-Έλα,ηρέμησε μωρό μου, όλα καλά θα πάνε, προσπαθούσε μάταια να με καθησυχάσει ο Νίκολας.
Από πίσω του είδα τον κύριο Φίλιπς και του χαμογέλασα όσο μπορούσα πιο θερμά.
-Χαίρομαι που είστε καλά, λέω.
-Μην ανησυχείς για εμένα. Νίκολας πάμε κάπου ασφαλή, μας συμβούλευεσε και ο Νίκολας με άφησε από την αγκαλιά του για να τον ακολουθήσουμε.
Μπήκαμε σε μία αποθήκη πίσω από έναν πίνακα ζωγραφικής.
Ήταν σκοτεινά και υγρά αλλά τουλάχιστον δεν θα μας έβρισκε κανείς.
-Έχουμε τεράστια εισβολή. Λυπάμαι πραγματικά που δεν συναντηθήκαμε να μιλήσουμε νωρίτερα αλλά έχω να σας πω πολύ σημαντικά πράγματα, άρχισε να λέει ο κύριος Φίλιπς. Αρχικά υπάρχει κάποιος προδότης κάπου διότι κατάφερε να μπει ολόκληρη στρατειά πνευμάτων εδώ και επίσης συνεργάζονται με κάποια οργάνωση που δεν γνωρίζω.
Ο Νίκολας μου πιάνει το χέρι και του χαμογελώ αμυδρά. Ύστερα κοιτάω τον κύριο Φίλιπς.
-Μπορώ να καταλάβω τι λέμε τα πνεύματα. Έχουν αφέντη και θέλουν εμένα, δήλωσα αλλά δεν φάνηκε να ξαφνιάζεται.
-Το ξέρω. Όλα αυτά τα ξέρω και ήθελα να σε ενημερώσω. Βλέπεις οι ανιχνευτές έχουν μία διαφορετική σχέση με τα πνεύματα και με τον Φοίνικα ακόμα.
Ο Νίκολας ανασηκώνεται έκπληκτος.
-Τι εννοείς, Φίλιπς;, τον ρωτάει σαστισμένος.
Αυτός αναστενάζει σκεπτόμενος και ύστερα μας αντικρίζει.
-Πίσω από όλα αυτά κρυβεται ένα μεγάλο μυστικό που κανείς δεν ξέρει και όλοι θέλουν να μάθουν. Ο πονοκέφαλός σου σταμάτησε έτσι; με ρωτάει και αφού κατανεύω συνεχίζει. Οι ανιχνευτές κρύβουν μέσα τους κάτι μεγαλύτερο από τον απλό εντοπισμό των πνευμάτων. Έψαχνα τόσες μέρες αλλά δεν βρήκα τίποτα. Ωστόσο ανακάλυψα κάτι πολύ σημαντικό. Έχεις την ικανότητα να ταξιδεύεις μέσω του Φοίνικα σε άλλες διαστάσεις.
-Τι;! Αναφωνώ και γουρλώνω τα μάτια.
Ο Νίκολας βηματίζει σιωπηλός και ανήσυχος. Ο κύριος Φίλιπς απευθύνεται σε αυτόν.
-Πρέπει να περάσετε μέσα από τον Φοίνικα.
-Φίλιπς δεν πρόκειται να γίνει αυτό. Είναι επικύνδυνο και δεν νομίζω πως ο Φοίνικας είναι πύλη.
-Είναι μία ιδιαίτερη πύλη. Δεν ξέρω πολλά αλλά είμαι σίγουρος πως η Άντρεα θα τα καταφέρει. Πρέπει να το κάνετε γιατί αλλιώς όλο το κτίριο θα καταστραφεί από τα πνεύματα.
Πιάνω τον ώμο του Νίκολας. Φοβάται και μπορώ να το νιώσω αλλά θέλει να με προστατεύσει.
-Θα πάμε. Έχω ανάγκη να μάθω αυτό το μυστικό. Να μάθω τι είμαι. Άλλωστε υποτίθεται πως μόνο εγώ έχω πρόσβαση.
Αυτός αναστενάζει και με χαιδεύει στο μάγουλο.
-Άντρεα, δεν..
-Το ξέρω. Θα είμαστε μία χαρά, τον προλαβαίνω.
-Χαίρομαι που εσείς οι δύο τα βρήκατε, λέει ο κύριος Φίλιπς χαμογελώντας. Καλύτερα όμως να πηγαίνετε. Ακολουθήστε αυτό το μονοπάτι, σθνεχίζει δείχνοντας απεναντί μας. Θα σας βγάλει στη αίθουσα με τον Φοίνικα.
-Και μετά τι θα κάνουμε;, ρωτάει ο Νίκολας.
-Η Άντρεα θα καταλάβει, απαντάει και φεύγει από εκεί που ήρθαμε.
Ο Νίκολας μου πιάνει το χέρι.
-Ό,τι και να γίνει να ξέρεις πως σε αγαπώ, μου λέει.
Του χαμογελάω.
-Το ξέρω, λέω δίχως να το πω κι εγώ αρνούμενη να πιστέψω πως ίσως να μην επιβιώσουμε.
Ύστερα αρχίζουμε να τρέχουμε.