Η Μαργαρίτα σκούπισε με την άκρη του χεριού της τα βρεγμένα της μάτια και κατευθύνθηκε μηχανικά προς το καφέ που θα συναντούσε τον Νίκο. Της είπε πως σήμερα το πρωί είχε μια ώρα καιρό και της είχε
τηλεφωνήσει να βρεθούνε. Ευτυχώς που υπήρχε και εκείνος στην ζωής της! Μέσα στην μοναξιά της, ήταν η μοναδική της ηλιαχτίδα, τώρα που η Νεφέλη είχε πια φύγει οριστικά.....
Η φίλη της, την είχε βέβαια παρακαλέσει να μην πει τίποτε στους υπόλοιπους της παρέας, να περιμένει ακόμη ένα μήνα, πριν αποφασίσει τι θα κάνει με τη ζωή της. Έτσι, το μόνο που ήξεραν ήταν πως είχε πάει στην Αθήνα να δει τους γονείς της και πως θα επέστρεφε από μέρα σε μέρα, μην θέλοντας να τους αναφέρει φυσικά τους λόγους που την είχαν τρέψει ουσιαστικά σε φυγή. Γιατί εκείνη ήξερε πως ο μόνος λόγος που είχε αποφασίσει να φύγει, ήταν πως δεν άντεχε άλλο πια να ζει μόνο για τον Αλέξη....
Από τη μέρα εκείνη και έπειτα, λες και είχε μικρύνει ο κόσμος και ένιωθε πως δεν χωρούσε πια πουθενά. Μια ζωή μεγάλωσαν μαζί λες και ήταν αδελφές, μοιράστηκαν τα μυστικά τους και βοηθούσαν πάντοτε η μία την άλλη με όποιο τρόπο μπορούσαν. Και ξαφνικά, εκείνη αποφάσισε πως έπρεπε να φύγει, να ψάξει την τύχη της! Μάτωνε η καρδιά της και μόνο που το σκεφτόταν, μα ήξερε πως δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Γιατί καταλάβαινε, πως έπρεπε ν' ανοίξει πια τα φτερά της, έπρεπε να βρει την ευτυχία, ότι και αν σήμαινε αυτό..... Ουφ! Μονάχα ευχόταν να ήταν καλά! αναστέναξε στενοχωρημένη, καθώς για άλλη μια φορά διαπίστωνε πόσο αισθητή ήταν η απουσία της....
«Ει, εδώ είσαι λοιπόν, καλά μου το είπε ο Νίκος!» άκουσε άξαφνα μια γνώριμη φωνή πίσω της και γύρισε ν' αντικρίσει τον Μάνο με τον Μιχάλη...
«Καλώς τους! Πώς και δεν δουλεύετε τέτοια ώρα;» ρώτησε κυρίως τον Μιχάλη μια και ο Μάνος ήταν κατά γενική άποψη, ελεύθερος επαγγελματίας.
«Χμ, απ' ότι βλέπω δεν κυκλοφόρησαν ακόμη τα νέα έτσι;» την κοίταξε με νόημα τώρα ο Μιχάλης κάνοντας την πιο περίεργη από ποτέ....
«Τα νέα;..... Ποια νέα; Ω, έλα τώρα μην με κρατάς σε αγωνία!»ξεστόμισε ανυπόμονη, όπως ήταν η Μαργαρίτα.
«Λοιπόν.... Ποιος φίλος μας έρχεται μετά από καιρό να μας δει;» τη ρώτησε θριαμβευτικά πάλι ο Μιχάλης, κάνοντας την καρδιά της να χτυπήσει από αγωνία.
«Η Νεφέλη;» ρώτησε όλο προσδοκία.
«Φίλος μας είπα! Που έχουμε πολύ καιρό να δούμε....» συνέχισε μπερδεύοντάς την και πάλι....
«Ω, πες το επιτέλους βρε Μιχάλη! Θα την σκάσεις δεν την ξέρεις την φίλη μας; Λοιπόν Μαργαρίτα μου, σήμερα το μεσημέρι φτάνουν με αεροπλάνο ο Αλέξης με την Ντόροθυ!» της είπε τώρα και εκείνος με τα μάτια του ν' αστράφτουν από χαρά μα εκείνη την κυρίευσε η απογοήτευση. Δεν θα ήταν η Νεφέλη λοιπόν μα ο Αλέξης! Τι ατυχία Χριστέ μου! Και εκείνος ο αθεόφοβος, περίμενε λοιπόν να φύγει η Νεφέλη για να ξανάρθει και μάλιστα με την αγαπημένη του; Ω, δεν καταλάβαινε τίποτε πια! Όσο έμπειρη και αν ήταν με τις ανθρώπινες σχέσεις, το δίδυμο Αλέξης-Νεφέλη, την είχαν πια τρελάνει βγάζοντας λάθος κάθε πρόγνωσή της! Τον κοίταξε σαν αποσβολωμένη και μπόρεσε μονάχα να ψιθυρίσει απογοητευμένη...
«Α, αυτοί!»
"**************************"
Είχαν περάσει σχεδόν τρεις μήνες από την άφιξή της σε τούτον εδώ τον τόπο και η ζωή για εκείνη είχε πια αρχίσει να χαμογελάει αισθητά από την πρώτη εκείνη μέρα που πάτησε το πόδι της στο Λονδίνο... .Δεν ήξερε αν ήταν η κακή της μοίρα, που είχε εγκαταλείψει εκεί πίσω, δεν ήξερε αν ήταν οι αρνητικές σκέψεις της, που την κρατούσαν τόσα χρόνια εγκλωβισμένη μες στην μεμψιμοιρία του παρελθόντος της ή ακόμα, αν οι βιαστικές αποφάσεις της στιγμής είχαν οδηγήσει την παλιά ζωή της σε δύσβατα μονοπάτια, μα τώρα το μόνο σίγουρο ήταν πως ατένιζε πια τον κόσμο με περισσότερη αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση λες και ήταν μια εντελώς άλλη γυναίκα....
Και γιατί όχι; μονολόγησε χαμογελώντας. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, είχε αποκαταστήσει τις σχέσεις της με την αδελφή της, είχε κάνει δυο υπέροχους φίλους, τον Ντάνιελ με την αρραβωνιαστικιά του την Κρύσταλ και το κυριότερο, είχε επιτέλους βρει μια δουλειά που δεν πίστευε πως θα είχε ποτέ στη ζωή της....Τί άλλο ήθελε λοιπόν;;; σκέφτηκε και έδιωξε βιαστικά την μικρή εκείνη λεξούλα που έλεγε να σκαλώσει και πάλι ύπουλα στο μυαλό της....Μόνο που για πολλοστή φορά, δεν θα της έκανε τη χάρη!
Δούλευε πια σε μια πολυεθνική εταιρεία με προϊόντα που αφορούσαν κυρίως οικιακές συσκευές, με πολυάριθμες θυγατρικές και γραφεία σ' ολόκληρο τον κόσμο, ωστόσο εκείνη ήταν υπεύθυνη μονάχα για τους εργαζόμενους σ' εκείνο το κτίριο που ομολογουμένως δεν ήταν και λίγοι. Όμως δεν παραπονιόταν, καθώς μπορούσε πια να προσφέρει τις υπηρεσίες της σε όλους εκείνους που αντιμετώπιζαν κάθε είδους προβλήματα, που οφείλονταν στην καθιστική ζωή, το έντονο άγχος ή την πολύωρη, πολλές φορές, εργασία τους.
Διότι ο ανταγωνισμός ήταν μεγάλος και η απόδοση του κάθε υπαλλήλου κρινόταν καθημερινά από παράγοντες που κάθε άλλο παρά βοηθούσαν στην σωματική και ψυχική του ηρεμία.... Και αυτό ήταν κάτι που είχε σπουδάσει και γνώριζε πώς να το ανακουφίζει..... Έτσι και οι υπάλληλοι ήταν λιγότερο επιφορτισμένοι και η απόδοσή τους γινόταν μέρα με τη μέρα καλύτερη, στο μέτρο τουλάχιστον του δυνατού.....
Έσυρε τις παχιές κουρτίνες και κοίταξε αφηρημένη πέρα στην Τραφάγκλαρ Σκουέαρ, την πιο κεντρική ίσως πλατεία του Λονδίνου, όπου βρίσκονταν χιλιάδες άνθρωποι, σαν μυρμήγκια γύρω από τη φωλιά τους. Άθελά της, το μυαλό της έκανε ασυναίσθητα την σύγκριση με το αγαπημένο της νησί και αποφάσισε πως δεν υπήρχε τίποτε κοινό με αυτά τα δυο! Ουδεμία απολύτως σχέση δεν είχαν τα πανέμορφα μικρά σοκάκια με τα κάθε λογής λουλούδια στα παρτέρια που κατέληγαν σχεδόν πάντοτε στην αγκαλιά της θάλασσας, με τούτη την πολυσύχναστη πόλη, όπου η κίνηση και ο θόρυβος ήταν τα συνήθη αξιοθέατα πίσω από τα μεγάλα παράθυρα των εταιρειών....
Ωστόσο, είχε και τούτο το μέρος μια διαφορετική μαγεία, μια όμορφη, διασκεδαστική, κουλτουριάρικη, περίεργη μαγεία που λεγόταν μουσικές σκηνές, θέατρα, παμπ, ανάκτορα, τεράστιες πλατείες και ανθρώπους απ' όλα τα μέρη του κόσμου, που σε έκαναν να νιώθεις πως ζούσες σε μια σύγχρονη Βαβυλώνα και πως τίποτε μα και όλα ήταν επιτρεπτά....
Γιατί αυτό ήταν το Λονδίνο, μια πολύβουη, πολιτισμική κοινωνία, ένα ψηφιδωτό λαών και πολιτισμών που μπλέκονταν όμορφα φτιάχνοντας την σημερινή, σύγχρονη κοινωνία του εικοστού πρώτου αιώνα. Μπορούσες να βρεις τα πάντα εδώ, από το πιο κακόφημο μπαρ μέχρι την καλύτερη όπερα όλης της Αγγλίας! Και κάθε βράδυ φωτιζόταν από τεράστιες, πολύχρωμες πινακίδες που διαφήμιζαν κάθε λογής πολυκαταστήματα, παμπ, μουσεία, θέατρα, όπερες, μιούζικαλ και ότι άλλο λαχταρούσε η ψυχή σου κάνοντάς σε να ξεχνάς την δύσκολη καθημερινότητα, προσφέροντάς σου άφθονες ευκαιρίες να ικανοποιήσεις τόσο τις...σωματικές όσο και πνευματικές σου αναζητήσεις περισσότερο απ'οπουδήποτε άλλο μέρος στον κόσμο....
Όσο για τα δεύτερο, ήταν σίγουρη πως λίγους μήνες ακόμα εδώ και θα γινόταν μια πρώτης τάξεως κριτικός παντός είδους τέχνης μια και με την αδελφή που είχε, δεν υπήρχε τίποτε καλλιτεχνικό που να μην είχαν επισκεφθεί. Κάθε εβδομάδα της πρότεινε κάτι διαφορετικό, εκτός βέβαια από τις δικές της συναυλίες που πάντοτε βρισκόταν στην πρώτη θέση!
Αναστέναξε και αποφάσισε να γυρίσει και πάλι στην θαλπωρή του γραφείου της, μια και είχε ακόμη πολλούς φακέλους να μελετήσει. Γιατί δούλευε επιτέλους σ' ένα μέρος που πάντοτε ονειρευόταν, όπου η ειλικρίνεια, η συνεργασία μα πάνω απ'όλα η κατανόηση, ήταν πρωταρχικό μέλημα του εργοδότη της ή καλύτερα....της εργοδότριάς της, Λίζας Στάνφορντ.
Πριν τρεις μήνες, φορτωμένη μ'ένα πάκο χαρτιά από την Μελίνα, είχε μονάχη της περάσει την πόρτα τούτου του κτιρίου, μαγεμένη ολότελα από την μοναδική αισθητική που του πρόσδιδε η όμορφη αρχιτεκτονική του και χωρίς να το καταλάβει καλά καλά, αποφάσισε πως έπρεπε εκεί μέσα να δοκιμάσει την τύχη της....Και τί περίεργο αλήθεια, την είχε βρει!
"Μα, αυτή είναι μια πολύ καλή εταιρεία! Νεφέλη μου! Αν μείνεις εκεί, νομίζω πως έκανες την τύχη σου μικρή μου!» της είχε πει γεμάτη ενθουσιασμό η Μελίνα και την είχε κλείσει στην αγκαλιά της πασίχαρη. Και εκείνη είχε ξεσπάσει σε δάκρυα χαράς μην πιστεύοντας πια στην αλλαγή της δικής της μοίρας! Μα τελικά, φαίνεται πως ήταν αλήθεια, εμείς επηρεάζουμε την μοίρα μας, εμείς με τις πράξεις μας και κανένας άλλος... Αρκεί να είμαστε αρκετά σοφοί και να παίρνουμε πάντοτε τον κατάλληλο δρόμο, όχι απαραίτητα τον πιο εύκολο, μα εκείνο που αισθανόμαστε πως θα μας οδηγήσει στο όνειρό μας..... σκεφτόταν ακόμη όταν χτύπησε το τηλέφωνο βγάζοντάς την από το ονειροπόλημά της.
«Έλα Μελίνα; Συμβαίνει κάτι;» ρώτησε κοιτώντας το ρολόι της, προσπαθώντας να δικαιολογήσει τέτοια ώρα το τηλεφώνημά της.
«Γεια! Ε, όχι, δεν συμβαίνει βέβαια κάτι....απλά, πήρα να δω τι κάνεις....» μίλησε κομπιάζοντας τώρα εκείνη.
«Μελίνα! Έλα τώρα, κάτι θέλεις εσύ, δεν με ξεγελάς εμένα!» την πείραξε μα η σιωπή που επικράτησε από την άλλη μεριά άρχισε να την ανησυχεί....
«Συμβαίνει κάτι; Προς Θεού Μελίνα απάντησέ μου!»
«Όχι, όχι! Δεν συμβαίνει τίποτε ανησυχητικό, απλά να....έχω εδώ ένα γράμμα από την Ελλάδα.....Γράφει πάνω.....Α-λε-βι-ζά-τος Μάνος...νομίζω» κατέληξε σιγανά, συλλαβίζοντας το επίθετο λες και δυσκολευόταν να το προφέρει. Ωστόσο, πριν καλά καλά το τελειώσει, εκείνη ένιωθε ήδη την καρδιά της να χτυπά σαν ταμπούρλο...Ο Μάνος; Της έγραφε γράμμα; Και πώς στην ευχή είχε μάθει την διεύθυνσή της; Δεν την είχε πει ούτε στην Μαργαρίτα! Μονάχα οι γονείς της ήξεραν!
«Μελίνα! Μιλάς σοβαρά;»
«Νεφέλη μου, σου μοιάζω να κάνω πλάκα; Γι'αυτό σε πήρα τηλέφωνο, να δω καταρχάς αν τον ξέρεις τον άνθρωπο μην τυχόν και είναι λάθος!»
«Όχι, όχι! Μην τυχόν και το πετάξεις! Σωστό είναι, απλά δεν καταλαβαίνω πώς με βρήκε, αυτό είναι όλο! Άφησέ το στο δωμάτιό μου και σε καμιά ώρα θα είμαι εκεί εντάξει;» της απάντησε όσο πιο γρήγορα γινόταν από φόβο μήπως και το σκίσει...Και αφού συμφώνησαν, της έκλεισε το τηλέφωνο βυθίζοντάς την έτσι άθελά της σε χιλιάδες σκέψεις.
Τι στην ευχή! Εκείνη δεν είχε πει το παραμικρό ούτε στην Μαργαρίτα, σκοπεύοντας να της το πει μόλις έπιανε δουλειά. Μα ο χρόνος είχε κυλίσει χωρίς καλά καλά να το καταλάβει! Και τώρα η Μελίνα της έλεγε πως είχε γράμμα και μάλιστα όχι από την καλύτερή της φίλη μα από τον Μάνο! Ωχ, όχι! Θεέ μου! Μην έπαθε τίποτα η Μαργαρίτα! Μια τρελή ιδέα της μπήκε στο μυαλό και δεν μπορούσε πια να ηρεμήσει.
Αποφάσισε πως ήταν πια ώρα ν'αναχωρήσει παρότι είχε ακόμη αρκετή δουλειά. Στο κάτω κάτω μπορούσε να περιμένει μέχρι αύριο! μονολόγησε και αφού τακτοποίησε βιαστικά τις στοίβες των χαρτιών μπροστά της, έκλεισε με πάταγο πίσω της την πόρτα του γραφείου. Έκανε να κλειδώσει βιαστικά, όταν μια περίεργη αίσθηση την κατέλαβε μια και μπροστά της, νόμιζε πως μόλις πέρασε σαν σίφουνας μια πολύ γνωστή αντρική φυσιογνωμία. Κατευθυνόταν προς το γραφείο της Λίζας μα κάτι πάνω του την έκανε να σταθεί αποσβολωμένη. Όχι βέβαια! Δεν μπορεί να ήταν εκείνος! Αποκλείεται! σκέφτηκε και κούνησε το κεφάλι. Τι περίεργα παιχνίδια παίζει πάλι το μυαλό σου Νεφέλη! Δεν θα πέσεις και πάλι στην ίδια παγίδα, όχι δεν θα σκεφτείς ποτέ ξανά τον κύριο Αλέξανδρο Παπαδημητρίου! κατέληξε θυμωμένη και έφυγε από εκεί. όσο πιο γρήγορα μπορούσε, καθώς οι ίδιες οι σκέψεις της άρχισαν και πάλι να την κυνηγούν....
Μέχρι να φτάσει στο διαμέρισμα της αδελφής της ωστόσο, όλες οι αρνητικές σκέψεις είχαν τρυπώσει στο μυαλό της, κάνοντάς την να έχει ήδη απίστευτες τύψεις. Γιατί δεν είχε πει τίποτε σε κανέναν, λες και δεν ήταν το στήριγμά της τόσα χρόνια! Λες και δεν την αγαπούσαν και δεν ήθελαν το καλό της οι φίλοι της! Θεέ μου, κάνε να μην έχει συμβεί κάτι! προσευχόταν ενδόμυχα και μπήκε μες το διαμέρισμα, τρέχοντας σχεδόν στο δωμάτιό της.
Και εκεί, άνοιξε το γράμμα με τρεμάμενα χέρια, φοβούμενη για το τι θα διαβάσει. Μα η απίστευτη αγωνία της την ώθησε τελικά να ξεκινήσει και να μην σταματήσει παρά μονάχα στην τελευταία τελεία, νιώθοντας όμως τώρα τόση αγαλλίαση, τόση ανακούφιση, που δεν περίμενε ποτέ πως θα υπήρχε!
Στο γράμμα του ο Μάνος της έλεγε τα πιο απίστευτα νέα! Σε λιγότερο από μία εβδομάδα, την καλούσε στην έκθεσή του στο Λονδίνο! Αυτό και αν ήταν απίστευτο, εξωπραγματικό, πέρα από κάθε φαντασία! Έπρεπε ωστόσο να κάνει υπομονή μέχρι τότε, για να της πει κάθε λεπτομέρεια, ανέφερε στο γράμμα του, ενώ εκείνη ήταν ήδη έτοιμη να εκραγεί από αγωνία!Απίστευτο! Πώς, πού, με ποιο τρόπο, ποιος τον βοήθησε να καταφέρει κάτι τέτοιο, ήταν ερωτήματα που γεννιόνταν αναπάντεχα στο μυαλό της και φαίνεται πως δεν θα είχαν καμιά απάντηση μέχρι εκείνη την μέρα! σκέφτηκε και έπεσε με τα χέρια ανοικτά πάνω στο κρεβάτι με ένα χαμόγελο απόλυτης έκπληξης στο πρόσωπό της.
«Νεφέλη! Είσαι καλά; Χριστέ μου! Μοιάζεις λες και πήρες...κάτι...» μουρμούριζε τώρα δίπλα της η αδελφή της κάτωχρη και όταν την έπιασε από τους ώμους και την γύρισε γύρω γύρω γεμάτη χαρά, ήταν σίγουρη πως είχε επιβεβαιώσει τους χειρότερους φόβους της....
«Νεφέλη....περίμενε να φωνάξω και τον Ντάνιελ ένα λεπτό ναι...;» άρχισε να την κοιτάει ολοφάνερα σαστισμένη και δεν μπόρεσε παρά να βάλει τα γέλια.
«Ω, έλα τώρα Μελίνα! Είμαι χαρούμενη, πολύ χαρούμενη, γι' αυτό κάνω έτσι! Έμαθα υπέροχα νέα από ένα φίλο μου και τώρα, πετάω από την έκπληξη και την χαρά μου, αυτό είναι όλο!» γέλασε μέσα από την ψυχή της μα η Μελίνα συνέχισε να την κοιτά υποψιασμένη.
«Εί....είσαι σίγουρη.....; Θέλω να πω.....μοιάζεις.....»
«Σαν να πετάω; Ε, πες πως λίγο θέλω ακόμα! Έλα τώρα Μελίνα, ησύχασε πια, είμαι καλά σου λέω!» προσπάθησε στ' αλήθεια τώρα να την πείσει, ενώ εκείνη φαινόταν ολοένα και πιο δύσπιστη. Κάθισε λοιπόν δίπλα της και αναγκάστηκε να της εξηγήσει περιληπτικά τι έγραφε το γράμμα, προσπαθώντας ειλικρινά να την κάνει να ηρεμήσει. Και τότε μονάχα την είδε να χαλαρώνει και επιτέλους να χαίρεται και εκείνη με τούτα τα νέα.
«Εντάξει, καταλαβαίνω γιατί έκανες έτσι, ωστόσο....με ανησύχησες! Νόμιζα πως έπαθες κάτι και.....»
«Είμαι όμως καλά όπως βλέπεις....Άδικα ανησύχησες τελικά...» μουρμούρισε και γύρισε να κοιτάξει έξω αφηρημένη πια την θέα, καθώς δεκάδες άλλες απορίες γεννιόνταν τώρα στο μυαλό της. Μα πρώτα απ' όλα έπρεπε να πάρει τηλέφωνο την φίλη της την Μαργαρίτα, που τόσο καιρό την είχε ξεχάσει....Και ποιος ξέρει τι είχε ν' ακούσει μετά από δύο μήνες εξαφάνισης....
"***************************"
10 μέρες πριν ( Σκιάθος)
«Επιτέλους Μάνο! Το ξέρω πως ετοιμάζεσαι για την έκθεση, αλλά σήκωνε και λίγο το τηλέφωνό σου να πάρει!» φώναζε από την άλλη άκρη της γραμμής ο Μιχάλης και με το ζόρι συγκρατήθηκε να μην το ξανακλείσει. Αφού ο φίλος του ήξερε τι ζόρι τραβούσε αυτές τις μέρες τι στην ευχή ήθελε και τον αποσπούσε από το έργο του! σκέφτηκε αγανακτισμένος και λίγο έλειψε να του ξεφύγει μια βρισιά. Ωστόσο συγκρατήθηκε, καθώς καταλάβαινε πως και ο Μιχάλης είχε δίκιο. Όταν αποφάσιζε να "δημιουργήσει", χανόταν ώρες ολόκληρες μέσα στο ατελιέ του και απαγόρευε ακόμα και στους γονείς του να τον ενοχλούν, κάτι βέβαια που δεν ήταν και εύκολο, ιδιαίτερα με την μάνα του την κυρά Ελευθερία, που έβρισκε άπειρους τρόπους για να τον διακόπτει και να δει αν είναι καλά.
«Τι συμβαίνει Μιχάλη; Αφού ξέρεις τι κάνω τόσες μέρες, μην ανησυχείς....» του απάντησε ήρεμα τώρα.
«Εσύ μπορεί να μην ανησυχείς, αλλά εγώ, που δεν είμαι σε νιρβάνα σαν και εσένα, επιθύμησα λιγάκι το φίλο μου, κακό είναι;»
«Όχι βέβαια! Μα ξέρεις πως σε λιγότερο από ένα μήνα είναι η έκθεση και .....»
«Θα σου' λεγα τώρα καμιά βαριά κουβέντα για την έκθεση! Αν θες να μάθεις ό,τι ξέρω, έλα στην γνωστή καφετέρια!Αλλιώς, θα είσαι ο μόνος που θα μείνεις έξω από τα γεγονότα!» του τράβηξε τώρα την προσοχή και έκλεισε απότομα το τηλέφωνο. Καλό και τούτο! Πρώτα του ρίχνει το δόλωμα και μετά το κλείνει χωρίς δεύτερη κουβέντα! Για φαντάσου! σκέφτηκε χολωμένος και άξαφνα ένιωσε την ανάγκη για έναν....καφέ.
Και όταν μετά από μισή ώρα, καθόταν αμέριμνος πια στην γνωστή τους καφετέρια, έμεινε με το στόμα ανοιχτό καθώς μάθαινε τα νέα μαζί με τους άλλους.
«Η Νεφέλη στο Λονδίνο; Αδύνατον!!!» κοιτούσε τώρα σαν χαμένος την υπόλοιπη παρέα μην μπορώντας να το πιστέψει.
«Ποιος σου το είπε;» συνέχισε μπερδεμένος κοιτώντας τώρα τον Μιχάλη.
«Η Ντόροθυ! Σήμερα το πρωί που σε έψαχνε και εσύ για άλλη μια φορά είχες το τηλέφωνο κλειστό!» ξεστόμισε τώρα εκείνος κάνοντάς τον να σαστίσει.
«Με πήρε τηλέφωνο η Ντόροθυ; Καλά και γιατί δεν μου το είπες να πάρει;» σηκώθηκε έξαλλος τώρα λες και ο φίλος του είχε διαπράξει το χειρότερο έγκλημα.
«Γιατί παραλίγο να μην σε έβρισκα ούτε εγώ! Σου άξιζε φίλε μου! Δεν μπορείς να μας γράφεις όλους όταν εσύ είσαι σε έκρηξη δημιουργίας!» του αντιγύρισε ο Μιχάλης και ήταν η Μαργαρίτα που έβαλε τα πράγματα στη θέση τους επαναφέροντάς τους στην τάξη.
«Ει, ησυχάστε πια! Κάνετε σαν μικρά παιδιά!»
«Εντάξει ίσως έχεις δίκιο! Αλλά δεν μου συμβαίνει μια τέτοια έκθεση κάθε μέρα! Ωστόσο, σήμερα τα καταφέρατε για τα καλά! Με αποσυντονίσατε εντελώς! Ακούς εκεί η Νεφέλη στο Λονδίνο! Πώς στην ευχή βρέθηκε εκεί πέρα; Και η Ντόροθυ, αχ είναι λέει εδώ! Και επίσης..... εκείνη πού ξέρει για την Νεφέλη;" συνέχισε τώρα με μάτια γεμάτα απορία κάνοντάς τους όλους να χαμογελάσουν...Αυτός ήταν ο παλιός, γνωστός Μάνος...
Εμ, λίγο μπερδεμένα τα πράγματα αλλά μην ανησυχείτε. Το καλό πράγμα αργεί να'ρθει λέει μια παροιμία. Δεν θ'αργήσει όμως για εμάς που η ιστορία μας θα εξελιχθεί κανονικότατα και όπως αρμόζει σε μια πολύπαθη Νεφέλη (αλλά και κάθε Νεφέλη...)
Έφτιαξε λοιπόν τον Νεφελάκι τη ζωή της, καλό αυτό, αλλά ο Αλέξης......ή όποιος άλλος έρθει με την μορφή του Έρωτα;;;;; Πού είναι επιτέλους;;;
Υπομονή...Έχει εξελίξεις στο επόμενο....
Στο μεταξύ περιμένω να μου κάνετε σχόλια, πολλά σχόλια διότι αυτά με βοηθούν να διαμορφώσω την ιστορία, να την κατευθύνω να την "φτιάξω" ας πούμε όπως θέλετε και εσείς!
Φιλιά και αν θέλετε αφήστε μου ένα αστεράκι επίσης!
Ευχαριστώ! Επόμενο σε 1-2 μέρες πάλι!
Α, η μουσική είναι ενός αγαπημένου μου συνθέτη του Ludovico Enaudi. Ακούστε τον πραγματικά αξίζει!