KUMUYOM ang kamao ko nang walang anu-anong tumayo siya at pumanhik sa hagdan. Leaving us all in shock.
"Gold? Anak, sandali!"
"Maliligo lang po ako, Mommy. May pupuntahan pa ako. Excuse me."
I already have a boyfriend, at siya lang ang pakakasalan ko.
Boyfriend? She already has a boyfriend? Kelan pa nangyari 'yon? My heart twinge in pain. Napasabunot ako sa sariling buhok.
"A-ayos ka lang ba, anak?" I shook my head. Hindi ko mapigilang mapaluha. She just said it as-a-matter of fact. .
"E-excuse me, susundan ko lang ang anak ko. Gold!"
Hindi ko na nagawang magsalita nang tumayo si Mrs. Mijares. Ang sakit, sakit!
"Bryce, wait!"
Dire-diretso akong lumabas ng bahay na 'yon. Hindi ako makapaniwalang gano'n kabilis niya lang akong pinalitan.
I already have a boyfriend, at siya lang ang pakakasalan ko.
Hindi ako makakapayag. Akin lang siya! I calmed myself and dialled Edmund's number.
"Sir? Papunta na ba kayo? Handang-handa na--"
"Abort plan B, Edmund. Proceed to plan C."
"S-sir?"
"You heard me, right. Abort plan B, pronto! Lalabas siya ngayon, abangan n'yo sa labas ng subdivision. I'm sure she will ride a taxi. I want you to get her."
"Right away, Sir---"
Mabilis kong pinaharurot ang sasakyan pagkatapos ng tawag.
Kung hindi kita madadala sa usapan, puwes, kukunin kita, the Villaceran way, Uyab Ko!
I don't want to believe what she just said. I hope she's just bluffing around, because if not, babalatan ko nang buhay ang lalaki niya.
I didn't waste any time to pack my things the moment I arrived at my pad. Nagdala rin ako nang mga damit na kakailanganin niya sa pupuntahan namin. Yes, I bought some clothes for her before. Halos kalahati nga ng closet ay halos okupado na ng mga damit para sa kanya. Mabuti na 'yung nakahanda sa lahat ng oras.
This is my last draw. I know this one is a desperate move, but I don't give a damn anymore. Bahala na kung ipakulong ako ng mga Mijares sa gagawin ko. Ang mahalaga maitali ko ang anak nila sa'kin.
I grinned mischievously. Hinding-hindi ko hahayaang mapupunta siya sa ibang lalaki. I've done so much for her. Ayokong mapunta sa wala ang lahat.
Pagkatapos kong mag-impake ng mga damit ay agad akong bumaba at tinawagan si Edmund.
"Nakuha n'yo na siya?"
"O-opo, Sir. Nasa van na kami." I heard him whimpered from the other line.
"Are you okay, Edmund?"
"A-ayos lang po. Natadyakan lang ako ni Ma'am Reign." I laughed. Amasona talaga ang isang 'yon.
"Good. Dalhin n'yo na siya agad do'n. Don't ever let her escape. Nagkakaintindihan ba tayo?"
"Maliwanag Sir."
"I'm on my way."
I stared vaguely on the steering wheel before starting the engine. Tama ba 'tong gagawin ko? I hope she would forgive me once she finds out. Pero wala na talaga akong maisip na ibang paraan para makuha siya.
Bakit kasi ang hirap amuin ng Uyab Ko?
Agad kong ibinigay ang susi ng sasakyan sa isa sa mga tauhan ko pagkarating ko ng pier.
"Where is she?"
"Nasa loob po ng cabin. Natutulog pa rin po. Yung bag niya nasa private cabin n'yo na po."
I immediately entered the yacht and went directly to our room. There, I found her sleeping peacefully. Mukhang maghihintay pa ako ng ilang oras hanggang sa mawala ang epekto ng chloroform sa kanya.
I'm sorry Reign, but I have to do this. I'm too desperate to get you.
I gently caressed her cheeks. Her pinkish lips are slightly parted as if inviting me to kiss her. So I did. I leaned down my face and kissed her. Just once.
Napapikit ako nang maramdaman ko ang malambot niyang labi. Nakakaadik. At ang isang nakaw na halik ay nasundan pa ng dalawa, tatlo, hanggang sa hindi ko na mabilang pa.
"I love you, Reign." I whispered to her ears and kiss her again. God! Ano bang ginawa sa'kin ng babaeng 'to?
"I love you, I love you, I love you, and I love--aah!"
"Walang hiya ka! Bakit mo'ko hinahalikan?!" I groaned when she suddenly pushed me out of the bed. Dang it! Gising na siya.
"UK naman!" Sinamaan niya ako ng tingin.
"Anong ginagawa ko rito, ha? Ikaw ba ang nagpa-kidnap sa'kin? Nasaan ako?! At anong ginagawa mo dito?" She asked hysterically. Her face is full of irritation that made her even more beautiful.
"Relax, Uyab Ko--"
"Huwag mo akong matawag-tawag ng ganyan!"
"E di, baby. You want me to call you, baby?" I smirked but she just rolled her eyes. So cute.
"Wala akong panahon sa kaartehan mo, Pangg-Bryce! Sabihin mo sa'kin kung bakit ako nandito!" I grinned.
"I missed the way you call me, Pangga. I missed you so much, baby." Nilapitan ko siya at niyakap ngunit itinulak niya ako pa layo. Nasasaktan ako na parang diring-diri siya sa'kin pero kailangan kong tiisin.
"Lumayo ka nga sa'kin! Bakit mo ako dinala rito, ha?! Iuwi mo'ko!"
"No! Dito ka lang! Hangga't hindi ka pumapayag na magpakasal sa'kin, hindi tayo aalis dito." I answered and left the room. Kailangan ko munang makasagap ng hangin.
"Bryce! Iuwi mo 'ko!"
Nagkunwari akong walang naririnig. Masakit sa'king gawin 'to sa kanya pero siya rin naman ang nagtulak sa akin na gawin 'to. Bakit kasi ang tigas ng ulo niya? Umakyat ako sa roof deck at tumingin sa laot. Medyo malayo na pala kami sa tabing-dagat.
Clinton lent me this yacht a week ago. He didn't have a choice. May kasalanan siya kung bakit kami nagkaganito ni Reign. If it is not because of his hypocrisy, masaya na sana kami ngayon. I wouldn't have to endure her coldness towards me.
Kasama na sa plano ko ang ilayo siya sakaling hindi gumana ang mga naunang plano ko. At hindi nga ako nagkamali. Reign is the most hard-headed woman I ever known. Kung noon para siyang kabuti na sulpot nang sulpot, ngayon naman para siyang mailap na ibon na mahirap hulihin.
Pagod na kaya siyang mahalin ako? Who wouldn't? I judged her, I hurt her... I scorned her. And now, I am losing her.
Huminga ako nang malalim at muling tiningnan ang karagatan bago bumaba. Sana naman sa oras na 'to kumalma na siya.
Pagkapasok ng kwarto, naabutan ko siyang parang may hinahanap. Pati ang kobre kama ay bumaliktad. My brows furrowed.
"Baby..." Umangat siya ng tingin at pinalisikan ako ng magaganda niyang mga mata.
"Baby your face! Nasaan ang cellphone ko?!"
"Walang signal dito sa gitna ng dagat, Baby. Hindi mo naman magagamit 'yon. Isa pa, hindi ko ibibigay 'yon hangga't hindi mo 'to isinusuot." Inilagay ko sa ibabaw ng kama ang velvet box na may lamang singsing.
"Hangga't hindi ka pumapayag na magpakasal sa'kin, walang cellphone, at hindi rin tayo uuwi."
"Hinding-hindi ako magpapakasal sa 'yo!" My jaw clenched as my heart tightened. Hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko sa kanya.
"Look, Baby. Alam kong nagkamali ako, at pinagsisihan ko na 'yon. I'm really sorry, okay? Nadala lang ako ng galit at selos. Kung anuman ang mga masasamang nasabi ko sa'yo noon ay hindi totoo. Mahal kita, at hinding-hindi ako makakapayag na mawala ka sa'kin."
Natigilan siya sa sinabi ko ngunit pagkatapos ng ilang segundo ay umapoy na naman ang kanyang mga mata.
"Wala akong pakialam! Ibalik mo sa'kin ang cellphone ko!" She hissed.
I sighed and shook my head.
"I'm sorry, Baby. Pero hangga't hindi mo isinusuot ang singsing na 'yan, hindi ko ibibigay ang gusto mo. Fix yourself, kakain na tayo."
"Ayokong kumain! I want my cellphone back! Malapit na ako sa epilogue ng story ni GreatFairy na binabasa ko!" I stared at her unbelievably. Para siyang batang nawalan ng laruan.
"Who's GreatFairy?"
"Dahil sa kanya may boyfriend na ako!"
"WHAT?!" Biglang umakyat lahat ng dugo sa ulo ko.
"Ibalik mo na sa'kin ang cellphone ko."
"No! Hahanapin ko ang GreatFairy na 'yan! Ipapatumba ko siya."
"Hindi mo siya mahahanap kasi dyosa siya!"
My jaw dropped. Seriously?
* * *
"HANGGANG kailan mo ako balak ikulong dito? Huwag kang umasang bibigay ako sa gusto mo."
Napatigil ako sa paglalagay ng kanin sa plato niya nang bigla siyang nagsalita. It's been three days since we were here. Araw-araw din akong nakakatanggap ng mura mula sa kanya. But then I did not give up, and I won't ever give her up. I just won't.
"I told you. Hindi tayo uuwi hangga't hindi ka pumapayag na magpakasal sa'kin." I said calmly. Heto na naman. Pauli-ulit na tanong kung kailan siya makakaalis dito. Ganyan na ba siya ka diring-diri sa'kin?
"Dream on, Bryce. Tapos na akong magpakatanga sa'yo. Sasaktan lang natin ang isa't isa sa huli. Kaya kung ako sa'yo itigil mo na 'tong kahibangan mo." I took another deep breath for the nth time. Nasasaktan na ako sa pagtatanggi niya sa'kin.
"I won't stop until you give in, Reign. I won't. Please let me make up everything to you." I plead and tried to hold her face but she avoided my gaze.
"I'm sorry, Bryce. Pero kahit anong gawin mo, kahit ihulog mo pa ako sa gitna ng dagat, hinding-hindi na babalik sa dati ang lahat. Tapos na akong magmahal sa'yo, hindi na iyon mauulit pa."
Pabagsak kong ibinaba ang kutsara at tumayo. Parang pinipiga ang puso ko sa kanyang sinabi.
"W-wala na ba talagang pag-asa?" She stared at me apologetically. And that's it. I stormed out of the room and let out my silent cry.
Siguro nga dapat ko na siyang pakawalan kung 'yon ang makakapagpasaya sa kanya. Hindi na niya ako kayang mahalin. Ang akala ko maibabalik ko sa dati ang lahat pero habang tumatagal parang nalulusaw ang lahat ng pag-asang naipon sa dibdib ko.
I love her very much... And if her happiness requires letting go, I'm willing to suffer until my heart stops beating.
"Sir?
"Bumalik na tayo."
"Akala ko po ba pupunta tayo ng-"
"I said, let's go back!"
"O-opo."
Hinilot ko ang sintido ko para pakalmahin ang sarili ko. Para sa kaligayahan niya kailangan ko 'tong gawin.
That night, I slept with my tears inside my cabin. I'll let her go.
* * *
"BAKIT parang tumigil?"
"Nandito na tayo," tipid kong tugon sa kanya.
"A-anong ibig mong sabihin--"
"Patawarin mo ako sa lahat ng mga nagawa ko, Reign. Sobra-sobra lang kitang mahal kaya ko 'yon nagawa. Pero kung hindi ka sasaya sa piling ko, hahayaan na kita. I'm letting you go. Ito lang ang tandaan mo, mahal na mahal kita."
I held back my tears and turned my back. Sana maging masaya na siya. Makukontento na lamang akong tingnan at mahalin siya mula sa malayo. Siguro ibinigay lang siya ng tadhana para matauhan ako. She was my sweetest karma.
Pinigilan ko ang sarili kong lingunin siya baka magbago pa ang isip ko at ikulong siya sa mga bisig ko. Ngunit hindi pa man ako nakakalayo nang may tumama na matigas na bagay sa batok ko. Napamura ako sa isip ko.
Nang tingnan ko ay sapatos pala. Inis na lumingon ako ngunit ang umiiyak niyang mukha ang sumalubong sa'kin.
"So, iyon lang 'yon? Hindi mo man lang ako pipilitin? Wala man lang effort? Peste kang animal ka! Akala ko ba mahal mo'ko! E bakit may pa let go, let go ka pang nalalaman? Hindi ka man lang nagpropose nang maayos! Wala ring flowers at chocolates! Walang candle light dinner! Hindi mo man lang ako tinanong ng 'will you marry me?' Ako pa ang inutusan mong magsuot ng singsing sa kamay ko! Ikaw nagpo-propose ako pa magsusuot! Hindi mo rin ako binuhat ng bridal style! Hindi ka romantic! Nakakainis ka, Pangga---"
My jaw dropped, but I didn't waste anytime. I instantly closed our distance and hug her.
Good Lord! May forever nga!
-GREATFAIRY