σκέτη ειρωνεία για την ίδια....Φανταζόταν ήδη τις διάφορες ερωμένες του να κάνουν έρωτα μ' εκείνον πάνω στο κρεβάτι στην πραγματική ζωή, όταν η ίδια μπορούσε μονάχα να τον ονειρεύεται, κοιτώντας το μαγευτικό ηλιοβασίλεμα την ώρα που την ζωγράφιζε ο Μάνος!
«Είσαι καλά;» την ρώτησε τώρα δίπλα της ο Αλέξης, καθώς την έβλεπε χαμένη στις σκέψεις της για άλλη μια φορά. Γύρισε απλά και τον κοίταξε σαν χαμένη και ένιωσε να ζαλίζεται άξαφνα από το βλέμμα του πάνω της, από την ανάγκη της για εκείνον για άλλη μια φορά...
Και εκείνη την ώρα, το κινητό της κουδούνισε μελωδικά, βγάζοντάς την από τις μελαγχολικές σκέψεις της σ'έναν ήχο που η Νεφέλη γνώριζε πια καλά. Το έβγαλε αμήχανα από την τσάντα και κοίταξε το νούμερο που την καλούσε ξέροντας ήδη ποιος ήταν....
"Χάρη...." ψιθύρισε ασυναίσθητα και πάτησε το κουμπί που σταματάει την κλήση μια και δεν ήταν έτοιμη ψυχολογικά αυτή τη στιγμή να του μιλήσει....Μα όταν ένιωσε την εκκωφαντική σιωπή που απλώθηκε στην ατμόσφαιρα, όταν αντιλήφθηκε τον διάχυτο ηλεκτρισμό, όταν άκουσε την φωνή του Αλέξη, ήταν πια αργά να το πάρει πίσω.
"Πες μου πως δεν ήταν ο Διονυσίου!" ένας μαινόμενος Αλέξης στεκόταν τώρα μπροστά της με μάτια που πετούσαν φλόγες έτοιμες να την κάψουν.
"Πες μου Νεφέλη......" μίλησε απειλητικά, βραχνά τώρα δίπλα στο αυτί της κάνοντάς την να τρέμει ανεξήγητα.
"Και αν ήταν τί σε νοιάζει!" έδωσε την λάθος απάντηση και είδε τα μάτια του Αλέξη να σκοτεινιάζουν από αποστροφή, τις γροθιές του να σφίγγονται σαν τανάλιες, το στόμα του να γίνεται μια ίσια γραμμή και το βλέμμα του να καίει σαν κάρβουνο σπιθαμή προς σπιθαμή το κορμί της.
"Πάλι αυτός;;; Εδώ;;; Πες μου! Θέλω να ξέρω!" ανασήκωσε το πηγούνι της με μια βίαιη σχεδόν κίνηση και βύθισε τα πύρινα μάτια του μες τα δικά της, ψάχνοντας με μανία να βρει απαντήσεις. Μα εκείνη, τρομαγμένη από την ξαφνική και ανεξήγητη οργή του, είχε κουρνιάσει σαν μικρό πουλί σε μια γωνιά, θαρρείς και αυτό ήταν αρκετό να την προστατέψει απ'τις τρικυμισμένες θάλασσες των ματιών του...
"Νεφέλη! Δεν θέλω να είσαι μ'αυτόν! Δεν θέλω να τον ξαναδείς!"
"Γιατί;;; Τί σε νοιάζει;" στρίγκλισε δίπλα του.
"Γιατί......Δεν θέλω! Δεν πρέπει.....δεν είναι αυτός που δείχνει!!!! Τί δεν καταλαβαίνεις να πάρει!" χτύπησε με τις γροθιές του τώρα δυνατά τον τοίχο πίσω της και ο πόνος που απλώθηκε στο πρόσωπό του βυθίστηκε άξαφνα στην δική της καρδιά.
"Δεν θέλω να σε πλησιάζει Νεφέλη! Είναι επικίνδυνος.....Κατάλαβέ το!" την κοίταξε τώρα με βλέμμα σκοτεινό, βαρύ, φουρτουνιασμένο και φοβήθηκε να πάρει ακόμη και ανάσα θαρρείς και μόλις είχε διαπράξει μια θανάσιμη αμαρτία που έπρεπε να την τιμωρήσει.....
Ένιωσε την ανάσα του κοφτή, καυτή να γλύφει το πρόσωπό της, ενώ τα μάτια του έτρεχαν πάνω της πυρετικά θαρρείς και βολιδοσκοπούσαν την επόμενη κίνησή του...
"Πες μου! Πες μου πως δεν νιώθεις τίποτε για εκείνον.....Πες μου Νεφέλη!" απαίτησε σχεδόν βίαια μα έπειτα μαλάκωσε, άγγιξε τα χείλη της με τ'ακροδάχτυλά του και βύθισε το βλέμμα του στο δικό της. "Είσαι δική μου!...." ψιθύρισε τώρα τόσο σιγά που σχεδόν δεν τον άκουσε, αγγίζοντας απαλά το λοβό του αυτιού της, δαγκώνοντας ελαφρά το πίσω μέρος του λαιμού της, κατεβαίνοντας λίγο πιο κάτω στο λεπτό ώμο της και άξαφνα, χωρίς προειδοποίηση, καταλήγοντας στα μισάνοιχτα χείλη της που βογγούσαν ακόμη σε κάθε άγγιγμά του.
"Αλέξη....Όχι.....σταμάτα.....Αλέξη...." προσπαθούσε ν'αντισταθεί με όσα ψήγματα λογικής της είχαν ακόμη απομείνει, ξέροντας πως όλο αυτό δεν ήταν παρά ένα παιχνίδι αποπλάνησης απ'τη μεριά του θέλοντας ν'αναδειχθεί μοναδικός νικητής...
Μα εκείνος δεν την άκουσε. Έγειρε πίσω το κεφάλι για ελάχιστα δευτερόλεπτα, παρακολουθώντας θαρρείς τον δικό της πόθο και έπειτα, σαν κουρσάρος που ετοιμάζεται ν'αρπάξει την λεία, άρχισε το ταξίδι του πάνω στο κορμί της.
Τον ήθελε , ω πόσο τον ήθελε! σκεφτόταν καθώς τύλιγε τα χέρια της γύρω του και κολλούσε χωρίς ντροπή το κορμί της στο δικό του. Και ήταν έτοιμη να τον αγγίξει όταν το βλέμμα της, εντελώς ασυναίσθητα έπεσε στον πίνακά της....Και οι αναμνήσεις ξεχύθηκαν ανεξέλεγκτα πια στο μυαλό της. Είδε και πάλι τους δυο τους να κάνουν έρωτα, εκείνον να φεύγει μακριά της για δεύτερη φορά, τον Χάρη να στέκεται δίπλα της με τον δικό του τρόπο, τον Αλέξη να την διεκδικεί μονάχα από εγωισμό και εκείνη να υποτάσσεται κάθε φορά αδιαμαρτύρητα στο δικό του καπρίτσιο και ντράπηκε για ότι πήγαινε και πάλι να κάνει. Ντράπηκε που δεν είχε το θάρρος να τον εμποδίσει, που δεν μπορούσε να μείνει αλώβητη από το πάθος που έτρεχε να την κυριεύσει κάθε φορά που βρισκόταν κοντά του....
"Οχι! Σταμάτα σου λέω!" κατόρθωσε εντέλει να πει και με μια κίνηση τον πέταξε σχεδόν μακριά....»
Και τότε, ένιωσε τον κόσμο όλο να χάνεται, να σβήνει και γύρω της ν'απλώνεται βαθύ σκοτάδι....
Περιττό να σας πω πως έχω φάει κόλλημα με το τραγούδι του Βαρδή "Δως μου μια αγκαλιά" και έγραψα όλο το κεφάλαιο ακούγοντάς το! Πάει, τρελάθηκα! Αλλά πάλι, ταιριάζει γάντι με την ιστορία, λέτε να φταίει αυτό;;;
Εγώ πάντως σας το αφιερώνω με πολλή αγάπη και εύχομαι όσοι δεν έχετε αγκαλιά, να βρείτε (χαχα)!!!!! Ακούω σχόλια, σκέψεις, παρατηρήσεις και όλα τα σχετικά!
Επίσης θέλω αστεράκια πολλά πολλά αν σας αρέσει! Α, και κανένα follow βρε παιδιά, please στηρίξτε!Αυτά!!! Φιλιά και επόμενο σύντομα!