Sevgi, insanın içinde inşa ettiği evin malzemeleridir diye düşünürdüm. Bir gün gelir, o eve birini alır ve ömrünü rüyalar gibi tamamlarsın.... Ta ki, On bir senelik çocukluk aşkım, evi başıma yıkana kadar.
Beş aydır, koltuğumun arasında sıkışmış keşfettiğim cips taneleriyle, televizyonumun ekranında dizi dizi bekleyen toz taneleriyle, arada, yerdeki çoraplarımı yoklayan ve hayal kırıklığıyla uzaklaşan apartman böcekleriyle, akvaryum camına her gün ayrı bir sanat eseri bırakan alglerle arkadaşım.
Tekrar insanların yaşam alanına dönmemi isteyen dostum, iş görüşmem için bana bir akşam yemeği ayarladı.
Zaman, sanki bulunduğum işkenceden keyif alırmışçasına, beni bir sonraki ana götürmemekte kararlı gibiydi. Saate baktığımda sürekli etrafında koşmasına koz vermeyen duygu fakiri akrebi görüyordum. Nihayet bu zulme daha fazla katlanmadan evden ayrılmamın vakti gelmişti.
Attığım her adımda gözlerim, kalbinin içinde bir kalp daha yaşatamayan insanlara takılıyordu. İnsanlar... Saçak altına sığınmış göçmen kuşun, kar tanecikleri arasında düşen beyaz tüyünü göremeyen insanlar...
Birkaç adım sonra küçük bir çocuğun yerdeki bir şeyi dikkatle inceleyişine gözüm ilişti. Adımlarım zemine itinayla dokunurken, küçük çocuk hışımla yere bastı.
Hıncını alamamış olacak ki, art arda iki tekme daha indirdi. Ama neden aynı nokta diye düşünürken durup incelediğini görünce, bir karıncaya nefretini kustuğunu anladım.
Vicdanı zayıf küçük bir çocuğun, arzularını bu kadar güçlü kılan nedir ?
Karıncanın kahramanı olacakken; bir güzel, çocuğu durdurdu. Yerdeki karıncanın hareket ettiğini görerek onu avucunun içine aldı.
Karınca, avuç çizgilerinde huzura sarılırken , bir insanın hayat olabileceği gerçeği yüzümüze vuruyordu.
Karşınızdakinin hayatında bir öneminiz olduğunu hissetmenin verdiği minnettarlıklar, birikerek çoğalır ve her güzellik dağılan duygularınızı toplar ruhunuza verir.
Ruhumu toplayan bu güzelliğe bir
"Merhaba " ile gülümsedim.
Aldığım tebessümdeki "Merhaba", hayata değerdi.