36. Bölüm Kesit
Simge korku dolu bakışlarını masanın kenarında dikilen Pınar'a çevirdi.
Bu gece kıyametin bir alametimiydi yoksa?
Pınar sakin görüntüsünün altında, iki kelime daha duyarsa kendini gösterecek olan bir canavar saklıyordu sanki. O yapmacık gülüş, her şeyi bir kafa hareketiyle onaylayış ve saniyesinde yerine getirme.
Bu Pınar olamazdı. Yo yo. Kabul etmiyordu Simge. Korkuyordu. Acısı daha sonra ondan çıkabilirdi bunun. Hayır! Daha fazla devam ettiremezdi. Bu fırtına öncesi sessizliğe daha fazla katlanamazdı!
"Pınarcım. Hadi sen otur. Ben getiririm."
Aceleyle yerinden kalktı ve mutfağa koştu Simge.
Unuttuğu küçük bir ayrıntı vardı yalnız. Boğuştuğu düşünceler o an kimin ne istediğine dikkat etmesini engellemişti.
"Allah'ım biliyorum. Zaten kendimi sürekli rezil ettirme gibi bir kabiliyetim var. Ama bu gece yardım et lütfen. Böyle birden aklıma falan gelsin ne istedikleri olmaz mı? İçeri gidip salak bir sırıtışla, ne istediklerini tekrar ettirmeyeyim. Lütfeeeen!"
Kapattı gözlerini ve bekledi Simge. Ama tık yoktu.
"Peki."
Mutfak kapısı açtı ve kendinden gayet emin bir şekilde evin kapısına doğru ilerledi. Ama daha sonra bu emin tavır kendini yok etti ve Simge ile kalabalık içerisinde kendini gösteren o müthiş utangaçlık kendini gösterdi.
###
"Tabii. O yüzden o gözleriniz fırıl fırıl Ali Bey."
"Benim gözlerimin fırıllığı sizi ne diye rahatsız ediyor Berna Hanım."
"Va-"
"Aa biliyor musunuz ben..."
Anne ve babasının arasındaki bu gergin konuşmayı bitirmek için söze başlamıştı Savaş, fakat devamını getirmek büyük bir sorundu. Ne saçmalasaydı acaba?
Arya çatalını sallayarak bir nokta koymaya çalışacaktı elbette. Ya da, noktalı virgül de olabilirdi. Bilemiyorum.
"Savaş, geymiş. Onu diyecekti. Utanma kuzum, normal şeyler bunlar."
***